Ιερομονάχου Γεωργίου Αλευρά στην Romfea.gr Τα έπη του Ομήρου αποτελούν ίσως τα πληρέστερα αποδεικτικά στοιχεία για την παρουσία ανεπτυγμ...
Ιερομονάχου Γεωργίου Αλευρά στην Romfea.gr
Τα έπη του Ομήρου αποτελούν ίσως τα πληρέστερα αποδεικτικά στοιχεία για την παρουσία ανεπτυγμένου Ελληνικού πολιτισμού που προϋπήρχε στον Ελλαδικό χώρο, δηλαδή από την περιοχή των Επτανήσων μέχρι την Ιωνία και άλλες περιοχές της Μικρά Ασίας.
Μέσα στα έπη του Ομήρου περιγράφονται αρκετά ιστορικά στοιχεία, βέβαια για τις ανάγκες του έργου του εμπεριέχονται και αρκετά μυθολογικά στοιχεία, αλλά σίγουρα διαπιστώνει κάποιος ότι ο Ελληνικός πολιτισμός, δεν είναι απλά στα σπάργανα εκείνη την εποχή του 9ου-8ου αι. π.Χ. αλλά είναι σε πλήρη εξέλιξη.
Ο Οδυσσέας ως ο κλασικός Έλληνας ήρωας της Οδύσσειας αλλά και ο εφευρέτης του Δούρειου Ίππου στην Ιλιάδα, ανοίγει την πορεία της περιπέτειας του Έλληνα και η δική του περιπέτεια για την επιστροφή στην πατρίδα του Ιθάκη συμβολίζει την περιπετεια του Ελληνισμού στο διάβα της ιστορίας.
Η Οδύσσεια του Ελληνισμού κρατά από την εποχή του Ομήρου, περνά από την εισβολή των Περσών και φθάνει στην σημερινή Ελλάδα.
Η Μάχη των Θερμοπυλών το 480 π.Χ. ήταν ίσως η πιο σημαντική στιγμή για τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό, γιατί αποτέλεσε το σύνθημα αντίστασης κατά των βαρβάρων εκείνη την εποχή, αποτέλεσε το ανάχωμα για όλη τη Δύση και ενέπνευσε ολόκληρα έθνη μέχρι και τις ημέρες μας. Η σημειολογία της μοναδική στα χρονικά, αφού ο αγώνας των Ελλήνων για την αρετή εξυμνήθηκε παγκοσμίως.
Χαρακτηριστική η φράση του Πέρση Στρατηγού Τιγράνη προς τον Μαρδόνιο: "Αλίμονο, Μαρδόνιε, ενάντια σε τί άνδρες μας έφερες να πολεμήσουμε, σ' αυτούς που δεν πολεμούν για χρήματα αλλά για την αρετή".
Όμως και παρουσία του Εφιάλτη είχε και έχει τη σημασία της. Ο Εφιάλτης έγινε το πρότυπο του προδότη στην ελληνική και στην παγκόσμια ιστορία.
Έδειξε ότι οι εκ των έσω προδότες, ήταν και είναι πάντα το πρόβλημα του Ελληνισμού.
Ο Ελληνισμός αντιστάθηκε, νίκησε, ο άθλος έφτασε στα πέρατα του κόσμου. Όμως τα μεγάλα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, έριξαν τους Έλληνες στον μεγαλύτερο εμφύλιο της ιστορίας τον Πελοποννησιακό πόλεμο (431 π.Χ. - 404 π.Χ.).
Ο εμφύλιος σπαραγμός έληξε ουσιαστικά με την παρουσία του προφητευμένου από τον Προφήτη Δανιήλ, του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Εκείνος ένωσε τους Έλληνες για την εκστρατεία στην Ανατολή.
Ο Μέγας Αλέξανδρος απελευθέρωσε τις Ελληνικές κατακτημένες από τους Πέρσες πόλεις και διέδωσε την Ελληνική γλώσσα πέρα από τα γνωστά τότε γεωγραφικά όρια.
Έτσι ξεκινά η ένδοξη ελληνιστική περίοδος (323 - 30 π.Χ.) η οποία αφορά την ελληνική ιστορία και την ιστορία των άλλων εθνοτήτων της Ανατολής αλλά και τη ρωμαϊκή ιστορία μετά τον Β’ Καρχηδονιακό πόλεμο.
