(Ἀπό τήν «Ἐκκλησιαστική Διακονία καί Μαρτυρία» τῆς Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας) Ὁ Νικηταρᾶς ὁ ἔνδοξος στρατηγός τοῦ 1821, νυμφ...
(Ἀπό τήν «Ἐκκλησιαστική Διακονία καί Μαρτυρία» τῆς Μητροπόλεως Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας)
Ὁ Νικηταρᾶς ὁ ἔνδοξος στρατηγός τοῦ 1821, νυμφεύθηκε τήν Ἀγγελίνα, κόρη τοῦ πρωτοκλέφτη τοῦ Μοριᾶ Ζαχαριᾶ.
Ἀπέκτησε τρία παιδιά τόν Γιάννη πού πέθανε ἄτεκνος στό Ἄργος.
Τή Σοφία πού πέθανε ἀπό ψυχασθένεια, ἡ ὁποία ἐκορυφώθη ὅταν περιώρισαν τόν πατέρα της στήν Αἴγινα.
Καί τή Ρεγγίνα πού πῆρε τόν Ὑδραῖο Γιαννίτση καί πέθανε ἐπίσης ἄτεκνη.
Τό χρυσοκέντητο ἔνδυμά της βρίσκεται στό Ἐθνικό Ἱστορικό Μουσεῖο.
Ὁ Νικηταρᾶς ὡς μόνιμη κατοικία εἶχε τόν Πειραιᾶ.
Τό πῶς καί πότε ἐγκαταστάθηκε ἐκεῖ καί γιατί εἶναι ἄγνωστο.
Ζοῦσε ἐκεῖ φτωχικά καί ἀπέριττα σέ μία χαμοκέλλα.
Ἐκεῖ μέσα ξεψύχησε.
Ἀπό ἐκεῖ ξεκίνησε ἡ νεκρική πομπή, συνοδευόμενη ἀπό λαοθάλασσα, πού ἀνεγνώριζε τήν ἀνεκτίμητη προσφορά τοῦ ἀνιδιοτελῆ Τουρκοφάγου, πού τόν ἐνταφίασαν στό Α’ Νεκροταφεῖο καί σηματοδότησαν τή μεγαλοσύνη του μέ μία κεραμίδα στόν τάφο του. Σήμερα δέν ὑπάρχει ὁ τάφος αὐτός.
Ἡ περήφανη Ἀγγελίνα κόρη τοῦ λιονταρόψυχου Ζαχαριᾶ, ἡ ἀνηψιά τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ, ἡ τιμημένη Νικήταινα, πού μέχρι τότε ἔφερνε ἀδιαμαρτύρητα τό βάρος τῆς πενίας, ὑπέβαλε τρία χρόνια μετά τόν θάνατο τοῦ ἄντρα της, τήν παρακάτω ἀναφορά πού ἀποτελεῖ ἕνα μνημεῖο ἤθους καί ὕφους.
Πρός τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων
Κύριοι,
Τοῦ ἐνδόξου Τουρκοφάγου ἡ εὐτυχής ἄλλοτε σύζυγος, ὑπό τόν ἄδοξο καί ἀφανῆ τῆς χηρείας πέπλον, παρουσιάζομαι σήμερον ἐνώπιον τοῦ ἐθνικοῦ τούτου περιβόλου καί πρός ἔκαστον ὑμῶν ἀποτεινόμενη, ἐπικαλοῦμαι δικαιοσύνην.
Ἐκτιμῶσα καί σεβόμενη τήν ἱεράν σκιάν τοῦ ἀειμνήστου, δέν ἦλθον νά ψάλλω Ἱερεμιάδας, δέν ἦλθον νά ἐκτραγωδίσω τήν δυστυχίαν μου, νά θρηνουδήσω τήν ἐγκατάλειψίν μου.
Ἦλθον ἐν μέσῳ ὁλοκλήρου τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους συνηγμένου καί ἀνῆλθον εἰς τό ἐθνικόν τοῦτο βῆμα, διά νά ἐνθυμήσω εἰς ἅπαν τό ἔθνος καθῆκον μας, καθῆκον ἱερόν, τό ὁποῖο ὀφείλει νά ἐκπληρώσει, ἀποδίδον δικαιοσύνη εἰς τήν οἰκογένεια τοῦ Νικήτα.
