Ανδρέας Σουρουκλής, Ο ήρωας των Τρούλλων Σαν σήμερα 01/08/1958 πέφτει ηρωικά μαχόμενος ο αγωνιστής Σουρουκλής Ανδρέας. ...
Ανδρέας Σουρουκλής, Ο ήρωας των Τρούλλων
Σαν σήμερα 01/08/1958 πέφτει ηρωικά μαχόμενος ο αγωνιστής Σουρουκλής Ανδρέας.
Γεννήθηκε στο χωριό Τρούλλοι, της επαρχίας Λάρνακας, στις 26 Οκτωβρίου 1933.
Σύζυγος : Γεωργία Σουρουκλή
Τέκνα : Χριστίνα και Αντρούλα, που γεννήθηκε δυο μήνες μετά το θάνατο του πατέρα της.
Γονείς : Δημήτρης και Χριστίνα Σουρουκλή
Αδέλφια : Πηνελόπη, Γιωρκάτζης, Κωστής, Μιχάλης, Μάμας, Κυριακούλα, Θεοδοσία και Παναγιώτα
Ο Ανδρέας Σουρουκλής τελείωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού του και εργαζόταν στα κτήματά του.
Εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ μαζί με τα αδέλφια, τους γονείς και τη σύζυγό του και συνεργάστηκε με την ανταρτική ομάδα της περιοχής του.
Κατασκεύασαν κρησφύγετο σε χωράφι τους, όπου εγκαταστάθηκαν αντάρτες της ΕΟΚΑ, τους οποίους ο Ανδρέας φιλοξενούσε και στο σπίτι του.
Ο Μιχαλάκης Παρίδης, μετά τη δραπέτευσή του από το νοσοκομείο στις 12 Δεκεμβρίου 1957, όπου είχε μεταφερθεί από τις φυλακές για εγχείρηση, κατέληξε στους Τρούλλους και εγκατέστησε το αρχηγείο του στο σπίτι του Ανδρέα Σουρουκλή, όπου κατασκεύασε προσωπικό του κρησφύγετο.
Τόσο το κρησφύγετό του, όσο και την εκεί παραμονή του, ο Παρίδης, κρατούσε απόλυτη μυστικότητα και από αυτούς τους αντάρτες του, που έμεναν στο ίδιο σπίτι.
Μετά τον θάνατο του Ανδρέα, παρά τις εξονυχιστικές έρευνες που έκαμαν οι Άγγλοι, δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν το κρησφύγετο.
Τη νύκτα της 1ης Αυγούστου 1958, η τοπική ομάδα της ΕΟΚΑ Τρούλλων και οι αντάρτες που ήταν στο σπίτι του Σουρουκλή έστησαν ενέδρα εναντίον των Άγγλων στην τοποθεσία "Σαμερή", σε ένα γεφύρι του δρόμου Λάρνακας - Τρούλλων, κοντά σε ένα βαθύ χαντάκι.
Τους πρόσφερε κάλυψη μια καλαμιά.
Η νύκτα ήταν φεγγαρόλουστη και η υποχώρηση δύσκολη.
Ο Ανδρέας κτυπήθηκε κατά την οπισθοχώρηση, όταν ακολούθησε τη γραμμή της όχθης και έμεινε ακάλυπτος από την καλαμιά.
Ο πατέρας του ήρωα, συνοδεύοντας τη νύφη του μπροστά στο φέρετρο του παιδιού του, έσκυψε και του φίλησε το χέρι.
Το ίδιο έκαμαν και η σύζυγος και όσα από τα αδέλφια του πρόλαβαν να παρευρεθούν στην κηδεία.
Οι Άγγλοι είχαν επιτρέψει σε ελάχιστους να παραστούν στην κηδεία, παρεμποδίζοντας ακόμα και μερικά από τα αδέλφια του.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
Τη νύχτα που έπεσε ο Ανδρέας, το κρησφύγετο ήταν άδειο.
Η γυναίκα του και ο αδελφός του Μιχάλης, ύστερα από τη μάχη, το καμούφλαραν ρίχνοντας στο στόμιό του σιτάρι ώστε κανένας να μην καταλάβει ότι υπήρχε εκεί είσοδος κρησφύγετου.
Οι Άγγλοι, που για μέρες έκαναν έρευνες στο σπίτι, δεν κατάφεραν να το εντοπίσουν.
Ύστερα από μερικούς μήνες δόθηκε διαταγή από την ΕΟΚΑ να καταστραφεί το κρησφύγετο στο σπίτι του Ανδρέα.
Το έργο τούτο ανάλαβαν ο πατέρας και τ’ αδέλφια του.
Αυτός ήταν ο 26χρονος νέος των Τρούλλων που θυσιάστηκε για τη Λευτεριά της πατρίδας του, την 1η Αυγούστου 1958.
Ο θάνατος του Ανδρέα Σουρουκλή
Ήταν θυμάμαι 31 Ιουλίου του 1958.
Η νύχτα είχε μια παράξενη ησυχία.
Το φεγγάρι ήταν ολόγιομο, πράγμα που έκανε τη νύχτα μέρα.
Η μάνα μου ήταν τρομερά ανήσυχη.
Συνέχεια την άκουα να μουρμουρίζει, να παρακαλάει το Θεό για κάτι.
Το κρεβάτι δεν τη χωρούσε.
Πηγαινοερχόταν στην αυλή, σαν κάτι να πρόσμενε.
Αργά, θα ’τανε πριν τα μεσάνυχτα, γύρισε στο σπίτι ο ένας από τους αδερφούς μου, ο Μιχάλης.
Έδωσε στη μάνα μου μερικά ρούχα του και της είπε να τα κρύψει όσο καλύτερα μπορούσε.
Έτσι και έγινε.
