Ο Τζορτζ Γκόρντον Μπάιρον, 6ος Βαρόνος Μπάιρον (22 Ιανουαρίου 1788 - 19 Απριλίου 1824), γνωστός στην Ελλάδα ως Λόρδος Βύρων (αγγλικά Ge...
Ο Τζορτζ Γκόρντον Μπάιρον, 6ος Βαρόνος Μπάιρον (22 Ιανουαρίου 1788 - 19 Απριλίου 1824), γνωστός στην Ελλάδα ως Λόρδος Βύρων (αγγλικά George Gordon Byron, 6th Baron Byron, Lord Byron), ήταν Άγγλος αριστοκράτης, ποιητής, πολιτικός, Φιλέλληνας και μια από τις σημαντικότερες μορφές του ρομαντισμού.
Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Βρετανούς ποιητές και παραμένει ακόμα και σήμερα δημοφιλής. Από το πλούσιο έργο του ξεχωρίζουν τα μακροσκελή ποιήματα Don Juan (Δον Ζουάν) και Childe Harold's Pilgrimage (Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ).
Συνέδεσε το όνομα του με την στήριξη των επαναστατικών κινημάτων σε Ιταλία και Ελλάδα.
Το 1823 κατευθύνεται, ύστερα από παρότρυνση της Φιλελληνικής Επιτροπής του Λονδίνου, προς την Ελλάδα, σταματώντας στην Κεφαλλονιά, όπου παρέμεινε για έξι μήνες στην οικία του κόμη Δελαδέτσιμα, φίλου του Μαυροκορδάτου.
Τελικά, αν και αρχικός προορισμός του ήταν ο Μοριάς, εγκαθίσταται στο Μεσολόγγι, όπου έρχεται σε επαφή με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον οποίο και υποστηρίζει οικονομικά.
Εν τω μεταξύ, έχει σχηματίσει ιδιωτικό στρατό από 40 Σουλιώτες, υπό τους Δράκο, Τζαβέλλα και Φωτομάρα.
Διατηρούσε αλληλογραφία με Άγγλους επιχειρηματίες όπως ο Σάμουελ Μπαρφ για την οικονομική ενίσχυση των επαναστατών, και ήταν από τους πρώτους που συνειδητοποίησαν τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε το δάνειο στην περίπτωση που αυτό χρησιμοποιείτο όχι για εθνικούς σκοπούς, αλλά για πολιτικές διαμάχες.
Απεβίωσε στις 19 Απριλίου του 1824 στο Μεσολόγγι, ύστερα από πυρετό.
Το πένθος για τον θάνατό του ήταν γενικό καθώς ο Διονύσιος Σολωμός συνέθεσε μακρά ωδή στη μνήμη του ("Ωδή εις τον θάνατο του Λόρδου Μπάιρον").
Προς εκδήλωση του πένθους στο Μεσολόγγι ρίχτηκαν 37 κανονιοβολισμοί από την ανατολή του ηλίου, μία κάθε λεπτό, καθώς ήταν τότε μόνο 37 ετών.
Λόρδος Βύρων με Ελληνική Παραδοσιακή στολή!
Παραθέτουμε εδώ και το ποίημα του Διονύσιου Σολωμού "Εις τον θάνατο του Λόρδου Μπάιρον":
Διονύσιος Σολωμός - Εἰς τὸν θάνατον τοῦ Λόρδου Μπάϋρον
