Ακραία προκλητικός εμφανίστηκε για ακόμη μια φορά ο πρώην βρετανός ΥΠΕΞ Τζακ Στρο ανήμερα της βάρβαρης τουρκικής εισβολής με άρθρο του στην ...
Ακραία προκλητικός εμφανίστηκε για ακόμη μια φορά ο πρώην βρετανός ΥΠΕΞ Τζακ Στρο ανήμερα της βάρβαρης τουρκικής εισβολής με άρθρο του στην Independent. Στο άρθρο με τίτλο «Γιατί νομίζω ότι είναι καιρός να εξετάσουμε μια λύση δύο κρατών για να τερματιστεί η «παράλογη» 50χρονη Κυπριακή κρίση», ουσιαστικά ξεπλένει την Τουρκια και ρίχνει το βάρος της ευθύνης για το αδιέξοδο στο Κυπριακό στους Έλληνες της Κύπρου τους οποίους όπως λέει πρέπει να πιέσουν για λύση, όπως αναφέρει το sigmalive.com
Ακολουθεί ένα απόσπασμα του άρθρου
Σημειώνει πως η ΕΕ έκανε την Κύπρο κράτος προσχώρησης, κυρίως με την προσδοκία ότι το έπαθλο της ένταξης θα ενθάρρυνε και τις δύο πλευρές να συμφωνήσουν σε ένα νέο κοινό σύνταγμα.
Οι προτάσεις του ΟΗΕ, με επικεφαλής τον Κόφι Ανάν, υποβλήθηκαν και στις δύο κοινότητες σε δημοψηφίσματα, το 2004, με πρωτοβουλία των ηγετών και των δύο πλευρών. Οι Τουρκοκύπριοι υποστήριξαν με συντριπτική πλειοψηφία τις προτάσεις, αλλά το 76 τοις εκατό των Ελληνοκυπρίων, που παρασύρθηκε συναισθηματικά από τον πρόεδρό τους, Τάσο Παπαδόπουλο, τις καταψήφισαν.
Σε όλο τον χρόνο που πέρασα σε επιτροπές και συμβούλια της ΕΕ, δεν έχω δει ποτέ τέτοια οργή όπως αυτή των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ που συναντήθηκαν στα τέλη Απριλίου 2004 για να εξετάσουν τα συντρίμμια που είχε προκαλέσει ο Παπαδόπουλος. Ως πρώτο βήμα, συμφωνήσαμε σε ένα πακέτο μέτρων για την άμβλυνση της απομόνωσης του Βορρά. Τραγικά, πολλά από αυτά στη συνέχεια αποδυναμώθηκαν.
Αυτό συνέβη επειδή ο χρόνος έτρεχε προς την επίσημη ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ (συν τη Μάλτα και οκτώ χώρες της Ανατολικής Ευρώπης) την 1η Μαΐου – μία εβδομάδα αργότερα.
Θα έπρεπε να είχαμε αναβάλει την ένταξη της Κύπρου και να επιμέναμε ότι αυτή θα προχωρούσε μόνο όταν θα υπήρχε μια ειρηνευτική συμφωνία διαχωρισμού της εξουσίας για ολόκληρο το νησί. Αυτό, άλλωστε, ήταν μέρος της αρχικής λογικής για την ένταξη της Κύπρου. Η αποτυχία μας (στην οποία συμμετείχα κι εγώ) να το κάνουμε αυτό ήταν μία από τις μεγαλύτερες λύπες της θητείας μου ως υπουργός Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου.
Οι συνέπειες της εισόδου του ελληνοκυπριακού μέρους του νησιού στην ΕΕ, αλλά με τη νομική ανοησία ότι καλύπτει ολόκληρο το νησί, ήταν απλώς να δώσουν στους Ελληνοκύπριους όλα τα χαρτιά. Συχνά εκμεταλλεύτηκαν την υπόλοιπη ΕΕ.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα παρείχαν ασφαλές καταφύγιο για πλούσιους Ρώσους - μέχρι το 2013, όταν πολλοί έχασαν χρήματα καθώς η Κύπρος βρέθηκε κοντά στη χρεοκοπία και έπρεπε να διασωθεί από την ΕΕ. Είχαν ένα ωραίο σύστημα πώλησης διαβατηρίων της ΕΕ σε εκατομμυριούχους.
Πάνω απ' όλα, αντιστάθηκαν σε όλα τα λογικά σχέδια για συμβιβασμό με το βόρειο τμήμα, οδηγώντας πολλούς διαπραγματευτές σε απόγνωση. Η εξήγηση είναι απλή. Υπολογίζουν, και έχουν δίκιο, ότι είναι σε πλεονεκτική θέση με το υφιστάμενο καθεστώς. Πιστεύουν ότι οποιαδήποτε συμφωνία με το βόρειο τμήμα θα μείωνε την εξουσία που έχει αυτή τη στιγμή το νότιο τμήμα.
Μελετώ αυτό το πρόβλημα για χρόνια. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να ξεμπλοκάρουμε το αδιέξοδο. Αυτός είναι να δηλώσει η ΕΕ και οι βασικοί διεθνείς εταίροι, συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου (η"εγγυήτρια δύναμη" σύμφωνα με τη συμφωνία ανεξαρτησίας) ότι, εάν το νότιο τμήμα δεν διαπραγματευτεί με καλή πίστη, η διαίρεση του νησιού θα είναι στο τραπέζι και η επιβεβλημένη απομόνωση του βόρειου τμήματος θα τερματιστεί.
Πριν από τρία χρόνια, η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, δήλωσε ότι η ΕΕ «ποτέ» δεν θα δεχόταν μια λύση δύο κρατών για το νησί. Γιατί ποτέ; Υπάρχουν πολλά παραδείγματα, στην Ευρώπη και πέραν αυτής, όπου οι διαχωρισμοί είναι η λιγότερο-χειρότερη λύση για τις συνεχιζόμενες συγκρούσεις.
Επιπλέον, η πιθανότητα διχοτόμησης είναι το μόνο πράγμα που θα μπορούσε, και πιθανότατα θα ωθούσε Νότιους σε συμβιβασμούς, γιατί εάν όχι, θα είχαν ένα εντελώς ξεχωριστό, διεθνώς αναγνωρισμένο, ανεξάρτητο κράτος στα βόρεια.
Ο παραλογισμός της τρέχουσας κατάστασης, που κάνει την άποψη της Φον Ντερ Λάινεν για το 2021 τόσο απαίσια, είναι ότι de facto αυτό ισχύει ούτως ή άλλως. Γιατί να συνεχίσουν να τιμωρούνται αθώοι άνθρωποι στο βορρά λόγω της ταλαιπωρίας της διεθνούς απομόνωσης, όταν οι διαπραγματευτές τους έχουν επανειλημμένα συνεργαστεί, μόνο για να αντιμετωπίσουν την ακολασία από το νότο;
Αποδέχομαι ότι μια αλλαγή στάσης θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με προσοχή, κυρίως από το Ηνωμένο Βασίλειο, με τις τόσο απαραίτητες κυρίαρχες βάσεις του στο νότο. Αλλά το έπαθλο, μιας διευθέτησης, θα είχε πολλά πλεονεκτήματα για το μακροπρόθεσμο μέλλον του νότου καθώς και του βορρά, και θα πρέπει τώρα να επιδιωχθεί ενεργά».
πηγη
