γράφει η Φανούλα Αργυρού* Στις 26 Νοεμβρίου 2016 η τουρκική ιστοσελίδα www.foreignpolicy.org.tr ανάρτησε θύμισες του Δρ. Νιχάτ Ερίμ πο...
γράφει η Φανούλα Αργυρού*
Στις 26 Νοεμβρίου 2016 η τουρκική ιστοσελίδα www.foreignpolicy.org.tr ανάρτησε θύμισες του Δρ. Νιχάτ Ερίμ που είχαν δοθεί στο «Foreign Policy» σε μια ειδική συνέντευξη. Ο Δρ. Ερίμ το 1956 με δύο εκθέσεις του σχεδίασε τη τουρκική πολιτική πως να επανακτήσει η Τουρκία την Κύπρο, που ακολουθείται κατά γράμμα μέχρι σήμερα. Δια στόματος Δρ. Νιχάτ Ερίμ, για όσους σε Ελλάδα και Κύπρο συνεργούν με τα τουρκικά συμφέροντα εις βάρος της αλήθειας και των δικών μας συμφερόντων.
https://foreignpolicy.org.tr/reminiscenses-on-cyprus-nihat-erim/
Επανα-επιβεβαιώνονται : H συνεργασία Λονδίνου/Άγκυρας προωθώντας από το 1956 την δικοινοτικότητα και το 1957 τη διζωνική ομοσπονδία
Γιατί πιστεύουμε η ΔΔΟ είναι τουρκο-βρετανική από το 1956
Ουτοπία για όσους ισχυρίζονται ότι το 1964 χάσαμε ευκαιρία για Ένωση
Η μόνη χαμένη ευκαιρία για μας ήταν η καταδικαστέα ιστορικώς, μονομερής ενυπόγραφη μεταστροφή Μακαρίου προς την Ανεξαρτησία το 1958 και αποδοχή των Συμφωνιών Ζυρίχης Λονδίνου.
Εξιστορεί ο Δρ. Ερίμ
Η πρώτη του ανάμειξη με την Κύπρο ήταν το 1956 όταν ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ατναν Μεντερές του ζήτησε ως καθηγητής νομικής, να ετοιμάσει μια νομική βάση πως να επανακτήσουν την Κύπρο. Ο Δρ. Εριμ αποφάνθηκε ότι αν η Βρετανία ήθελε να εγκαταλείψει τη Κύπρο έπρεπε να την επιστρέψει στην Τουρκία…
Στην έκθεσή του έγραψε: «Σήμερα στη Κύπρο υπάρχουν δύο ξεχωριστοί λαοί. Ομολογουμένως οι Έλληνες είναι η πλειοψηφία, όμως υπάρχει και ο Τουρκικός λαός με ξεχωριστή θρησκεία, γλώσσα, παρελθόν, μέλλον, ελπίδες και φιλοδοξίες που δεν συμπίπτουν με τον Ελληνικό λαό. Καθώς αυτοκυβέρνηση θέλει τον Ελληνικό λαό να ικανοποιείται, οι φιλοδοξίες των Τούρκων πρέπει επίσης να ικανοποιούνται».
(Σημ. Φ.Α. ο Δρ. Ερίμ στην έκθεσή του εξήγησε πως θα αυξανόντανε ο αριθμός των Τ/κ με Τούρκους έποικους – η Τουρκία ξεκίνησε μαζικό εποικισμό μετά τις δύο βάρβαρες εισβολές αρχές του 1975).
Η τουρκική κυβέρνηση του ανέθεσε να την παρουσιάσει στην αντιπροσωπεία τους στον ΟΗΕ και περιλήφθηκε στην παρουσίαση τους στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1957 επιπλέον των θέσεων τους για την Συνθήκη της Λοζάνης έτσι ψήφισμα της ΓΣ τότε αναφέρθηκε σε «Λύση αποδεκτή από όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη».
Σημείωση Φ.Α. Η πρώτη έκθεση Νιχάτ Ερίμ δόθηκε στον Α. Μεντερές το Νοέμβριο του 1956. Ο Βρετανός Υπ. Αποικιών σε μυστική συνάντηση με τον Μεντερές στην Κωνσταντινούπολη δέχθηκε ότι του ζήτησε ο τελευταίος και στις 19 Δεκεμβρίου 1956 από το βήμα της Βουλής των Κοινοτήτων, έβαλε τα πρώτα θεμέλια της ρατσιστικής δικοινοτικότητας, αναβαθμίζοντας το 18% της τουρκικής μειονότητας σε 50% υποσχόμενος σε τελική λύση ξεχωριστή αυτοδιάθεση και για τους Τούρκους της Κύπρου!
