Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω Είναι πρόδηλο ότι το έθνος, συν τω χρόνω προιόντι, συρρικνούται επικινδύνως, η εθνική ...
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Είναι πρόδηλο ότι το έθνος, συν τω χρόνω προιόντι, συρρικνούται επικινδύνως, η εθνική κυριαρχία καταλύεται, αρχής γενομένης της εκουσίας υπαγωγής εις τα μνημόνια εν συνδυασμώ με την εθνικά ασκούμενη μειοδοτική πολιτική.
Πέραν όμως των γεωγραφικών απειλών και της ηττοπαθούς εθνικά ενδοτικής στάσεως, η Ελλάς έχει ανυπερθέτως καταστεί έρμαιο της εγκαθιδρυθησομένης Παγκσομιοποιήσεως αλλά και της νεοπαγούς Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Η προαγωγή του ιδεολογήματος του εθνομηδενισμού, η παραχάραξη της ιστορίας, η αποδόμηση της γλώσσας, η κατασυκοφάντηση της παράδοσης και εν γένει του Ελλαδικού πολιτισμού, συνιστούν ανυπερθέτως επιμελώς μεθοδευμένες πρακτικές ούτως ώστε να καταλυθούν οι εθνικές ταυτότητας και να προλειανθεί προσηκόντως το έδαφος δια την επέλαση του ολετήρα της ομογενεοποιήσεως και να νοθευτούν η συμπαγεία των εθνών, με επιδοτούμενους μετανάστες.
Ήδη σήμερον ομολογείται δια επισήμων χειλέων των ανώτατων κρατικών αξιωματούχων η αντικατάσταση του ελληνικού πληθυσμού δια τις ορδές της ανελέγκτου και αθρόου προσελεύσεως των μεταναστών, οι οποίες θα επιλύσουν αμελλητί και αυτόχρημα το οξύ και διογκούμενο πρόβλημα της υπογεννητικότητας.
Η έλλειψη εθνικής πολιτικής τεκμαίρεται και από την φορολόγηση του τρίτου παιδιού, το οποίο λογίζεται υπό του Ελληνικού Κράτους ως πολυτελές τεκμήριο διαβιώσεως αντί να δίδονται ισχυρά οικονομικά κίνητρα δια την εξ αντιθέτου διεύρυνση της Ελλαδικής οικογένειας ως άλλωστε διαλαμβάνει και η Συνταγματική έννομη τάξη.
Οι αναθεωρητές της ιστορίας μαζί με τους κλειδούχους της κερκόπορταας ευαγγελίζονται την συνθλιπτική ισοπέδωση της Πατρίδας μας πανηγυρίζοντας ήδη δια την ολσχερή εξαφάνιση του Ελληνισμού.
Το Ελλαδικό κοινβούλιο λογοδοτεί εις την ίδια υπερεθνική αρχή, η οποία επιβουλεύεται το Ελλαδικό Κράτος προκειμένου να εξυπηρετήσει ιδιοτελείς σκοπιμότητες, αδιαφορώντας δια την εθνικό και εν τοις πράγμασι δημόσιο συμφέρον.
Το τρίπτυχο της προελαυνούσης αυτής καταστάσεως ανάγεται εις τον ράγδην μετασχηματισμό των εθνών κρατών εις ουδετεόρθησκα, ουδετερόφιλα και ουδετεροεθνή κράτη, τα οποία στερούνται ορισμένης ταυτότητας και εθνικής αυτεπίγνωσης.
Τα ως άνω τα οποία βιώνουμε, επίκεται, εν δέοντι καιρώ, δηλαδή οσονούπω, ενόψει της επομένης Συνταγματικής αναθεωρήσεως ήτοι εν έτει 2024, την ανακίνηση του ακανθώδους και καίριου ζητήματος εγκείμενο εις τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας με ό,τι τούτο συνεπάγεται.
Ναι μεν υφίσταται το άρθρο 3 του Συντάγματος, καθώς και η προμετωπίδα, δια της οποίας δεσπόζει «εις το Όνομα της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδας» πλην όμως, οι μηχανισμοί τα εκλαμβάνουν καθώς και η «ορθόδοξη-κρατούσα» άποψη των καθεστωτικών Συνταγματολόγων φρονούν ότι δεν ενέχει κανονιστική ισχύ, απλώς εθιμοτυπική ως δηλωτικό στοιχείο ιδρύσεως του Ελλαδικού Κράτους άνευ ετέρου τινός.
Παρά ταύτα, όμως εν περιπτώσει πλήρως διαχωρισμού, η Εκκλησία δεν έχει ουδεμία δικαιοδοσία εκχώρησης των «θρησκευτικών της συμβόλων» εις τις κρατικές δομές, ήτοι οι εικόνες των Αγίων αλλά και ο Εσταυρωμένος θα παύσει να δεσπόζει εις περίοπτη θέση, στα Δικαστήρια , στις Κρατικές Υποδομές, στα Σχολεία και ούτω καθ’ εξής, λόγω ότι θα θίγει την ισότητα της θρησκευτικής ελευθερίας, όπου ουδεμία θρησκεία θα απολαμβάνει ιδιαιτέρας μεταχειρίσεως υπό του Κράτους διότι θα καθίσταται δηλωτικό κατηχήσεως και προσηλυτισμού.