Ξάπλωσε κι ο Μιχάλης.
Μα η αγωνία της μάνας μου δεν έλεγε να σιγάσει.
Κάποιο κακό προαίσθημα τη βασάνιζε.
Σε λίγο, σ’ όλο εκείνο το μυστηριώδες σκηνικό προστίθενται πυροβολισμοί, εκρήξεις…
Τα σκυλιά γαυγίζουν φοβισμένα.
Κάποιο κακό προμηνύει τούτη η νύχτα για το χωριό μας.
Ξημερώνει!
Πρωί- πρωί, πριν ακόμα προλάβουν οι άνθρωποι να βγάλουν τα ζώα τους για βοσκή, ακούονται οι τηλεβόες των Άγγλων, που επέβαλλαν κατ’ οίκον περιορισμό στο χωριό.
«Όποιος κινηθεί έξω από το σπίτι του θα πυροβολείται.
Όλοι οι μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, να συγκεντρωθούν στο σχολείο.
Στο σπίτι να μείνει μόνο η οικοκυρά με τα μικρά παιδιά».
Κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον μ’ ένα βλέμμα που’ λεε πολλά.
Το σπίτι σε λίγο άδειασε.
Ο πατέρας μου, η αδελφή μου η Θεοδοσία, ο Μάμας και ο Μιχάλης πήραν το δρόμο για το σχολείο,
Η μάνα μου και εγώ μείναμε σπίτι.
Αυτές οι στιγμές που έζησα, ήταν τόσο δυνατές, που νομίζω πως τις ξαναζώ τώρα που τις αφηγούμαι το ίδιο έντονα, όπως και τότε.
Οι Άγγλοι στρατιώτες, με τις λόγχες των όπλων τους και με μεγάλες βελόνες, έκαμναν εξονυχιστικές έρευνες στο σπίτι του αδερφού μου.
Η ίδια εικόνα, σε χαμηλότερη όμως ένταση, επικρατούσε και στο σπίτι μας.
Θυμούμαι πολύ έντονα εκείνες τις ώρες, δυο τραγικές φιγούρες που δε θα ξεχάσω ποτέ:
Μέσα στο σπίτι μας, η μάνα μου, κατάχλωμη, να παίζει την αδιάφορη μασώντας την πίσσα της – έτσι τη συμβούλευε ο Ανδρέας- και από την άλλη, στη διπλανή αυλή, τη γυναίκα του αδελφού που ήταν έγκυος 6-7 μηνών.
Κι αυτή με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της δε λέει να μετακινηθεί από την πόρτα της αποθήκης.
Μια άλλη, αξέχαστη φιγούρα της μέρας εκείνης, το μικρό κοριτσάκι του αδελφού μου, η Χριστίνα, μόλις εννιά μηνών τότε.
Ήταν το αθώο αγγελούδι που δεν έμελλε να γνωρίσει το πατρικό χάδι ούτε τη σιγουριά της προστασίας στη σκιά του πατέρα.
Ανέμελα παρακολουθούσε τους Άγγλους γύρω της.
Μερικοί απ’ αυτούς μάλιστα, της μιλούσαν αγγλικά, της άναβαν τον αναπτήρα για να σβήσει τη φωτιά.
Ποιος ξέρει…
Ίσως και αυτοί κάπου να ‘χαν παιδιά δικά τους…
Η μέρα προχωρεί.
1η Αυγούστου, 1958.
Η ζέστη ανεβαίνει, τα πρόβατα στην αυλή μας βελάζουν διψασμένα μα και φοβισμένα από το βόμβο των ελικοπτέρων που γύριζαν πάνω από τα σπίτια μας και κανένα μαντάτο μέχρι της στιγμής.
Όταν, προς το απόγευμα, έρχεται κατάχλωμος ο πατέρας μου, να ζητήσει από τη νύφη μου ρούχα, για τον Ανδρέα μας, που τάχα ήταν πληγωμένος στο νοσοκομείο.
Όλοι αντιληφθήκαμε το μήνυμα.
Ο Ανδρέας μας ήταν νεκρός.
Έπεσε πολεμώντας για την πατρίδα του που τόσο αγαπούσε.
Σε λίγο τον αντικρίσαμε στην πλατεία του χωριού, μέσα στο φέρετρό του.
Μετρημένοι, ήμασταν αυτοί που μας επέτρεψαν οι Άγγλοι να τον συνοδεύσουμε στο κοιμητήριο.
Από μακριά, από το μπαλκόνι της, αποχαιρέτησε η μεγάλη μας αδελφή, η Πηνελόπη, τον Ανδρέα μας.
Ένα μήνα, περίπου, αργότερα στις 27 Αυγούστου έπεφτε πολεμώντας τους Άγγλους στρατιώτες και ο μεγάλος μου φίλος, που φιλοξενούσε στο κρησφύγετό του ο αδελφός μου.
Πάντα θα τους θυμάμαι με αγάπη και θαυμασμό.
Το κείμενο έγραψε η Παναγιώτα Σουρουκλή- Οικονόμου
αδελφή του ήρωα Ανδρέα Δ. Σουρουκλή,
που ήταν 9 χρονών όταν πέθανε ο αδελφός της.
Ομιλία του Δημήτρη Σουρουκλή, πατέρα του ήρωα Ανδρέα Σουρουκλή, στα αποκαλυπτήρια της προτομής του ήρωα, 28 Ιουλίου 1962
«Τον περίμενε ο Χάρος κι εκείνος έφευγε να τον συναντήσει με όλες του τις χαρές» Η εκτέλεση του Ανδρέα Σουρούκλη https://t.co/aSHU4j5JNY— epilekta.com (@epilekta) August 1, 2020
troulloi.org
Κύπρος Πατρίδα μου
ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE "ΕΔΩ"