«Ακόμα (συνέχισε ο Δρ. Ερίμ) η βρετανική κυβέρνηση ετοίμασε προσχέδιο συντάγματος (Λόρδου Ράτκλιφ) βασισμένο στην ύπαρξη δύο ξεχωριστών κοινοτήτων στη Κύπρο που θα ήταν συνέταιροι με δύο κυβερνήσεις και δύο κεφαλές… επισκέφθηκα τη Κύπρο, συζήτησα με τον Βρετανό κυβερνήτη, Σερ Χιού Φούτ και τους ηγέτες της Τουρκικής κοινότητας και παρουσίασα τις αντιπροτάσεις μου στο Ράτκλιφ. Αλλά λόγω των ελπίδων που είχαν οι Έλληνες για καλύτερους όρους από τον ΟΗΕ δεν υπήρξε πρόοδος για το σχέδιο Ράτκλιφ. Το 1958 ο Χάρολτ Μακμίλλαν έβαλε μπροστά ακόμα ένα σχέδιο που απορρίφθηκε από την ελληνική κυβέρνηση και τον Αρχ. Μακάριο. ΄Όμως, οι συνταγματικές προτάσεις Ράτκλιφ αποτέλεσαν τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου και ετοιμάστηκε το σύνταγμα του 1960.
Δεν αναμείχθηκα στην προετοιμασία των Συμφωνιών (Ζυρίχης Λονδίνου) όμως ήμουν στην προετοιμασία του Συντάγματος της Κύπρου όπως μου ζήτησε ο Πρωθυπουργός Μεντερές και ηγήθηκα της τουρκικής αντιπροσωπείας στη μικτή επιτροπή για την προετοιμασία του. Ξεκινήσαμε δουλειά στη Κύπρο και δουλέψαμε για λίγο στη Λοζάνη επειδή ο ουδέτερος σύμβουλος Καθηγητής Bridel δεν μπορούσε φύγει από το πανεπιστήμιο της Λοζάνης. Οι συνταγματικές ετοιμασίες διήρκεσαν από το 1959 μέχρι το Μάρτιο του 1960 και σε ένα χρόνο περάσαμε 183 μέρες στη Κύπρο. Το κρίσιμο, δύσκολο σημείο ήταν τα δικαιώματα του εκτελεστικού οργάνου. Ο Αρχ. Μακάριος δεν μπορούσε να δεχθεί ότι έπρεπε να μοιραστεί τις προεδρικές εξουσίες με ένα τούρκο αντιπρόεδρο. Ο Μακάριος παραμέρισε τον Ελληνοκύπριο διαπραγματευτή Κληρίδη και ήθελε να διαπραγματευτή απευθείας ο ίδιος. Μετά από λίγο έφερε τις συζητήσεις σε ρήξη και έφυγα από τη Κύπρο. Τελικά η Αθήνα και η Άγκυρα συμφώνησαν στη ανάγκη το άρθρο της συμφωνίας της Ζυρίχης για τις εξουσίες να περιληφθεί και ο Μακάριος δέχθηκε. Ο στόχος του Αρχιεπισκόπου ήταν να διαφθείρει τη Συμφωνία Ζυρίχης με πρόνοιες που σύμφεραν στον ίδιο, και εμείς δεν θα το επιτρέπαμε. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό καθώς εξηγεί τις περαιτέρω ενέργειες του Αρχιεπισκόπου. Μετά την ανεξαρτησία του κράτους όλες του οι προσπάθειες ήταν βασισμένες στην άρνησή του να δεχθεί το Τούρκο αντιπρόεδρο συνέταιρό του…Το 1963 επισκέφθηκε την Άγκυρα και στις συζητήσεις του με τον πρωθυπουργό Ινονού δεν δεχόταν την ύπαρξη ξεχωριστών δημαρχείων, το δικαίωμα των Τούρκων να θέτουν βέτο στο προϋπολογισμό … Η τουρκική κυβέρνηση απάντησε ότι αυτά τα σημεία ήταν αυτά που είχαν συμφωνηθεί στη Ζυρίχη και στο Λονδίνο και αποτέλεσαν μέρος του κυπριακού συντάγματος, επομένως έπρεπε να το πάρει απόφαση και να μοιράζεται το κράτος με τους Τούρκους…»
