Μας λένε ότι η Χάγη αποτελεί την «εθνική γραμμή». Από πότε, άραγε, ισχύει κάτι τέτοιο; Πότε προσδιορίστηκε και από ποιους, ότι η προσφυγή στ...
Μας λένε ότι η Χάγη αποτελεί την «εθνική γραμμή». Από πότε, άραγε, ισχύει κάτι τέτοιο; Πότε προσδιορίστηκε και από ποιους, ότι η προσφυγή στην Χάγη αποτελεί «εθνική γραμμή», και μάλιστα επί θεμάτων που άπτονται της Εθνικής Κυριαρχίας, ειδικά δε για «βαριά γεωπολιτικά ζητήματα», όπως μας λέει ο Μητσοτάκης σήμερα; Η προσφυγή στην Χάγη και η όλη φιλολογία γύρω από αυτήν στην πραγματικότητα είναι μια γραμμή, που οδηγεί σε εθνικό ακρωτηριασμό και σε παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε θάλασσα, αέρα και στεριά. Διότι, αν ποτέ υπάρξει Χάγη, δεν θα γίνει για μία και μόνη διαφορά, αυτή της υφαλοκρηπίδας των νησιών, αλλά η ατζέντα των θεμάτων θα είναι διευρυμένη με όλες σχεδόν τις τουρκικές απαιτήσεις. Και τότε είναι πολύ πιθανόν ότι πολλές από αυτές θα «νομιμοποιηθούν». Επομένως, η απώλεια στην Εθνική Κυριαρχία θα είναι και απόλυτη και σίγουρη. Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι του «κόμματος της Χάγης»
Η ανοιχτή αναφορά του Μητσοτάκη σε πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη για «παραχωρήσεις» και το ξεκίνημα «πολιτικού διαλόγου» για πλείστα ζητήματα, μπορεί να οδηγήσει σε όσα θα έφτανε μία «Χάγη» μέσα από άλλες επιδιαιτησίες, αφού βέβαια η Τουρκία θα είχε διαβεβαιώσεις ότι θα πάρει αυτά που θέλει.
Η προσφυγή στην Χάγη, ως «εθνική γραμμή», είναι στην πραγματικότητα το φύλλο συκής του εγχώριου ενδοτισμού, την ίδια ώρα που μετέρχεται σε συζήτηση και διαπραγμάτευση επί κυριαρχικών ζητημάτων κι είναι έτοιμος να κάνει παραχωρήσεις.
Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα είναι που μιλά από μόνη της: Ζητάει η Τουρκία αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, τόσο πριν το Βίλνιους όσο και αμέσως μετά.
Ζητά και το ΝΑΤΟ να αποσταλεί οπλισμός στην Ουκρανία.
Και πού καταλήγουμε; Να ξηλώνονται οπλικά συστήματα ρωσικής προέλευσης από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, να αδειάζουν αποθήκες από πολεμοφόδια, και να αποστέλλονται στο Κίεβο.
Η Τουρκία θέτει ως όρο να συντελεστεί η πλήρης αποστρατιωτικοποίηση των νησιών εντός πενταετίας, με αυτή δυστυχώς να έχει ήδη αρχίσει να συντελείται.
Ποια αληθινά κυρίαρχη Χώρα θα προχωρούσε σε «πολιτικό διάλογο», σε ψηλάφηση μιας «τολμηρής ατζέντας», χωρίς να έθετε καν ορισμένους και συγκεκριμένους σκληρούς όρους;
Τι είδους ουσιαστικό διάλογο να κάνει, όταν έχει μονίμως το πιστόλι στον κρόταφο;
Τι διάλογο να πραγματοποιήσει, όταν ισχύει πάντα το «casus belli» σε περίπτωση υλοποίησης του δικαιώματος της Ελλάδος να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, που σημαίνει άμεση κήρυξη πολέμου στην Ελλάδα, έτσι και τολμήσει να ασκήσει τα αναφαίρετα κυριαρχικά της δικαιώματα;
Σε τι διάλογο να συμμετέχει, όταν η μισή περίπου Κύπρος είναι υπό τουρκική κατοχή από το 1974;
Σε τι διάλογο να μπει, όταν η Τουρκία ανακηρύσσει το τουρκολιβυκό μνημόνιο και απειλεί επανειλημμένως να «δώσει ξανά μάθημα» στην Ελλάδα, έτσι και δεν… συμμορφωθεί;
Όπως η κυβέρνηση Τσίπρα ανέλαβε την υποχρέωση να εκτελέσει την προδοτική κι επονείδιστη Συμφωνία των Πρεσπών (για την οποία ακόμη υπερηφανεύεται και για να μην ξεχνιόμαστε την τηρεί με… θρησκευτική ευλάβεια και η νυν κυβέρνηση) κατ’ απαίτηση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, έτσι και τώρα η κυβέρνηση Μητσοτάκη «οφείλει» να προωθήσει μια ανάλογη προδοτική κι επονείδιστη συμφωνία στο Αιγαίο, την οποία επιδιώκουν οι ίδιοι ουσιαστικά κύκλοι.
Μια συμφωνία, που θα έχει ακόμη μεγαλύτερο κόστος για τα Εθνικά μας Συμφέροντα, πολύ μεγαλύτερη μείωση Κυριαρχίας, τέτοια, που να ικανοποιεί τα συνεχή επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας.
Η επιδιαιτησία θα είναι δυτική και ΝΑΤΟϊκή, με την τουρκική πλευρά να απαιτεί συνεχώς, να θέτει νέα θέματα στο τραπέζι και στο τέλος να παίρνει είτε με «διάλογο» είτε δια της ισχύος αυτά, που προβλέπει ο στρατιωτικός της σχεδιασμός.
Το εγχώριο πολιτικό σύστημα, πραγματικά ευρισκόμενο «στο ύψος του», κάνει ό,τι του παραγγέλλουν οι εντολείς του. Χρέος κάθε Έλληνα Εθνικιστή και Πατριώτη είναι ένα ρητό, ξεκάθαρο και χωρίς καθόλου περιστροφές «ΟΧΙ»: α) Όχι στην Χάγη, β) Όχι στον «διάλογο» με το πιστόλι στον κρόταφο, γ) Όχι στην αποστρατιωτικοποίηση των νησιών και δ) Όχι στην εγκατάλειψη της Κύπρου.
Αυτό το «ΟΧΙ» έχει πραγματικά χαρακτήρα κατεπείγοντος. Όσο πιο ισχυρά ακουστεί, όσες πρωτοβουλίες παρθούν για να το αναδείξουν και να το ενισχύσουν, όποιες κινήσεις γίνουν στην κατεύθυνσή του, είναι ό,τι καλύτερο και ουσιαστικότερο χρειάζεται.
Καλούμαστε, λοιπόν, ξανά να εκδηλώσουμε την Αγάπη και την Αγωνία μας για το Έθνος, την Πατρίδα και τον Λαό μέσα από μεγάλα και θαρραλέα «ΟΧΙ», τα οποία με το περιεχόμενό τους θα αντανακλούν την Αιώνια Διάσταση της Αληθινής Ψυχής του Συνειδητοποιημένου Έλληνα.
Γιώργος Μάστορας
https://ellhnes.net/
