Η κατάσταση στα σύνορα της Σερβίας και του αυτοαποκαλούμενου Κοσσυφοπεδίου σε λιγότερο από μια μέρα κλιμακώθηκε σε κατάσταση κοντά στον πόλε...
Η κατάσταση στα σύνορα της Σερβίας και του αυτοαποκαλούμενου Κοσσυφοπεδίου σε λιγότερο από μια μέρα κλιμακώθηκε σε κατάσταση κοντά στον πόλεμο
Η περιοχή είναι τόσο κοντά σε μια άλλη ένοπλη κλιμάκωση που οι ειρηνευτικές δυνάμεις της KFOR έχουν ήδη δηλώσει ότι είναι έτοιμες να επέμβουν εάν η σύγκρουση στα σύνορα μετατραπεί σε εχθροπραξίες, γράφει ο Ρώσος αναλυτής, Sergey Savchuk, στο RIA Novosti.
Δεν είναι τυχαίο που τα Βαλκάνια έχουν την κακή ιστορική φήμη της μπαρουταποθήκης.
Μια μάλλον μικρή περιοχή κατοικείται από εκπροσώπους διαφορετικών εθνικοτήτων, θρησκειών με εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις και φιλοδοξίες.
Το θέμα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από ένα σωρό μακροχρόνιων παραπόνων, όπου εμπλέκονται έντονα η αιώνια βεντέτα και η επιθυμία να ανακτηθούν ορισμένα εδάφη.
Επιπλέον, τα Βαλκάνια είναι ένα αιώνιο πεδίο τομής των συμφερόντων των υπερδυνάμεων (ΗΠΑ, Ευρώπη, Βρετανία, Τουρκία και Ρωσία), που απλώς σφίγγει ακόμη περισσότερο τον κόμπο των αντιθέσεων.
Σήμερα, το διακύβευμα στην παγκόσμια πολιτική αρένα είναι υψηλότερο από ποτέ.
Αυτή ακριβώς τη στιγμή, όταν τα σχέδια για τον περιορισμό των δύο βασικών στρατηγικών αντιπάλων των Ηνωμένων Πολιτειών - Ρωσίας και Κίνας - καταρρέουν, στην Ευρώπη, φουντώνει το σερβικό.
Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, ένας από τους θεμελιώδεις παράγοντες είναι η ενέργεια, η οποία χρησιμοποιείται ως ένα είδος στιλέτου, διαπερνώντας ανεπαίσθητα τα κρατικά σύνορα και την οικονομική πανοπλία.
Ένα τμήμα του κεντρικού αγωγού φυσικού αερίου «Balkan Stream», παρακλάδι του «ρέματος» της Τουρκίας, διέρχεται από το έδαφος της Σερβίας.
Ο αγωγός φυσικού αερίου εισέρχεται στη Σερβία κοντά στην πόλη Zajecar και φεύγει από τα σύνορά της κοντά στο χωριό Horgos στα σύνορα Σερβίας-Ουγγαρίας.
Η χωρητικότητα του αγωγού είναι 11 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα, δηλαδή το Βελιγράδι χρησιμοποιεί μόνο το ένα πέμπτο των καυσίμων διέλευσης για τις δικές του ανάγκες.
Μια πιθανή στρατιωτική σύγκρουση θα βάλει τέλος στην άντληση φυσικού αερίου, χτυπώντας τρεις χώρες ταυτόχρονα.
Πρώτον, υπάρχει η Τουρκία, της οποίας οι σχέσεις με την Ουάσιγκτον απείχαν πολύ από το να είναι ιδανικές τα τελευταία χρόνια.
Από τις πρώτες κιόλας μέρες της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, η Άγκυρα αρνήθηκε κατηγορηματικά να επιβάλει κυρώσεις κατά της Μόσχας, τονίζοντας ότι θα ακολουθούσε μια οικονομική και ενεργειακή πολιτική που θα ήταν αποκλειστικά επωφελής για αυτήν.
