Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω Η εθνική τραγωδία δεν απαλύνεται με ευχολόγια, ή με συνθήματα, δήθεν πεζοδρομίου, όπως...
Η εθνική τραγωδία δεν απαλύνεται με ευχολόγια, ή με συνθήματα, δήθεν πεζοδρομίου, όπως η πολύφερνη κατ’ επίφαση «δημοκρατική», μεταπολίτευση, έχει συνηθίσει καθότι εν προκειμένω ομιλούμε, ματά συντριβή καρδίας απλούστερα δια την ανθρώπινη ζωή, την ύπατη και ύψιστη αξία του Πολιτισμού, δίκην της προστασίας της οποίας έχουν τα πάντα οικοδομηθεί.
Τούτο δε το λέγω, εις τον αντίποδα, άνευ να διακατέχομαι εκ διαθέσεως αρνήσεως περί των εν γένει κινητοποιήσεων, ως μία δυναμική μορφή και μείζονα έκφανση ουσιαστικής διαμαρτυρίας και απτής αποδείξεως ότι το σύστημα ανθίσταται και κοχλάζει συλλήβδην αλλά δια τον ελλοχεύοντα κίνδυνο ότι ενδεχομένως ο τρόπος αυτός αντιμετώπισης ενός τοσούτον ερριζωμένου πολιτικού προβλήματος, δηλονότι επιτάσσεται εκ των περιστάσεων να επιλυθεί αμμελητί, χαίνει και χρονίζει ανεπούλωτο, ένεκεν και συνεπεία σωρείας αγκυλώσεων και εξυπηρετήσεως σωρείας ιδιοτελών σκοπιμοτήτων.
Είναι λοιπόν πρόδηλο, ότι τα συλλαλητήρια και οι κινητοποιήσεις δεν εξαρκούν αμιγώς ως μέσα ικανά και πρόσφορα, ούτως ώστε να παράξουν το ουσιαστικό αποτέλεσμα ακριβώς, δια τον λόγον ότι κηδεμονεύονται υπό του κατεστημένου και οι ως άνω εκδηλώσεις, απλώς επενεργούν ισχνά εις το συλλογικό υποσυνείδητο ως κύμβαλο αλαλάζον, δηλαδή ως μία συλλογική πλην μην συνεχόμενη και λίαν ασύνδετη δράση εναντίωσης προς τον σιδηρούν σύστημα το οποίο επιχαίρει τέτοιους είδους θνησιγενείς και άπαξ λαμβάνουσες χώρα διαδηλώσεις.
Εν άλλοις λόγοις, απεδείχθη, την παρελθούσα Τετάρτη 08-03-2023, ότι η εθνική τραγωδία, απετέλεσε απλώς την θρυαλλίδα εκρήξεως ενός κινήματος αντιδράσεως όχι με πρόθεση ενότητας η κεντρικό πρόταγμα την παύση τέτοιου είδους φαινομένου εις το μέλλον ή ενδεχομένως την άρση και παράλειψη αυτών καθώς και την άμεση παραδειγματική τιμωρία των εμπλεκομένων, ακριβώς δια να σεισθεί και να κλονισθεί το σύστημα, αλλά ευκαιριακής προβολής των σφέτερων, ακαίρων και ατόπων αιτημάτων των, εξ αφορμής της μνήμης των αδίκως δολοφονηθέντων συμπολιτών μας.
Είναι λοιπόν κατάδηλο, ότι καταστήκαμε κοινωνοί εικόνων απείρου κάλλους, όπως εν τοιαύτη περιπτώσει, των προσφιλών δικαιωματιστών, των υποστηρικτών της παγκοσμιοποιήσεως, των πρεσβευτών των διαφόρων κοινωνικών κινημάτων, των φερομένων αναρχικών αλλά ασφαλώς και την πρωτοκαθεδρία των κοινοβουλευτικών κομμάτων, τα οποία σφετερίστηκαν τις ως άνω κινητοποιήσεις, προβάλλοντας ως αίτημα το «ταξικό μίσος», συνθήματα κατά του έθνους, με αποτέλεσμα οι εκδηλώσεις αυτές «μνήμης» να μετασχηματιστούν στυγνώς εις παρελκυστικό κέλευσμα και έναυσμα απλώς ασκουμένης φαιάς και μελαίνης προπαγάνδας, των εκάστοτε ιδεοληψιών.
