Γράφει ο Γεώργιος Κασσαβέτης Επισμηναγός (Ι) ε.α. – τ. Κυβερνήτης Ο.Α. Η Εκμετάλλευση της ραδιενέργειας για πολεμικούς σκοπούς δεν είχε ...
Γράφει ο Γεώργιος Κασσαβέτης
Επισμηναγός (Ι) ε.α. – τ. Κυβερνήτης Ο.Α.
Η Εκμετάλλευση της ραδιενέργειας για πολεμικούς σκοπούς δεν είχε απασχολήσει κανένα κράτος μέχρι τις αρχές του Β Παγκοσμίου Πολέμου, παρά το γεγονός ότι η μεν φυσική ραδιενέργεια είχε ανακαλυφθεί από τον Γάλλο Φυσικό Ανρί Μπεκελέρ το 1896, η δε τεχνητή από το ζεύγος Κιουρί το 1934.
Κατ’ αρχάς πρέπει να εξηγήσουμε ότι ατομική λέγεται η βόμβα της οποίας η απελευθερούμενη σε κλάσματα του δευτερολέπτου ενέργεια, προέρχεται από την ταυτόχρονη διάσπαση των πυρήνων του ουρανίου, ενός υλικού που βρίσκεται στη φύση, ή του πλουτωνίου που κατασκευάζεται στους πυρηνικούς αντιδραστήρες.
Οι κατά καιρούς ανακαλύψεις οι οποίες οδήγησαν στην κατασκευή της ατομικής βόμβας, χωρίς αυτές να σχετίζονται με αυτή καθ’ εαυτή την βόμβα είναι οι εξής :
α. Η ανακάλυψη του Νετρονίου από τον Άγγλο φυσικό James Chadwick το 1932, η οποία βοήθησε στην κατανόηση της δομής και στην εξερεύνηση του πυρήνα του ατόμου.
β. Η πειραματική ανακάλυψη της σχάσης (τομής) των ατομικών πυρήνων από τους Γερμανούς επιστήμονες Otto Hahn και Fritz Strassmann το 1938.
Βομβαρδίζοντας πυρήνες ουρανίου με νετρόνια οι δύο επιστήμονες παρατήρησαν ότι έπαιρναν πυρήνες πολύ μικρότερους από εκείνους του ουρανίου.
γ. Η θεωρητική εξήγηση της σχάσης από την Αυστριακή φυσικό εβραϊκής καταγωγής Lise Meitmer το 1939.
Η Meitmer εργαζόταν στο Βερολίνο με τον Otto Hahn, αλλά αργότερα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Γερμανία, λόγω της καταγωγής της και να εγκατασταθεί στη Σουηδία.
δ. Η θεωρία της σχάσης του πυρήνα και η επιλογή του ουρανίου 235 από το Δανό φυσικό Niels Bohr και τον Αμερικανό φυσικό John Wheeler.
ε. Η πραγματοποίηση ελεγχόμενης πυρηνικής αντίδρασης σε εργαστήριο από τον Ιταλό Enrico Fermi, o οποίος είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ το 1938, λόγω του φασιστικού καθεστώτος της Ιταλίας.
στ. Η ανακάλυψη του διαχωρισμού του καταλλήλου για την κατασκευή της βόμβας ουρανίου 235 από το φυσικό ουράνιο 238, μια πολύ δύσκολη διαδικασία, διότι από το φυσικό ουράνιο μόνο το 0,7% ήταν ουράνιο 235.
Το καλοκαίρι του 1939 δύο φυσικοί ουγγρικής καταγωγής , ο Leo Szilard και ο Eugene Wigner επισκέφτηκαν τον Albert Einstein (Αϊνστάιν) για να τον ενημερώσουν για την πρόοδο των Γερμανών επιστημόνων στη διαίρεση του ατόμου του ουρανίου και ότι με το Χίτλερ στην εξουσία η κατασκευή ατομικής βόμβας θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την ανθρωπότητα.
Και το ότι η Γερμανία βρισκόταν στα πρόθυρα της κατασκευής της ατομικής βόμβας δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία, διότι αφ’ ενός μεν είχε υπό την κατοχή της τα κοιτάσματα του ουρανίου της Τσεχοσλοβακίας, αφ’ ετέρου δε είχε απαγορεύσει τις εξαγωγές ουρανίου σε άλλες χώρες.
Με την προτροπή των προαναφερθέντων Ούγγρων φυσικών, ο Einstein, στις 2 Αυγούστου του 1939 στέλνει επιστολή στον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών Fraglin Roosevelt, με την οποία τον ενημέρωνε για το φοβερό όπλο το οποίο κατασκεύαζε η Γερμανία και τον καλούσε να προχωρήσει ο ίδιος στην κατασκευή της ατομικής βόμβας, πριν προλάβουν να την κατασκευάσουν οι Γερμανοί.
