γράφει ο Γιάννος Χαραλαμπίδης Η Πενταμερής έβαλε τις κυρώσεις στο ράφι, η Κύπρος βρίσκεται κάτω από την ομπρέλα των Bayraktar TB2 Γιατί ...
γράφει ο Γιάννος Χαραλαμπίδης
Η Πενταμερής έβαλε τις κυρώσεις στο ράφι, η Κύπρος βρίσκεται κάτω από την ομπρέλα των Bayraktar TB2
Γιατί είναι ουτοπικό ένα νέο σύστημα ασφάλειας μέσω του ΟΗΕ
Μια λύση σε Πενταμερή νομιμοποιεί ή όχι τη διχοτόμηση;
Βελτιώνεται ή όχι η Ζυρίχη όπως είχε δεσμευτεί ο Πρόεδρος;
Μπορεί το ΝΑΤΟ να φέρει αποχώρηση τουρκικών στρατευμάτων;
Ενώ η Τουρκία δελεάζει το Ισραήλ προσφέροντας τμήμα από την Κυπριακή ΑΟΖ, η Κύπρος βρίσκεται κάτω από την ομπρέλα ασφαλείας της Τουρκίας και δη κάτω από τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar TB2, που έκαναν θραύση στον τελευταίο πόλεμο μεταξύ Αζερμπαϊτζάν και Αρμενίας στην αυτόνομη περιοχή του Nαγκόρνο-Kαραμπάχ.
Εφορμούν από το αεροδρόμιο του Λευκονοίκου και από Βάσεις στα παράλια της Τουρκίας για τη συλλογή πληροφοριών που αφορούν την Εθνική Φρουρά αλλά κυρίως την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, εντός της οποίας βρίσκεται μονίμως σταθμευμένο το ερευνητικό σκάφος «Μπαρμπαρός».
Και συμβαίνουν αυτά, την ίδια στιγμή, κατά την οποία ο πατέρας της γαλάζιας πατρίδας ξαναχτυπά.
Με επιστημονικό του άρθρο, ο αντιπλοίαρχος εν αποστρατεία, καθηγητής Cihat Yayci και ο Zeynep Ceyhan και σε πλήρη συνεννόηση με το τουρκικό βαθύ κράτος προτείνουν καθορισμό της ΑΟΖ μαζί με το Ισραήλ, προσφέροντας, μάλιστα, ως δώρο τα εξής οικόπεδα της Κυπριακής Δημοκρατίας: Γωνιά του 7, 50% του 8, 67% του 9, γωνιά του 10, και ολόκληρα τα 11 και 12 (δες σχετικό χάρτη).
Συγκυριαρχία και ανακατανομή ΑΟΖ
Η πολιτική αυτή είναι συναφής με τις διεκδικήσεις της Τουρκίας σε ό,τι αφορά τη λύση του Κυπριακού, ενόψει μάλιστα και της Πενταμερούς, για το χατίρι της οποίας η ΕΕ δεν προχώρησε στην επιβολή κυρώσεων.
Αληθές είναι ότι ούτε η Αθήνα ούτε η Λευκωσία έβλεπαν με καλό μάτι τις κυρώσεις, διότι σε μια τέτοια περίπτωση η Άγκυρα είχε ήδη ξεκαθαρίσει το παρασκήνιο ότι δεν θα συμμετέχει σε μια Πενταμερή, στην οποία η Τουρκία ξεκαθαρίζει καθημερινώς ότι θα αξιώσει:
1. Την πολιτική ισότητα μέσα από την ισότιμη κυριαρχία που σημαίνει την αριθμητική εκπροσώπηση σε όλους τους θεσμούς ή στους σημαντικότερους εξ αυτών μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Αν δεν προκύψει αριθμητική εκπροσώπηση, ισοτιμία θα πρέπει να κατοχυρωθεί μέσα από τα κρυφά ή φανερά βέτο.
2. Η τουρκική πλευρά θέλει να υπάρχει συγκυριαρχία που θα προκύψει μέσα από δυο χωριστές πηγές εξουσίας και κυριαρχίας, μία για κάθε κρατίδιο.
3. Τη συνέχιση της παρουσίας των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο.
Κατ’ ελάχιστον θα ήταν δυνατό να αποδεχθεί τη δημιουργία μιας Βάσης στο μοντέλο των Βρετανικών.
Δηλαδή να διατηρήσει η Άγκυρα κυριαρχικά και κατ’ επέκτασιν εγγυητικά δικαιώματα επί της Κύπρου.
4. Την ανακατανομή και τον επανακαθορισμό της κυπριακής ΑΟΖ με στόχο να πάρει τη μερίδα του λέοντος η Τουρκία.
