Του Γεωργίου. Β. Κασσαβέτη Επισμηναγού (Ι) ε.α. - τ. Κυβερνήτου Ο.Α. Συμπληρώθηκε ήδη μισός αιώνας από την ιστορική εκείνη Παρασκευή 21...
Του Γεωργίου. Β. Κασσαβέτη
Επισμηναγού (Ι) ε.α. - τ. Κυβερνήτου Ο.Α.
Συμπληρώθηκε ήδη μισός αιώνας από την ιστορική εκείνη Παρασκευή 21η Απριλίου 1967 και τα φερέφωνα του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος εξακολουθούν, με το ίδιο πάντοτε μένος, να βυσσοδομούν, κάθε τέτοιες μέρες, εναντίον του καθεστώτος και των πρωτεργατών του.
Με στόχο την υποβάθμιση του εγχειρήματος και την ενοχοποίηση των ηγετικών στελεχών του, το αποκαλούν «πραξικόπημα», εν γνώσει τους ότι σύμφωνα με την ελληνική, αλλά και την ξένη σχετική βιβλιογραφία, «πραξικόπημα» σημαίνει « την ανατροπή της συνταγματικής τάξεως από μερίδα των ήδη κυβερνώντων», κατ’ αντίθεση προς την «επανάσταση», που σημαίνει «την κατάλυση της συνταγματικής τάξεως από μη κατέχοντες ήδη την εξουσία».
Και το ότι το εγχείρημα της 21ης Απριλίου ήταν Επανάσταση δεν χρειάζεται τη μαρτυρία της ξένης βιβλιογραφίας, αφού αποδεδειγμένα πλέον είχε την απόλυτη στήριξη και αποδοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, την οποία επέδειξε ποικιλοτρόπως.
Στα πλαίσια της ίδιας προσπάθειάς τους ισχυρίζονται ψευδόμενοι ασυστόλως ότι το κίνημα των συνταγματαρχών ήταν «ξενοκίνητο» με ηθικό αυτουργό τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Εξ΄ ου και η κατάληξη της κατ’ έτος πορείας του Πολυτεχνείου στην Αμερικανική Πρεσβεία.
Φυσικά ουδέν ψευδέστερον τούτου, όπως ευθέως προκύπτει από τα γεγονότα.
Ήτοι:
α. Το πρωί της 21ης Απριλίου η εν Ελλάδι Αμερικανική Πρεσβεία ήταν σε τέτοια σύγχυση, ώστε να εκφράζει φόβο ότι πίσω από το κίνημα βρίσκεται το ΚΚΕ.
Στο ίδιο μήκος κύματος αξιωματούχος του STATE DEPARTMENT δήλωνε ότι «μας κατέλαβαν εξ’ απήνης».
β. Αμέσως μετά την 21η Απριλίου 1967 η κυβέρνηση των ΗΠΑ κήρυξε εμπάργκο στον εφοδιασμό των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων δια βαρέως οπλισμού, το οποίο διατήρησε μέχρι το 1970, οπότε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ανακοίνωσε την παραίτηση της χώρας από το Military Assistance Program (MAP), ήτοι το πρόγραμμα της ελεημοσύνης των Αμερικανών, με το οποίο παραχωρούσαν δωρεάν στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις τα «αποφόρια» των παρωχημένων οπλικών συστημάτων τους.
Με τη γενναία εκείνη απόφαση του Γεωργίου Παπαδοπούλου, να αγοράζονται με κρατικά χρήματα τα οπλικά συστήματα που αναγκαιούσαν οι Ένοπλες Δυνάμεις μας, αφ’ ενός μεν ανεξαρτητοποιήθηκε η χώρα από την αμερικανική κηδεμονία, η οποία καθόριζε τον εξοπλισμό των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων ερήμην των ειδικών εθνικών αναγκών της, αφ’ ετέρου δε άρχισε ο εκ βάθρων εκσυγχρονισμός τους.