Η απάντηση του Roosevelt εστάλλει δύο μήνες αργότερα, το δε περιεχόμενό της απεδείκνυε ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν είχε πάρει στα σοβαρά την προειδοποίηση του Einstein.
Απόδειξη τούτου αποτελεί το γεγονός ότι μέχρι την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο, τον Δεκέμβριο του 1941, δεν είχαν γίνει σοβαρά βήματα για την κατασκευή της βόμβας.
Το πρόγραμμα για την κατασκευή της βόμβας, υπό την κωδική ονομασία «The Manhattan Project» άρχισε τον Αύγουστο του 1942.
Επικεφαλής του προγράμματος ετέθη ο στρατηγός Leslie Groves και επιστημονικός διευθυντής ο Robert Oppenheimer.
Το εργαστήριο των δοκιμών ήταν στο Los Alamos της πολιτείας του Νέου Μεξικού, ο διαχωρισμός του ουρανίου γινόταν στις εγκαταστάσεις της πολιτείας Τενεσσί και οι πυρηνικοί αντιδραστήρες για την παραγωγή του πλουτωνίου κατασκευάστηκαν στην πολιτεία της Ουάσιγκτον.
Το αποτέλεσμα του «Σχεδίου Μανχάτταν» ήταν η κατασκευή τριών ατομικών βομβών, ήτοι δύο πλουτωνίου και μια ουρανίου.
Η πρώτη, πλουτωνίου, ρίχτηκε για σκοπούς δοκιμής σε ερημική περιοχή της πολιτείας του Νέου Μεξικού στις 16 Ιουλίου 1945, η δεύτερη, ουρανίου, υπό την κωδική ονομασία « Little Boy» έπεσε στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας στις 6 Αυγούστου 1945 και η τρίτη, πλουτωνίου, υπό την κωδική ονομασία «Fat Man», έπεσε στο Ναγκασάκι στις 9 Αυγούστου του 1945.
Η απόφαση για τον βομβαρδισμό των Ιαπωνικών πόλεων ήταν καθαρά πολιτικοστρατιωτική και δεν είχε τη σύμφωνη γνώμη όλων των επιστημόνων, που συνέβαλαν στη κατασκευή της.
Μεταξύ των αντιτιθεμένων ήταν και ο Robert Oppenheimer, o οποίος λίγο αργότερα εναντιώθηκε και για την κατασκευή της βόμβας υδρογόνου, ήτοι μιας βόμβας κατά πολύ ισχυρότερης των προηγουμένων.
Για τις θέσεις του αυτές ο Oppenheimer διώχθηκε από τις Αμερικανικές Αρχές και κατηγορήθηκε αδίκως ως κατάσκοπος της Ρωσίας.
Μεταξύ των ταχθέντων υπέρ του βομβαρδισμού ήταν και ο Eduard Teller, ο οποίος αργότερα τέθηκε επικεφαλής του προγράμματος της κατασκευής της βόμβας υδρογόνου και ήταν ένας από τους εμπνευστές του «Πολέμου των Άστρων», ήτοι της εγκατάστασης Όπλων Λέιζερ στο διάστημα, για την καταστροφή στόχων επί της Γης.
Ως γνωστόν το πρόγραμμα για την κατασκευή της βόμβας υδρογόνου προχώρησε και έγιναν οι σχετικές δοκιμές των μεν Αμερικανών το 1952, των δε Ρώσων ένα χρόνο αργότερα.
Όσο για το πρόγραμμα του «Πολέμου των Άστρων»;
Αυτό προφανώς αναπαύεται στα συρτάρια κάποιου γραφείου «για ώρα ανάγκης».
Στο σημείο αυτό γεννάται το ερώτημα.
Γιατί οι Αμερικανοί δεν χρησιμοποίησαν τον Einstein στο «Manhattan Project»;
Η απάντηση είναι διπλή.
Πρώτον γιατί ο Einstein δεν είχε καν ασχοληθεί με την πυρηνική φυσική και δεύτερον λόγω των αριστερών απόψεών του τις οποίες δεν δίσταζε να εκφράζει ελευθέρως.
Για τους λόγους αυτούς οι Αμερικανοί δεν ενεπιστεύοντο τον Einstein, τον οποίο θεωρούσαν επικίνδυνο και για ένα διάστημα παρακολουθούσαν στενά δια του FBI.
Δυστυχώς για τους Αμερικανούς και ευτυχώς για την ανθρωπότητα το μονοπώλιο της ατομικής βόμβας δεν κράτησε για πολλά χρόνια.
Ήδη από το 1943 η Σοβιετική κατασκοπεία είχε παρεισφρήσει σε όλα τα τμήματα της ερεύνης του «Σχεδίου Μανχάτταν», ώστε τελικά πριν το τέλος της 10ετίας του 40 να έχει υπό την κατοχή της όλα τα μυστικά της κατασκευής της ατομικής βόμβας.
