Πώς ωφελεί η ουκρανική κρίση την ατζέντα της παγκοσμιοποίησης Καθώς οι εντάσεις στο ανατολικό μπλοκ τις εντάσεις έχουν ξεπεράσει το θερμόμετ...
Πώς ωφελεί η ουκρανική κρίση την ατζέντα της παγκοσμιοποίησης
Καθώς οι εντάσεις στο ανατολικό μπλοκ τις εντάσεις έχουν ξεπεράσει το θερμόμετρο του Ψυχρού Πολέμου, φαίνεται πως η ουκρανική κρίση υποβόσκει τέσσερις βασικούς λόγους που ευνοούν την ατζέντα της παγκόσμιας ελίτ, μετά από μια σειρά αποτυχιών τα τελευταία έτη και έντονη αποσταθεροποίηση της παγκόσμια εξουσίας.
Υπάρχουν άνθρωποι στο κίνημα της ελευθερίας που αποδίδουν πολύ μεγάλη ευφυΐα στις ελίτ της παγκόσμιας δύναμης, σε σημείο που φαίνεται να πιστεύουν ότι οι παγκοσμιοποιητές σχεδιάζουν πάντα «δέκα βήματα μπροστά».
Ωστόσο, το αστείο με τον προγραμματισμό δέκα βημάτων μπροστά είναι ότι εάν κάτι πάει στραβά με τα βήματα 1-9, τότε θα είναι αδύνατο να επιτευχθεί το βήμα νούμερο 10 και απλώς ξοδεύτηκε πολλή ενέργεια σε ένα περίτεχνο σχέδιο που δεν κατέληξε πουθενά.
Οι παγκοσμιοποιητές δεν είναι οι πιο έξυπνοι άνθρωποι δεν είναι καν κοντά.
Δεν είναι καν τόσο αποτελεσματικοί όταν τα σχέδιά τους λειτουργούν πραγματικά και δεν υπάρχουν εκπλήξεις.
Οι ιδέες τους αποτυγχάνουν συνεχώς.
Υπάρχει μόνο ένας λόγος που οι συγκεντρωτικοί εγκληματίες δεν έχουν καταρριφθεί, και αυτός είναι επειδή κανείς δεν τους έχει βάλει ποτέ απευθείας στο στόχαστρο.
Κάθε φορά που υπάρχει μια κυβερνητική ανατροπή ή εξέγερση ή μαζικό κίνημα για αλλαγή, οι άνθρωποι στοχεύουν «το σύστημα».
Κατηγορούν το σύστημα για όλα τα προβλήματά μας (ή κατηγορούν μια χούφτα πολιτικών μαριονέτες) και επιδιώκουν να προσθέσουν μια νέα στρώση χρώματος ή να αλλάξουν κάποιες από τις βασικές λειτουργίες του, αλλά οι άνδρες πίσω από την κουρτίνα παραμένουν πίσω από την κουρτίνα.
Το πρόβλημα δεν είναι ποτέ «το σύστημα», είναι οι άνθρωποι που τρέχουν και επηρεάζουν το σύστημα ενώ απολαμβάνουν την άνεση των σκιών.
Κάθε τόσο γίνεται προφανές όταν έχουν επενδύσει τεράστιο χρόνο και προγραμματισμό σε ένα μοναδικό μοναδικό σχέδιο, ένα σημείο υπομόχλιο στο οποίο πολλά από τα άλλα σχέδιά τους θα βασίζονται στο μέλλον.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανταπόκριση στο ξέσπασμα του Covid προοριζόταν να πλήξει πολυάριθμες κοινωνικές και νομικές συμβάσεις και να επιτύχει πλήρη συγκέντρωση προτού η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων καν καταλάβει τι τους έπληξε.
Ο καθαρός ενθουσιασμός και η αδρεναλίνη που επέδειξαν οι παγκοσμιοποιητές κατά την έναρξη της πανδημίας ήταν απτή.