Για τους νεωτέρους αξίζει να αναφέρομε ότι η αγορά του αιώνος από την Πολεμική μας Αεροπορία δεν έγινε στο τέλος της δεκαετίας του ’80 όπως φιλάρεσκα κομπάζει η κομματική προπαγάνδα, αλλά το 1972-73, όταν η χώρα αγόρασε με δικά της – και όχι δανεικά - χρήματα, εξήντα (60) αεροσκάφη corsair A-7 Διώξεως- Βομβαρδισμού, σαράντα (40) αεροσκάφη mirage F-1 Αναχαιτίσεως, σαράντα (40) εκπαιδευτικά αεροσκάφη Τ-2 και δώδεκα (12) Μεταφορικά αεροσκάφη C-130 για την αντικατάσταση των απηρχαιωμένων προπολεμικών αεροσκαφών DC-3 DACOTA.
Αξίζει να σημειωθεί ακόμη ότι από την αγορά εκείνη, η οποία κόστισε δισεκατομμύρια δραχμές, δεν έγινε ούτε κατά μια δραχμή πλουσιότερος κάποιος υψηλόβαθμος αξιωματούχος του καθεστώτος, εν αντιθέσει προς τα διονυσιακά πάρτι που έγιναν σε ανάλογες περιπτώσεις μετά τη μεταπολίτευση, όπως στην περίπτωση των F-16 με χωρίς το σύστημα αυτοπροστασίας, τα Mirage- 2000 με το προβληματικό radar, ή τα υποβρύχια που « έγερναν», για να πληρωθούν οι μίζες ορισμένων επιτηδείων.
Και όταν ένας Αξιωματικός, μέλος της επιτροπής εξοπλισμών, έχει εισπράξει, καθ’ ομολογία του, μίζες δέκα οκτώ (18) εκατομμυρίων ευρώ !!! τότε είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς τι πήραν οι υψηλόβαθμοι κυβερνητικοί παράγοντες.
γ. Αλλά για να επανέλθουμε στο θέμα, η μόνη σχετική ενημέρωση που είχε η αμερικανική πρεσβεία, ήταν η αίτηση του Βασιλέως Κωνσταντίνου προς την αμερικανική κυβέρνηση να του δοθεί το πράσινο φως « για την επιβολή δικτατορίας, προκειμένου να απαλλαγεί η χώρα απ’ τους Παπανδρέου» και φυσικά η απάντηση του STATE DEPARTMENT ότι « Για λόγους αρχής οι ΗΠΑ είναι αντίθετες σε εξωκοινοβουλευτικές λύσεις».
Συνεπώς όταν ο βοηθός στρατιωτικού ακολούθου της πρεσβείας των ΗΠΑ Αντισυνταγματάρχης Λίπτσικ, ο οποίος το πρωί της 21ης Απριλίου απεστάλη στο Τατόι προς συνάντηση του Βασιλέως δεν μπόρεσε να προσεγγίσει στα ανάκτορα, επειδή αυτά είχαν περικυκλωθεί από τους επαναστάτες, ήταν πλέον ή βέβαιο ότι το εγχείρημα δεν ηλέγχετο ούτε από τον Βασιλέα, ούτε απ’ τους Αμερικανούς..
Ο δεύτερος πυλώνας της λασπολογικής επιχείρησης του φαύλου πολιτικού συστήματος εναντίον του καθεστώτος της 21ης Απριλίου και προσωπικά του Γεωργίου Παπαδοπούλου είναι οι δήθεν ευθύνες του για τη διχοτόμηση της Κύπρου.
Όμως και αυτή η κατηγορία είναι ψευδέστατη και συκοφαντική.
Και ιδού γιατί.
α. Το καθεστώς της 21ης Απριλίου, αφ’ ης στιγμής απεφάσισε την επάνοδο στη κοινοβουλευτική δημοκρατία προκηρύσσοντας εκλογές, με Σύνταγμα το οποίο μάλιστα εγκρίθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θεωρείται λήξαν.
Επομένως η ευθύνη για κάθε κυβερνητική δραστηριότητα μετά την 25η Νοεμβρίου 1973 δεν μπορεί να βαρύνει τον Γεώργιο Παπαδόπουλο και τους συνεργάτες του, οι οποίοι την εποχή εκείνη τελούσαν σε κατ’ οίκον περιορισμό.
β. Όσο άδικη όμως είναι η ενοχοποίηση του καθεστώτος της 21ης Απριλίου για τα γεγονότα της Κύπρου τον Ιούλιο - Αύγουστο 1974, άλλο τόσο άδικος είναι και ο εξ’ ολοκλήρου επιμερισμός της ευθύνης στον Δημήτριο Ιωαννίδη και εξηγούμεθα γιατί.
