Δελτίο Τύπου: Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το βιβλίο «ΟΜΗΡΟΙ» του Νίκου Κοτανίδη, στοιχεία του οποίου μπορείτε να δείτε παρακάτω, ...
Δελτίο Τύπου:
Πριν από λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το βιβλίο «ΟΜΗΡΟΙ» του Νίκου Κοτανίδη, στοιχεία του οποίου μπορείτε να δείτε παρακάτω, αλλά και στο συνημμένο Δελτίο Τύπου
«ΟΜΗΡΟΙ»
Eκδόσεις "Περίπλους"
ISBN: 978-960-438-238-5
Σελίδες: 478
Έτος έκδοσης: 2021
Συγγραφέας: Νικόλαος Κοτανίδης
Οπισθόφυλλο
Με το ξέσπασμα μιας νέας ελληνοτουρκικής κρίσης, τρεις Έλληνες στρατιωτικοί που εκτελούν περιπολία στα σύνορα κοντά στα Λάβαρα του Έβρου εξαφανίζονται.
Αμέσως, μια αδιανόητη και παράτολμη επιχείρηση σχεδιάζεται από μια μικρή ομάδα Ελλήνων αξιωματικών κάτω από τη μύτη της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.
Την ίδια στιγμή, ο Ταξίαρχος Καλαμπαλίκης, διοικητής της ταξιαρχίας των Λαβάρων – χαμένος μεταξύ της δίνης της κρίσης και των ερωτικών του φαντασιώσεων για την ελκυστική του υπασπίστρια – και ο ταξίαρχος Τσούλφας, διευθυντής του στρατιωτικού γραφείου του υπουργού άμυνας, χρησιμοποιούν την κατάσταση προς όφελός τους.
Όσα ακολουθούν φέρνουν αντιμέτωπους δύο φίλους που υπηρετούν εκατέρωθεν του ποταμού Έβρου: τον Τούρκο ταξίαρχο Γκουρχάν και τον Έλληνα αντισυνταγματάρχη Δανιά, οι οποίοι ακροβατούν μεταξύ της φιλίας και της συνείδησής τους αφενός και του καθήκοντος αφετέρου.
Για το συγγραφέα:
Ο Νίκος Κοτανίδης γεννήθηκε το 1968 στη Δ. Γερμανία.
Είναι απόφοιτος της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων και της Ανωτάτης Σχολής Πολέμου και ομιλεί αγγλικά.
Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό, στην Εθνική Φρουρά της Κύπρου, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ.
Είναι λάτρης της λογοτεχνίας, της φωτογραφίας, της ποδηλασίας και του hard rock.
Από τις εκδόσεις «Περίπλους» κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του:
«Φουλ του άσσου» (2016)
«Πενήντα πέντε μίλια νοτιοανατολικά» (2018)
Λεπτομέρειες έκδοσης:
ISBN: 978-960-438-238-5
Σελίδες: 478
Έτος έκδοσης: 2021
Eκδόσεις “Περίπλους”
Ζαΐμη 31, 106 82 ΑΘΗΝΑ,
Tηλ.2103307001-4 , Fax:2103307005, e-mail: ekdoseis.periplous@gmail.com
SITE:www.periplous.gr
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ: https://booksandthecity.gr
ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ: www.politismospolitis.org
Απόσπασμα από το βιβλίο:
[…]
—Κι άλλοι Τούρκοι πίσω μας!
Ο Παραμαζίδης πάγωσε.
Κανένας και καμιά εκπαίδευση δεν τον είχαν προετοιμάσει για μια τέτοια στιγμή.
Μυριάδες σκέψεις πέρασαν εκείνη τη στιγμή από τον νου του, όπως τα δευτερόλεπτα όταν κάποιος αντιλαμβάνεται ότι θα του συμβεί κάτι κακό.
Να δώσει διαταγή να γεμίσουν τα όπλα τους και να πυροβολήσουν;
Δεν προλάβαιναν.
Όμως, δεν ήταν και σίγουρος αν αυτή θα έπρεπε να ήταν η ενδεδειγμένη αντίδρασή του με βάση τις διαταγές.
Από την άλλη, ήταν σαφές ότι οι Τούρκοι βρίσκονταν σε ελληνικό έδαφος και μάλιστα ήταν πολύ περισσότεροι από αυτούς. Ακόμη χειρότερα, το δρομολόγιο επιστροφής προς το φυλάκιο είχε ήδη αποκοπεί.