Το όνομα της εποχής αυτής δημιουργήθηκε από τον Γερμανό ιστορικό Ντρόυζεν με βάση τον όρο ελληνιστής, που χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη (Πράξεις 6,1) για να δηλώσει τους ελληνομαθείς Ιουδαίους, και δηλώνει την ευρεία εξάπλωση της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού.
Η Ελληνική γλώσσα και οι Έλληνες ήταν το όχημα πάνω στο οποίο μεταφέρθηκε το μήνυμα της Σωτηρίας του κόσμου. Ήταν τόσο σημαντική η παρουσία των Ελλήνων που η αντοχή σε κάθε είδους αντιξοότητα στην αρχαιότητα μέχρι και τη συνάντησή τους με τον Χριστό, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ως Θεϊκό σχέδιο.
Ο Άγιος Παΐσιος θα πει στις ημέρες μας: «Κι αν μου πουν ότι δεν υπάρχει Έλληνας, εγώ δεν ανησυχώ. Μπορεί ο Θεός να αναστήσει έναν Έλληνα. Φτάνει ακόμη και ένας»
Ο μεγάλος σύγχρονος Άγιος της εποχής μας, ουσιαστικά λέγει με άλλο τρόπο τα λόγια του ίδιου του Κυρίου μας, όταν απάντησε στους μαθητές του Ανδρέα και Φίλιππο στο άκουσμα του ερχομού των Ελλήνων για να Τον συναντήσουν.
"ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου". (Ιω. 12,23).
Εκείνη τη στιγμή εκπληρώνεται μία προπαρασκευή αιώνων, όταν δια μέσου των Ελλήνων Φιλοσόφων και του Μεγάλου Αλεξάνδρου έχει προετοιμαστεί το έδαφος για τη σπορά του Ευαγγελικού Λόγου σε όλο τον γνωστό τότε κόσμο.
Ο Ελληνισμός, παρόλο που η Ρώμη έχει επιβληθεί διά των όπλων σε όλη τη Μεσόγειο, διατηρεί ακέραια την ταυτότητά του, την εθνική συνείδηση που πηγάζει μέσα από τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό και τα ελληνικά γράμματα.
Οι Έλληνες φιλόσοφοι, δηλαδή οι φίλοι της Σοφίας του Θεού, αναζήτησαν εκείνη την αλήθεια που σίγουρα δεν είχε ο παλαιός ειδωλολατρικός κόσμος.
Γι' αυτό το λόγο και ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως θα γράψει ότι: "Ἡ Ἑλληνικὴ φιλοσοφία ἐδίδαξεν τὴν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ἐγένετο διὰ τῶν ὑγιῶν αὐτῆς θεωριῶν παιδαγωγὸς τῆς ἀνθρωπότητος εἰς Χριστόν" και συμπληρώνει ότι: "Ὁ Ἕλλην ἀληθῶς ἐγεννήθη, ἵνα φιλοσοφῇ· διότι ἐγεννήθη διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος. Ἀλλ᾿ ἐὰν ἡ φιλοσοφία ἐγένετο παιδαγωγὸς εἰς Χριστὸν ἕπεται ὅτι ὁ Ἕλλην πλασθεὶς φιλόσοφος ἐπλάσθη χριστιανός, ἐπλάσθη ἵνα γνωρίσῃ τὴν ἀλήθειαν καὶ διαδῷ αὐτὴν τοῖς ἔθνεσιν".
Ο Ιερός Πατέρας Κλήμης Αλεξανδρείας παρομοιάζει την παιδαγωγία του Θεού που προϋπήρχε στους Έλληνες μέσα από τη Φιλοσοφία, όπως και ο νόμος των Εβραίων ήταν κάτι το αντίστοιχο για τους ίδιους.
Οι Έλληνες Τον δέχθηκαν και αποφάσισαν να συμπορευτούν μαζί του και μέσα από αυτούς να διαδοθεί το κοσμοσωτήριο μήνυμα σε όλο τον κόσμο.
Θα γράψει: "πάντων γὰρ αἴτιος τῶν καλῶν ὁ Θεός, ἀλλὰ τῶν μὲν κατὰ προηγούμενον, ὡς τῆς τὲ διαθήκης τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Νέας· τοῖς δὲ κατ᾿ ἐπακολούθημα, ὡς τῆς φιλοσοφίας· τάχα δὲ καὶ προηγουμένως τοῖς Ἕλλησιν ἐδόθη τότε πρὶν ἢ τὸν Κύριον καλέσαι καὶ τοὺς Ἕλληνας· ἐπαιδαγώγει γὰρ καὶ αὐτὸ τὸ Ἑλληνικόν, ὡς ὁ νόμος τοὺς Ἑβραίους εἰς Χριστόν".