| 1. Λευτεριά, γιὰ λίγο πάψε νὰ χτυπᾶς μὲ τὸ σπαθί. Τώρα σίμωσε καὶ κλάψε εἰς τοῦ Μπάιρον τὸ κορμί.2. Καὶ κατόπι ἂς ἀκλουθοῦνε ὅσοι ἐπράξανε λαμπρά. ἀποπάνου του ἂς χτυποῦνε μόνο στήθια ἡρωικά. 3. Πρῶτοι ἂς ἔλθουνε οἱ Σουλιῶτες, καὶ ἀπ᾿ τὸ Λείψανον αὐτὸ ἂς μακραίνουνε οἱ προδότες καὶ ἀπ᾿ τὰ λόγια ὁποῦ θὰ πῶ. 4. Φλάμπουρα, ὅπλα τιμημένα, ἂς γυρθοῦν κατὰ τὴ γῆ, καθὼς ἤτανε γυρμένα εἰς τοῦ Μάρκου τὴ θανή, 5. ποῦ βαστοῦσε τὸ μαχαίρι, ὅταν τοῦ ῾λειψε ἡ ζωή, μεσ᾿ στὸ ἀνδρόφονο τὸ χέρι, καὶ δὲν τ᾿ ἄφηνε νὰ βγεῖ. 6. Ἀναθράφηκε ὁ γενναῖος στῶν ἁρμάτων τὴν κλαγγή. Τοῦτον ἔμπνευσε, ὄντας νέος, μία θεὰ μελωδική. 7. Μὲ τὲς θεῖες τὶς ἀδελφάδες ἐστεκότουν σιωπηλή, ἐνῶ αὐξαίνανε οἱ λαμπράδες στοῦ Θεοῦ τὴν κεφαλή, 8. ποῦ ἐμελέτουνε τὴ Χτίσι. Καὶ ὅτι ἐβγῆκε ἡ προσταγή, ὁποῦ ἐστένεψε τὴ Φύση αἰφνιδίως νὰ φωτιστεῖ, 9. Μὲ τὰ μάτια ἀκολουθώντας τὸ νεογέννητο τὸ φῶς, καὶ σὲ δαῦτο ἀναφτερώντας, τῆς ἐξέβγαινε ὁ ψαλμὸς 10. ἀπ᾿ τ᾿ ἀθάνατο τὸ στόμα, καὶ ἀπομάκραινε ἡ βροντή, ποῦ τὸ Χάος ἔκανε ἀκόμα στὴν ὀγλήγορη φυγή, 11. ἕως ποὺ ὁλόκληρον ἐχάθη στοῦ Ἔρεβου τὴ φυλακή, ὅπου ἁπλώθηκε καὶ ἐστάθη σὰν στὴν πρώτη του πηγή. 12. - Ψάλλε, Μπάιρον, τοῦ λαλοῦσε, ὅσες βλέπεις ὀμορφιές. καὶ κειός, ποὺ ἐκρυφαγροικοῦσε ἀνταπόκριση μ᾿ αὐτές, 13. βάνεται, τὲς τραγουδάει μ᾿ ἕνα χεῖλο ἁρμονικό, καὶ τὰ πάθη ἔτσι στοῦ ῾γγιάει, ποὺ τραγούδι πλέον ψηλό, 14. δὲν ἀκούστηκεν, ἀπ᾿ ὦτα ἔψαλ᾿ ὁ Ἄγγλος ὁ τυφλὸς τ᾿ ἀγκαλιάσματα τὰ πρῶτα ποὺ ἔδωσ᾿ ἄντρας γυναικός. 15. Συχνὰ ἐβράχνιασε ἡ μιλιά του τραγουδώντας λυπηρά, πῶς στὸν ἥλιον ἀποκάτου εἶναι λίγη ἐλευθεριά. 16. «Κάθε γῆ» παραπονιέται «ἐσκλαβώθηκε - εἶναι μία, ὅπου ὁ ἄνθρωπος τιμιέται, ἀπὸ δώθενε μακριά; 17. Τὴν ὁποία χτυπάει τὸ νάμα σύνορα τ᾿ Ἀτλαντικό. μετανιώνει ἐν τῷ ἅμα ὅποιος πάει μὲ στοχασμό, 18. τὴ γλυκειὰν Ἐλευθερία νὰ τὴν βλάψει ἀπὸ κοντά. τὸ δοκίμασεν ἡ Ἀγγλία! κανεὶς πλέον ἂς μὴν κοτᾶ». 19. Καὶ ὅτι βούλεται νὰ φύγει ἐκεῖ πέρα ὁ Ποιητής, ἀνεπόλπιστα ξανοίγει ἐσὲ ἐδῶ νὰ πεταχτεῖς. 20. Ἐπετάχτηκες: Μονάχη. Χωρὶς ἄλλος νὰ σοῦ πεῖ. Τώρα ἀρχίνησε τὴ μάχη, κι ἐγὼ πλάκωσα μαζί. 21. Νὰ σ᾿ τὸ πεῖ, καὶ νὰ σὲ ρίξει στῶν Τουρκῶν τὲς τουφεκιὲς ἀσυντρόφιαστη, ἂν ξανοίξει τὲς περίστασες δεινές, 22. κι ἂν τὲς εὕρει εὐτυχισμένες, νά ῾λθει ἀντὶς γιὰ τὸν ἐχθρό, μ᾿ ἄλλες ἅλυσες φτειασμένες ἀποκάτου ἀπ᾿ τὸ Σταυρό, 23. ποὖχε λάβει στὲς ἀγκάλες ἀπὸ μᾶς, κι εἶχε θεούς, ἀστραπές, ἀνεμοζάλες, καὶ βροντὲς καὶ ποταμούς. 24. Μόνον τ᾿ ἀδικοσφαγμένα τὰ παιδιά σου, στριμωχτά, μὲ τὰ χέρια τσακισμένα σὲ ἐσπρώξαε ὀμπροστά, 25. καὶ Σὺ ἐχύθηκες, πετώντας μία ματιὰ στὸν Οὐρανό, ποῦ τὰ δίκια σου θωρώντας, ἀποκρίθηκε: Εἶμ᾿ ἐδῶ. 26. Καὶ χτυπώντας ξεθυμαίνει εἰς τὸ πέλαγο, εἰς τὴ γῆ, ἡ ρομφαία σου πυρωμένη ὂχ τὴν Ἄπλαστη Φωνή. 27. Καὶ θαυμάσια τόσα πράχτει, ὁποῦ οἱ Τύραννοι τῆς γῆς σ᾿ ἐσὲ κίνησαν μὲ ἄχτι, ὅμως ἔστρεψαν εὐθύς. 