Αρχικά φαινόταν ότι οι Τούρκοι δεν τους είχαν αντιληφθεί, άλλωστε κινούνταν πολύ επιφυλακτικά.
Όμως, όταν ο Δεβεράκης είχε προειδοποιήσει για την παρουσία τους, μάλλον είχε ακουστεί, γιατί τώρα άγριες φωνές έρχονταν τόσο από μπροστά όσο και από πίσω από τη θέση της ελληνικής περιπόλου.
Ο Παραμαζίδης, συνειδητοποιώντας την παγίδα στην οποία είχαν πέσει, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρει κάποιον διάδρομο διαφυγής, διέταξε:
—Τροχάδην δεξιά, παιδιά!
—Όχι, ρε γαμώτο! ούρλιαξε πανικόβλητος ο Φριλίγκος.
—Σκάσε, ρε μαλάκα! τον μάλωσε ο Δεβεράκης, που έδειχνε παροιμιώδη ψυχραιμία.
Μπορεί να μην τον είχε προετοιμάσει κι αυτόν ο Ελληνικός Στρατός για μια τέτοια στιγμή, μα είχε ζήσει πολλές ανάλογες στο «Call of Duty», που έπαιζε φανατικά στον υπολογιστή του πριν καταταγεί.
Ο Δεβεράκης είχε χύσει άφθονο αίμα σε δεκάδες αποστολές στο παιχνίδι αυτό και είχε κατατροπώσει εκατοντάδες αντίπαλους, για να δειλιάσει τώρα μπροστά σε μια χούφτα Τούρκων στρατιωτών.
Έφτασε μάλιστα στο σημείο να συγχαρεί τον εαυτό του για τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούσε.
Ο Παραμαζίδης εξακολουθούσε να προσπαθεί να πιάσει επαφή με το φυλάκιο για να ενημερώσει για τη δυσμενή εξέλιξη της κατάστασης και ταυτόχρονα ακολουθούσε τους στρατιώτες που ήδη έτρεχαν προς τα δεξιά.
Όμως, η αποτυχία και αυτής της προσπάθειάς του και η αγωνία του να επικοινωνήσει με όποιον κατάφερνε, τον έκαναν να φωνάξει:
—Έχει κανείς σας κινητό μαζί του;
Εκείνη τη στιγμή είχε ξεχάσει ότι τα κινητά τηλέφωνα απαγορευόταν να φέρονται κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης υπηρεσίας.
Δεν πήρε καμιά απάντηση.
Αντίθετα, οι δύο στρατιώτες, ακούγονταν να λογοφέρνουν.
«Αλτ! Αλτ! Αλτ!» ακουγόταν δυνατά με βαριά ανατολίτικη προφορά από μπρος και από πίσω, καθώς οι Τούρκοι συνέχιζαν να σφίγγουν τον κλοιό γύρω τους.
Όταν ακούστηκε ένας πυροβολισμός, ο Παραμαζίδης ήξερε ότι όλα θα τελείωναν σε λίγο. Είχαν φτάσει σε κάποιο σημείο που ήταν αδύνατο να το περάσουν.
Αν γνώριζε καλύτερα το έδαφος, ίσως να κατάφερνε να οδηγήσει την περίπολο μακριά από τους Τούρκους, μα όπως είχαν έρθει τα πράγματα αυτό ήταν πλέον αδύνατο.
Τα πιο μαύρα σύννεφα της ζωής του Παραμαζίδη συγκεντρώθηκαν πάνω από το κεφάλι του. «Δεν μπορεί», σκέφτηκε κάποια στιγμή, σχεδόν παραληρηματικά, «εφιάλτη θα βλέπω! Σε λίγο θα ξυπνήσω και όλα θα είναι καλά».
—Θα μας σκίσουν τον κώλο! φώναξε ο Φριλίγκος όταν διαπίστωσε ότι πλέον ήταν αδύνατη η αποφυγή της επαφής με τους Τούρκους.
—Φαντάζομαι τα μούτρα των ανώτερών μας όταν θ’ αντιληφθούν ότι πέσαμε στα χέρια των Τούρκων, είπε σχεδόν χαμογελώντας ο Δεβεράκης. Είμαι σίγουρος ότι θα μας σαπίσουν στην καμπάνα…
Μα ο Παραμαζίδης, χαμένος στις σκέψεις του, δεν άκουγε τι έλεγαν οι δύο στρατιώτες.
Είχε συνειδητοποιήσει τι θ’ ακολουθούσε σε λίγο και ένιωσε σύγκρυο.
[…]