Οι τρεις πρώτοι αιώνες μετά τον ερχομό του Χριστού ανήκουν κοσμικά στην παραπαίουσα Ρώμη. Πνευματικά όμως όχι.
Οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες διώκουν τον Χριστιανισμό, όχι τον Ελληνισμό. Αυτή ήταν και η βασική διαφορά της Αρχαίας Ρώμης με την Αρχαία Ελλάδα.
Ότι στην πραγματικότητα, οι Ρωμαίοι ουδέποτε αφομοίωσαν την Ελληνική Φιλοσοφία στη ρίζα της. Αν και θεωρούσαν εαυτούς συνεχιστές του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου αφού πήραν από τους Έλληνες και Πολιτισμό και Τέχνες και Γράμματα, όταν ήλθε η κρίσιμη στιγμή με την ενσάρκωση του Θεού, αυτό δεν έγινε αντιληπτό από εκείνους, παρά από εκείνους που διατηρούσαν τη γνήσια και αυθεντική ελληνική ταυτότητα, δηλαδή τους Έλληνες. Οι Έλληνες ως γνήσιοι φίλοι της Σοφίας του Θεού αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Χριστού εκείνο που τους έλειπε.
Με πολύ ανάγλυφη περιγραφή ο Άγιος Νεκτάριος περιγράφει τον προορισμό των Ελλήνων: "ἡ Ἑλληνικὴ φιλοσοφία προώρισται ἵνα καταστήσῃ τοὺς πάντας Ἕλληνας· ἐγεννήθη ὑπὲρ τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ συνεταυτίσθη μετ᾿ αὐτοῦ, ὅπως ἐργασθῆ πρὸς σωτηρίαν τῆς ἀνθρωπότητος. Ἕλλην καὶ φιλοσοφία εἰσὶ δυὸ τινὰ ἀναπόσπαστα· μαρτυρεῖ δὲ καὶ ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος λέγων: Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν".
Με λίγα λόγια, Ελληνισμός και Χριστιανισμός, δύο στοιχεία αναπόσπαστα, η αιτία της δημιουργία του Βυζαντίου.
Ο μισόκαλος διάβολος πολέμησε τον Χριστιανισμό από την αρχή του, αλλά μέσα στη μακραίωνη ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, έπρεπε να πολεμήσει και το δεύτερο στοιχείο, τον Ελληνισμό και δυστυχώς αυτό ισχύει μέχρι τις ημέρες μας.
Αν και το Βυζάντιο θεωρείται η συνέχεια του Ρωμαϊκού Κράτους, η λατινική είναι η επίσημη γλώσσα μέχρι τον 6ο αι. ωστόσο τα Ελληνικά έχουν επικρατήσει παντού.
Το δίκαιο από ρωμαϊκό γίνεται ελληνο-ρωμαϊκό, οι νόμοι και τα διατάγματα γράφονται στα ελληνικά, η γλώσσα των Οικουμενικών Συνόδων τα ελληνικά, η Βυζαντινή τέχνη είναι η εξέλιξη της ελληνιστικής, οι βυζαντινές βιβλιοθήκες γεμάτες Ελληνικά συγγράμματα.
Ο Ηράκλειος θεσπίζει τον 7ο αι. τα Ελληνικά ως την επίσημη γλώσσα. Αυτό ήταν και το φυσιολογικό αφού σχεδόν παντού υπήρξε η Ελληνική συνείδηση.
Ο Γεώργιος Οστρογκόρσκι, Ρώσος βυζαντινολόγος, θα γράψει ότι: "Ο δρόμος προς την ελληνική αρχαιότητα περνούσε μέσα από το Βυζάντιο, γιατί αυτό είχε διαφυλάξει την αρχαία κληρονομιά και αποτελούσε την πηγή, που θα μπορούσε να ικανοποιήσει τη δίψα του δυτικού κόσμου για τον ελληνικό πολιτισμό στα χρόνια της Αναγέννησης.
Όταν οι ερευνητές άρχισαν να συγκεντρώνουν τα ελληνικά χειρόγραφα, να ερευνούν και εκδίδουν τα συγγράμματα των κλασικών, στράφηκαν αναγκαστικά προς το βυζαντινό χώρο".