28. Χαῖρε! Κι ὅποιος σὲ μισάει, καὶ πικρὰ σὲ λοιδορεῖ, εὐτυχιὰ νὰ πιθυμάει, καὶ ποτὲ νὰ μὴ τὴν δεῖ. 29. καὶ νὰ κλαίει πὼς ἦλθε ἡ ὥρα ἡ πατρίς του νὰ δεθεῖ μὲ τὰ σίδερα, ποὺ τώρα πᾶς συντρίβοντας Ἐσύ. 30. Χαίρου ὡστόσο ὅλους τοὺς τόπους, ποῦ ἐξανάλαβαν γοργὰ πάλι ἐλεύθερους ἀνθρώπους. Καὶ τοῦ Μπάϋρον τὴ χαρά. 31. Χαίρου, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα πράγματα ποὺ σὲ τιμοῦν. Οἱ μεγάλοι τὰ μεγάλα, ποῦ τοὺς μοιάζουνε, ἀγαποῦν. 32. Βλέποντας σὲ ἀναγαλλιάζει ἡ θλιμμένη τοῦ ψυχή, καὶ τοῦ λέει. Ὄπλα φωνάζει τώρα ἡ Ἑλλάδα. Πᾶμε ἐκεῖ. 33. Καὶ κινάει νὰ σ᾿ ἀπαντήσει καὶ ἡ Φήμη τοῦ Ποιητοῦ, ποῦ τὸν κόσμο εἶχε γυρίσει, καὶ τὴ δέχτηκαν παντοῦ, 34. μπροστοπάταε, νὰ σὲ κράξει μὲ ὄνομα τόσο γλυκύ, ποὺ ὅποιο μάτι σὲ κοιτάξει σὲ ξανοίγει πλέον σεμνή. 35. Τὸν ἀκολούθησεν ὁ πλοῦτος, θεῖος στὰ χέρια τοῦ καλοῦ, καὶ κακόπραχτος, ἂν οὕτως καὶ εἶν᾿ στὰ χέρια τοῦ κακοῦ. 36. Μ᾿ ἕνα βλέμμα ὁποῦ φονεύει τὰ φρονήματα τὰ αἰσχρά, τρομερὴ τὸν συντροφεύει, στέκοντάς του εἰς τὴ δεξιά. 37. Καὶ ὄντας ἄφαντη στοὺς ἄλλους, τοῦ Ἀλκαίου ἡ σκιά, καὶ τοὺς ὤμους τοὺς μεγάλους λίγο γέρνοντας, κρυφά, 38. λόγια ἀθάνατα τοῦ λέει, μὲ τὰ ὁποῖα στὰ σωθικὰ τὸ θυμό του ξανακαίει ἐναντίον στὴν ἀδικιά. 39. θυμόν, τρόμο ὅλον γεμάτον, ποῦ νικάει τὴν ταραχὴ τῶν βροντόκραυγων ἁρμάτων, καὶ πετιέται ὁλοῦ μὲ ὁρμή, 40. καὶ τοῦ τύραννου χτυπάει τὴ βουλή, καὶ τὴν ξυπνά, στὴ στιγμὴ ποὺ μελετάει τῶν λαῶν τὴ συμφορά. 41. Μόνον ἄκουε τοῦ Κοράκου τῆς Αὐστρίας τὸ κραυγητό, ποῦ δὲν ἔκρωζε τοῦ κάκου, καὶ ἐπεθύμαε τὸ κακό. 42. Ὁμοίως ἔστρεφεν ἡ Μοίρα, ποῦ εἶχε πάντοτε σταθεῖ μές᾿ στῆς Κόλασης τὴ θύρα μὲ τὸ κρίμα ἀνταμωτή, 43. ἔστρεφε κατὰ τὴ Χτίση, γιατί ἐμύριζε νεκρὴ μυρωδιά, ποὺ χὲ σκορπίσει ἡ πικρὴ μεταβολή. 44. Καὶ ἀπὸ τ᾿ ἄπειρο διάστημα ἀντισήκωνε ψηλὰ τὸ μιαρό της τὸ ἀνάστημα, νὰ χαρεῖ τὴ μυρωδιά. 45. Στὴν Ἑλλάδα χαροκόπι. Γιατί Ἐκεῖνον, ποὺ ζητεῖ, βλέπει νάρχεται, καὶ οἱ τόποι ποὺ ἡ σκλαβιὰ καταπατεῖ, 46. χαμηλὴ τὴν κεφαλήν τους, ἀγροικώντας τὴ βουή, ἐδακρύζαν, καὶ οἱ δεσμοί τους τοὺς ἐφάνησαν διπλοί. 47. Ἀλλὰ ἀμέσως ὅλοι οἱ ἄλλοι ποῦ εἶχαν ἐλευθερωθεῖ, καὶ ἔχουν δάφνη στὸ κεφάλι ποῦ δὲν θέλει μαραθεῖ, 48. τὲς σημαῖες τοὺς ξεδιπλώνουν, καὶ τὲς δάφνες ποὺ φοροῦν χαιρετώντας τὸν σηκώνουν, καὶ μ᾿ αὐτὲς τὸν προσκαλοῦν. 49. Ποῦ θὰ πάει; Βουνὰ καὶ λόγγοι καὶ λαγκάδια ἀϊλογοῦν. Ποῦ θὰ πάει; - Στὸ Μεσολόγγι, καὶ ἄλλοι ἂς μὴ ζηλοφθονοῦν. 