Άρθρο του Μιχαήλ Παναγιωτόπουλου Αντιναύαρχου (ε.α.) ΠΝ Τα αίσχη, οι αποτυχίες και οι απρέπειες που σημειώνονται από την παρούσα κυβέρν...
Άρθρο του Μιχαήλ Παναγιωτόπουλου
Αντιναύαρχου (ε.α.) ΠΝ
Τα αίσχη, οι αποτυχίες και οι απρέπειες που σημειώνονται από την παρούσα κυβέρνηση δεν έχουν τελειωμό. Σε αυτό το άρθρο δεν θα αναφερθώ στην υποκινούμενη (από τους Τούρκους και μερικές ΜΚΟ κατ’ ελάχιστον) λαθρομετανάστευση, ούτε στα προβλήματα με την υποχωρητικότητα που δείχνουν οι κυβερνώντες στα συμφέροντα των εταίρων και των γειτόνων με την ενσυνείδητη απεμπόληση της κυριαρχίας μας, ούτε στις προχειρότητες αντιμετώπισης του κορωνοϊού. Αυτά τα εφήμερα αίσχη ωχριούν μπροστά στο θέμα που θα αναλύσω, το θέμα της κληρονομιάς που μας έχουν αφήσει ως παρακαταθήκη τόσες ένδοξες γενιές προγόνων μας και συγκεκριμένα το στολίδι της Ελλάδας, το υπέρλαμπρο φως της Παντάνασσας Αθηνάς, την Ακρόπολή, την Ακρόπολή μας καθώς και μεγάλο τμήμα από τις αρχαιότητές που κοσμούν όλους τους μουσειακούς χώρους.
Περπατώντας στην οδό Αθηνάς προς το Μοναστηράκι, όπως πάντα το βλέμμα μου αυτόματα ανυψώνεται προς στο μεγαλείο της Ακρόπολης, με τον Παρθενώνα και το Ερεχθείο και αγαλλιάζει όλη η φύσις μου. Τελευταία όμως αυτή η αρμονία που προσδίδει έστω και η απλή θέαση της καλαισθησίας της Ακροπόλεως, διασπάται βαρβαρικά θα έλεγα από μια έντονα ψυχρή μεταλλική κατασκευή που ορθώνεται εμπαικτικά από τη βάση έως την κορυφή του ιερού βράχου. Πρόκειται για τον ανελκυστήρα που τοποθετήθηκε ασεβώς στην βόρεια κλιτύ (πλευρά) για την ευκολότερη πρόσβαση των επισκεπτών στην Ακρόπολη και μαζί με το τσιμέντωμα του πεδίου επί του βράχου, θα επιτύχουν την αναβάθμιση των υπηρεσιών προσβασιμότητας της Ακροπόλεως, ιδιαίτερα για άτομα με δυσκολία στην κίνηση.
Σίγουρα υπάρχουν συγκεκριμένες και εγκεκριμένες προδιαγραφές από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, όσον αφορά στον ανελκυστήρα και τα τεχνικά του χαρακτηριστικά, όμως έτσι όπως έχει χρωματισθεί δεν δένει καθόλου με τον περιβάλλοντα χώρο και δημιουργεί έντονη οπτική αντίθεση. Μέσα από σχετική πρόβλεψη στη σχετική μελέτη κατασκευής, θα μπορούσε κάλλιστα να χρωματισθεί κατάλληλα ώστε να αρμόζει στο περιβάλλον και να είναι κυριολεκτικά αόρατος.
Στη συνέχεια, επί του Ιερού Βράχου εκτιμώ ότι οι τσιμεντένιοι διάδρομοι είναι επιεικώς απαράδεκτοι και προσβάλλουν την ιερότητα της Ακροπόλεως. Δεν ξέρω πόσο ακριβώς κλίση έχουν, αν είναι 4ο ή άνω των 6ο, αν μπορούν να κινούνται αυτόνομα τα αμαξίδια ή όχι. Σίγουρα όμως το τσιμέντωμα στο βράχο μου θυμίζει το ασβέστωμα που κάνουν οι τούρκοι στη Αγία Σοφία. Αν η πρόθεση ήταν πραγματικά η διευκόλυνση των ατόμων με δυσκολία στην κίνηση, πού έχουν αναμφισβήτητα κάθε δικαίωμα για ευχερή πρόσβαση στον χώρο, τότε σίγουρα θα υπήρχαν και άλλες λύσεις χωρίς τσιμέντωμα, πιθανόν με ειδικούς αφαιρουμένους διαδρόμους ή κάτι άλλο. Επίσης δεν είμαι ειδικός για να εξετάσω την επίδραση του τσιμεντώματος στο έδαφος κατά τις βροχοπτώσεις και στη δημιουργία πλημμυρών, αλλά υπάρχουν πολλές απόψεις στο διαδίκτυο. Το συνολικό πρόβλημα με την αποστράγγιση των ομβρίων υδάτων σίγουρα δεν είναι νέο και ευθύνονται πολλοί για αυτό, αλλά προτού να πέσει το τσιμέντο θα μπορούσε να είχε ολοκληρωθεί σχετική μελέτη και να είχαν υλοποιηθεί τα έργα αποστράγγισης. Σχετικό άρθρο ειδικά για τις πλημμύρες στην Ακρόπολη υπάρχει στη σελίδα μας από τον Γιώργο Μάστορα στις 12 Δεκεμβρίου.