Ο Τζον Τζούλιους Νότγουιτς, Αγγλος ιστορικός, αναφέρει ότι: "Τα περισσότερα που γνωρίζουμε από την αρχαιότητα - ιδιαίτερα τα Ελληνικά και Ρωμαϊκά γράμματα και το Ρωμαϊκό δίκαιο - θα είχαν χαθεί για πάντα χωρίς τους λόγιους, γραμματείς και αντιγραφείς της Κωνσταντινούπολης".
Όμως, ο Ελληνισμός, ήταν αγκάθι στα σχέδια του διαβόλου κι έπρεπε να εξαλειφθεί. Όταν ο Καρλομάγνος, Βασιλιά των Φράγκων, στέφεται ως «Ρωμαίος Αυτοκράτορας» στις 25 Δεκεμβρίου του 800 μ.Χ., η Λατινική Δύση άρχισε να στηρίζει τους Φράγκους και κυρίως να αναφέρεται στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ως Ελληνική Αυτοκρατορία (Imperium Graecorum).
Το Γραικός και η πηγή της σημερινής λέξης Greece, ήταν η αρχή της συστηματικής αποδόμησης του Ελληνισμού από την επικράτεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Η δύση ακολούθησε τη δική της πορεία, κάτι που έφερε την πλήρη ασυμβατότητα με την Ανατολή που διατηρούσε ανόθευτα Ελληνισμό και Ορθοδοξία.
Έτσι επήλθε το Σχίσμα του 1054 ως αποκορύφωμα των κακοδοξιών της Δύσης που είχε προκαλέσει και μικρότερα σχίσματα το προηγούμενο διάστημα.
Το μένος μεγάλωσε, οι δυτικοί με τα στρατιωτικά σώματα της 4ης Σταυροφορίας, αλώνουν την Κωνσταντινούπολη το 1204.
Οι Σταυροφόροι λεηλάτησαν, τρομοκράτησαν και βανδάλισαν την Κωνσταντινούπολη για τρεις ημέρες, κατά τη διάρκεια των οποίων εκλάπησαν ή καταστράφηκαν πολλά αρχαία και μεσαιωνικά ρωμαϊκά και ελληνικά έργα.
Στη διαδικτυακή βιβλιοθήκη διαβάζουμε ότι: "Οι ιππότες της Δύσης και οι στρατιώτες τους, καθώς και οι Λατίνοι μοναχοί και ηγούμενοι, έλαβαν και αυτοί μέρος στη λεηλασία.
Ο Νικήτας Χωνιάτης, αυτόπτης μάρτυρας της κατάληψης της πόλης, δίνει μια τρομακτική εικόνα της λεηλασίας, της βίας και της ερήμωσης που έφεραν οι Σταυροφόροι. Κατά τη διάρκεια των τριών ημερών λεηλασίας, χάθηκαν πολλά πολύτιμα έργα τέχνης, πολλές βιβλιοθήκες λαφυραγωγήθηκαν και πολλά χειρόγραφα καταστράφηκαν, ενώ η Αγία Σοφία λεηλατήθηκε ανελέητα.
Ο Βιλλεαρδουίνος παρατηρεί ότι «από την εποχή της δημιουργίας του κόσμου, ποτέ, σε καμία πόλη, δεν κατακτήθηκαν τόσα λάφυρα».
Μετά από αυτή την Σταυροφορία, όλη η δυτική Ευρώπη κοσμήθηκε με τους θησαυρούς της Κωνσταντινούπολης, ενώ οι περισσότερες από τις εκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης απέκτησαν μέρος από τα «ιερά λείψανα» της πόλης.
Το μεγαλύτερο μέρος των λειψάνων, που βρίσκονταν σε μοναστήρια της Γαλλίας, καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης (1789).
Τα τέσσερα ορειχάλκινα άλογα που αποτελούσαν ένα από τα καλύτερα στολίδια του Ιπποδρόμου της Κωνσταντινούπολης, μεταφέρθηκαν από τον Δάνδολο στην Βενετία, όπου και διακοσμούν σήμερα την εξώθυρα του καθεδρικού ναού του Αγίου Μάρκου".
Κι αν η υλική λεηλασία των Σταυροφοριών ήταν τεράστια, η πνευματική “λεηλασία” που υπέστη ο Ελληνισμός από εκεί κι έπειτα ήταν δυσθεώρητη.