Αναμφιβόλως η ευθύνη για την πρόκληση της τουρκικής αποβάσεως ανήκει στον Ιωαννίδη, ο οποίος σχεδίασε και εξετέλεσε το εγχείρημα της ανατροπής του Μακαρίου.
Στον ίδιο αποδίδεται και η ευθύνη για την υπό των Τούρκων κατάληψη ποσοστού 5% του κυπριακού εδάφους.
Από το άλλο μέρος όμως είναι επίσης αδιαμφισβήτητο, ότι η ευθύνη για την κατάληψη του υπολοίπου 33% του κυπριακού εδάφους βαρύνει αποκλειστικά την κυβέρνηση του «εθνάρχη» Καραμανλή, του οποίου πρωταρχικός στόχος, μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα, ήτο η εδραίωση του κομματικού κράτους και όχι η προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητος της Μεγαλονήσου.
Το σλόγκαν του ότι « Η Κύπρος είναι μακράν» είναι τόσο γελοίο, ώστε μόνο θυμηδία προκαλεί.
Διότι αν έτσι είχαν τα πράγματα, τι έννοια είχε το « ΣΧΕΔΙΟ - Κ» (Κύπρος), το οποίο είχε εκπονηθεί από τον Κλάδο Επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας από τις αρχές της δεκαετίας του 60 και προέβλεπε συγκεκριμένες επιχειρήσεις εναντίον στόχων στη Μεγαλόνησο;
Κι ακόμη τι έννοια είχαν οι ασκήσεις που πραγματοποιούντο από τους χειριστάς των Πολεμικών Μοιρών με στόχο την υλοποίηση του Σχεδίου;
Εκτός κι αν όλα αυτά είχαν εκπονηθεί « για να παίζουν» οι πιλότοι των μαχητικών αεροσκαφών …… όταν δεν είχαν τίποτε καλύτερο να κάνουν.
Άλλωστε το ότι το πολιτικό σύστημα φέρει βαρύτατες ευθύνες για τον διαμελισμό της Κύπρου αποδεικνύεται απερίφραστα εκ του γεγονότος, ότι παρά τις επανειλημμένες απειλές, ο «φάκελος της Κύπρου» δεν άνοιξε κι ούτε πρόκειται να ανοίξει, όσο ένα μέρος των υπευθύνων της τραγωδίας παραμένει εν ζωή.
Οι υπεύθυνοι του σημερινού δημοκρατικού μορφώματος, που εξακολουθεί να ονομάζεται « Ελληνική Δημοκρατία», κατηγορούν τον Γεώργιο Παπαδόπουλο ότι κατέλυσε τη δημοκρατία και εγκαθίδρυσε ένα ανελεύθερο και αυταρχικό καθεστώς.
Όμως για ποια δημοκρατία ομιλούν;
Για τη δημοκρατία της υποτέλειας και της υποταγής, τη δημοκρατία των τριφασικών εκλογικών συστημάτων, με τα οποία τη διακυβέρνηση της χώρας ανελάμβανε το κόμμα που είχε ηττηθεί στις εκλογές, τη δημοκρατία της βίας και της νοθείας, την οποία εμείς οι οπαδοί της ΕΡΕ τη γνωρίζουμε από πρώτο χέρι, τη δημοκρατία του καρεκλοπολέμου στη Βουλή των ετών 1964-65, ή τέλος τη δημοκρατία της αρπαχτής, της λεηλασίας του δημοσίου πλούτου, της χρεοκοπίας και των μνημονίων των ετών 2009-2019;
Αλλά κι αν δεχθούμε, χάριν της συζητήσεως, ότι ο Παπαδόπουλος είχε πράγματι καταλύσει τη δημοκρατία, αυτοί ποια δημοκρατία αποκατέστησαν τον Ιούλιο του 1974;
Τη δημοκρατία της διαλύσεως των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας στέλνοντας 2500 αξιωματικούς στην πρόωρη αποστρατεία, για να ικανοποιήσουν τους αμετανόητους ηττημένους του συμμοριτοπολέμου, τους οποίους άνευ όρων είχαν νομιμοποιήσει και οι οποίοι ζητούσαν την κεφαλήν των νικητών τους επί πίνακι, με το προδοτικό σύνθημα «δώστε τη χούντα στο λαό»;
Τη δημοκρατία της μετατροπής του κράτους σε ένα απέραντο εργοτάξιο δημοσίων υπαλλήλων;
Τη δημοκρατία της νομιμοποιήσεως της μίζας και του αθέμιτου πλουτισμού των υπουργών και των στελεχών των δημοσίων οργανισμών;
Τη δημοκρατία των «κολλητών», των δανεικών, των χρεοκοπημένων κομμάτων, της ανασφάλειας και της εγκηματικότητος, ή τέλος τη δημοκρατία του εκτραχηλισμού των ηθών, των αρχών και των ιδεών, επί τη βάσει των οποίων λειτουργεί πλέον το κράτος;
Το καθεστώς των Συνταγματαρχών κατέλειπε σοβαρότατο έργο και παρέδωσε μαθήματα έντιμης διαχείρισης και σεβασμού των χρημάτων των Ελλήνων φορολογουμένων.
