γράφει ο Μάνος Χατζηδάκης Με αφορμή το επίκαιρο γεγονός της "παλαιοχριστιανικής" κοινότητος στην Κορινθία: Η ΝΕΑ ΤΑΣΗ ΤΩΝ "Ν...
γράφει ο Μάνος Χατζηδάκης
Με αφορμή το επίκαιρο γεγονός της "παλαιοχριστιανικής" κοινότητος στην Κορινθία:
Η ΝΕΑ ΤΑΣΗ ΤΩΝ "ΝΕΟΡΩΜΙΩΝ": ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΥΠΟΠΤΗ ΔΙΧΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ (μετά από εκείνη των "αρχαιοθρήσκων")
Μέχρι πρότινος είχαμε το γνωστό φαινόμενο των λεγομένων "αρχαιοθρήσκων" οι οποίοι: α) Διασπούν την εθνική μας συνέχεια, β) αρνούνται όλη την ιστορία και συνέχεια του μεσαιωνικού Ελληνισμού, γ) θεωρούν ότι το Ελληνικό Έθνος έσβησε ή υπετάγη το 146 π.Χ και ως δια μαγείας ανεστήθη το... 1821 μ.Χ., δ) Απαρνούνται την διεθνώς αναγνωρισμένη ελληνικότητα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας...
Στον αντίποδα αυτής της άκρως επικίνδυνης τάσεως, γεννιέται μία εξ ίσου επικίνδυνη νέα τάση: Αυτή των "νεορωμιών"!
Πρόκειται για κίνηση που -παρότι αντίπαλη- ομοιάζει πολύ με την πρώτη ως προς το συμπέρασμα. Ότι δηλαδή ο μεσαιωνικός Ελληνισμός, δεν ήταν... ελληνικός! Τυχαίο;;; Μάλλον όχι!
Την ευκαιρία εκμεταλλεύονται ακόμη και αλβανόφρονες και ρουμανίζοντες οι οποίοι καλυπτόμενοι πίσω από το "κάλυμμα" του Ρωμηοσυνισμού κάνουν ανοικτή ανθελληνική προπαγάνδα υπερ ξένων κρατών μιλώντας για... αλβανογενείς Αρβανίτες, για ρουμανίζουσα Θεσσαλία, για εκσλαυϊσμένη Πελοπόννησο και δεν ξέρω εγώ τι άλλο!....
Παρακολουθήσαμε λοιπόν, πρόσφατα έναν από τους εκφραστές της, τον παλαιοχριστιανό "Μανώλη" να μας λέει "Εμείς δεν είμαστε Έλληνες. Είμαστε Ρωμιοί!"!
Όποιος λέει κάτι τέτοιο ή το πράττει εκ του πονηρού ή έχει μαύρα μεσάνυκτα από την Ιστορία... Ὁ αὐτοπροσδιορισμός τῶν βυζαντινῶν ὡς «Ρωμαίων» δέν ἦταν ἐθνικός ἀλλά ἰδεολογικοπολιτικός. Ὁ κάτοχος τοῦ τίτλου «τῶν Ρωμαίων», ἀπηχοῦσε τήν κεντρική κρατική ἰδεολογία τοῦ νομίμου κληρονόμου τῆς αὐτοκρατορικῆς οἰκουμενικῆς ἰδέας πού μεταβιβάσθηκε ἀπό τήν Ρώμη στήν Κωνσταντινούπολη ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο.
Ἐπρόκειτο λοιπόν γιά ξεκάθαρα πολιτικό καί ὄχι ἐθνικό προσδιορισμό, ἀφοῦ καί κατά τόν H. G. Wells: «Τό κράτος αὐτό ἦταν ἑλληνικό καί ὄχι λατινικό. Οἱ Ρωμαῖοι εἶχαν ἔλθει καί εἶχαν παρέλθει».
Σύμφωνα με την ίδια την νομοθεσία και το Δίκαιο της Αυτοκρατορίας, "Ρωμαίος" σήμαινε τον Έλληνα (Γραικό) ή απόλυτα "γραικωθέντα" (εξελληνισμένο) και έχει ως μητρική του αποκλειστικά την Ελληνίδα φωνή. Επρόκειτο για Ελληνική Αυτοκρατορία δογματικά μονοπολιτισμική πού απλά ακολουθούσε το ρωμαϊκό δίκαιο, αλλά επανέφερε το ελληνιστικό πολίτευμα, εμπλουτισμένο από την χριστιανική ηθική. Παρατηρεῖ ὁ Georg Ostrogorsky: «Ὅσο καί ἄν τό Βυζάντιο γαντζωνόταν στήν ρωμαϊκή κληρονομιά γιά λόγους ἰδεολογικούς ἀλλά καί ἰμπεριαλιστικούς, δέν παύει ν’ ἀπομακρύνεται ὁλοένα στό κύλισμα τῶν αἰώνων ἀπό τίς ἀρχικές ρωμαϊκές τοῦ βάσεις, ἐνῶ ὁ ἐξελληνισμός του στήν κουλτούρα καί στή γλῶσσα συνεχίζεται θριαμβευτικά».
