Καημένη Πατρίδα…. Συ το καμάρι της Ανατολής, το ζήλεμα της Δύσης, συ του κόσμου η δασκάλα, η καπετάνισσα, ο αφρός, το θάμα, του πουλιού το...
Καημένη Πατρίδα….
Συ το καμάρι της Ανατολής, το ζήλεμα της Δύσης, συ του κόσμου η δασκάλα, η καπετάνισσα, ο αφρός, το θάμα, του πουλιού το γάλα, πως κατάντησες έτσι; Ένα τσούρμο από αναιδείς και μιαρούς και βέβηλους, σε έχουν μετατρέψει σε σωρό από συντρίμμια.
Καημένη Πατρίδα!
Συντρίμμια παντού, συντρίμμια πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, πνευματικά. Συντρίμμια σκέψης, συντρίμμια λόγου, συντρίμμια ιδεών, φόβος, θυμός κι ένα απέραντο γιατί. Συντρίμμια, καπνός και φωτιά! Μια απέραντη φωτιά, ένα ρημαδιό, μια χαλασιά. Τίποτε όρθιο. Σε διαφεντεύει ένα συνονθύλευμα από άνδρες και γυναίκες, απίστευτες μορφές, απίστευτα ήθη, απίστευτες ιδέες, με ένα κοινό παρανομαστή: το μηδέν!
Καημένη πατρίδα!
Δεν είσαι πια για θαυμασμό, αλλά για κλάμα! Τι έπαθες στ’ αλήθεια; Ποιες αμαρτίες πληρώνεις; Σε ποιο γκρεμό κατρακύλησες; Ποιος δαίμονας ζήλεψε την δόξα της ομορφιάς σου; Ποια κακά στοιχειά σε ποια Βαβέλ δεμένη σε κρατάνε; Ποιος απελάτης σου ‘κοψε το δρόμο και σ’ έχει χειροπόδαρα δεμένη;
Πού είν’ οι εκκλησιές, τα ιερά; Έκλεισαν …
Πού είν’ οι ηγέτες, οι ταγοί, οι τρανοί σου; Λύγισαν…
Πού είν’ οι διαβασμένοι, οι ιδεολόγοι, οι σπιρουνάτοι; Νύσταξαν…
Πού είν’ οι σοφοί, οι συγγραφείς, οι ποιητές; Σώπασαν…
Πού είν’ οι δάσκαλοι, οι καθηγητάδες, οι πρυτάνεις; Κρύφτηκαν…
Πού είν’ ο στοχασμός, ο λόγος, η αλήθεια; Χάθηκαν…
Πού είν’ η νέα η γενιά, τα βλαστάρια σου; Ξενιτεύτηκαν…
Πού είν’ η ιδέα, οι επιστήμες; Μακριά από μας…
Πού είν’ οι μεγαλόσχημοι, οι δεσποτάδες; Βυθισμένοι στο θρόνο τους…
Πού είν’ οι λεφτάδες, οι ντοτόροι, οι αβοκάτοι; Μετρούν τ’ αργύρια…
Καημένη πατρίδα!
Οι τρανοί σου τα γόνατα λυγίσαν και γίναν ραγιάδες ραγιάδων βασιλείς. Το κεφάλι σκύψαν στους σύγχρονους βάρβαρους. Απ’ τη μια γυαλίζουν τα σκαρπίνια των γραβατωμένων δανειστών της δύσης και απ’ την άλλη τις μπότες των πασάδων της ανατολής!
Δεν υπάρχουν πια αντρίκειοι στοχασμοί, χάθηκε η αλήθεια, τους στοχαστές και ποιητές τους καταβρόχθισε η λυσσασμένη σκύλα, το σύγχρονο πλυντήριο εγκεφάλων.
Και κάθε λογής αλλοεθνείς κι αλλόθρησκοι, αλλά και ντόπιοι εχθροί έχουν στήσει χορό γύρω σου, έτοιμοι να σε κατασπαράξουν. Παντού η βλαστήμια του αντίχριστου και του μισέλληνα η ασέβεια. Και δεν μας φταίει μόνο ο Φράγκος, ο Τούρκος, ο Σλάβος…
Καημένη πατρίδα!
-Εδώ, στο χώρο σου είν’ οι πηγές οι αθόλωτες της Σκέψης, εδώ φέγγουν οι ασυνέφιαστοι ουρανοί της Τέχνης, εδώ δίδαξαν οι δάσκαλοι της Αλήθειας και της ακέριας Ομορφιάς, εδώ μεγάλωσαν οι φιλόσοφοι της Ιδέας και της Αρετής, εδώ γεννήθηκε η Σοφία κι ο Λόγος κι ο Ρυθμός! Πού είναι τώρα, τι απέγιναν;
-Όλα πάνε, χάθηκαν. Μια στάλα μόνο έχει μείνει, η πίστη: «Του Χριστού και της μάνας η πίστη»!
Αυτή όμως η στάλα της πίστης είναι που μας δίνει τεράστια δύναμη! Αυτή η σταγόνα θα γίνει ρυάκι, θα γίνει χείμαρρος, θα γίνει ποταμός, θα γίνει θάλασσα, θα γίνει ωκεανός!
Αρκεί να το πιστέψουμε! Αρκεί να το θελήσουμε! Αρκεί να το τολμήσουμε! Κι η Πατρίδα ξανά θ’ αναστηθεί!
Νικόλαος Ταμουρίδης
Αντιστράτηγος (ε.α) – Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ
.