Ένα απόσπασμα της επιστολής του Αγίου Ιωάννου του Βατάτζη προς τον Πάπα Γρηγόριο Θ' αποτελεί μία υπενθύμιση στη Δύση της Ελληνικής ρίζας ολάκερης της Αυτοκρατορίας: "..Οἱ γενάρχαι τῆς βασιλείας μου, οἱ ἀπὸ τοῦ γένους τῶν Δουκῶν καὶ Κομνηνῶν, ἵνα μὴ τοὺς ἄλλους λέγω, τοὺς ἀπὸ γενῶν Ἑλληνικῶν ἄρξαντας ἐπὶ πολλὰς ἑκατοστύας ἐτῶν τὴν ἀρχὴν κατέσχον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, οὕς καὶ ἡ τῆς Ρώμης ἐκκλησία καὶ οἱ ἱεράρχαι προσηγόρευον Ρωμαίων αὐτοκράτορας...".
Το Βυζάντιο σε αντίθεση με όλους όσους προσπάθησαν να το κατακτήσουν δια της βίας, έδωσε τα φώτα της Ελληνοχριστιανικής παιδείας σε όλους.
Οι Βυζαντινοί σεβάστηκαν την ελευθερία και τις ιδιαιτερότητες των Σλάβων. Οι Κύριλλος και Μεθόδιος από τη Θεσσαλονίκη, ονομάστηκαν Απόστολοι των Σλάβων, με υψηλή αποστολή από τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ’ και προκειμένου να διευκολύνουν την προσέγγισή τους σε όλους τους σλαβικούς λαούς δημιούργησαν το Κυριλλικό αλφάβητο, βασισμένο στο ελληνικό, το οποίο μπορούσε να αποδώσει τους φθόγγους της σλαβικής γλώσσας.
Σε αυτό το αλφάβητο βασίστηκε και το αλφάβητο της Ρωσικής γλώσσας. Τα δύο αδέλφια έγιναν Άγιοι για την Ορθόδοξη Εκκλησία, πολύ αργότερα και η Δύση θα τους δεχθεί ως Αγίους και ως προστάτες της Ευρώπης.
Ο Ελληνισμός και η Κλασική Αρχαιότητα ενέπνευσε την Αναγέννηση, που θεωρήθηκε από την πλειοψηφία των μελετητών ως ένα βήμα πολιτιστικής προόδου σε σχέση με τον ευρωπαϊκό σκοταδισμό του Μεσαίωνα.
Όμως η άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους, ήταν τελικά η αντίστροφη μέτρηση για την τελική άλωση από τους Οθωμανούς το 1453. Η Πόλις Εάλω.
Ο Ελληνισμός έγινε υπόδουλος για 400 χρόνια, εισπράττοντας την αχαριστία όλων των λαών που ευεργετήθηκαν από αυτό. Χιλιάδες ελληνόπουλα αναγκάστηκαν να γίνουν σκλάβοι και υπηρέτες των Σουλτάνων, να ξεχάσουν τις ελληνικές ρίζες τους.
Τα παιδομαζώματα των Οθωμανών έφεραν τα σώματα των Γενίτσαρων, δηλαδή Ελληνόπουλα που εξαναγκάστηκαν διά της βίας να εγκαταλείψουν Ελληνική Παιδεία και Χριστιανική Πίστη.
Όμως μέσα σε αυτή τη σκλαβιά η Ελληνικότητα παρέμεινε ζωντανή παρά τις τρομερές δυσκολίες. Τα κρυφά σχολειά και αγωνιστές του γένους όπως ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, παρότρυναν τον κόσμο να φτιάχνει σχολεία, γιατί γνώριζαν ότι αν χαθεί η Ελληνική γλώσσα, ήταν βέβαιο ότι και οι μετέπειτα γενιές δεν θα μπορούσαν να αφομοιώσουν τα υψηλά νοήματα των Ευαγγελίων και θα χάνονταν για πάντα το γένος μας.
Ο Θεός μετά από τέσσερις αιώνες σκοταδιού, έφερε τον Ιωάννη Καποδίστρια, μία μαρτυρική μορφή, για να αναστήσει το γένος των Ελλήνων μέσα από τις στάχτες του. Πρώτιστο μέλημά του η ανατροφή των παιδιών με Ελληνοχριστιανική παιδεία.
Ο ίδιος σπούδασε Ελληνόπουλα και τα πρώτα Ελληνικά σχολεία ήταν δικό του δημιούργημα. Ο Κυβερνήτης επιθυμούσε την ανασύσταση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας όπως υπήρχε προ της Αλώσεως.