Ἀποτείνομαι γενικά πρός τό ἔθνος, διότι ὁ Νικηταρᾶς ὑπῆρξεν ἀνήρ γενικός. Ἡ Πελοπόννησος, ἡ Στερεά Ἑλλάς καί αἱ νῆσοι, ἐξ ἴσου δύνανται νά καυχῶνται διά τόν ἄκρατο πατριωτισμόν του, διά τόν παραδειγματικό αὐτοῦ ἡρωισμόν.
Καί ὁ Πελοποννήσιος καί ὁ Στερεοελλαδίτης τόν εἶδον ἐπίσης περιτρέχοντα τήν πατρίδα καί κυνηγοῦντα τόν ἐχθρόν.
Καί ὁ Ὑδραῖος ἐνθυμεῖται καλῶς, ὅτι προκειμένου περί συνδρομῆς πρός ἔκπλευσιν τοῦ στόλου, ὁ Νικήτας ἀπέστειλεν εἰς Ὕδραν τό μόνο πράγμα τό ὁποῖον εἶχε, τό πολύτιμο ξίφος του.
Ἀλλά, κύριοι, ὁ ἀνήρ ἐκεῖνος, ὅστις τόσο ἐμόχθησεν ὑπέρ τῆς Ἑλλάδας, ὅστις κατέβρεξεν αὐτήν διά τῶν αἱμάτων του, ὅστις παντοῦ καί πάντοτε ἀνήγειρε τρόπαιο τῆς εὐκλείας αὐτοῦ δόξης, ὁ ἀνήρ ἐκεῖνος ἀπεβίωσε μεριμνῶν καί κατά τά τελευταῖα τῆς ζωῆς του ἔτη καί κατά τάς ὕστατας αὐτοῦ στιγμάς, ὑπέρ τοῦ ἔθνους του.
Τό δέ ἔθνος αὐτό, τί ὑπέρ ἐκείνου ἐποίησε;
Τί ἀνταπέδωκεν αὐτῶ;
Μεγάλη καί πικρά ἡ ἀλήθεια.
Τόν ἐλησμόνησε. Ἀφῆκε τήν οἰκογένειά του στερούμενην τοῦ ἐπιουσίου, ἐπιδαψίλευσαν συντάξεις ἀδράς καί εἰς τούς ἐσχάτους Ἕλληνας καί τήν χήρα.
Ἀφῆκεν τήν χήρα αὐτοῦ ἐκβιαζομένην ὑπό τῆς Τραπέζης καί τῶν διαφόρων ἄλλων δανειστῶν, προικίσαν σχεδόν καί τῶν παραμικροτέρων Ἑλλήνων τάς θυγατέρας μέ γαίας ἐθνικάς.
Ἐάν δέν ἐξέλειπεν ὁλοτελῶς ἀφ’ ἡμῶν ἡ μνήμη τοῦ Τουρκοφάγου, ἐάν δέν ἀρνῆσθε ὅτι ὀφείλετε πρός αὐτόν ἐθνικήν εὐγνωμοσύνην, ἐάν ἀληθῶς εἶσθε ἀντιπρόσωποι τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους, ἀποδώσατε αὐτῷ δικαιοσύνη.
Εὐεπειθεστάτη
Ἀγγελίνα χήρα Νικηταρᾶ
Σάν μαστίγιο πέφτουν τά παράπονα τῆς Ἀγγελίνας στά πλευρά τῶν παχυδέρμων πολιτικάντηδων χωρίς νά τούς ματώσουν.
Οὔτε κἄν ἴχνος δέν ἄφησαν.
Δέν γνώριζε ἡ καψερή ὅτι τά τσιμπούρια πεθαίνουν μετά τόν θάνατο τοῦ λιονταριοῦ, γιατί τρέφονται ἀπό τό αἷμα του.
Τό τί ἀπέγινε μετά τήν ἀναφορά δέν ἔγινε γνωστό, οὔτε πότε πέθανε ἡ Ἀγγελίνα.
Γεγονός εἶναι, ὅτι ἡ οἰκογένεια τοῦ περιλάλητου Νικηταρᾶ, ἔσβησε καί μόνο τό ὄνομά του παραμένει ἄσπιλο καί δοξασμένο.
πηγη