Αναλυτικότερα, έδωσε ηλεκτρικό ρεύμα και στο πλέον ακριτικό χωριό της χώρας, κατασκεύασε ένα σύγχρονο οδικό δίκτυο, νοικοκύρεψε τα οικονομικά, μηδένισε τον πληθωρισμό και την ανεργία και έδωσε μια ανάσα στον αγροτικό κόσμο χαρίζοντας του τα ανυπαιτίως του δημιουργηθέντα χρέη, τα οποία τον έπνιγαν, χωρίς την παραμικρή επίπτωση στο χρηματοπιστωτικό σύστημα του κράτους.
Τέλος επέτυχε πρωτοφανείς στα χρονικά δείκτες οικονομικής αναπτύξεως.
Χωρίς δε και την ελαχίστη εξαίρεση όλοι οι συμμετασχόντες στη διακυβέρνηση της χώρας κατά την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας ήλθαν φτωχοί και πέθαναν πάμφτωχοι.
Και το οξύμωρο στη χώρα μας είναι ότι κηδεύτηκαν δημοσία δαπάνη όλοι εκείνοι που κατάκλεψαν το δημόσιο και με δανεικά όλοι αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα για ένα κομμάτι ψωμί.
Όλοι αυτοί που ευθύνονται για την υποδούλωση της χώρας στους δανειστάς διατείνονται αναισχύντως ότι « η δημοκρατία δεν εκδικείται».
Η πράξη όμως απέδειξε το αντίθετο.
Καταδίκασαν τον Παπαδόπουλο με νόμο αναδρομικής ισχύος, αφρικανικής επινοήσεως, όχι για τα «εγκλήματα» που διέπραξε, αλλά γιατί τους στέρησε το επάγγελμα για επτά χρόνια.
Προφανώς στη θέση του Γεωργίου Παπαδοπούλου θα έπρεπε να είναι οι ίδιοι, διότι σύμφωνα με τη ρήση του μεγάλου Χαρίλαου Τρικούπη « Η ευθύνη για τις επαναστάσεις δεν βαρύνει εκείνους που τις πραγματοποίησαν, αλλά εκείνους που τις κατέστησαν αναπόδραστες».
Και όσοι από εμάς τους μεγαλυτέρους διατηρούν τη μνήμη τους θα θυμούνται ασφαλώς ότι μόνιμη επωδός των συζητήσεων των Ελλήνων πολιτών την περίοδο 1965-67 ήτο «Επί τέλους δε βρίσκεται ένας Λοχίας»;
Πριν κλείσουμε όμως το σημερινό σημείωμά μας θα αποτελούσε σοβαρή παράλειψη να μην αναφερθούμε στο τεράστιο έργο που κατέλειπε στη χώρα το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967, αντίστοιχον του οποίου μόνο κατά την περίοδο διακυβερνήσεως του Ιωάννου Μεταξά μπορεί να συναντήσει κανείς.
Η διακωμώδηση του Αντιπροέδρου της επαναστατικής κυβερνήσεως Στυλιανού Παττακού υπό των γελοιογράφων της εποχής με ένα μυστρί στο χέρι, όχι μόνο δεν αποτελεί ειρωνική πρόθεση, τουναντίον αποδίδει επακριβώς την αποκλειστική δραστηριότητά του.