Η Δύση δεν θα το επέτρεπε αυτό. Ο Καποδίστριας δολοφονείται από Έλληνες φυσικούς αυτουργούς και δυτικούς ηθικούς αυτουργούς.
Τίποτα δεν υπήρχε στην Ελλάδα προ Καποδίστρια και τα πάντα υπήρχαν σε μόλις 3 χρόνια διακυβέρνησής του. Ο Καποδίστριας φρόντισε απλά για τα πάντα.
Όμως ο εμφύλιος διχασμός φέρνει τα αλλότρια συμφέροντα να εγκατασταθούν και να κυβερνήσουν τον τόπο.
Η Δύση κατακτά ξανά την Ελλάδα μέσα από τον Όθωνα. Διωγμένοι οι Έλληνες ιερείς και λαϊκοί μέσα στο ίδιο τους το σπίτι και γενιές ολόκληρες γαλουχήθηκαν στις σχολές της Βαυαρίας και γενικότερα της Δύσης.
Τη στιγμή που η Ελλάδα προσπαθεί να ανασάνει ξανά, ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, με τη συνδρομή των Δυτικών αλλά και των Μπολσεβίκων που ενισχύουν τους Τούρκους, καταστρέφουν κάθε ελληνικό απομεινάρι σε μία ευρύτερη περιοχή, όχι μόνο της Σμύρνης, αλλά όπου υπήρχε Ελληνικό στοιχείο.
Παρόλες τις δυσκολίες και τις προδοσίες ο Ελληνισμός επιβιώνει. Δίνει μοναδικά μαθήματα θάρρους σε δύο Παγκοσμίους πολέμους και στον 2ο Παγκόσμιο αλλάζει τη ροή του πολέμου καθώς αντιστέκεται σθεναρά στο Γ' Ράιχ.
Κι όταν όλοι αναστηλώνουν τα ερείπια του πολέμου και ξεκινούν από την αρχή, οι Έλληνες σφάζονται μεταξύ τους για ξενόφερτες πολιτικές ιδεολογίες και συμφέροντα.
Ο εμφύλιος διαλύει ξανά την Ελλάδα μετά από τις ένδοξες νίκες κατά των φασιστών στα βουνά της Β. Ηπείρου.
Και το παράδοξο, οι νικητές του πολέμου Έλληνες, εγκαταλείπουν μαζικά την πατρίδα και δουλεύουν ως μετανάστες στην ηττημένη Γερμανία. Οι Έλληνες υπό διαρκή διωγμό, άλλοτε διά του πολέμου, άλλοτε δια οικονομικών λόγων.
Εδώ κάνοντας μία μικρή παρένθεση σχετικά με τον εμφύλιο διχασμό, ενθυμούμαι ένα βράδυ αργά, λίγο καιρό πριν φύγει από αυτό τον κόσμο, ο πνευματικός μου πατέρας Άγιος Πορφύριος μου εκμυστηρεύτηκε την αγωνία του για τους Έλληνες.
Μου είπε: “Φοβούμαι για εμφύλιο…!”. Άκουγα με απορία όσα έλεγε ο Άγιος Γέροντας γιατί εκείνη την περίοδο δεν διαφαίνονταν κάτι τέτοιο.
Ο Άγιος Πορφύριος όμως δεν μιλούσε για εκείνη τη στιγμή. Έβλεπε μακριά, έβλεπε πολλά πράγματα αλλά είχε και το ισχυρό όπλο της προσευχής.
Γι αυτό το τελευταίο βράδυ της επίγειας ζωής του προσευχήθηκε με την Αρχιερατική Προσευχή του Ιησού το “Ίνα ώσιν έν”, πρωτίστως για την ενότητα της Εκκλησίας και των Ελλήνων. Με αυτή την προσευχή αναχώρησε για τους ουρανούς.
Στην ανατολή οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης με τα Σεπτεμβριανά του 1955 γνώρισαν κι εκείνοι ξανά το σκληρό πρόσωπο της Τουρκίας.
Αποτέλεσμα, οι 100.000 Έλληνες που ζούσαν εκείνη την περίοδο στην Πόλη να συρρικνωθούν σταδιακά και σήμερα μόλις και μετά βίας να ξεπερνούν τις 2.000. Την ίδια περίοδο στην Αίγυπτο ο Ελληνισμός της Αλεξάνδρειας την εγκαταλείπει μαζικά για να συρρικνωθεί κι εκεί δραματικά.
