Γραφει ο Χριστος Γουδης Στο «Βήμα» της Κυριακής (30 Αυγούστου 2020), σε μείζον ρεπορτάζ σχετικό με την ελληνοτουρκική κρίση,...
Γραφει ο Χριστος Γουδης
Στο «Βήμα» της Κυριακής (30 Αυγούστου 2020), σε μείζον ρεπορτάζ σχετικό με την ελληνοτουρκική κρίση, διαβάζουμε (σελίδα Α5): «Η προτεραιότητα του κ. Μητσοτάκη δεν είναι η Ιταλία αλλά η Τουρκία, και η πρόθεσή του, η οποία δεν ομολογείται, είναι να φέρει τη γειτονική χώρα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από θέση ισχύος και όχι από θέση αδυναμίας, έπειτα από ένα θερμό επεισόδιο».
Επίσης στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, κρατικά και άλλα (που προσφάτως μπουκώθηκαν από την κρατική επιχορήγηση), ακούμε συνεχώς και αδιαλείπτως, αμέσως μετά το στραπατσάρισμα της τούρκικης φρεγάτας (λέγε με «Ωραίο», τουρκιστί «Κεμάλ»), ότι έχουν δοθεί αυστηρές οδηγίες στις ένοπλες δυνάμεις (από ποιους άραγε;) να μην πέσουν στην παγίδα των τουρκικών προκλήσεων, διότι επιδίωξή των Τούρκων είναι ένα θερμό επεισόδιο.
Με τον τρόπο αυτό, όλοι αυτοί οι χατζηαβάτες, αργυρώνητοι ή ανάργυροι, εκ προθέσεως ή εξ ηλιθιότητος, προεξοφλούν με αυτά που λένε στον ελληνικό λαό ότι ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία θα αποβεί εις βάρος μας.
Και διερωτώμαι: Ποιος άραγε τους έδωσε το δικαίωμα να υποσκάπτουν το φρόνημα του ελληνικού λαού σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή;
Όταν μάλιστα από την άλλη μεριά τα μογγολικά τύμπανα του πολέμου βρυχώνται αφιονισμένα για την επερχόμενη νίκη τους έναντι των «ανίκανων ηγετών» μας, όπως με περισσό θράσος, αμετροέπεια και αναίδεια τους αποκάλεσε σήμερα (30 Αυγούστου 2020) ως νέος Μουσολίνι ο Ρεμπέτ Ταγάρ Τουρκογάν;
Όλους αυτούς τους ψοφοδεείς δημοσιολογούντες, επώνυμους και ανώνυμους, μεγαλόσχημους και κακόσχημους, θα πρέπει απαραιτήτως να τους πάρουμε με τα λεμόνια.
Λεκτικά φυσικά, δεδομένου ότι η οξύτητα του ελληνικού λόγου είναι αρκετή για να τους μεταμορφώσει σε κολλώδεις αποχρεμπτικές ουσίες.
Και, σε αντίθεση με τα λεγόμενά τους, εμείς οφείλουμε να διακηρύσσουμε ανά πάσα στιγμή, urbi et orbi, όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε, την ακλόνητη πεποίθησή μας, άλλως ειπείν την βεβαιότητα, ότι οι ένοπλες δυνάμεις μας, με το φρόνημα, το ήθος, την ικανότητα και την πολεμική αρετή που τις διακρίνει («αιέν αριστεύειν, υψικρατείν και θαλασσοκρατείν»), αλλά και το πείσμα και την συσσωρευμένη αγανάκτηση από τις πολλαπλές προσβολές που μέχρι τώρα έχουν δεχθεί, από τα «απαγορευτικά» που υψώνουν εδώ και χρόνια οι κοινοβουλευτικοί πολιτικοί μας άρχοντες («άρχοντες» ναι, που τολμά κανείς την σήμερον ημέρα να γράψει «άνδρες», πολύ ρατσιστικό θα ηχούσε), όλα αυτά τα παλλόμενα από εθνικό ενθουσιασμό παιδιά του λαού μας, όλοι αυτοί οι ατόφιοι Έλληνες, παρά την εγκληματική αφοπλιστική πολιτική που έχει ακολουθηθεί από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών (σε αντίθεση με την μικρονοϊκή απλοχεριά τους προς τα μιλεούνια των λαθροεισβολέων), όλοι αυτοί οι «άγνωστοι στρατιώτες», ως σύγχρονοι συνεχιστές των Ελλήνων ηρώων από την εποχή του Ομήρου («είς οιωνός άριστος: αμύνεσθαι περί πάτρης») μέχρι τον απελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων της ΕΟΚΑ («την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες»), μόλις επέλθει η στιγμή, θα κάνουν τους Τούρκους να αντιληφθούν ότι θα τους πάρει και θα τους σηκώσει.
Και μαζί μ’ αυτούς θα πάρει και θα σηκώσει και όλους τους ψοφοδεείς και περίτρομους γυρολόγους, λούστρους, τσαρλατάνους και παρακεντέδες της πολιτικής, όλους εκείνους που δεν θα μπορέσουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Έλληνες γρηγορείτε, η ώρα της απρόσμενης ελευθερίας πλησιάζει!
Χρίστος Γούδης