Καθόλου τυχαίος δεν είναι ούτε ο χρόνος ούτε το άρθρο του Τούρκου ναυάρχου, διά του οποίου επιδιώκει να δελεάσει το Ισραήλ.
Εάν βεβαίως η Κυπριακή Δημοκρατία αποδεχτεί κάτι τέτοιο, τότε γιατί το Ισραήλ να μη διεκδικήσει ό,τι η Τουρκία τού προσφέρει.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου και δημιουργείται ένα νέο ενεργειακό και γεωπολιτικό σκηνικό, με το οποίο η Κύπρος δεν θα χάσει μόνο την υφιστάμενη κρατική της υπόσταση, αλλά και το μεγαλύτερο τμήμα των ενεργειακών της πηγών.
Η δε Άγκυρα θα προχωρήσει ακόμη ένα βήμα σε ό,τι αφορά την υλοποίηση της πολιτικής τής Γαλάζιας Πατρίδας.
Η Τουρκία θα έχει πλέον μόνιμα στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας συνομοσπονδιακού χαρακτήρα, όχι μόνο τις βόρειες κατεχόμενες θάλασσες της Κύπρου αλλά κι αυτές του νότου, μαζί με το Ισραήλ.
Θα υπάρξει δηλαδή μια συγκατοίκηση των δυο χωρών σε βάρος του δικού μας κράτους, που θα έχει διαλυθεί.
Η ψευδαίσθηση του ΟΗΕ
Εκ των πραγμάτων το νέο πολιτειακό σύστημα της Κύπρου, το οποίο διεκδικεί η Τουρκία σε μία Πενταμερή, θα αποτελεί ένα προτεκτοράτο, που θα βρίσκεται επισήμως και νόμιμα κάτω από το δικό της σύστημα ασφαλείας.
Η αντίληψη που επικρατεί, μεταξύ της ελληνοκυπριακής πλευράς, ότι θα ήταν δυνατό να εξευρεθεί ένα σύστημα εγγυήσεων μέσω του ΟΗΕ και δη του Συμβουλίου Ασφαλείας, ανήκει πολύ περισσότερο στη σφαίρα της θεωρίας παρά της πράξης.
Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι το Κυπριακό θα ενταχθεί αυτόματα στο κεφάλαιο 7 σε περίπτωση κρίσης και στρατιωτικής επίθεσης, για να μπορέσει το Συμβούλιο Ασφαλείας και η Διεθνής Κοινότητα να χρησιμοποιήσουν στρατιωτικά μέσα, θα πρέπει να εξαντληθούν προηγουμένως άλλα που αφορούν οικονομικές και εμπορικές κυρώσεις καθώς και απαγορεύσεις πτήσεων.
Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι θα ήταν δυνατή η χρήση στρατιωτικών μέτρων σε βάρος της Τουρκίας, μια τέτοια απόφαση προϋποθέτει τη διάθεση στρατιωτικών δυνάμεων τουλάχιστον από ένα εκ των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, δηλαδή είτε από τις ΗΠΑ είτε από τη Ρωσία είτε από τη Γαλλία είτε από το Ηνωμένο Βασίλειο είτε από την Κίνα.
Ερώτημα: Ποια από τις μεγάλες δυνάμεις θα κηρύξει πόλεμο σε βάρος της Τουρκίας για τα μάτια της Κύπρου;
Καμία.
Εδώ, η ΕΕ δεν προχωρεί στην επιβολή κυρώσεων.
Πόσω μάλλον οι μεγάλες δυνάμεις να εμπλακούν σε πόλεμο.
Τις έστειλε τον Μάρτιο για να δουν πώς θα πάει η Πενταμερής και για να δοθεί χρόνος στην Άγκυρα να περατώσει αυτόν τον κύκλο των ερευνητικών της δραστηριοτήτων που τελειώνει αρχές Φεβρουαρίου.
Η Πενταμερής έβαλε τις κυρώσεις στο ψυγείο και η στάση της Γερμανίας έδωσε άλλοθι στην Αθήνα και στη Λευκωσία, οι οποίες εφόσον δεν είχαν γίνει δεκτές οι θέσεις για την επιβολή κυρώσεων, για λόγους αξιοπρέπειας θα μπορούσαν να μπλοκάρουν με δικό τους βέτο τα συμπεράσματα.
Αν έκριναν ότι αυτό είναι το ορθό.
Το ΝΑΤΟ και η αποχώρηση του Αττίλα
Το μοναδικό αξιόπιστο σύστημα ασφαλείας που υπάρχει διεθνώς είναι αυτό του ΝΑΤΟ, με όλα του τα προβλήματα.
Οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις είναι κράτη μέλη της Συμμαχίας.
Εάν η Κύπρος ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, τότε δεν θα υπάρχει λόγος για την παρουσία ούτε τουρκικών στρατευμάτων, ούτε κυρίαρχης βάσης, ούτε ξένων εγγυήσεων.