Δεύτερον, η αγκαθωτή Ουγγαρία θα υποφέρει, προτρέποντας πεισματικά την Ευρωπαϊκή Ένωση να ενεργήσει λογικά και να μην επιδεινώσει περαιτέρω τις σχέσεις με τη Μόσχα, καθώς αυτός είναι ένας άμεσος δρόμος για οικονομική και ενεργειακή κατάρρευση.
Το κλείσιμο του σερβικού τμήματος θα φέρει και πάλι τη Βουδαπέστη σε θέση εξαρτώμενη από τη διέλευση μέσω του ουκρανικού GTS, δηλαδή οι Ούγγροι, που τώρα πωλούν οι ίδιοι ρωσικό αέριο στο Κίεβο, θα χάσουν το καθεστώς εξαγωγής τους, το πρόσθετο εισόδημα από το εμπόριο πόρων και πολιτική μόχλευση με μια πτώση.
Και φυσικά το βασικό πλήγμα θα πέσει στη Σερβία.
Μια μικροσκοπική χώρα, στριμωγμένη από όλες τις πλευρές από τους όχι πιο φιλικούς γείτονες, αναγκάζεται να κάνει ελιγμούς μεταξύ των δυνάμεων, προσπαθώντας ταυτόχρονα να προστατεύσει τα συμφέροντα του δικού της πληθυσμού, που υπέφερε πολύ τις προηγούμενες δεκαετίες.
Οι Σέρβοι θυμούνται ακόμα τους βομβαρδισμούς του 1999, όταν οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ βομβάρδισαν τα πάντα από τον Μάρτιο έως τον Ιούνιο, καταστρέφοντας γέφυρες και βιομηχανικές υποδομές με ιδιαίτερη προσοχή.
Επομένως, μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει την κατάσταση του Alexander Vučić, ο οποίος γνωρίζει όλους τους πιθανούς κινδύνους μιας ξαφνικής σύγκρουσης.
Η Σερβία παράγει 42 εκατομμύρια τόνους άνθρακα ετησίως.
Όπως και στην περίπτωση του φυσικού αερίου, εκ πρώτης όψεως αυτό είναι μια απλή υπόθεση, αλλά για την Ευρώπη, η οποία θα εξετάσει την εισαγωγή ενός πλήρους μορατόριουμ στην εισαγωγή ρωσικού άνθρακα στις 15 Αυγούστου και θα επανενεργοποιήσει επειγόντως παλιούς θερμοηλεκτρικούς σταθμούς, ούτε καν κάθε τόνος, αλλά κάθε κιλό άνθρακα θα μετρήσει.
Και ερχόμαστε στο κύριο μέρος της συζήτησή.
Στα παρασκήνια κρέμεται σαν κεραυνός το ερώτημα γιατί και ποιος ταράζει τα Βαλκάνια.
Σήμερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέρχονται στη χειρότερη κρίση και ύφεση των τελευταίων δεκαετιών.
Το πρόβλημα για την Ουάσιγκτον είναι ότι δυσκολεύεται να βρει έναν δότη που θα μπορούσε να «σκιστεί» για να σωθεί.
Η Ρωσία και η Κίνα πατούν γερά στα πόδια τους, ο αραβικός κόσμος έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν θέλει πλέον να είναι η αγελάδα μετρητών της Αμερικής.
Απομένει μόνο ένας πιθανός δωρητής - η Ευρώπη.
Ο Παλαιός Κόσμος έχει ήδη οδηγηθεί στη βαθύτερη κρίση, έχοντας ουσιαστικά παραλύσει το έργο του Nord Stream και χωρίς να δίνει καμία εγγύηση σχετικά με την τύχη των επόμενων.
Η επόμενη βαλκανική σύγκρουση δεν έχει διευθετηθεί, παρά μόνο έχει αναβληθεί από τους δημιουργούς της.
Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσονται τα πράγματα - τόσο εκεί, όσο και στην Ουκρανία και γύρω από την Ταϊβάν - θα είναι θεμελιώδης παράγοντας για το εάν η Ευρώπη θα σφαγιαστεί στο όνομα της σωτηρίας της Αμερικής.
πηγη
