Ταξιδεύουμε στο Βυζάντιο το 1453 μ.Χ., στις παραμονές της Άλωσης της Κωνσταντινουπόλεως. Βλέπουμε ότι εκτός εναντίον των Τούρκων, οι Παλαιολ...
Ταξιδεύουμε στο Βυζάντιο το 1453 μ.Χ., στις παραμονές της Άλωσης της Κωνσταντινουπόλεως.
Βλέπουμε ότι εκτός εναντίον των Τούρκων, οι Παλαιολόγοι έδιναν συγχρόνως και έναν άλλο αγώνα, εναντίον του «εσωτερικού εχθρού», των «πρόθυμων ηλιθίων» που δούλευαν συνειδητά υπέρ του εαυτού τους και των εχθρών της αυτοκρατορίας και εναντίον της ενότητας και της ανάκτησης της ισχύος της.
Ακόμη και εκείνη την εποχή που προηγήθηκε της αλώσεως, η λατρεία της εξουσίας και του χρήματος, η ατολμία στις αποφάσεις, η λεγόμενη πολιτική του «κατευνασμού», καθώς και η λανθασμένη επιλογή συμμαχιών από ανίκανους και δουλοπρεπείς «ηγέτες», έκριναν κατά πολύ τα μετέπειτα γεγονότα.
Είχε προηγηθεί βέβαια η Άλωση της Πόλης το 1204 από τους Φράγκους, τους δυτικούς «σταυροφόρους», η οποία σήμανε ουσιαστικά το τέλος της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής υπεροχής του ζωτικού αυτού κέντρου επικοινωνίας του τότε πολιτισμένου κόσμου.
Στη συνέχεια, παρά την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1261, κρισιμότατο ρόλο διαδραμάτισε η αμφιταλαντευόμενη πολιτική των κέντρων εξουσίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μεταξύ Δύσης και Ανατολής.
Από την μια πλευρά η πιεστική επιλογή της «ένωσης των εκκλησιών» και της παράδοσης των γεωπολιτικών και γεωοικονομικών προνομίων της Αυτοκρατορίας σε «δυτικούς συμμάχους» και από την άλλη οι πιέσεις από τους ανατολίτες κατακτητές, οδήγησαν στην σταδιακή κατάρρευση, άλλοτε αμαχητί και άλλοτε μετά από λανθασμένες στρατηγικές επιλογές.
Έτσι φτάσαμε στο μοιραίο βράδυ με την μνημειώδη απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου: «Το δέ τήν Πόλιν σοί δοῦναι οὔτ' ἐμόν ἐστί οὔτ' ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινή γάρ γνώμη πᾶντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καί οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν»!
Με αυτή την ιστορική φράση ο Αυτοκράτωρ θυσιαζόμενος διατράνωσε την διαχρονική απάντηση των Ελλήνων όταν καλούνται να παραδώσουν γην και ύδωρ!
Η θυσία του Αυτοκράτορα και η Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως στις 29 Μαΐου του 1453 από τους Οθωμανούς Τούρκους, ήταν η τελική φάση μιας θλιβερής πορείας, του σπουδαιότερου ανθρώπινου πολιτισμού, προς την παρακμή και την πτώση.
Επιστρέφοντας στα καθ’ ημάς κατά την σημερινή εποχή και στην σύγχρονη Ελλάδα, διαβλέπουμε να επικρατεί ακριβώς η ίδια καταστροφική νοοτροπία.
Οι ίδιες και χειρότερες πολιτικές, καθώς και ο εσωτερικός κίνδυνος.
Ραγιάδες πολιτικοί γυαλίζουν από τη μια πλευρά τα σκαρπίνια των γραβατωμένων δανειστών της Δύσης και από την άλλη τις μπότες των πασάδων της Ανατολής, καταστρέφοντας τις εθνικές, πνευματικές, πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δομές της πατρίδας μας και επιτρέποντας τον καταστροφικό εποικισμό της χώρας από αμέτρητους αλλοεθνείς και αλλόθρησκους.
Η ιστορική πραγματικότητα είναι αμείλικτη και μας διδάσκει πως εάν δεν απομονώσουμε μια για πάντα τους εσωτερικούς αυτούς εχθρούς, τους δήθεν ανοιχτόμυαλους, τους πολιτικά «ορθούς» και τους δήθεν ρεαλιστές, μοιραίως θα θυσιάζουμε «Παλαιολόγους» και θα υφιστάμεθα Αλώσεις.
Οι Έλληνες μπορούμε και εντοπίζουμε τους εξωτερικούς εχθρούς και έχουμε αποδείξει πολλές φορές στην ιστορία μας πως μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε με επιτυχία.
Το μεγάλο πρόβλημά μας διαχρονικά είναι οι εσωτερικοί αντίπαλοι, οι συνειδητοί προδότες της Πατρίδας και του Έθνους και αυτοί που τους υποστηρίζουν, αδυνατώντας να κατανοήσουν την εθνοκτόνα εθελοδουλία τους.
Αυτοί αποτελούν τον σπουδαιότερο κίνδυνο, και όχι μόνο οι Τούρκοι, οι Φράγκοι, οι Σλάβοι.
Ας τους εντοπίσουμε. Ας τους απομονώσουμε! Ας μην επιτρέψουμε άλλη μια Άλωση!
