Μετά την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου και τον τερματισμό του Αγώνα της ΕΟΚΑ, ο Αρχηγός Διγενής θέλησε να συναντήσει...
Μετά την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου και τον τερματισμό του Αγώνα της ΕΟΚΑ, ο Αρχηγός Διγενής θέλησε να συναντήσει και να αποχαιρετήσει τα παλικάρια του που τέσσερα χρόνια έδωσαν ένα νικηφόρο Αγώνα απέναντι στον Άγγλο αποικιοκράτη, ανεξάρτητα αν αυτός ο Αγώνας «χάθηκε» στους διπλωματικούς διαδρόμους οδηγώντας τον από την ΕΝΩΣΗ σε μια επίφοβη ανεξαρτησία.
Πολλούς απ’ τους αγωνιστές του θα τους συναντούσε για πρώτη φορά μια και οι κώδικες επαφών που εφάρμοσε ο Διγενής στην διάρκεια αυτού του Έπους δεν επέτρεπαν να υπάρχουν πολλές άμεσες επαφές.
Η συνάντηση έγινε το απόγευμα προς βράδυ στης 15ης Μαρτίου 1959 στη Λευκωσία στο σπίτι του επιχειρηματία Γαβριήλ Γαβριηλίδη, όπως γράφει η Ελενίτσα Σεραφείμ –Λοίζου που ήταν παρούσα, κάτω από άκρα μυστικότητα, κι εκεί ο Αρχηγός σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης, συνάντησε τους τομεάρχες του, τους αρχηγούς ανταρτικών ομάδων, μερικούς αρχηγούς της ΑΝΕ και της ΠΕΚΑ κι άλλους αγωνιστές. Ανάμεσα σ’ όλους ξεχώριζε ένα ασπρομάλλης γέρος που ήταν ο Πιερής Αυξεντίου, ο πατέρας του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου.
Γράφει ο Διγενής στα απομνημονεύματα του Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59 γι αυτή την συγκινητική συνάντηση:
«Η επιθυμία μου, ήτο να ζήσω ολίγας στιγμάς μεταξύ του Κυπριακού λαού και να προσκυνήσω τους τάφους εκείνων, οι οποίοι έπεσαν υπό την ηγεσίαν μου εις τον αγώνα δια την ελευθερία της Κύπρου.
Ο δυνάστης όμως δεν εφάνη τόσον ιπποτικός ώστε να το επιτρέψη.
Επέδειξε και εις την περίπτωσιν αυτήν την ιδίαν νοοτροπίαν, η οποία και εις το παρελθόν δεν του επέτρεψε να αναγνωρίση γενναίας πράξεις και να αποκαλυφθή ενώπιων τούτων.
Υπάρχουν όμως στιγμαί, κατά τας οποίας ο ατομικός εγωισμός πρέπει να υποχωρή πρό της ηρωικής θυσίας η ακόμη να ανταποκρίνεται εις μιαν δικαίαν αππαίτησιν ηρωικού αντιπάλου, διότι ο ανταποκρινόμενος μακράν από του να ταπεινούνται, δεικνύει ανωτερότητα και υψηλοφροσύνην.
Δυστυχώς οι εν Κύπρο Άγγλοι μας έδειξαν, ότι έπαυσαν να είναι, τουλάχιστον, «Κύριοι».
Εφ’ όσον η επιθυμία μου αύτη δεν ικανοποιήθη, επεζήτησα, τουλάχιστον, συνωμοτικώ τω τρόπω να σφίξω το χέρι και να εναγκαλισθώ τους τομεάρχες και λοιπούς άμέσους συνεργάτας μου.
Πράγματι, η συνάντησις εγένετο την επέραν της 15ης Μαρτίου εις τας εν Λευκωσία οικίας των Ηλιάδη και Γαβριηλίδη, αφού ελήφθησαν σχετικαί προφυλάξεις.
Η στιγμή της συναντήσεως με τους αμέσους συνργάτας μου υπήρξε, τη αληθεία, εξόχως συγκινητική.
Ουδέποτε θα την λησμονήσω….
Τινάς τούτων έβλεπα δια πρώτην φοράν.
Και όμως ούτοι επειθάρχουν εις εμέ και επετέλεσαν ηρωικάς πράξεις υπό την ηγεσίαν μου.
Εκείνοι ανέμενον να ίδουν τον Αρχηγόν των, ο οποίος τους καθωδήγει, τους ενέπνεε και παρέμεινε πάντα κοντά των στοργικός, εμψυχωτής, άκαμπτος, ακατάβλητος.
Εγώ δε τους αμέσους συνργάτας μου, επί των οποίων κυρίως εστήριξα την εφαρμογήν των σχεδίων μου και οι οποίοι έδειξαν σπάνια προσόντα πειθαρχίας, αυτοθυσίας, εργατικότητος και άνευ των οποίων δεν ήτο δυνατόν να επιτελεσθή έργον τόσον μεγάλον.
Όταν εισήλθον εις την αίθουσαν, όπου ούτοι ανέμενον, και αντίκρυσα μορφάς, αι οποίαι εξωτερίκευον την υπερηφάνειάν των δια το έργο των, την ικανοποίησίν των διότι ηγωνίσθησαν δια την ελευθερίαν της πατρίδος των, σώματα ταλαιπωρημένα από τας κακουχίας και τους κινδύνους, δεν ηδυνήθην να συγκρατηθώ.
Δια πρώτην φοράν εις την ζωήν μου, συνεκινήθην τόσον βαθειά, διότι μπροστά μου, ωσάν οπτασία, επέρασαν τα γεγονότα τεσσάρων ετών ηρωικού επικού αγώνος, με πρωτεργάτας εκείνους, που έβλεπα εκείνην την στιγμήν και οι οποίοι έφεραν στην μνήμην μου και εκείνους, οι οποίοι μας άφησαν για πάντα.
Και εδάκρυσα….
Έμεινα μαζί των αρκετήν ώραν.
Ωμιλήσαμεν δια το μέλλον των, δια το μέλλον της Οργανώσεως, δια την Κύπρον μας…
Απεχωρίσθημεν, αφού ησπάσθην όλους και έδωσα την τελευταίαν μου σύστασιν: Αγάπην και ομόνοιαν μεταξύ των.
Όταν τους εγκατέλειπα, διηρωτήθην, εάν οι γενναίοι αυτοί μαχηταί θα εύρισκον τον κατάλληλον ηγέτην να τους καθοδηγήση και εις την ειρηνικήν πάλην.
Διότι ένας αγωνιστής, με την εντιμότητα και την δίψαν ηρωικών πράξεων, δεν ημπορεί παρά να ευδοκιμήση εις οιονδήποτε στάδιον της δραστηριότητος της ανθρώπινης ζωής.
Είναι όμως και πολύ επικίνδυνος εις την ειρηνικήν πάλην, εάν δεν εύρη, τον κατάλληλον ηγέτην…..»
Σπύρος Δημητρίου
Αντιπρόεδρος Ιδρύματος Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα – Διγενή.
Πηγή : Γεώργιος Γρίβας – Διγενής Απομνημονεύματα του Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59 Εκδόσεις Πελασγός Αθήνα 2013.
Ελενίτσα Σεραφείμ – Λοίζου Ο ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ 1955-1959. Όπως τον έζησε μια τομεάρχις Εκδόσεις Επιφανίου Λευκωσία 2005.
ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE "ΕΔΩ"