50. Τέτοιο χῶμα, ἀπ᾿ τὴν ἡμέρα τὴ μεγάλη τοῦ Χριστοῦ, ποῦ εἶχε φέρει ἀπ᾿ τὸν αἰθέρα τιμὴ ἐμᾶς καὶ δόξα Αὐτοῦ, 51. εἰς ἱερὸ προσκυνητάρι, καὶ δὲ θέλει πατηθεῖ ἀπὸ βάρβαρο ποδάρι, πάρεξ ὅταν χαλαστεῖ. 52. Δὲν ἦταν τὴ μέρα τούτη μοσχολίβανα, ψαλμοί. Νά, μολύβια, νά, μπαρούτι, νά, σπαθιῶν λαμποκοπή. 53. Στὸν ἀέρα ἀνακατώνονται οἱ σπιθόβολοι καπνοί, καὶ ἀπὸ πάνου φανερώνονται ἴσκιοι θεῖοι πολεμικοί. 54. Καὶ εἶναι αὐτοί, ποὺ πολεμώντας ἐσκεπάσανε τὴ γῆ, πάνου εἰς τ᾿ ἅρματα βροντώντας μὲ τὸ ἐλεύθερο κορμί. 55. Καὶ ἀγκαλιάσματα ἐκεῖ πλήθια, δάφνες ἔλαβαν, φιλιά, ὅσα ἐλάβανε εἰς τὰ στήθια βόλια τούρκικα, σπαθιά. 56. Ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ πολεμάρχοι περιζώνουνε πυκνοὶ τὴν ψυχὴ τοῦ Πατριάρχη, ποὺ τὸν πόλεμο εὐλογεῖ. 57. Καὶ ἀναδεύονται, καὶ γέρνουν, καὶ εἰς τὸ πρόσωπο ἱλαροί, χεραπλώνουνε καὶ παίρνουν ἀπὸ τὴ σπιθοβολή. 58. Ἐδῶ βλέπει ἀντρειωμένα νὰ φρονοῦν παρὰ ποτέ. Καὶ ὅλος ἔρωτα γιὰ σένα προσηλώνεται εἰς ἐσέ. 59. Τὸ πουλί, ποὺ βασιλεύει πάνου εἰς τ᾿ ἄλλα τὰ πουλιά, γληγορώτατα ἀναδεύει τὰ αἰθερόλαμνα φτερά, 60. τρέχει, χάνεται, καὶ πίνει τόλμην πίνει ὁ ὀφθαλμὸς ἀπὸ τ᾿ ἄστρον, ὁποῦ χύνει κύματα ἄφθαρτα φωτός. 61. Πλανημένη ἡ φαντασιά του μέσα στὸ μέλλον τὸ ἀργό, ποὺ προσμένει τ᾿ ὄνομά του νὰ τὸ κάμη πλέον λαμπρό, 62. ὁλοφλόγιστη πηδάει εἰς σὲ μία ματιοῦ ροπή. Στρέφει ἀπεκεὶ καὶ κοιτάει. Ἀνεκδιήγητη ἀντηχεῖ, 63. ἀπ᾿ τοῦ κόσμου ὅλου τὰ πέρατα τοῦ καιροῦ ἡ χλαλοή, καὶ διηγώντας τοῦ τὰ τέρατα τοῦ χτυπάει τὴν ἀκοή. 64. Ἔθνη ποὺ ἄλλα φοβερίζουν, φωνές, θρόνοι δυνατοί. Ἄλλοι πέφτουνε, ἄλλοι τρίζουν, καὶ ἄλλοι ἀτάραχτοι καὶ ὀρθοί. 65. Ἀπὸ φόβο καὶ ἀπὸ τρόμο, ἀπὸ βάρβαρους δεσμούς, ποὖναι σκόρπιοι εἰς κάθε δρόμο, καὶ ἀπὸ μύριους ὑβρισμούς, 66. βγαίνει, ἀνάμεσα στοὺς κρότους τῶν γενναίων ποὺ τὴν παινοῦν, καὶ κοιτοῦνται ἀνάμεσό τους γιὰ τὸ θαῦμα ποὺ θωροῦν, 67. μία γυναίκα, ποὖχε βάλει μὲς στὰ βάσανα ὁ καιρός, ξαναδείχνοντας τὰ κάλλη ποὺ τῆς ἔσβησε ὁ ζυγός, 68. μόνον ἔχοντας γιὰ σκέπη τὰ τουφέκια τὰ ἐθνικά, καὶ τὸ χαίρεται νὰ βλέπει πὼς καὶ Αὐτὸς τὴν ἀκλουθᾶ. 69. Ἄχ! συνέρχεται... ξανοίγει Ἐρινύαν φαρμακερή, ὁποῦ ἀγιάτρευτην ἀνοίγει τῆς Ἑλλάδας μίαν πληγή. 70. Ἐρινύαν ἀπὸ τὰ χθόνια ποὺ ἡ Ἑλλάδα ἀπαρατᾷ. Ἡ θεομίσητη Διχόνοια ποὺ τὸν ἄνθρωπο χαλνᾶ. 71. Ἀφοῦ ἐδιώχτηκε ἀπὸ τ᾿ ἄστρα ὅπου ἐτόλμησε νὰ πά, πάει στοὺς κάμπους, πάει στὰ κάστρα, χωρὶς ναὔβρῃ δυσκολιά. 72. Καὶ κρατώντας κάτι φίδια ποὺ εἶχε βγάλει ἀπ᾿ τὴν καρδιά, καὶ χτυπώντας τὰ πιτήδεια εἰς τοὺς Ἕλληνας, περνᾶ. 