Ο αφελληνισμός όμως δεν σταμάτησε να υφίσταται. Η Κύπρος προδίδεται και ο Ελληνισμός της διώκεται.
O μεγάλος "θαυμαστής" του Ελληνισμού Χένρι Κίσσινγκερ, θα πει τότε στον Πρόεδρο Τζέραλντ Φορντ - στο αξίωμά του μόνο τέσσερις μέρες μετά την παραίτηση του Ρίτσαρντ Νίξον - ότι εάν η Ελλάδα εμπλακεί σε πόλεμο με την Τουρκία, η Αμερική θα πρέπει να υποστηρίξει τους Τούρκους και ότι είχαν το δικαίωμα να καταλάβουν μέρος του νησιού.
Έτσι και πάλι ο Ελληνισμός που έδωσε το φώς σε όλο τον πλανήτη και αποτελεί τη γενέτειρα όλου του δυτικού κόσμου, προδίδεται.
Πράξη ύψιστης αχαριστίας των ευεργετηθέντων προς τους ευεργέτες τους. Ο Άγιος Παΐσιος αποκαλυπτικός για τους “φίλους” της Ελλάδας: “Όλοι μας επιβουλεύονται. Να ξέρετε ακόμη πως όποιοι λένε, ή θέλουν να δείχνουν ότι μας αγαπάνε λίγο, αυτοί θέλουν και επιδιώκουν να μας τσαλακώσουν πολύ. Οι άλλοι, πάλι, που δεν μας αγαπούν, θέλουν να μας εξαφανίσουν σαν έθνος”.
Άλλοτε πάλι έλεγε: “Οι Έλληνες δεν έχουμε φίλους, έχουμε μόνο τον Χριστό” (Ιω. 15,14 ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε..).
Γι’ αυτό και ο Άγιος Πορφύριος έλεγε για τον Χριστό ότι: «Ο Χριστός είναι φίλος και το φωνάζει: "Βρε σας έχω φίλους! Σας αγαπάω!”.
Στη μεταπολίτευση καταργείται η προστασία της Ελληνικής γλώσσας από το σύνταγμα, καθιερώνεται μετέπειτα η δημοτική και υποδουλώνονται συστηματικά και σε βάθος χρόνων οι Έλληνες στη Δύση.
Η Ελλάδα συνεπεία της οικονομικής της υποδούλωσης και εξάρτησης στη Δύση, εξαναγκάζεται να συνθηκολογήσει με μνημόνια στην αγγλική γλώσσα, αφού έχει υποθηκεύσει τις μελλοντικές γενιές.
Στις τηλεοράσεις για πάνω από τρεις δεκαετίες προωθείται ο ηθικός ξεπεσμός, τα γκρικλις, η αποσιώπηση του ιστορικού παρελθόντος και της Ελληνικής μας ρίζας.
Τα οχήματα διάδοσης του Ελληνισμού, η οικογένεια, η εκκλησία, τα σχολειά και οι παραδόσεις γνωρίζουν τις τελευταίες δεκαετίες ανήκουστη πολεμική.
Έφτασε ακόμη και ο παραιτηθείς Πάπας Βενέδικτος σε ομιλία του στο Γερμανικό Πανεπιστήμιο της Βαυαρίας Regensburg στις 12 Σεπτεμβρίου 2006, να ομολογήσει ότι υπάρχει σχέδιο αφελληνισμού της πίστης το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη: "Πριν αναφερθώ στα συμπεράσματα στα οποία οδηγούμαστε μετά από όλα αυτά, πρέπει σύντομα να αναφερθώ και στο τρίτο στάδιο του αφελληνισμού το οποίο τώρα είναι εν εξελίξει. Έχοντας έρθει σε επαφή με τον πλουραλισμό των διαφόρων πολιτισμών, ορισμένοι λένε ότι, σήμερα, η σύνθεση της πίστης με τον ελληνισμό , που πέτυχε η πρώτη Εκκλησία, ήταν μια πρώτη προσαρμογή σε έναν πολιτισμό που δε δεσμεύει τη συνάντησή της με άλλους πολιτισμούς. Οι ίδιοι λένε ότι έχουν δικαίωμα να επιστρέψουν στο απλό μήνυμα της Καινής Διαθήκης πριν την προσαρμογή στον ελληνικό πολιτισμό, ώστε να προσαρμόσουν την πίστη στο δικό τους πολιτισμό. Αυτή η τοποθέτηση δεν είναι μόνο λάθος, είναι χονδροειδής και ασαφής. Η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στα ελληνικά και φέρει το πνεύμα της ελληνικής παιδείας που ήδη είχε φτάσει σε ωριμότητα όσο η Παλαιά Διαθήκη αναπτυσσόταν".