Διότι θα ανήκουν όλοι οι εμπλεκόμενοι στον ίδιο αμυντικό σχεδιασμό.
Και δεν θα είμαστε κάτω από τον αποκλειστικό στρατηγικό έλεγχο της Τουρκίας.
Η σχέση μας πλέον θα είναι συμμαχική.
Ακόμη και αν στηρίζεται σε λυκοφιλίες, όπως συμβαίνει μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Αλλά θα πρέπει να διερωτηθούμε και για το εξής:
Ποια θα ήταν η κατάσταση στο Αιγαίο εάν η Ελλάδα δεν ήταν στο ΝΑΤΟ;
Η Ρωσία, η Τουρκία και το μάθημα από Καραμπάχ
Υπάρχει βεβαίως και η αντίληψη από μια τέτοια εξέλιξη ότι θα ενοχληθεί η όντως φιλική προς εμάς Ρωσία.
Ερώτημα νέο, συναφές με τα ανωτέρω:
Η Τουρκία δεν είναι χώρα του ΝΑΤΟ;
Γιατί η Ρωσία συνεργάζεται μαζί της;
Η απάντηση είναι απλή:
Συμφέροντα.
Ο καθένας κοιτάζει και εξυπηρετεί τα δικά του.
Άλλωστε είναι ψευδαίσθηση να πιστεύει κανείς ότι σε περίπτωση κρίσης θα σπεύσει η Μόσχα να μας βοηθήσει ερχόμενη σε αντιπαράθεση με την Τουρκία.
Εδώ, δεν το έπραξε στην περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, όπου οι σχέσεις της με την Αρμενία ήταν πολύ πιο ισχυρές, αδελφικές, στρατιωτικές και οικονομικές απ’ ό,τι μαζί μας.
Και όμως υπερίσχυσαν τα συμφέροντα της Ρωσίας με το Αζερμπαϊτζάν και την Τουρκία, καθώς και η εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων, που επέβαλλαν την εμπέδωση της δικής της αναθεωρητικής πολιτικής σε σχέση με την Τουρκία.
Αυτός που έχει στρατό σε μια περιοχή, αυτός μπορεί να ασκεί πολιτική και εξουσία είτε με νόμιμο είτε με παράνομο τρόπο.
Το Ναγκόρνο-Καραμπάχ τελεί πλέον υπό τον έλεγχο της Ρωσίας, αφού τα δικά της στρατεύματα αντικατέστησαν αυτά της Αρμενίας.
Την ίδια στιγμή, η Μόσχα επέτρεψε τη μερική υλοποίηση της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής.
Έκλεισε τα μάτια και δεν απέτρεψε την επίθεση των Αζέρων, η οποία υποκινήθηκε από την Άγκυρα για να μπορεί ο Ερντογάν αφενός να ισχυρίζεται ότι έχει απελευθερώσει κατεχόμενα εδάφη που είχε χάσει το Αζερμπαϊτζάν στον πόλεμο του 1994 και, αφετέρου, για να εδραιώνεται μαζί με τη Ρωσία στην περιοχή του Καυκάσου διά της πολιτικής και στρατιωτικής τουρκικής του παρουσίας.
Ο πόλεμος στο Καραμπάχ δεν κερδήθηκε από τους Αζέρους ως διά μαγείας.
Οι Αρμένιοι δεν είχαν προχωρήσει τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό των δικών τους Ενόπλων Δυνάμεων, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι πάνω από τη χώρα τους απλωνόταν ένα ρωσικό αποτρεπτικό δίχτυ.
Περίμεναν από τους άλλους να τους σώσουν.
Υποτίμησαν, δε, τη σχέση της Τουρκίας με το Αζερμπαϊτζάν και τη σχέση της Ρωσίας με την Τουρκία, καθώς και τη δυνατότητα της αλλαγής του ισοζυγίου δυνάμεων.
Ο πόλεμος στην Αρμενία ήταν ο πόλεμος των drones. Είναι τα ίδια οπλικά συστήματα που σήμερα σχηματίζουν μία τουρκική ομπρέλα πάνω από την Κύπρο και, κυρίως, πάνω από τις θάλασσές μας την ίδια στιγμή που γίνεται λόγος για τη σύγκληση μιας άτυπης Πενταμερούς, χωρίς η Τουρκία να αλλάζει την πολιτική της.
Το αντίθετο, την επιβεβαιώνει.
Και γίνεται πιο επιθετική.
Δεν το λέει ψιθυριστά, αλλά φωνάζει τι επιδιώκει.