73. Καὶ ὄχι πλέον τραγούδια νίκης ὡσὰν πρῶτα, ἐνῶ τυφλά, μὲ τὸ τρέξιμο τῆς φρίκης, τούρκικα ἄλογα πολλά, 74. ἐτσακίζανε τὰ χνάρια στὴν ἀπέλπιστη φυγή, καὶ ἐγκρεμίζαν παλληκάρια τοῦ γκρεμνοῦ ἀπὸ τὴν κορφή. 75. Ὄχι, πλέον, ὄχι τὰ δυνα- τὰ στοιχεῖα νὰ μᾶς θωροῦν, καὶ νὰ ὀργίζωνται καὶ ἐκεῖνα καὶ γιὰ μᾶς νὰ πολεμοῦν. 76. Ἀλλὰ πάει στοὺς νόας μία θέρμη, ποὺ εἶναι ἀλλιώτικη ἀπ᾿ αὐτή, ὁποῦ ἐσκόρπισε στὴν ἔρμη Χίο τοῦ Τούρκου ἡ ῾πιβουλή, 77. ὅταν τόσοι ἐπέφταν χάμου, καὶ μὲ λόγια ἀπελπισιᾶς, κόψε με, ἔλεγαν, Ἀγᾶ μου, καὶ τοὺς ἔκοβεν ὁ Ἀγᾶς. 78. Ὅμως θέρμη. Ποῖος ὑβρίζει τὸν καλύτερο, καὶ ποιὸς λόγια ἀνόητα ψιθυρίζει. Ἄλλος στέκεται ὀκνηρός. 79. Ἄλλος παίρνει τὸ ποτήρι ἀποκάτου ἀπ᾿ τὴν ἐλιά, ὡσὰν νάτουν πανηγύρι, μὲ τὰ πόδια διπλωτά. 80. Καὶ ἄλλοι, ἀλίτηροι! χτυπώντας πέφτουνε στὸν ἀδελφό, καὶ παινεύονται, θαρρώντας πῶς ἐχτύπησαν ἐχθρό. 81. Καὶ τοὺς φώναξε: «Φευγᾶτε τῆς Ἐρινύας τὴν τρικυμιά. Ὤ! τί κάνετε; Ποῦ πάτε; Γιὰ φερθεῖτε εἰρηνικά. 82. »γιατί ἀλλιῶς θὲ νὰ βρεθεῖτε ἢ μὲ ξένο βασιλιά, ἢ θὰ καταφανισθεῖτε ἀπὸ χέρια ἀγαρηνά». 83. Ἀφοῦ ἐδῶ στὴν παλαιά σου κατοικία καὶ ἄλλη φορὰ μὲ διχόνοιες τὰ παιδιά σου σοῦ ἑτοιμάσανε ἐξοριά, 84. ἀπὸ τότες ὁποῦ ἐσώθη στὴν Ἑλλάδα ὁ Στρατηγός, ὁποῦ ὁ Ἕλληνας εἰπώθη καὶ τώρα ὄχι ὁ στερινός, 85. ἕως ποὺ ὁ κόσμος ἐβαστοῦσε τὸν ἀπάνθρωπον Ἀλή, ποὺ ὅσον αἷμα καὶ ἂν ρουφοῦσε τόσο ἐγύρευε νὰ πιεῖ. 86. Ἐπερνοῦσαν οἱ αἰῶνες ἢ σὲ ξένη ὑποταγή, ἢ μὲ ψεύτικες κορῶνες, ἢ μὲ σίδερα καὶ ὀργή. 87. Καὶ ἦλθε τότες καὶ ἐπερπάτει ὅπου ἐπάταγες Ἐσύ, καὶ τοῦ δάκρυζε τὸ μάτι, καὶ ἐπιθύμαε νὰ Σὲ ἰδεῖ. 88. κι ἔλεε: πότε ἔρχεσαι πάλι! Καὶ δὲν εἶναι ἀληθινό, πῶς μας εἶχε ἀδικοβάλει μὲ βρισιὲς καὶ μὲ θυμό. 89. Ἐζωγράφιζαν οἱ στίχοι τὸν γαλάζιον οὐρανό, καὶ ἐκλαιόνταν μὲ τὴν τύχη καὶ μὲ τ᾿ ἄστρο τὸ κακό, 90. εἰς τὸ ὁποῖον ἔχει νὰ σκύψει κάθε δύναμη θνητή, καὶ ἡ πατρίδα του νὰ στρίψει παντελῶς δὲν ἠμπορεῖ. 91. Τώρα ἀθάμπωτη ἔχει δόξα, καὶ μὲ φέρσιμο τερπνὸν βλέπει ἀδύνατα τὰ τόξα τῶν ἀντίζηλων ἐθνῶν. 92. Καὶ λαοὺς ἁλυσοδένει, καὶ εἰς τὰ πόδια τοὺς πατεῖ, καὶ τὸ πέλαγο σωπαίνει ἂν τοῦ σύρει μία φωνή. 93. Τέχνες, ἅρματα, σοφία, τῆνε κάνουν δοξαστῆ, ὅμως θὰ βροῦνε εὐκαιρία νὰ τὴ φθείρουνε οἱ καιροί, 94. καὶ νὰ ἰδῆ τὸ ριζικό της καθὼς εἶναι ἡ καταχνιά, ποὺ εἰς τὸ κλίμα τὸ δικό της κρύβει τὴν ἀστροφεγγιά. 95. «Ποῦ εἶν᾿, θὰ λένε σαστισμένοι, τὸ Λεοντάρι τὸ Ἀγγλικό; Εἶναι ἡ χήτη τοῦ πεσμένη, καὶ τὸ μούγκρισμα βουβό». 96. Ἀλλ᾿ ἡ Ἑλλὰς νὰ ξαναζήσει ἦταν ἄξια, καὶ νὰ ἰδεῖ ὁ ἐρχομὸς νὰ τὴν τιμήσει τοῦ ὑψηλότατου Ποιητή. 97. Ἔστεκε στὸ μισημένο τὸ ζυγὸ μ᾿ ἀραθυμιά. Τὸ ποδάρι εἶχε δεμένο, ἀλλὰ ἐλεύθερη καρδιά. 