Γιατί λοιπόν ενοχλεί τόσο πολύ ο Ελληνισμός που διώκεται με κάθε τρόπο για σχεδόν 2.500 χρόνια; Γιατί ο διάβολος πότισε με φθόνο πολλά έθνη κατά του Ελληνισμού στην παγκόσμια ιστορία; Την απάντηση την δίνει ο Άγιος Νεκτάριος σε λίγες μόλις γραμμές:
“Τὸ Ἑλληνικὸν ἔθνος ἀληθῶς πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦτον ἐκλήθη ἀπὸ καταβολῆς κόσμου καὶ πρὸς τοῦτον μαρτυρεῖται διαπεπλασμένον· ὁ Θεὸς ἐν τῇ θείᾳ αὐτοῦ προνοίᾳ διέπλασεν αὐτὸ ὀφθαλμὸν τοῦ σώματος τοῦ συγκροτουμένου ὑφ᾿ ἁπάσης της ἀνθρωπότητος· ὡς ὄργανον τοιοῦτον ἐν τῷ σώματι τῆς ἀνθρωπότητος ὁ Ἕλλην ἐκλήθη ἵνα ἐργασθῇ καὶ ἐν τῷ ἔργῳ τῆς ἀναγεννήσεως”.
Είναι η υψηλή αποστολή κι ακριβώς επειδή έχει ανατεθεί στους Έλληνες από τον Ύψιστο, απλά χύνουν άδικα τον ιδρώτα τους εκείνοι που προσπαθούν να εξαλείψουν τον Ελληνισμό. Αυτό ακριβώς έβλεπε και ο Άγιος Παΐσιος και γι΄αυτό το λόγο στο βαρυσήμαντο κείμενο “Υπέρ του Γένους” που εμπεριέχεται στο βιβλίο για τον βίο του, αναγράφεται ότι: Όταν οι άλλοι μιλούσαν για δυσάρεστες μελλοντικές εξελίξεις στο Έθνος και έσπερναν τον φόβο, ο Γέροντας μετέδιδε αισιοδοξία και ελπίδα. Μιλούσε για αναστημένη Ελλάδα και για ανάκτηση της Αγια – Σοφιάς. «Υπάρχει και Θεός. Τον Θεό που τον έχεις βάλει»; είπε σε κάποιον κληρικό που έβλεπε το μέλλον της Πατρίδας ζοφερό.
Τις στιγμές που όλοι πολεμούν την Ελλάδα, θέλουν να την τσαλακώσουν, να την συρρικνώσουν και να την εξαλείψουν, η καλύτερη απάντηση είναι οι στίχοι:
“Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά”
Όχι την κοσμική δόξα των Ελλήνων, αλλά Εκείνου στον Οποίο οφείλουμε τα πάντα. “ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου”.
Ελπίζω με τη βοήθεια του Θεού η Οδύσσεια του Ελληνισμού να φθάνει στο τέλος της και οι Έλληνες να βρούν την Ιθάκη τους.
Ο Οδυσσέας και ο Καποδίστριας ως ηγετικές μορφές συμβολίζουν την πάλη του Έλληνα για να επιστρέψει στη χαμένη του πατρίδα.
Ο πρώτος στην πατρίδα που υπήρχε προ Τρωικού πολέμου και ο δεύτερος στην πατρίδα που είχε προ Αλώσεως Κωνσταντινουπόλεως.
Ίσως αυτή την ταύτιση είδε και ο μεγάλος Έλληνας ποιητής Κωστής Παλαμάς που συνέγραψε το “Ποίημα των Επτά Νήσων” αναφέροντας: “του Καποδίστρια η ψυχή κι ο ίσκιος του Οδυσσέα φιλιούνται ταιριαστά. Άμποτε από το ταίριασμα κι από το φίλημά τους κάποιος να γεννηθεί, πλάστης, απάνου απ’ τους γκρεμούς κι απάνου απ’ τους θανάτους, με λόγο, ή με σπαθί”.
https://www.romfea.gr/katigories/10-apopseis/40623-i-odusseia-tou-ellinismou