Η κλοπή των μυστικών αυτών, η οποία χαρακτηρίστηκε ως «Η Κλοπή του Αιώνος», καλύφτηκε από πέπλο σιωπής για περισσότερο από 60 χρόνια.
Κι αυτό ήταν δικαιολογημένο, για μεν τις ΗΠΑ, διότι κατεδείκνυε την ανικανότητα των Μυστικών της Υπηρεσιών (ΣΙΑ και FBI) να προστατεύσουν μυστικά υψίστης εθνικής σημασίας, για δε τη ΡΩΣΙΑ, διότι έπρεπε πάση θυσία να προστατεύσει τους ανθρώπους της, οι οποίοι είχαν σημειώσει μια τόσο σημαντική επιτυχία.
Το θέμα ήλθε στην επικαιρότητα τον Φεβρουάριο του 2011, όταν ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν οργάνωσε μια λιτή τελετή, στο Μουσείο των Μυστικών Υπηρεσιών, στην οποία παρέστη σύμπασα η στρατιωτική ηγεσία της χώρας, για να παρασημοφορήσει τον πράκτορα «Ντελμάρ», που δεν ήταν άλλος από τον Τζώρτζ Κόβαλ, ο οποίος είχε κατορθώσει το ακατόρθωτο.
Να παρεισφρήσει σε όλες τις εγκαταστάσεις στις οποίες λάμβαναν χώρα οι εργασίες για την υλοποίηση του «Σχεδίου Μανχάτταν» και να υποκλέψει τα μυστικά της κατασκευής της ατομικής βόμβας.
Σύμφωνα με πληροφορίες του Ρωσικού τύπου, οι οποίες έρχονται σταδιακά στο φως της δημοσιότητος ο Τζώρτζ Κόβαλ, ο οποίος πέθανε προ ετών στη Μόσχα σε ηλικία 92 ετών, ήταν άφθαστος στη δουλειά του, αφού κατάφερε να μπει στις πιο απόρρητες εγκαταστάσεις ατομικής ενέργειας, τόσο στο Όακ Ριτζ της πολιτείας Τενεσσί, όσο και εκείνες του Ντέιτον της πολιτείας Οχάιο, όπου γινόταν ο εμπλουτισμός του ουρανίου και του πλουτωνίου.
Τα αποτελέσματα της δουλειάς του Τζώρτζ Κόβαλ ήλθαν την 7η πρωινή της 29ης Αυγούστου του 1949, λίγο πριν την επιστροφή του στη Σοβιετική Ένωση και αφού την τελευταία στιγμή είχε αποφύγει τη σύλληψη, όταν οι Σοβιετικοί χρησιμοποιώντας το κοκτέιλ Όακ Ριτζ έκαναν τη δοκιμή της δικής τους ατομικής βόμβας στο Σεμιπαλάτινσκ.
Οι Αμερικανοί ποτέ δεν κατάφεραν να συγχωρήσουν τις Υπηρεσίες τους για την ανικανότητά τους να προστατεύσουν την κατοχή των μυστικών της κατασκευής της ατομικής βόμβας, τα οποία πέρασαν στους Ρώσους, με αποτέλεσμα να χάσουν το μονοπώλιο ενός πρωτοποριακού καταστροφικού όπλου.
Όμως ουδέν κακόν αμιγές καλού, αφού η απόκτηση του φοβερού αυτού όπλου από τη Σοβιετική Ένωση κατέστησε και μια δεύτερη υπερδύναμη, με αποτέλεσμα την «Ειρήνη του Φόβου», ή καλύτερα την «Πυρηνική Ειρήνη».
Κλείνοντας πρέπει να παρατηρήσουμε τα εξής.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες οι οποίες για πολλά χρόνια παρέμειναν η μοναδική υπερδύναμη στον κόσμο, χάνουν σταδιακά την πρωτοκαθεδρία τους και υφίσταται τη μια ήττα κατόπιν της άλλης.
Έτσι αφού έχασαν το μονοπώλιο της ατομικής βόμβας, ηττήθηκαν από τους Βιετκόνγκ στο Βιετνάμ, απέτυχαν να υλοποιήσουν τους στόχους τους στο Ιράκ, έχασαν τους δίδυμους πύργους στο Μανχάτταν και αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν άρον- άρον από το Αφγανιστάν, ηττηθέντες από τους Ταλιμπάν.
Κι επειδή όλα αυτά δε μπορεί να είναι τυχαία, κάτι φταίει.
Το τι είναι αυτό, ας το ανακαλύψουν οι ίδιοι.
Το συμπέρασμα πάντως είναι ότι κάτι δεν πάει καλά στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Γεώργιος Κασσαβέτης
Επισμηναγός ε.α. – τ. Κυβερνήτης Ο.Α.
τ. Διευθύνων Σύμβουλος Εν. Απ/των Αξ/κων Αεροπορίας