Το αυτό σαφώς θα συμβεί και με τις δοξολογίες, τον Αγιασμό, εις ορισμένες πολιτικές περιστάσεις, ήδη έχει περιοριστεί ο όρκος εις τα δικαστήρια αλλά και εντός του Κοινοβουλίου, πλην όμως, το αξιοπερίεργο είναι και το θέτω, ως τροφή δια σκέψη και εν ταυτώ λαβή δια αλλεπάλληλους συνειρμούς ότι οι ίδιοι αυτόκλητοι και διαπρύσιοι κήρυκες της αθεΐας, στρέφονται σφόδρα κατά της πρωτοκαθεδρίας έτερων θρησκειών εν τη Πατρίδας μας, καθιστάμενοι αυτοδικαίως σφοδροί πολέμιοι εν τέλει κατά της ζώσης Ορθοδόξου Παραδόσεως.
Ως εκ τούτου, λοιπόν, τηρουμένων των αναλογιών, εν συνεχεία με την αναφυόμενη προβληματική, μετά την επέλευση διαχωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας, μεταξύ άλλων θα αφαιρεθεί ο Σταυρός εκ της σημαίας, δια τον λόγο ότι, συνιστά αμιγώς ένα θρησκευτικό σύμβολο το οποίο δεν είναι κατοχυρωμένο εκ του Συντάγματος.
Πέραν της οντολογικά ιστορικής συναλληλίας του έθνους με την ίδρυση του Κράτους, συνιστά προεχόντως εν θρησκευτικό σύμβολο το οποίο επιβάλλεται να καταργηθεί δια της απεμπλοκής της Κρατούσας θρησκείας με τον Κράτος, άρα δηλαδή αυτομάτως, η Ελλαδική σημαία, θα απεμπολήσει τον πυρήνα του πολιτισμού της και θα επέλθει οριστικά και αμετάκλητα η ρήξη έθνους-πολιτισμού ταυτότητας και αλλογενούς εν τέλει Κράτους το οποίο αφανώς θα κηδεμονεύεται υπό τρίτων ιθυνόντων νοών.
Τούτο δε τεκμαίρεται εκ του γεγονότος ότι η Ελληνική Σημαία δεν είναι κατοχυρωμένη εκ του Συντάγματος ως παλαιότερον συνέβαινε εις την Συνταγματική έννομη τάξη της στρατιωτικής δικτατορίας, διαρκούσης της επταετίας εν έτει 1968 και συγκεκριμένα εις το άρθρο 4.: εθνική σημαία της Ελλάδος είναι δίχρους, κυανή και λευκή. Σχηματίζεται εξ εννέα οριζοντίων ταινιών, πέντε κυανών και τεσσάρων λευκών, διατεταγμένων εναλλάξ. Εις την άνω προς τον ιστόν γωνίαν υπάρχει λευκός ισοσκελής σταυρός εντός κυανού τετραγώνου, έχοντος μήκος πλευράς ίσον προς το πλάτος πέντε ταινιών».
Εν κατακλείδι, η απαξία της Ελλαδικής εν γένει σημαίας, πέραν εκ του ως άνω ελλοχεύοντος κινδύνου, είναι πρόδηλο, ότι ουδόλως προστεύεται ως εθνικό σύμβολο, υπό της Ποινικής Νομοθεσίας, αλλά αμιγώς ως κρατικό σύμβολο, άρα λοιπόν, εάν κάποιος ρυπάνει, αλλοιώσει ή καύσει δημοσίως την Ελληνική σημαία, δεν λογίζεται ποινικό αδίκημα, εξ αντιδιαστολής με τον αφαίρεση της Ελληνικής σημαίας από μία Κρατική υπηρεσία και πάλι υπό προϋποθέσεις.
Το άρθρο 191 Α του Ποινικού Κώδικα υποβάθμισε το αδίκημα της προσβολής του εθνικού συμβόλου αφενός ως κρατικό αμιγώς σύμβολο της πολιτειακής εξουσίας και επουδενί του έθνους, το οποίο κολάζεται ως έγκλημα δυνητικής διακινδύνευσης της δημοσίας τάξεως, μειώνοντας το εύρος της αξιοποίνου συμπεριφοράς, υπό την έννοια ότι στοιχειοθετείται οιαδήποτε δημόσια μορφή ρύπανσης, παραμόρφωσης, καταστροφής ή αφαίρεσης εθνικού συμβούλου υπό του εκάστοτε δράστη, αν και εφόσον αποδειχθεί έκθεση σε κίνδυνο της δημόσιας τάξεως, ήτοι διασάλευση και διατάραξη των ήρεμης και ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ των πολιτών.
Εν άλλοις λόγοις, εάν ο εκάστοτε επίδοξος δράστης, εν γνώσει του πραμορφώσει και καταστρέψει το εθνικό σύμβολο δολίως και επί τω τέλει να εκδηλώσει μίσος ή περιφρόνηση, πλην όμως, εάν και εφόσον τούτο, δεν το πράττει, εν τω πλαισίω της κρατικής εξουσίας, δηλαδή να αφαιρέσει μία σημαία από ένα κρατικό όργανο, διασαλεύοντας την δημόσια τάξη, θέτοντας σε κίνδυνο αυτή, ή εισέτι και να το πράξει, δηλαδή να αφαιρέσει ή να καταστρέψει μία Ελληνική σημαία από ένα κτήριο πλην όμως αν το πράξει άνευ διασαλεύσεως της δημοσίας τάξεως η πράξει αυτή παραμένει ατιμώρητη.
Εν κατακλείδι, η Ελλάς Εάλω, η διαγραφή της ιστορίας μας και η λήθη του έθνους προβάλλεται δια μέσου του ποινικού κώδικα την ίδια στιγμή, την οποία ποινικοποιείται η ελευθερία έκφρασης και ο πατιρωτισμός.
Το ίδιο το Κράτος υποτιμά το εθνικό μας σύμβολο δια των ποινικών διατάξεων της, τα συμπεράσματα δικά σας.
*Ο Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς είναι Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
.