Η αποθαρρυντική κατάσταση καθίσταται η βεβήλωση και ο βανδαλισμός ιστορικών μνημείων, η καταστροφή εμπορικών ιδιωτικών καταστημάτων, αλλά κυρίαρχη θέση διαδραμάτισε ανυπερθέτως η λεηλασία της τιμητικής μαρμάρινης επιγραφής, εις τον τόπο του μέχρι τούδε ανεξιχνίαστου εγκλήματος στυγνής δολοφονίας των προσώπων της τότε Marfin, εν έτει 2010, από τους «προστατευόμενους» του βαθέους Κράτους, ανεπίτρεπτο γεγονός το οποίο μόνον υπερεκχειλίζοντα αποτροπιασμό μας κομίζει μακράν.
Τα ως άνω στοιχεία συνάγονται αιτιωδώς εκ των γεγονότων, αποδεικνύοντας πανηγυρικά και αιτιωδώς ότι η Ελλάς έχει βυθιστεί εις το χάος των ανθελλήνων και των εμμίσθων, τελούντων πασιδήλως, εν διατεταγμένη υπηρεσία, εγκαθέτων προσώπων σκοτεινών διευθυντηρίων, προκειμένου να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένος εσμός των συμφερόντων του κατεστημένου.
Οσάκις κανείς αντιμετωπίζει τέτοιου είδους φαινόμενα αντιλαμβάνεται το ατελέσφορο του εγχειρήματος και την αλυσιτέλεια, ότι ο λαός αυτός, ίνα εξοβελίσει την ενδημούσα λοιμική «του διαίρει και βασίλευε» καθώς και την παθογένεια του ριζικού ανθελληνισμού απαιτείται ακόμη αιώνες, καθότι η κοινωνία συσκοτισμένη και συγχυσμένη, άγεται και φέρεται από το πολιτικό κατεστημένο, απλώς μεταλλαγμένου υπό το χρώμα άλλου μανδύα, πρόκειται δια το αλλοτριομορφοδίαιτο κατεστημένο, το οποίο παραλλάσσεται ευέλικτα και κατά το δοκούν, ακριβώς δια να υπονομεύσει οιαδήποτε υγιή κίνηση και πράξη αντιδράσεως προς μία αδαή κοινωνία η οποία αρέσκεται να αντιδρά, προεχόντως και κυρίως, ως ευνουχισμένη υδαρή μάζα.
Εν κατακλείδι, οσάκις, τα πολιτικά κόμματα ιδιοποιούνται τον ανθρώπινο πόνο, διώκοντας οιαδήποτε ακηδεμόνευτη και ελεύθερη φωνή ουσιαστικής αντίστασης, η κατάσταση καθίσταται απολύτως ελεγχόμενη καθόλα άνευρη και αμέσως ευθυγραμμιζόμενη με το πολιτικό κατεστημένο, το αυτό συνέβη λίαν προσφάτως,, με την σιδηρά επιβολή του απάνθρωπου και αντισυνταγματικού υποχρεωτικού εμβολιασμού, επί ποινή περιθωριοποιήσεως και εκτοπισμού εκ της κοινωνίας των αντιφρονούντων δια του στίγματος του κοινωνικού μιάσματος, ανεξαρτήτως του λόγου, ότι μετέπειτα το σύστημα αναδιπλώθηκε ένεκεν και συνεπεία των ραγδαίων εξελίξεων.
Συνελόντι ειπείν, Πόλις εάλω, καθότι οι δολοφονημένοι συλύονται από τους ψευδεπίγραφους δημοκράτες, οι οποίοι προσβάλλουν τραχέως την μνήμη των κυθυβρίζοντας τους τεθνεώτες κεκοιμημένους αδελφούς μας, κατά τρόπο ανίερο και ανόσιο εν ονόματι της Δημοκρατίας, ως εκ τούτου, δια των σεσημασμών πορειών, επετεύχθη απλώς μία οπή επί του ύδατος άνευ ετέρου τινός.
Η ρήξη δέον όπως καταστεί ευθεία και πολιτικά βαθεία έξωθεν από τις βακτηρίες και θεραπαινίδες του σηψαιμικού κατεστημένου το οποίο ενεργεί παρασκηνιακά ως εκπυρσοκροτητής μίας κοινωνικής βαλβίδας εκτονώσεως καθότι εν Ελλάδι το κράτος δρα εν ταυτώ και ως παρακράτος και τανάπλιν.
*Ο Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς είναι Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
