Το έργο του αραβικού αγωγού φυσικού αερίου καθιστά δυνατή την παράκαμψη της Ρωσίας από το νότο και την αποφυγή του μακρού ταξιδιού των δεξαμ...
Το έργο του αραβικού αγωγού φυσικού αερίου καθιστά δυνατή την παράκαμψη της Ρωσίας από το νότο και την αποφυγή του μακρού ταξιδιού των δεξαμενόπλοιων LNG από το Κατάρ μέσω Σουέζ ή γύρω από την αφρικανική ήπειρο
"Το έργο του αραβικού αγωγού φυσικού αερίου καθιστά δυνατή την παράκαμψη της Ρωσίας και την αποφυγή του μεγάλου ταξιδιού δεξαμενόπλοιου LNG από το Κατάρ".
Αυτό αναφέρει μεταξύ άλλων ο οικονομολόγος Christian Stoffaës γράφοντας για την γαλλική Le Monde και υπογραμμίζει τη σημασία της προώθησης του έργου του αγωγού φυσικού αερίου μεταξύ του μεγαπεδίου του Κατάρ και της Ευρώπης, μέσω της Τουρκίας.
Στις 30 Ιουνίου, ο Επίτροπος της ΕΕ για την εσωτερική αγορά Τιερί Μπρετόν κάλεσε τις μεγάλες ενεργειακές εταιρείες να επικεντρωθούν στην αύξηση της προσφοράς τους, μετά τη δημόσια έκκληση στις 25 Ιουνίου να περιορίσουν την κατανάλωση. Το αίτημα αυτό αντικατοπτρίζει την ανάγκη αναζήτησης νέων πηγών φυσικού αερίου που δεν βρίσκονται πολύ μακριά από την ευρωπαϊκή αγορά, όταν τα πλησιέστερα ιστορικά κοιτάσματα - η Βόρεια Θάλασσα και η Αλγερία - πλησιάζουν στην κορύφωση της παραγωγής τους, αναφέρει ο οικονομολόγος και συνεχίζει:
Εξ ου και το ενδιαφέρον για τη σύνδεση του μεγαλύτερου κοιτάσματος στον κόσμο - του North Dome, που βρίσκεται στο Κατάρ - με τη μεγαλύτερη καταναλωτική αγορά του κόσμου - την Ευρώπη.
Η δρομολόγηση ενός μεγάλου έργου ευρωαραβικού αγωγού φυσικού αερίου θα ανοίξει μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες προοπτικές για την ασφάλεια του εφοδιασμού.
Η υποστήριξη αυτού του έργου, έστω και για ένα ορατό μακρινό μέλλον, θα ήταν πιθανό να καθησυχάσει την κοινή γνώμη, η οποία δικαίως ανησυχεί για τις συνέπειες της σκληρότερης στάσης της Ρωσίας, πολύ πέρα από την ουκρανική σύγκρουση. Ακριβώς όπως, μετά την κρίση του Σουέζ το 1956, οι Ευρωπαίοι είχαν επικροτήσει την έναρξη λειτουργίας της μυθικής Tapline (Transarabian Pipe Line) που συνέδεε τον Κόλπο με τις μεσογειακές ακτές του Λιβάνου, πάνω από 1.200 χιλιόμετρα μέσα από την αραβική έρημο.
Η επιστροφή του στρατηγικού επενδυτικού σχεδιασμού
Εκείνη την εποχή, η εθνικοποίηση της διώρυγας του Σουέζ (1956) από τον πρόεδρο της Αιγύπτου Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, υποστηριζόμενη από την πυρηνική αποτροπή της ΕΣΣΔ, σηματοδότησε το τέλος της αποικιοκρατικής εποχής στη Μέση Ανατολή και προκάλεσε ανησυχία για τον εφοδιασμό της Ευρώπης με πετρέλαιο, όπως ακριβώς η σκλήρυνση της θέσης της Ρωσίας σήμερα.
Όταν πρόκειται για ενέργεια, η μεταφορά είναι εξίσου σημαντική με τον πόρο. Η τρέχουσα επιλογή του υγροποιημένου φυσικού αερίου, που βασίζεται σε έναν τεράστιο αριθμό μονάδων υγροποίησης-επανεριοποίησης και σε έναν στόλο πλοίων μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου, είναι πολύ δαπανηρή και χρονοβόρα για την εφαρμογή της, σε σύγκριση με το δίκτυο αγωγών φυσικού αερίου Ρωσίας-Ουκρανίας, του οποίου το σημαντικότερο πλεονέκτημα είναι ο απλός και φθηνός χαρακτήρας του.
-Το έργο του αραβικού αγωγού φυσικού αερίου καθιστά δυνατή την παράκαμψη της Ρωσίας από το νότο και την αποφυγή του μακρού ταξιδιού των δεξαμενόπλοιων LNG από το Κατάρ μέσω Σουέζ ή γύρω από την αφρικανική ήπειρο.
-Διαφοροποιεί τους προμηθευτές, με έναν ανταγωνιστή του οποίου οι πόροι είναι συγκρίσιμοι σε μέγεθος με τους ρωσικούς πόρους.
-Πιστοποιεί τη βούληση των ευρωπαϊκών δυνάμεων να αναβαθμίσουν τα γεωοικονομικά διακυβεύματα και την επιστροφή στην εύνοια του στρατηγικού επενδυτικού σχεδιασμού.
Το σχέδιο για τη μεταφορά νέων πόρων μακριά δεν είναι καινούργιο. Το έργο Nabucco, που αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 2000, αποσκοπούσε στη σύνδεση των κοιτασμάτων της Κασπίας με τη νότια Ευρώπη μέσω της Τουρκίας.
Αλλά εγκαταλείφθηκε, αντιμετωπίζοντας την εχθρότητα της Gazprom, και κυρίως λόγω της έλλειψης συμμετοχής των μεγάλων ευρωπαϊκών ενεργειακών εταιρειών (πελατών της Gazprom), της ανεπαρκούς οικονομικής τους βαρύτητας για μια τόσο βαριά υποδομή και, τέλος, της υπερεκτίμησης των πόρων που είναι προσβάσιμοι στην Κασπία Θάλασσα.
πηγη