98. Ἐκαθότουνε εἰς τὰ ὄρη ὁ Σουλιώτης ξακουστός. Νὰ τὸν διώξει δὲν ἠμπόρει πείνα, δίψα, καὶ ἀριθμός. 99. Συχνὰ σπώντας τὰ θηκάρια μὲ τὰ χέρια τὰ λιγνά, ὁρμοῦν σ᾿ ἄπειρα κοντάρια. Τὲς γυναῖκες τῶν συχνά, 100. μεγαλόψυχα τραβάει τὸν ἴδιον αἴσθημα τιμῆς, ποὺ κοιτώντας τὸν Κομβάϋ εἶχε ὁ ἀνδρεῖος Τραγουδιστής. 101. Τὲς ἐμάζωξε εἰς τὸ μέρος τοῦ Τσαλόγγου τὸ ἀκρινὸ τῆς ἐλευθεριᾶς ὁ ἔρως καὶ τὲς ἔμπνευσε χορό. 102. Τέτοιο πήδημα δὲν τὸ εἶδαν οὔτε γάμοι, οὔτε χαρές, καὶ ἄλλες μέσα τους ἐπήδαν ἀθωότερες ζωές. 103. Τὰ φορέματα ἐσφυρίζαν καὶ τὰ ξέπλεκα μαλλιά, κάθε γύρο ποὺ ἐγυρίζαν ἀπὸ πάνου ἔλειπε μία. 104. Χωρὶς γόγγυσμα κι ἀντάρα πάρα ἐκείνη μοναχά, ὁποῦ ἔκαναν μὲ τὴν κάρα, μὲ τὰ στήθια, στὰ γκρεμά. 105. Στὰ ἴδια ὄρη ἐγεννηθῆκαν καὶ τὰ ἀδάμαστα παιδιά, ποὺ τὴν σήμερο ἐχυθῆκαν πάντα οἱ πρῶτοι στὴ φωτιά. 106. Γιατί, ἀλίμονον! γυρίζοντας τοὺς ηὖρε ὁ Μπάϋρον σκυθρωπούς; Ἐγυρεύανε δακρύζοντας τὸν πλέον ἔνδοξο ἀπ᾿ αὐτούς. 107. Ὅταν στῆς νυχτὸς τὰ βάθη τὰ πάντα ὅλα σιωποῦν, καὶ εἰς τὸν ἄνθρωπο τὰ πάθη, ποῦναι ἀνίκητα, ἀγρυπνοῦν, 108. καὶ γυρμένοι εἰς τὸ πλευρό τους οἱ στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ, μύρια βλέπουν στ᾿ ὄνειρό τους ξεψυχίσματα τοῦ ἐχθροῦ, 109. αὐτὸς ἄγρυπνος στενάζει, καὶ εἰς τὴν πλάκα τὴν πικρή, ποὺ τὸν Μπότσαρη σκεπάζει, γιὰ πολλὴ ὥρα ἀργοπορεῖ. 110. Ἔχει πλάγιασμα θανάτου καὶ ἄλλος ἄντρας φοβερὸς εἰς τὰ πόδια τοῦ ἀποκάτου, καὶ εἶναι ἀντίκρυ τοῦ ὁ ναός. 111. Ἀκριβὸ σὰν τὴν ἐλπίδα ποὺ ἔχει πάντοτε ὁ θνητός, γλυκοφέγγει ἀπ᾿ τὴ θυρίδα τῆς Ἁγίας Τράπεζας τὸ φῶς. 112. Μέσαθε ἔπαιρνε ὁ ἀέρας μὲ δροσόβολη πνοὴ τὸ λιβάνι τῆς ἡμέρας, καὶ τοῦ τόφερνε ὡς ἐκεῖ. 113. Δὲν ἀκοῦς γύρου πατήματα. Μον᾿ τὸν ἴσκιο τοῦ θωρεῖς, ὁποῦ ἁπλώνεται στὰ μνήματα, ἔρμος, ἄσειστος, μακρύς, 114. καθὼς βλέπεις καὶ μαυρίζει ἴσκιος νέου κυπαρισσιοῦ, ἂν τὴν ἄκρη του δὲν ῾γγίζει αὔρα ζέφυρου λεπτοῦ. 115. Πές μου, Ἀνδρεῖε, τί μελετοῦνε οἱ γενναῖοι σου στοχασμοί, ποὺ πολληώρα ἀργοποροῦνε εἰς τοῦ Μάρκου τὴν ταφή; 116. Σκιάζεσαι ἴσως μὴ χουμήσουν ξάφνου οἱ Τοῦρκοι τὸ πρωί, καὶ τὸ στράτευμα νικήσουν, ποὺ ἔχει ἀνίκητην ὁρμή; 117. Σκιάζεσαι τοὺς Βασιλιάδες, ποὺ ἔχουν Ἕνωσιν Ἱερή, μὴ φερθοῦνε ὡσὰν Πασάδες στὸν Μαχμοὺτ ἐμπιστευτοί; 118. Ἤ σοῦ λέει στὰ σπλάχνα ἡ φύσις μ᾿ ἕνα κίνημα κρυφό: «Τὴν Ἑλλάδα θὲ ν᾿ ἀφήσεις, γιὰ νὰ πᾶς στὸν Οὐρανό;» 119. Βγαίνει μάγεμα ἀπ᾿ τὴ στάχτη τῶν Ἡρώων, καὶ τὸν βαστᾶ, καὶ τὴ θέλησι τοῦ ἀδράχτει. Τότε αἰσθάνεται μὲ μία, 120. τὴν ἀράθυμη ψυχή του, ποὺ μὲ φλόγα ἀναζητεῖ νὰ τοῦ σύρει τὸ κορμί του σὲ φωτιὰ πολεμική. 