Γιατί διάλεξε την 24 Ιουλίου ο Ερντογάν για προσευχή στην Αγιά Σοφιά

24 Ιουλίου 1923 υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάννης που αμφισβητεί ο Ερντογάν Μόνο τυχαία δεν είναι η ημερομηνία που επέλεξε ο...

24 Ιουλίου 1923 υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάννης που αμφισβητεί ο Ερντογάν

Μόνο τυχαία δεν είναι η ημερομηνία που επέλεξε ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για μουσουλμανική προσευχή στην Αγία Σοφία.

Συμβολική ημερομηνία

Η 24η Ιουλίου είναι συμβολική ημερομηνία καθώς εκείνη την ημέρα είχε υπογραφεί η Συνθήκη της Λωζάνης, την οποία ο ίδιος ο Ερντογάν θεωρεί ως ζημιά και ήττα του Κεμάλ.

Τέλη του 2016, για πρώτη φορά στην ιστορία της σύγχρονης Τουρκίας – σχετικά με τη Συνθήκη της Λωζάνης – ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μιλώντας σε περιφερειακούς διοικητές της Τουρκίας, άφησε να εννοηθεί ότι η χώρα του ζημιώθηκε από την συμφωνία του 1923 η οποία θέτει τα όρια της χώρας του.

«Το 1920 μας έδειξαν τη Συνθήκη των Σεβρών για να μας πείσουν το 1923 για τη Συνθήκη της Λωζάνης. 
Και κάποιοι προσπάθησαν να μας το παρουσιάσουν αυτό ως νίκη.

Με τη Συνθήκη της Λωζάνης δώσαμε στους Ελληνες τα νησιά, που αν φωνάξεις από τις ακτές του Αιγαίου, θα ακουστείς απέναντι.
Είναι αυτό νίκη;» διερωτήθηκε.

Ο ίδιος συνέχισε: «Οσοι έκατσαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στη Λωζάνη, δεν εκμεταλλεύτηκαν τη συνθήκη αυτή.

Και επειδή αυτοί δεν την εκμεταλλεύτηκαν, δυσκολευόμαστε σήμερα εμείς».

Αλυτρωτικές φιλοδοξίες

Το 2013, διέρρευσαν έγγραφα από το περιβάλλον του Ερντογάν στα οποία αναφέρονταν ότι η Συνθήκη της Λωζάνης δεν ήταν πλέον έγκυρη, ανοίγοντας, και «νόμιμα», τον δρόμο στις αλυτρωτικές και νέο-οθωμανικές φιλοδοξίες.

Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος αποτελεί και απάντηση προς τους κεμαλικούς της Τουρκίας ενώ παράλληλα τροφοδοτεί τη μισαλλοδοξία και υπομονεύει την ανεκτικότητα.

Αποτελέσματα αναζήτησης

Αποτελέσματα ιστούΕν αντιθέσει με τον παραλογισμό και τις επεκτατικές βλέψεις του Ταγίπ Ερντογάν η Συνθήκη της Λωζάννης ήταν μια αμοιβαία συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και είχε έρθει για να αντικαταστήσει την Συνθήκη των Σεβρών, η οποία δεν ήταν αρεστή στο νεοιδρυθέν κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ.Η Συνθήκη της Λωζάννης που ο Τούρκος πρόεδρος θεωρεί ότι έχει... «ριγμένη» την χώρα του, υπεγράφη μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας αλλά και των χωρών που πολέμησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922) και συμμετείχαν στην Συνθήκη των Σεβρών συμπεριλαμβανομένης και της ΕΣΣΔ που δεν συμμετείχε στην προηγούμενη συνθήκη.

Η Συνθήκη της Λωζάννης (24 Ιουλίου 1923)

Μπορεί ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να την αμφισβητεί εντόνως θέλοντας ίσως να μοιάσει στο πρότυπο του Κεμάλ Ατατούρκ, αλλά στις 24 Ιουλίου του 1923, υπεγράφη η Συνθήκη της Λωζάννης που έθεσε τα σύνορα της σύγχρονης Τουρκίας.

Εν αντιθέσει με τον παραλογισμό και τις επεκτατικές βλέψεις του Ταγίπ Ερντογάν που έχει φυλακίσει την διευθύντρια της Διεθνούς Αμνηστίας στην Τουρκία, η Συνθήκη της Λωζάννης ήταν μια αμοιβαία συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και είχε έρθει για να αντικαταστήσει την Συνθήκη των Σεβρών, η οποία δεν ήταν αρεστή στο νεοιδρυθέν κράτος του Κεμάλ Ατατούρκ.

Η Συνθήκη της Λωζάννης που ο Τούρκος πρόεδρος θεωρεί ότι έχει... «ριγμένη» την χώρα του, υπεγράφη μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας αλλά και των χωρών που πολέμησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922) και συμμετείχαν στην Συνθήκη των Σεβρών συμπεριλαμβανομένης και της ΕΣΣΔ που δεν συμμετείχε στην προηγούμενη συνθήκη.

Η ελληνική ομάδα διαπραγμάτευσης της Συνθήκης της Λωζάννης)

Μετά την εκδίωξη από την Μικρά Ασία του Ελληνικού στρατού από τον Τουρκικό υπό την ηγεσία του Κεμάλ Ατατούρκ, εμφανίστηκε η ανάγκη για αναπροσαρμογή της συνθήκης των Σεβρών.