Οι "Νεορωμιοί" αυτοί, για να υπονομεύσουν την ελληνική υπόσταση της αληθινής, της "βυζαντιακής" Ρωμαιοσύνης, βαφτίζουν... "Ρωμηούς" αλλογενείς και αλλοδόξους, 'οπως Βουλγαρους, Σύριους, Σέρβους, Ρουμάνους, Αλβανούς κλπ!!! Ο ὅρος «Ρωμαῖος» (ἤ «Ρωμιός») όμως δέν ἐξέφραζε τόν ὁποιοδήποτε ὑπήκοο τῆς Αὐτοκρατορίας. Ὅπως ἐξηγεῖ ἡ Αἰκατερίνη Χριστοφιλοπούλου: «Δηλώνονται ἔτσι οἱ Ἕλληνες καί οἱ ἀπό τό παλαιό πληθυσμικό ὑπόστρωμα ἐξελληνισμένοι καί πολιτισμικά ἀφομοιωμενοι, ὄχι ὅμως καί οἱ ξένες ἐθνότητες, χριστιανικές καί μή, πού ἐγκαταστάθηκαν στά αὐτοκρατορικά ἐδάφη». Ἀρμενιοι, Σύριοι, Ἴσαυροι, Βούλγαροι ὑπήκοοι κ.λπ. ἀπεκαλοῦντο «μιξοβάρβαροι». Μόνο οἱ ὀρθόδοξοι πού εἶχαν μητρική γλῶσσα τά ἑλληνικά ἀπεκαλοῦντο Ρωμαίοι.
Είναι βέβαιο λοιπόν ότι αυτοί οι "Νεορωμιοί", αν τους άκουγαν οι μεσαιωνικοί Έλληνες (=αυθεντικοί Ρωμαίοι/Ρωμηοί) μπορεί και να μην επιβίωναν σώοι και αβλαβείς. Ὅπως εξηγεί ἡ Averil Cameron, παρότι οἱ βυζαντινοί «συνέχισαν νά αὐτοαποκαλούνται Ρωμαίοι… ἡ πλειονότητά τους ἦταν Ἕλληνες καί ἡ ἄκρως ἐκλεπτυσμένη γλῶσσα τῆς λογοτεχνίας καί τῆς διοίκησής τους ἦταν τά ἑλληνικά…». Κατά τον Sylvain Gouguenheim μάλιστα: «ἡ ὀνομασία “Ρωμαίοι” παραπέμπει σέ ἕνα πολιτικό πρόγραμμα καί σέ μία πολιτική κληρονομιά, πού υἱοθέτησαν οἱ ἡγέτες μίας αὐτοκρατορίας πού εἶχε καταστεῖ ἑλληνική».
Τα θεμέλια της “βυζαντιακής” Ρωμηοσύνης κατά τον Charles Diehl βασίσθηκαν σέ δύο στοιχεῖα: «τήν κοινή σφραγίδα τοῦ ἑλληνισμοῦ καί τήν κοινή ὁμολογία τῆς ὀρθοδοξίας». Ἔτσι, κατά τόν Sylvain Gouguenheim ἀναπτύχθηκε «ἕνας “ἑλληνοβυζαντινός πατριωτισμός”, βασιζόμενος στίς δύο θεμελιώδεις ἀρχές τῆς ἑλληνικότητας καί τῆς ὀρθοδοξίας». Ἐν τέλει, κατά τόν Karl Krumbacher ὁ ὅρος «ἐσήμαινε τόν Ἕλληνα καθόλου, τόν χριστιανόν φυσικά Ἕλληνα».
Όσοι λοιπόν προσπαθούν να δημιουργήσουν κρίση εθνικής ταυτότητος, να διχάσουν, να διασπάσουν την εθνική μας συνέχεια, να αλλοιώσουν την εθνική μας ιστορία ή ακόμη και να ασκήσουν ανθελληνική προπαγάνδα υπέρ ξένων κρατών, να ξέρουν ότι δεν θα τους περάσει...
ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ: Εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ. Δ/νση: Χαρ. Τρικούπη 14 Αθήνα. Τηλ. 210 6440021