121. Τοῦ πολέμου ἔνδοξοι οἱ κάμποι! Εἶδ᾿ ἡ Ἑλλάδα τολμηρὰ καὶ τὸ Σοφοκλῆ νὰ λάμπει μέσα στὴν ἀρματωσιά. 122. Καὶ εἶδε Αὐτόν, ποὺ παρασταίνει μαζωμένους τοὺς Ἑφτὰ στὴν ἀσπίδα αἱματωμένη, ὅπου ὠρκόνονταν φριχτά. 123. Ἐτραγούδααν προθυμότερα τὲς ὠδὲς τοῦ τὰ παιδιά, καὶ αἰσθανότανε ἀντρειότερα στὴν ἀνήλικη καρδιά. 124. Καὶ τὰ μάτια τοὺς γελοῦσαν, μάτια μαῦρα ὡς τὴν ἐλιά. Τῶν μορφῶν, ὁποῦ βαστοῦσαν τραγουδώντας τὲς γλυκά. 125. Στὴ φωτιά! καὶ θρέφει ἐλπίδα νὰ νικήσει, νὰ ἠμπορεῖ νὰ ἐπιστρέψει στὴν Πατρίδα, τὸ κοράσιό του νὰ εὑρεῖ. 126. Νὰ τοῦ λέγει μ᾿ ἕνα δάκρυ: «Χαίρου, τέκνο μου ἀκριβό, εἰς τοῦ στήθους μου τὴν ἄκρη ἐλαβώθηκα καὶ ἐγώ. 127. Βάλε, φῶς μου, τὴν παλάμη εἰς τὰ στήθια τοῦ πατρός. Νά, τὴν ζώνη ποὺ ἔχει κάμει κόρη τούρκισσα τοῦ ἀντρός». 128. Καὶ τὸ πέλαγο ἀγναντεύει ἴσως τώρα ἡ κορασιά, καὶ ξεφάντωση γυρεύει μὲ τραγούδια τρυφερά. 129. «Τὸν γονιό μου, Πρόνοια Θεία, κᾶμε τόνε νικητή, εἰς τὰ χώματα, στὰ ὁποῖα ἡ γυναίκα ἀπαρατεῖ 130. τὰ στολίδια, τὸν καθρέφτη, καὶ ἀποκάτου ἀπ᾿ τὸ βυζὶ ζώνεται ἄρματα, καὶ πέφτει ὅπου κίνδυνο θωρεῖ. 131. Κᾶμε Ἐσὺ μὲ τὴν μητέρα τὴ γλυκειά μου νὰ ἑνωθεῖ ἔλα γρήγορα, πατέρα, ὅλη ἡ Ἀγγλία σὲ καρτερεῖ. 132. Τὸ καράβι πότε ἀράχνει εἰσὲ θάλασσα ἀγγλική; Μοῦ σπαράζουνε τὰ σπλάχνη, ὁποῦ μοῦ ἔκανες ἐσύ. 133. Πές, πότ᾿ ἔρχεσαι;»... Ὁλοένα εἰν᾿ τὸ πλοῖο του στὰ νερά, ποὺ φλοισβήζουνε σχισμένα, καὶ ποσῶς δὲν τ᾿ ἀγροίκα. 134. Ποῖος, ἀλίμονον! μᾶς δίνει μίαν ἀρχὴ παρηγοριᾶς; Ἀπ᾿ αὐτὸν δὲ θὲ νὰ μείνει μήτε ἡ στάχτη του μὲ μᾶς. 135. Θὰ τὴν ἔχουν ἄλλοι!... Ὤ! σύρε, σύρε, Μπάϋρον, στὸ καλό. Ὕπνος ἔξαφνα σὲ πῆρε, ποὺ δὲν ἔχει ξυπνημό. 136. Εἶναι ἀδιάφορο, δὲ βλάβει, ἂν ἐκεῖ σιμοτινὸ πλέξει ἢ τούρκικο καράβι, ἢ καράβι ἑλληνικό. 137. Ἄκου, Μπάϋρον, πόσον θρῆνον κάνει, ἐνῶ σὲ χαιρετᾶ, ἡ πατρίδα τῶν Ἑλλήνων. Κλαῖγε, κλαῖγε, Ἐλευθεριά. 138. Γιατί ἐκείτοταν στὴν κλίνη, καὶ τοῦ ἐβάραινε πολὺ πῶς γιὰ πάντα εἶχε νὰ μείνει, καὶ ἀπὸ Σὲ νὰ χωριστεῖ. 139. Ἀρχινάει τοῦ ξεσκεπάζει ἄλλον κόσμο ὁ λογισμὸς καὶ κάθε ἄλλο σκοταδιάζει, καὶ τοῦ κρύβεται ἀπ᾿ ἐμπρός. 140. Ἀλλὰ ἀντίκρυ ἀπὸ τὰ πλάσματα τοῦ νοὸς τὰ ἀληθινά, τοῦ προβαίνουν δυὸ φαντάσματα ὁλοζώντανα καὶ ὀρθά. 141. Ἡ ἀκριβή του θυγατέρα, καθὼς ἔμεινε μικρή, ἐνῶ ἡ τύχη τὸν πατέρα, ἐκαλοῦσε ἀλλοῦ, καὶ Ἐσύ, 142. Ἐσύ, θεία τοῦ ἀνθρώπου εἰκόνα, μὲ τὰ φέγγη σου, καὶ αὐτὴ ὅπου σ᾿ ἔφθανε στὸ γόνα μὲ τὴν ὤρια κεφαλή, 143. γιὰ λίγη ὥρα τοῦ σηκώνεται τοῦ ἄλλου κόσμου τὴ θωριά, καὶ σ᾿ ἐσᾶς ἀντισηκώνεται μὲ τὴν πρόθυμη ἀγκαλιά. 