Ειδικότερα.
α. Το μεγαλύτερο έργο που προσέφερε η 21η Απριλίου στην ελληνική κοινωνία ήταν ο πλήρης εξηλεκτρισμός της χώρας.
Κατά τη διάρκεια της επταετίας και το πλέον απομεμακρυσμένο χωριό της ελληνικής υπαίθρου είχε προμηθευθεί ηλεκτρικό ρεύμα, με ότι αυτό συνεπήγετο
β. Κατασκευάστηκαν τα φράγματα ηλεκτροπαραγωγής του Αλιάκμονος, του Καστρακίου και του Πολυφύτου.
γ. Κατασκευάστηκαν τα αεροδρόμια Ζακύνθου, Καβάλας, Κυθήρων, Λήμνου, Μυκόνου, Πάρου, Ρόδου, Σάμου, Σκιάθου και Χίου.
δ. Έγιναν τα μεγάλα αρδευτικά έργα του Αγρινίου – Μεσολογγίου. Έβρου, Νέστου, Πηνειού Ηλείας και Σερρών.
ε. Ανεγέρθηκαν μεγαλοπρεπή κτίρια για τη στέγαση των μεγαλυτέρων Δημοσίων Οργανισμών της χώρας όπως του ΟΛΠ, του ΟΤΕ, του Εθνικού Νομισματοκοπείου, της ΕΡΤ, του ΟΣΕ, του Πολεμικού Μουσείου και του Υπουργείου Εξωτερικών.
Ταυτόχρονα κτίστηκαν τα δικαστικά μέγαρα Αθηνών, Θεσσαλονίκης, Ιωαννίνων, Λαρίσης και Πατρών.
στ. Για λόγους οικονομίας χώρου παραλείψαμε να αναφερθούμε σε έργα μικροτέρας, αλλά όχι ήσσονος σημασίας, όπως έργα οδοποιίας, επεκτάσεις νοσοκομείων κ.α.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα της Κυβερνήσεως του Γεωργίου Παπαδοπούλου και των συνεργατών του ήταν το οικονομικό θαύμα το οποίο συνιστάτο από το μηδενικό εξωτερικό χρέος, μηδενικό πληθωρισμό και μηδενική ανεργία.
Καλά όλα αυτά θα πουν μερικοί «προοδευτικοί» συμπατριώτες μας, αλλά η δικτατορία μας στέρησε το δημοκρατικό μας δικαίωμα να ψηφίζουμε.
Θα συμφωνήσουμε απόλυτα μαζί τους με τις εξής διαφορές.
Τότε που δεν ψηφίζαμε κοιμόμαστε με τις πόρτες και τα παράθυρα ανοιχτά, είχαμε όλοι δουλειά, οι ταβέρνες και τα νυκτερινά κέντρα ήταν φίσκα και τις καθημερινές και η εγκληματικότητα ήταν στο μηδέν.
Ενώ τώρα που ψηφίζουμε ζούμε με δανεικά, ακόμη και τις ανάγκες του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης μέχρι πρότινος ρύθμιζε ο γνωστός σε όλους μας Πωλ Τόμσεν και οι μισθοί και οι συντάξεις μας μειώθηκαν ακόμη και 60%.
Και για να απαλλάξουμε μερικούς καχύποπτους από τη σκέψη ότι προετοιμάζουμε κάποιο «πραξικόπημα» τους πληροφορούμε ότι το κακέκτυπο της ελεεινής δημοκρατίας μας μας ενοχλεί κι όχι αυτή καθ’ εαυτή η γνήσια δημοκρατία.
Αυτό που επίσης μας ενοχλεί δεν είναι η διαδικασία της ψήφου.
Αλλά το αποτέλεσμα, που ό,τι και να ψηφίσουμε το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Στη χώρα μας δυστυχώς ισχύει η λαϊκή παροιμία « Άσπρα σκυλιά μαύρα σκυλιά, όλοι οι σκύλοι μια γενιά», που σημαίνει ότι τα ελληνικά κόμματα μόνο στις ταμπέλες διαφέρουν, όχι στην πολιτική.