Στη συνέχεια ο Ερίμ κατηγορεί το Μακάριο ότι αποπειράθηκε να αλλάξει το ισοζύγιο με μονομερή δράση το 1963… εκμεταλλευόμενος τα εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας, όμως η Τουρκία και η ηρωική αντίδραση των Τούρκων δεν το επέτρεψαν (Φ.Α. τουρκικό πραξικόπημα για διάλυση της ΚΔ και αντικατάστασής της με δύο ομόσπονδα κράτη). « Το επανέλαβε το 1967», προσθέτει, «και ο πρωθυπουργός Σ. Ντεμιρέλ αντιστάθηκε δυναμικά». (Φ.Α. απαίτηση Τουρκίας για απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας). «Μετά το 1967 τα ΗΕ αύξησαν το ενδιαφέρον τους και ξεκίνησαν ενδοκοινοτικές συνομιλίες που διήρκεσαν μέχρι το 1974…»
Τζόνσον και Άτσεσον 1964
Ο Ερίμ διηγείται ότι το 1964 συνόδευσε τον Πρωθυπουργό Ινονού στην Ουάσιγκτον ως σύμβουλος του. Αρχές του 1964 ο πρόεδρος Τζόνσον (είπε) είχε εμποδίσει τουρκική απόβαση στη Κύπρο μέσω μιας παράξενης, δριμείας και απειλητικής επιστολής που δεν άρεσε καθόλου στην Τουρκία. Για να διορθώσει την επίδραση της κάλεσε τους πρωθυπουργούς Τουρκίας και Ελλάδας στην Ουάσιγκτον και διόρισε τον κ. Ντίν Άτσεσον γι΄αυτό, και ο Ινονού διόρισε τον Δρ. Ερίμ να κάνει τη διαπραγμάτευση με τον Άτσεσον. Ο Γ. Παπανδρέου έφθασε δύο μέρες αργότερα και δέχθηκε την αρχή τριμερών συζητήσεων. Όμως ήθελε ως βάση τη Γενεύη και όχι το Camp David κάτω από την ομπρέλα του ΟΗΕ. Ο Τζόνσον δέχθηκε. Ο Δρ.Ερίμ συνάντησε τον Άτσεσον σε ένα γιότ στο ποταμό Πόταμακ και ετοιμάστηκε μια δήλωση …Καθώς ήταν στη Νέα Υόρκη έμαθαν ότι ο Στρατηγός Γρίβας έφθασε στο νησί αλλά τους καθησύχασαν οι Αμερικανοί ότι είχε πάει να πολεμήσει τους κομμουνιστές …
(Φ.Α. Ο Άτσεσον, είχε ενημερωθεί από τουρκικές πηγές ότι ο τουρκικός στόλος δεν ήταν έτοιμος για εισβολή και ενημέρωσε και το Λονδίνο).
Και συνεχίζει ο Δρ.Ερίμ. « Φθάσαμε στη Γενεύη. Η ελληνική κυβέρνηση είπε όχι σε τριμερή συνεδρία, θα διαπραγματεύονταν ξεχωριστά με τον Άτσεσον και το ίδιο να κάναμε και εμείς. ΄Εβαλε μπροστά ο ‘Άτσεσον τη πρότασή του που θεωρήθηκε το «πρώτο (του) σχέδιο». Το σχέδιο προέβλεπε μια γραμμή από την Ακανθού, ανατολικά της Κερύνειας μέχρι ανατολικά της Αμμοχώστου – αυτό το κομμάτι της νήσου- και Ανατολικά και Βόρεια της γραμμής αυτής να μείνει στη Τουρκία. Η Τουρκία θα έχει το δικαίωμα να διατηρεί σ΄αυτή τη ζώνη στρατιωτική δύναμη divisional strength… και καθώς (τουρκικοί) οικισμοί ήταν σκορπισμένοι παντού όπως Πάφο, Λεμεσό, Λάρνακα, Κερύνεια, Μόρφου, Αμμόχωστο και Λευκωσία και άλλες περιοχές, προτάθηκε η δημιουργία περίπου 8 τουρκικών καντονίων στο σχέδιο… Δεχθήκαμε τη αρχή του γεωγραφικού διαχωρισμού όμως είχαμε κάποιους προβληματισμούς για τη τοποθέτηση στρατιωτικής δύναμης… Σε τόσο μικρή περιοχή δίχως χώρο για αεροπορική βάση. Μπορούσαν να συζητηθούν όμως έτσι και οι Έλληνες δεχόντουσαν την αρχή.
Ο Άτσεσον μας είπε ο Παπανδρέου είχε δεχθεί το σχέδιο, αλλά έπρεπε να γίνει δεκτό και από τον Αρχ. Μακάριο. Τον κάλεσε στην Αθήνα. Αμέσως έχασα κάθε ελπίδα…Πράγματι ο Αρχιεπίσκοπος είπε στους δημοσιογράφους ότι το σχέδιο ήταν ουσιαστικά διχοτομικό παρόλο που δεν ονομαζόταν έτσι. Το απέρριψε κατηγορηματικά. Ονόμασε τον Άτσεσον « αυτό-προσκαλεσμένο μεσολαβητή» και ότι η λύση μόνο από τον ΟΗΕ μπορούσε να έλθει.