Πρακτικά χόρευαν στους δρόμους, κραυγάζοντας για το πόσα παγκόσμια προγράμματα επρόκειτο να περάσουν, για να μην αναφέρουμε πόσες ατομικές ελευθερίες επρόκειτο να διαγράψουν.
Τούτου λεχθέντος, όταν ένα σχέδιο δεν μένει όπως θέλουν, μερικές φορές προσπαθούν να το αναγκάσουν να λειτουργήσει και αυτό δεν τους πηγαίνει ποτέ καλά.
Το έχουμε δει πολλές φορές με τις προσπάθειές τους να καθιερώσουν τον έλεγχο των όπλων στις ΗΠΑ και έχουν αποτύχει ξανά και ξανά.
Πιο πρόσφατα, η ατζέντα του Covid και κατ' επέκταση η παγκοσμιοποιητική «Επαναφορά» έχει καταρρεύσει στις ΗΠΑ και αυτό οδήγησε σε προβλήματα σε άλλα μέρη του κόσμου.
Η αμερικανική αντίσταση στις εντολές και τα lockdown ήταν το κλειδί για όλα, αναφέρει το Zero Hedge.
Ακόμα κι αν οι παγκοσμιοποιητές μπορούσαν να εφαρμόσουν την ιατρική τυραννία σε μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου, με τα συντηρητικά κόκκινα κράτη να μπλοκάρουν την ατζέντα σε κάθε βήμα, αυτό δημιούργησε ένα κομβικό σημείο για αντίσταση.
Δηλαδή, όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο μπορούν ακόμα να δουν ότι υπάρχει ένας άλλος τρόπος να κάνουμε πράγματα που δεν περιλαμβάνει αυταρχισμό.
Η ζωή στις κόκκινες πολιτείες συνεχίζεται σαν να μην υπήρχε ο Covid.
Οι συντηρητικοί δεν «πεθαίνουν στους δρόμους» όπως είπαν οι τρελοί φιλελεύθεροι ότι θα συμβεί.
Στην πραγματικότητα, εκατομμύρια άνθρωποι έφυγαν από τις μπλε πολιτείες και μεταφέρονται σε κόκκινες πολιτείες μόνο και μόνο για να είναι ελεύθεροι.
Όταν προσφέρεις στους ανθρώπους εναλλακτικές λύσεις, τους προσφέρεις μια γεύση ελευθερίας και μερικές φορές μια ματιά είναι το μόνο που χρειάζεται για να εμπνεύσει την εξέγερση. Είναι δύσκολο για τις δυτικές κυβερνήσεις να εξηγήσουν στους λαούς τους γιατί πρέπει να είναι σκλάβοι του ιού covid όταν τόσοι άλλοι άνθρωποι πέρα από τον ωκεανό ζουν κανονικά τη ζωή τους μπροστά στην ίδια ασθένεια.
Από την αρχή της πανδημίας του Covid υποστηρίζεται ότι ο ίδιος ο ιός ήταν ένα εργαστηριακό βιοόπλο, που πιθανότατα δημιουργήθηκε στα έγκατα των εγκαταστάσεων Επιπέδου 4 στη Γουχάν ακριβώς κάτω από το σημείο που είναι ευρέως αναγνωρισμένο ως σημείο μηδέν.
Έχει επίσης υποστηριχθεί από την αρχή ότι τα στοιχεία δείχνουν ότι το NIH και ο Άντονι Φάουτσι συμμετείχαν στη χρηματοδότηση της χειραγώγησης των κορονοϊών στο εργαστήριο της Γουχάν για πολλά χρόνια.
Σημαίνει ότι υπήρξε συμπαιγνία μεταξύ δυτικών ελιτιστών και Κινέζων επιστημόνων για την εξόπλιση του Covid μέσω της έρευνας.
Αυτό που δεν είναι βέβαιο είναι το αν ο ιός απελευθερώθηκε εσκεμμένα ή τυχαία.