Θέλει να επιτύχει αναγνώριση δύο κρατών μέσα από ένα ομοσπονδιακό σύστημα συνομοσπονδιακού χαρακτήρα, όπως είναι για παράδειγμα η χαλαρή ομοσπονδία, για να ελέγξει το Βορρά και να συγκυβερνά στον νότο.
Το προδικασμένο αποτέλεσμα της Πενταμερούς
Υπό τις υφιστάμενες συνθήκες, ακόμα και αν καταλήξει κάπου η Πενταμερής, το καθεστώς που θα δημιουργήσει δεν θα είναι καλύτερο από την υφιστάμενη de facto διχοτόμηση.
Το αντίθετο.
Το σημερινό παράνομο ψευδοκράτος θα αναγνωριστεί ως ισότιμο συνιστών κράτος με πολιτική ισότητα στη βάση της ισότιμης κυριαρχίας.
Η Κυπριακή Δημοκρατία και όσα από αυτήν δικαιώματα απορρέουν θα σταματήσουν να υπάρχουν.
Και σε περίπτωση κρίσης δεν θα μπορούμε να επανέλθουμε στην προτέρα κατάσταση.
Δηλαδή στο ενιαίο κράτος.
Το αποτέλεσμα της διαδικασίας μιας Πενταμερούς δεν θα βελτιώνει καν τα κακώς έχοντα της Ζυρίχης, όπως πολλάκις είπε ο Πρόεδρος ότι είναι ο στόχος της λύσης, αλλά θα νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής.
Και θα δημιουργεί μια νέα τάξη πραγμάτων, που θα επιτρέπει στα τουρκικά drones να πετούν ελεύθερα και στην ανακατανομή της Κυπριακής ΑΟΖ μεταξύ της Τουρκίας, του Ισραήλ και της Αιγύπτου.
Η τελευταία επιλογή
Συνεπώς, η Πενταμερής είτε θα καταλήξει σε μια διχοτομική λύση ανεξαρτήτως ονομασίας είτε θα οδηγήσει σε αδιέξοδο, του όποιου το κόστος θα χρεωθεί και η κυπριακή Κυβέρνηση.
Συν του ότι η Άγκυρα, εάν δεν πάρει αυτό που θέλει, θα οδηγήσει τη διαδικασία σε αποτυχία, για να μπορεί να προχωρήσει σε νέα τετελεσμένα.
Και να κατηγορεί την ελληνοκυπριακή πλευρά ότι ευθύνεται για το νέο αδιέξοδο, επειδή δεν παραδόθηκε.
Το ελάχιστο που θα πρέπει να πράξει ο Πρόεδρος, για να μη βρεθεί ενώπιον δύσκολων καταστάσεων, είναι το εξής:
Να ζητήσει από τώρα τόσο από την κ. Λουτ όσο και από τον Γενικό Γραμματέα των Ην. Εθνών ότι δεν έχει δικαίωμα η τουρκική πλευρά να θέσει στην άτυπη Πενταμερή τις διχοτομικές νέες ιδέες, διότι είναι εκτός των όρων εντολής των καλών του υπηρεσιών.
Εάν η τουρκική πλευρά επιμένει, τότε να μην καλέσει την Πενταμερή και να γράψει στην έκθεσή του, όλη την αλήθεια.
Ότι, δηλαδή, ο ίδιος δεν έχει όρο εντολής για να διευκολύνει μια διαδικασία, η οποία είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο θα οδηγεί στη νομιμοποίηση του ψευδοκράτους ως ενός από τα δύο κράτη μιας ομοσπονδιακής ή συνομοσπονδιακής λύσης, διότι κάτι τέτοιο δεν είναι μόνο αντίθετο με τους όρους εντολής αλλά και με τα ψηφίσματα 541 και 550 του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Και αυτά θα πρέπει να γραφτούν στην έκθεσή του.
Για να καθαρίζει το σκηνικό.
Για να μη ζει κανείς με ψευδαισθήσεις.
Και για να μπει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του… Οποιοσδήποτε και να είναι αυτός.
Τα τουρκικά δώρα
Ο τουρκικός χάρτης από το άρθρο του πατέρα της Γαλάζιας Πατρίδας, Cihat Yayci, που προσφέρει στο Ισραήλ ως δώρο τα εξής οικόπεδα της Κυπριακής Δημοκρατίας:
Γωνιά του 7, 50% του 8, 67% του 9, γωνιά του 10, και ολόκληρα τα 11 και 12. Στόχος είναι η ανακατανομή τη κυπριακής ΑΟΖ σε περίπτωση λύσης του Κυπριακού στο πλαίσιο της Πενταμερούς.
*Δρ των Διεθνών Σχέσεων
ΠΗΓΗ:https://simerini.sigmalive.com/article/2020/12/13/kanoun-doro-kupriaka-oikopeda-sto-israel-gia-na-allaxoun-tis-aoz/