Η ουσία όμως για την επίσκεψη στην Ακρόπολη δεν είναι να πάρει κάποιος τον ανελκυστήρα και να «βγει επάνω» μπροστά στο Ερεχθείο και στον Παρθενώνα. Ο επισκέπτης για να αντιληφθεί ορθά το μεγαλείο του μνημείου πρέπει να ανηφορίσει από ότι σώζεται σήμερα από την Ιερά Οδό, να ανέβει τα σκαλιά που οδηγούν στα Προπύλαια και αφού τα περάσει να αντικρύσει με ευλάβεια και δέος τα μνημεία των προγονών μας που είναι όμως και δικά μας μνημεία. Δεν αναφέρομαι σε θέματα πίστεως αλλά σε διαδικασία κατανόησης του μεγαλείου των μνημείων. Αλλιώς, μπείτε στο ασανσέρ, πατήστε το 5 για Παρθενώνα, το 4 για τα Προπύλαια και το 0 για τα Αναφιώτικα. Υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο προσεγγίσεων.
Το δεύτερο μεγάλο θέμα, μετά τις εργασίες στην Ακρόπολη, είναι το εξίσου σημαντικό θέμα της ενοικίασης των αρχαιοτήτων μας. Ήδη υπάρχει νόμος που προβλέπει την δυνατότητα προσωρινής εξαγωγής αρχαιοτήτων για 5+5 χρόνια, προκειμένου να εκτεθούν σε περιοδικές εκθέσεις στο εξωτερικό (ν. 3028/2002). Μια προσωρινή περιφορά μέρους των μνημείων μας εκτιμώ ότι είναι λογική, προκειμένου να εκτεθούν στο εξωτερικό σημαντικά κομμάτια του πολιτισμού μας, τα οποία αλλιώς θα έπρεπε να έρθει κάποιος στην Ελλάδα για να τα δει. Έτσι έχει εκτεθεί προσωρινά στο Λονδίνο για παράδειγμα η μούμια του Τουτανχαμών, χωρίς να χρειαστεί να πάει κάποιος Άγγλος στην Αίγυπτο. Αυτό σίγουρα ενισχύει την επισκεψιμότητα και με την ανάλογη επικοινωνιακή στρατηγική ενδυναμώνει την προβολή του πολιτισμού της χώρας μας στο εξωτερικό.
Όμως άλλο αυτό και άλλο να προωθεί η Υπουργός Πολιτισμού της κυβέρνησης Μητσοτάκη Λ. Μενδώνη την τροποποίηση για υπενοικίαση των αρχαιοτήτων για 50+50 χρόνια. Το ίδιο σχεδόν έκανε και ο Έλγιν, είχε αυτοβούλως υπενοικιάσει (κάτι θα έδωσε στον τότε πασά των Αθηνών) τα «Ελγίνεια» για σχεδόν 100+100 χρόνια. Ακόμα θρηνούν οι 5 Καρυάτιδες την αρπαγή της αδελφής τους. Ακόμα ακούγεται ο απόηχος της Μελίνας Μερκούρη που με τόσο ζήλο και ένταση προσπάθησε να μας γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα οι Άγγλοι.
Αμφιβάλλει κανείς ότι αν φύγουν πολύτιμα κομμάτια από τα μουσεία μας, θα μας τα γυρίσουν μετά από 100 χρόνια πίσω αυτοί που θα τα έχουν και θα τα εκμεταλλεύονται; Οι Άγγλοι σίγουρα όχι, αλλά και πολλοί άλλοι. Εδώ τόσο αγώνα κάνουμε συνέχεια για να καταπολεμηθεί η αρχαιοκαπηλία, θα γίνει τώρα η κυβέρνηση ο επίσημος έμπορος αρχαιοτήτων? Δεν έχει βέβαια σημασία το αν τελικά είναι 50 (25+25) ή 100 (50+50) τα χρόνια του δανεισμού. Σημασία έχει ότι αυτός είναι ο πλούτος μας και η κληρονομιά μας, είναι το ΕΙΝΑΙ μας, δεν μπορεί να το παραχωρούμε έτσι ασυλόγιστα στους βαρβάρους. Η θυσία του εύζωνα Κωνσταντίνου Κουκίδη πρέπει να υπάρχει πάντοτε στη μνήμη όλων των πατριωτών. Δεν έπεσε από το Λούβρο, ούτε από το Μπίγκ Μπέν, ούτε από την Μελβούρνη, από την Ακρόπολη έπεσε τυλιγμένος με την Ελληνική σημαία τον Απρίλιο του 1941. Αν βέβαια θεωρεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη ότι είναι αναγκαίο να εξαχθούν στην οικουμένη για σχεδόν 3 γενεές Ελλήνων κάποιες από τις αρχαιότητές μας, τότε υπάρχει σημαντικός αριθμός τους σε ιδιωτικές συλλογές, που οι Έλληνες δεν έχουν πρόσβαση και δεν τα έχουν δει ποτέ τους. Αυτές ίσως να μπορούσε η παρούσα κυβέρνηση να προωθήσει με τη συμφωνία των κατόχων τους (νομίμων ή παρανόμων) στο εξωτερικό.
Το ξεπούλημα δεν έχει σταματημό και δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο από τα εντός της Βουλής κόμματα αποφασισμένο να βάλει τροχοπέδη. Μόνη λύση ο Ηλίας Κασιδιάρης και οι Έλληνες για την Πατρίδα, τα βλέπουμε, τα βροντοφωνάζουμε και μόλις λάβουμε την δυνατότητα θα βάλουμε και πάλι τα πράγματα στη θέση τους, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους σας.
Μιχαήλ Παναγιωτόπουλος
Αντιναύαρχος (ε.α.) ΠΝ