Αυτό που μπορώ να πω, ωστόσο, είναι ότι οι παγκοσμιοποιητές στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και το Ίδρυμα Μπιλ και Μελίντα Γκέιτς πραγματοποίησαν μια «προσομοίωση» μιας παγκόσμιας πανδημίας κορονοϊού μόνο δύο μήνες πριν συμβεί πραγματικά.
Η προσομοίωση, που ονομάζεται «Event 201», φαινόταν να προβλέπει σχεδόν όλα όσα θα συνέβαιναν τελικά με το πραγματικό ξέσπασμα του κορονοϊού που ξεκίνησε στην Κίνα, μέχρι τις εταιρείες ειδήσεων και τους γίγαντες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που κλειδώνουν όλες τις πληροφορίες που δεν ταιριάζουν στο παγκοσμιοποιητικό αφήγημα.
Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα - ο ιός δεν ήταν τόσο θανατηφόρος όσο ήλπιζαν.
Το Event 201 προέβλεψε 65 εκατομμύρια αρχικούς θανάτους παγκοσμίως και ο ΠΟΥ προέβλεψε πολύ υψηλότερο ποσοστό θνησιμότητας από μόλυνση 3% ή περισσότερο του πληθυσμού.
Αυτό δεν συνέβη ποτέ.
Οι παγκοσμιοποιητές και τα μέσα ενημέρωσης προσπαθούν τα τελευταία δύο χρόνια να πείσουν το κοινό ότι το ποσοστό θνησιμότητας του Covid είναι πολύ υψηλότερο από ό,τι είναι, αλλά το γεγονός παραμένει ότι δεκάδες μελέτες δείχνουν ότι ο μέσος όρος IFR του Covid είναι μόλις 0,27%.
Δεν πρόκειται να αλλάξει προς το χειρότερο, μόνο θα μειωθεί καθώς ο Covid συνεχίζει να μεταλλάσσεται σε λιγότερο θανατηφόρες παραλλαγές.
Είναι λογικό ότι θα χρειαστούν μια απόσπαση της προσοχής ως μέσο για να ανακατευθύνουν την ορμή, και οι παγκοσμιοποιητές θα κάνουν αυτό που κάνουν πάντα, που είναι να δημιουργούν πολεμικές εντάσεις.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος μεγάλης κλίμακας είναι το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, αλλά περιορισμένοι περιφερειακοί πόλεμοι που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε κάτι περισσότερο είναι πάντα στο τραπέζι.
Δεν είναι λάθος ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν ενδεχομένως να εγκλωβιστούν όχι σε μία αλλά σε δύο μεγάλες περιφερειακές συγκρούσεις αυτή τη στιγμή, συμπεριλαμβανομένης μιας κινεζικής εισβολής στην Ταϊβάν καθώς και μιας ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Προς το παρόν, η Ουκρανία είναι το επικρατέστερο σενάριο.
Έχουμε δει τέτοιες διαρροές με την Ουκρανία πολλές φορές στο παρελθόν και είναι δύσκολο να πούμε εάν πρόκειται για ακόμα έναν λανθασμένο συναγερμό ή εάν πρόκειται να υλοποιηθεί μια πλήρης ρωσική επίθεση.
Με τη συνεχή επιρροή των ΗΠΑ, τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό που επιδιώκεται στην περιοχή, εικάζεται ότι δεν θα ήταν τόσο δύσκολο να εισβάλουν οι Ρώσοι.
Το ενδιαφέρον ωστόσο για την Ουκρανία, στρέφεται στο πώς θα μπορούσε να ωφελήσει τη συνολική παγκοσμιοποιητική ατζέντα.
Πρώτον, η οικονομική αστάθεια που αυξάνεται εκθετικά τα τελευταία δύο χρόνια θα χτυπήσει τώρα υπερβολικά.
Ο πληθωρισμός, οι τιμές του φυσικού αερίου, η αλυσίδα εφοδιασμού, όλες οι απειλές που ήδη διαφαίνονται, θα δεκαπλασιαστούν με δύο πυρηνικές δυνάμεις σε αντίθεση.
