Δημήτρης Ζαφειρόπουλος Τις πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου του 1944 δόθηκε η πραγματική μάχη των Αθηνών και την έδωσαν οι Χίτες, οι Εδεσίτε...
Δημήτρης Ζαφειρόπουλος
Τις πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου του 1944 δόθηκε η πραγματική μάχη των Αθηνών και την έδωσαν οι Χίτες, οι Εδεσίτες, οι Χωροφύλακες, οι Αστυνομικοί, οι Εθνοφύλακες (Πρώην Ταγματασφαλίτες), οι Ριμινίτες, μεταξύ άλλων.
Αυτοί που κράτησαν τα κομβικά σημεία της πρωτεύουσας, τόσο ώστε να συμφωνήσουν οι Τσώρτσιλ και Στάλιν να εφαρμόσουν την Συνθήκη της Φιάλτας που ήθελε την Ελλάδα να ανήκει «εις την Δύση».
Ανήκοντας στην γενιά που πρόλαβε ζωντανές μαρτυρίες της εποχής από γονείς και παππούδες, το κλίμα των ημερών εκείνων το ζήσαμε από πρώτο χέρι.
Μάθαμε για τις σφαγές και καταστροφές του ΕΑΜ, τον τρόμο και τις καταστροφές που αυτός προκάλεσε.
Γνωρίσαμε ανθρώπους που έδωσαν αυτή την μάχη και τον ηρωισμό που επέδειξαν οι λίγοι αυτοί απέναντι σε πολλούς.
Πέρα όμως από τις μαρτυρίες της φρίκης, μάθαμε και τους λόγους για τους οποίους πολέμησαν αυτοί οι άνθρωποι, πέρα από το να σώσουν την ζωή τους.
Αγωνίσθηκαν για να μην τους πάρουν το σπίτι και να τους κολεκτιβοποιήσουν το χωράφι.
Πολέμησαν για να υπερασπιστούν το ιδιαίτερο της Ελλάδος, έναντι στο διεθνιστικό όνειρο της προλεταριακής πατρίδας, που ήθελε αυτόνομη Μακεδονία.
Μάτωσαν, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν, για να μην γίνει η χώρα μας Αλβανία, εννοώντας την πείνα, τις ουρές με τα κουπόνια, τις φυλακίσεις, τους περιορισμούς στην μετακίνηση.
Με το όπλο στο χέρι, έδωσαν τον αγώνα τους για να μείνουν οι Εκκλησίες ανοιχτές και οι κόρες τους να μην εκπρονεύονται για ένα καλσόν ή ένα παντελόνι τζιν.
Ο κατάλογος ατελείωτος...
Αυτά συνέβησαν τότε.
Αναλογιζόμαστε όμως τι θα έχουμε να πούμε εμείς στις επόμενες γενιές.
Γιατί τότε πολέμησαν για όλα αυτά, τα οποία χάνουμε εμείς στο σήμερα.
Τα σπίτια και τα χωράφια μας τα παίρνουν λόγω ΕΝΦΙΑ.
Τα μαγαζιά, τις βιοτεχνίες, τις επιχειρήσεις τις χάνουμε λόγω lockdown, για περιορισμούς στην ελευθερία και τις μετακινήσεις αν μην μιλήσουμε καλύτερα.
Τουρκία, Σκόπια, Αλβανία αμφισβητούν ελληνικές πατρίδες και οι κυβερνήσεις διαπραγματεύονται.
Η ίδια η έννοια του εθνικού κράτους αναιρείται όχι από κάποια προλεταριακή διεθνή, αλλά από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και το πλέγμα των διεθνών αγορών και οικονομικών καρτέλ.
Οι εκκλησίες κλείνουν, λόγω ιού, αλλά οι ροές μεταναστών συνεχίζουν τον εποικιστικό ρόλο της αντικατάστασης του πληθυσμού της χώρας.
Οι ίδιες οι φαντασιώσεις της αριστεράς γίνονται νόμοι του κράτους και προστατεύονται από έναν απίστευτα καταπιεστικό «δικαιωματισμό», αντιρατσισμό και, όταν χρειάζεται, «αντιφασισμό».
Η επίσημη αριστερά έχασε τον πόλεμο του 1940, αλλά εν έτει 2020, όλα όσα ήθελε, εφαρμόζονται από τις φιλελεύθερες πολιτικές της κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς.
Η μόνη διαφορά είναι ότι τότε αγωνίστηκαν για να αποτρέψουν την κομμουνιστική απειλή.
Σήμερα αυτές οι ιδέες και οι πολιτικές εφαρμόζονται από τα μνημόνια και τις απαγορεύσεις και κυρίως μεθοδεύσεων του κορωνοϊού.
Αν θέλουμε να μπορούμε λοιπόν να διηγούμαστε κάτι και εμείς στις επόμενες γενεές, έχουμε έναν μονόδρομο μπροστά μας.
Αγώνας ενάντια στον κομμουνισμό, τις τωρινές μεταμορφώσεις του και τις φιλελεύθερες συγγένειές του.
Δημήτρης Ζαφειρόπουλος
Μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Εθνικού Μετώπου