Στις 8 Αυγούστου 1964, οι δυνάμεις του Μακαρίου επιτέθηκαν των τουρκικών οικισμών στη περιοχή Erenkoy-Mansoura και επιτεθήκαμε με την αεροπορία μας. (Φ.Α. βλέπε βομβαρδισμοί ολοκαύτωμα Τυλληρίας). Φοβήθηκαν οι Ελληνικές δυνάμεις και σταμάτησαν την επιχείρηση. Ο ΟΗΕ κάλεσε την Τουρκία να σταματήσει.
Επιστρέψαμε στη ουδέτερη Γενεύη και ο Άτσεσον μου έδειξε μια πρόταση όχι δική του αλλά του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και Τζόνσον και διάβαζε από ένα τέλεξ. Η πρόταση άλλαξε εντελώς το αρχικό σχέδιο του Άτσεσον. Δεν υπήρχε πια ξεχωριστή γεωγραφική περιοχή για τους Τούρκους απλά μια μικρή στρατιωτική βάση με ενοικιοαγορά (lease) στη Τουρκία βόρεια της βρετανικής βάσης Δεκέλειας. Ούτε κυριαρχία και η βάση ενοικιαγοράς από την Κυπριακή Δημοκρατία. Είχα μαζί μου τον Στρατηγό Τ. Σουνάλπ. Απορρίψαμε και τερματίστηκαν οι συνομιλίες. Απορρίφθηκε και από Αθήνα και Άγκυρα.
Κατάλαβα ότι υπήρχαν δύο σχολές σκέψεις στην Ουάσιγκτον. Η μία του Άτσεσον για μια δυνατή Τουρκία στην οποία να βασίζονται οι ΗΠΑ και η άλλη του Ντίν Ράσκ (Υπ, Εξωτερικών ΗΠΑ) που ήθελε να κρατήσει τη Tουρκία και τη Ελλάδα ισότιμα (same footing) δίχως να ενοχλεί τα αισθήματα αμφοτέρων. Επίσης πιστεύω ότι και η πολιτική του κ. Κίσινγκερ υπήρξε παρόμοια και ακόμα πιο έντονη από εκείνη του κ. Άτσεσον…»
Όταν ήταν πρωθυπουργός το 1971 είπε, βρήκε ευνοϊκή ανταπόκριση από τον κ. Παπαδόπουλο (χουντικό πρωθυπουργό) στη θέση του ότι «… οι σχέσεις μεταξύ κρατών δεν μπορούν να είναι με τη λογική του Αρχ. Μακαρίου… Έχουμε μια εξαίρετη ευκαιρία. Στη Κύπρο δυο κοινότητας ζουν πλάι πλάι σε μια ντε φάκτο ομοσπονδία. Πόσο ωραία θα ήταν να τη κάνουμε λειτουργική….» Ο Παπαδόπουλος όμως ήθελε, είπε, πρώτα να καλυτερεύσουν τις ελληνο-τουρκικές σχέσεις. «Απάντησα αυτό ήταν αδύνατο… Θα θυμάστε τότε υπήρξαν διαφωνίες μεταξύ Μακαρίου και Παπαδόπουλου, δεν γνωρίζω τη πραγματική αιτία αλλά έχω την εντύπωση ότι σχετίζονταν με τις δικές μας ανταλλαγές» πρόσθεσε ο Ερίμ.
Και ολοκληρώνει ο Δρ. Ερίμ συνοπτικά ότι ενόσω ο Μακάριος θεωρούσε τους Τούρκους ως μειονότητα και δεν δεχόταν την αρχή ότι το κράτος της Κύπρου βασίζεται σε ένα τουρκο-ελληνικό συνεταιρισμό… καμία τουρκική κυβέρνηση δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά…
Α) Σχετικά στο βιβλίο Φ.Α. «Διζωνική vs Δημοκρατία» 2019 Λεμεσός. Β)
Οι δύο εκθέσεις του Δρ. Ν. Ερίμ στα ελληνικά στο βιβλίο του κ. Κώστα Ν. Χατζηκωστή «Επτά Προεδρικά Πορτραίτα» και Γ) στα ελληνικά και αγγλικά επίσης εδώ –
https://i-epikaira.blogspot.com/2023/02/blog-post_32.html
*Ερευνήτρια/δημοσιογράφος
ΠΗΓΗ:ΣΗΜΕΡΙΝΗ 14/7/2024
https://www.onisilos.gr/?p=44111