Ακόμα κι αν το κροτάλισμα της Ουκρανίας επρόκειτο να οδηγήσει στο τίποτα, απλώς η ύπαρξη του κινδύνου είναι αρκετή για να εμπνεύσει εκτεταμένο οικονομικό φόβο.
Δεύτερον, το ζήτημα της πανδημίας μπορεί να απορριφθεί με λίγες φανφάρες.
Οι παγκοσμιοποιητές ξέρουν ότι δεν τους οδηγεί πουθενά, αλλά χρειάζονται έναν τρόπο να αποποιηθούν των ευθυνών χωρίς να εξηγήσουν τα πολυάριθμα ψέματα που έχουν πουλήσει τα τελευταία δύο χρόνια.
Ο πόλεμος είναι ένας τρόπος ανακύκλωσης των ειδήσεων.
Τρίτον, οι αυξημένες εντάσεις με τη Ρωσία ανοίγουν την πόρτα σε μια διαφορετική μορφή παράνοιας στο εσωτερικό.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει ισχυρισμούς των μέσων ενημέρωσης για «ρωσική επιρροή» στις αμερικανικές εκλογές;
Δεν υπάρχει απόδειξη γι' αυτό, αλλά το αφήγημα έχει ήδη επικρατήσει στους Δημοκρατικούς.
Δεν θα εξέπληττε ούτε στο ελάχιστο εάν οι εκλογές στις ΗΠΑ «αναβάλλονταν» ή τα αποτελέσματα αγνοούνταν λόγω μη επαληθευμένων ισχυρισμών για ρωσική «παρέμβαση».
Τέταρτον, κατ' επέκταση, είναι μόνο θέμα χρόνου να ξεσπάσει μια συντηρητική εξέγερση στις ΗΠΑ για να ανατρέψει τους παγκοσμιοποιητές από την εξουσία.
Ο πιο συνηθισμένος τρόπος για τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις να υπονομεύσουν μια εξέγερση για την ελευθερία είναι να την κατηγορήσουν ότι είναι μια επανάσταση ελεγχόμενη που δημιουργήθηκε από έναν ξένο εχθρό.
Δηλαδή, η διεφθαρμένη κυβέρνηση επιδιώκει να αφαιρέσει την καρδιά και την ψυχή της εξέγερσης ισχυριζόμενη ότι δεν πολεμούν για την ελευθερία, μάχονται μόνο με αντάλλαγμα χρήματα ή δύναμη από ένα ξένο έθνος.
Το είδαμε αυτό με το ΚΚΚ της Κίνας όταν κατέλαβαν βάναυσα το Χονγκ Κονγκ.
Το είδαμε επίσης στο Καζακστάν όταν ο κόσμος ξεσηκώθηκε στους δρόμους για τον πληθωρισμό των τιμών και ρωσικά στρατεύματα στάλθηκαν για να καταπνίξουν αυτό που ονομαζόταν «έγχρωμη επανάσταση που δημιουργήθηκε από το εξωτερικό».
Τίποτα δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια.
Αντίστοιχα στις ΗΠΑ, θα πουν ότι οι εξεγερμένοι παλεύουν για να υποστηρίξουν ξένες κυβερνήσεις, όχι για να επαναφέρουν την ελευθερία και τη λογική στην κοινωνία.
Αυτός είναι πρωτίστως ο λόγος που η σύγκρουση με τη Ρωσία έχει πολύ νόημα για τους παγκοσμιοποιητές.
Ίσως όχι στην κλίμακα ενός παγκόσμιου πολέμου, αλλά αρκετά για να κρατήσουν τους πληθυσμούς σε σειρά.
Το αν αυτό το σχέδιο πετύχει ή όχι είναι άλλο θέμα. Όπως ήδη αναφέρθηκε, αυτοί οι άνθρωποι αποτυγχάνουν τακτικά.