Μια αναπροσαρμογή που φαίνεται να ορέγεται και ο Ταγίπ Ερντογάν που προσπαθεί να ακολουθήσει πιστά τα βήματα της σύγκρισης με τον Κεμάλ Ατατούρκ.

Στις 20 Οκτωβρίου 1922 ξεκίνησε το συνέδριο που διακόπηκε μετά από έντονες διαμάχες στις 4 Φεβρουαρίου 1923 για να ξαναρχίσει στις 23 Απριλίου.

Το τελικό κείμενο υπογράφηκε στις 24 Ιουλίου μετά από 7,5 μήνες διαβουλεύσεων.

(Η τουρκική αντιπροσωπεία στην Συνθήκη της Λωζάννης)

Η Τουρκία ανέκτησε την Ανατολική Θράκη, κάποια νησιά του Αιγαίου, συγκεκριμένα την Ίμβρο και την Τένεδο, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με την Συρία, την περιοχή της Σμύρνης και της Διεθνοποιημένης Ζώνης των Στενών η οποία όμως θα έμενε αποστρατικοποιημένη και αντικείμενο νέας διεθνούς διάσκεψης.

Παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία, όπως προέβλεπε και η συνθήκη των Σεβρών, αλλά χωρίς πρόβλεψη για δυνατότητα αυτοδιάθεσης.

Ανέκτησε πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα σε όλη της την επικράτεια και απέκτησε δικαιώματα στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε όλη την επικράτειά της εκτός της ζώνης των στενών.

Η Ελλάδα υποχρεώθηκε να πληρώσει σε είδος (ελλείψει χρημάτων) τις πολεμικές επανορθώσεις.

Η αποπληρωμή έγινε με επέκταση των τουρκικών εδαφών της Ανατολικής Θράκης πέρα από τα όρια της συμφωνίας.

Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Τουρκία με τον όρο ότι θα διοικούνταν με ευνοϊκούς όρους για τους Έλληνες.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχασε την ιδιότητα του Εθνάρχη και το Πατριαρχείο τέθηκε υπό ειδικό διεθνές νομικό καθεστώς.

Σε αντάλλαγμα, η Τουρκία παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για τις παλιές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία.

Με ξεχωριστή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αποφασίστηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών από τις δύο χώρες και η αποστρατικοποίηση κάποιων νησιών του Αιγαίου.

Η ανταλλαγή μειονοτήτων που πραγματοποιήθηκε προκάλεσε μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών. 

Μετακινήθηκαν από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη στην Ελλάδα 1.650.000 Τούρκοι υπήκοοι (άλλοι κάνουν λόγο για περίπου 2.000.000), χριστιανικού θρησκεύματος και από την Ελλάδα στην Τουρκία 670.000 Έλληνες υπήκοοι, μουσουλμανικού θρησκεύματος.

Η θρησκεία και όχι η ράτσα αποτέλεσε το βασικό κριτήριο για την ανταλλαγή.

Σύμφωνα με το άρθρο 2β της συνθήκης χρησιμοποιήθηκε ο όρος Μουσουλμάνοι και όχι Τούρκοι.

Αυτό οφείλεται στο ότι κατά την οθωμανική αυτοκρατορία η θρησκεία μετρούσε πολύ περισσότερο από ότι η εθνικότητα και από την άλλη πλευρά η Τουρκία ήθελε όλοι οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης να παραμείνουν. 

Στα Βαλκάνια χρησιμοποιείται ο όρος Τούρκος αρκετές φορές ως συνώνυμο με τον μουσουλμάνο επειδή στο σύστημα των Οθωμανικών μιλέτ (ήταν κύριο στοιχείο στην διοίκηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) όλοι οι μουσουλμάνοι ανήκαν σε μια ενιαία κοινότητα.

Μεταξύ των ανταλλάξιμων περιελαμβάνονταν επίσης οι Έλληνες του Πόντου, αλλά και τουρκόφωνοι Έλληνες, όπως τουρκόφωνοι Πόντιοι και Καραμανλήδες, καθώς και ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι, όπως οι Βαλαάδες της Δυτικής Μακεδονίας.

Μαζί με τους Έλληνες, πέρασε στην Ελλάδα και αριθμός Αρμενίων και Συροχαλδαίων. 

Εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή οι Έλληνες κάτοικοι της νομαρχίας της Κωνσταντινούπολης (οι 125.000 μόνιμοι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, των Πριγκηπονήσων και των περιχώρων, οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι πριν από τις 30 Οκτωβρίου 1918) και οι κάτοικοι της Ίμβρου και της Τενέδου (6.000 κάτοικοι), ενώ στην Ελλάδα παρέμειναν 110.000 Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης.

Επιπλέον, βάσει του άρθρου 23, με όλα τα δεινά που η Συνθήκη αυτή συσσώρευσε στον Μικρασιατικό Ελληνισμό, η Τουρκία απεμπόλησε πλήρως τα κυριαρχικά της δικαιώματα επί της Κύπρου.

ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE "ΕΔΩ"