144. Ἔτσι ὁ Ἄνθρωπος τοῦ Αἰῶνος, ὅταν ἔπαυε νὰ ζεῖ, καθὼς ἤθελεν ὁ φθόνος, σ᾿ ἕνα ἀγνώριστο νησί, 145. καὶ εἶχε μάρτυρα εἰς τὸ βράχο τοῦ Θεοῦ τὸν ὀφθαλμό, καὶ τριγύρω τοῦ μονάχο τοῦ πελάου τὸ γογγυτό. 146. Ἐνῶ ἀνάδινε ἡ ψυχῆ του μόνους ἄφησε νὰ ἐλθοῦν ἡ Γαλλία καὶ τὸ παιδί του πρὸς τὰ μάτια, πρὶν σβησθοῦν. 147. Καὶ ὄχι ἡ μοίρα, ὁποῦ σαράντα νίκες τοῦ ἄδραξε ἡ σκληρή, καὶ βαρύτερη εἶναι πάντα σὲ καρδιὰ βασιλική. 148. Ὄχι ἡ δόξα ἡ περασμένη, ποὺ μὲ βία πολεμικὴ τοῦ ἔδειχνε τὴν Οἰκουμένη, λέγοντάς του: Ἀκαρτέρει, 149. Στὴν ταφή του μὲ τὴν πάχνη χύν᾿ ἡ βρύση τὸ νερό, ποὺ τοῦ δρόσισε τὰ σπλάχνη, εἰς τὸ ψυχομαχητό. 150. Τὲς ἡμέρες, ὁποῦ ἂν μόνο τ᾿ ὄνομά του ἤθελε πεῖς, ὁλογόστευαν στὸ θρόνο τὴν αὐθάδεια οἱ βασιλεῖς, 151. κατά μας καὶ Αὐτὸς ἀκόμη εἶχε ρίξει μία ματιά. Εἶναι ἡ δάφνη ὡραῖα στὴν κόμη, ὅταν φέρνει ἐλευθεριά. 152. Ὤ! νὰ μάθαινε ὁ Μεγάλος πόσην ἔδειξε χαρὰ ἀγροικώντας ἕνας Γάλλος: ἐχαθῆκαν τὰ Ψαρά. 153. Φωνὴν τρόμου ἡ Ἑλλάδα σύρνει, σύρνει, καὶ ἔπειτα σιωπεῖ. Ὅμως κρότους μὲς στὴ Σμύρνη ὅλη ἡ νύχτα ἠχολογεῖ. 154. Νά, ἀνθοστόλιστο τραπέζι. Δὲν εἶν᾿ γέννημα Τουρκῶν, ὁποῦ τρώοντας περιπαίζει τὴν ἀντρεία τῶν Ψαριανῶν. 155. Μύρια λόγια, γέλια μύρια, καὶ χτυποῦν τὰ φωτερὰ στὰ ὁλογέμιστα ποτήρια, καὶ στὰ γέλια τὰ τρελλά. 156. Μὲ ἁρμονίες τοὺς κράζει ἡ λύρα, καὶ ἐπετάχτηκαν ὁμού, λυσσιασμένοι ἀπὸ τὴν πύρα τῆς χαρᾶς καὶ τοῦ κρασιοῦ. 157. Καὶ χορεύουνε τριγύρου... Γειά σας, Γάλλοι εὐγενικοί! Εἶν᾿ τὰ χώματα τοῦ Ὁμήρου ποὺ τὸ πόδι σας πατεῖ! 158. Γιατί μες᾿ στ᾿ ἀχρεία τους σπλάχνη τὸ φαγὶ καὶ τὸ ποτὸ σὲ φαρμάκι δὲν ἀλλάχνει, νὰ τοὺς φάει τὸ σωθικό; 159. Καὶ ἀπ᾿ τὴ μάνητα ν᾿ ἀνάψει ἀρμοδιώτερος χορός, τὸν ὁποῖον μόνος νὰ πάψει σκληρὸς θάνατος καὶ ἀργός, 160. γιὰ ν᾿ ἀρχίσουν τὴ χαρά τους, ὄντας φάσματα ἐλαφρά, ἐμπροστὰ στὸ βασιλιά τους, καὶ στὸ Μπάϋρον ἐμπροστά, 161. ὁποῦ φθάνοντας κεῖ κάτου ἴσως τούμεινε ὡς ἐκεῖ ἡ ἀέρινη ἀγκαλιά του, σὰν πρωτύτερα, ἀνοιχτή! 162. Τόνε βλέπω! Τοῦ προβαίνουν ἄλλα φάσματα γοργά, ποὺ ἀκατάπαυστα πληθαίνουν σφόδρα, καὶ εἶναι Ἑλληνικά. 163. Γιὰ τὴν ποθητὴν Ἑλλάδα τόσο πρόθυμα ρωτοῦν, σὰν νὰ ἐζήτααν τὴ γλυκάδα τοῦ φωτὸς νὰ ξαναϊδοῦν. 164. Κλάψες ἄμετρα χυμένες, χέρια ἁπλότρεμα, κραυγές, ποὺ ἀπ᾿ τ᾿ς ἀντίλαλους πωμένες εἶναι πλέον τρομαχτικές. 165. Κειὸς σεβάσμια προχωρώντας, καὶ μὲ ἀνήσυχες ματιές, τὰ προσώπατα κοιτώντας, καὶ κοιτώντας τὲς πληγές: 166. «Ἡ Διχόνοια κατατρέχει τὴν Ἑλλάδα. Ἂν νικηθεῖ, ΜΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ, τ᾿ ὄνομά σας ξαναζεῖ».
πηγη |
