Αν και έχει περάσει καιρός, άργησα να αντιληφθώ ότι το αντιτορπιλικό ΒΕΛΟΣ, εκτίθεται ως Μουσείο του Αντιδικτατορικού Αγώνα. Έ...
Αν και έχει περάσει καιρός, άργησα να αντιληφθώ ότι το αντιτορπιλικό ΒΕΛΟΣ, εκτίθεται ως Μουσείο του Αντιδικτατορικού Αγώνα.
Ένα ακόμα μουσείο, που συμβάλλει στην θύμηση της ιστορίας, η οποία είναι άκρως απαραίτητη γι αυτούς που την λαμβάνουν υπ’ όψιν τους -θα έπρεπε όλοι-, για να διδάσκει και να κατευθύνει το παρόν και το μέλλον, κυρίως όταν πρόκειται για λάθη που δεν πρέπει να επαναληφθούν.
Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος σχετικά με το ΒΕΛΟΣ.
Περί της χρησιμότητας λοιπόν των μουσείων, περί μνήμης για αποφυγή των λαθών του παρελθόντος και κυρίως περί Δημοκρατίας ως του μόνου υγιούς πολιτεύματος αν και συχνά κακοποιημένου και παρερμηνευμένου, ασφαλώς δεν τίθεται καμία αμφισβήτηση.
Όμως εδώ κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν ακούστηκε και συνεχίζει να μην ακούγεται.
Μεταφερόμενοι στο 1973, ας δούμε λίγο, συμπυκνωμένα τα γεγονότα εκείνης της εποχής, ξεφυλλίζοντας κάποιες ξεχασμένες – ελπίζω μόνο από αφελή ενθουσιασμό και αγάπη προς την δημοκρατία- σελίδες, της ήδη όμως καταγεγραμμένης ιστορίας κι αυτό γιατί η ιστορία όπως όλοι γνωρίζουμε, δεν αρκεί να είναι αληθινή, πρέπει να είναι και ολοκληρωμένη. Αλλιώς κινδυνεύει να είναι ψεύτικη.
Εκείνη την εποχή, πριν το αντιτορπιλικό ΒΕΛΟΣ βρεθεί στην Ιταλία, είχε προηγηθεί τον Φεβρουάριο του 1973 εξέγερση φοιτητών της Νομικής Σχολής Αθηνών.
Αυτή ήταν η πρώτη κίνηση κατά της δικτατορίας, λίγο πριν τα επερχόμενα γεγονότα εντός και εκτός Ελλάδος.
Ένας έμπειρος αναλυτής που θα παρακολουθούσε τον σφυγμό της χώρας τότε, και θα τον συσχέτιζε με αυτόν των έξωθεν τάσεων και της δυναμικής που είτε διαφαινόταν, είτε οφθαλμοφανώς είχε πάρει μη αναστρέψιμη πορεία, τόσο σε ευρύτερα τοπικό όσο και σε πλανητικό επίπεδο, θα μπορούσε εύκολα να προβλέψει με αρκετή ακρίβεια, τι επεφύλασσε το εγγύς μέλλον.
Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα από τον Φεβρουάριο του 1973, έμπαινε πλέον σε μια κατάσταση δράσεων και αντιδράσεων, συνεπώς εδώ ισχύει για τους εχθρούς μας, αυτό που σοφά ο λαός λέει, ‘’ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται’’.
Έτσι λοιπόν και η Τουρκία, από τις αρχές αυτού του χρόνου όπως ήταν αναμενόμενο, τέθηκε σε κατάσταση ετοιμότητας, παρακολουθώντας ασφυκτικά εμφανώς και αφανώς, οτιδήποτε γινόταν στην Ελλάδα, δεδομένων των πάγιων προθέσεων και επιδιώξεων-στόχων της.
Επομένως, ας θεωρήσουμε δεδομένο, ότι η κάθε κίνησή μας, η κάθε αναπνοή που παίρναμε,- αυτό βεβαίως γίνεται και τώρα,-’’ζυγιζόταν’’ πολύ προσεκτικά και ανάλογα με τα δεδομένα αταξίας ή συνοχής που εμείς τους δίναμε, αυτοί έθεταν σε λειτουργία τους ανάλογους μηχανισμούς τους για την εφαρμογή των σχεδίων τους.
Μια από τις πιο ηχηρές αποδείξεις, η παράλληλη με την εισβολή στην Κύπρο προσπάθεια των Τούρκων στο Αιγαίο τις ίδιες εκείνες ημέρες, η οποία ευτυχώς, είχε γι αυτούς κακό τέλος, όταν σχηματισμός 2 δικών μας πολεμικών αεροσκαφών F-5, κατέρριψαν μετά από αερομαχία 2 δικά τους F-102 (το 1 έμμεσα).
Με απλά λόγια, βλέποντας οι Τούρκοι ότι υπήρχαν τότε σημαντικά ευνοϊκές γι αυτούς προϋποθέσεις στην Ελλάδα εκτός από αυτές που ίσχυαν για την Κύπρο, και έχοντας αποκτήσει αρκετή ευφορία και αυτοπεποίθηση από τα διαδραματιζόμενα στην μεγαλόνησο, επιχείρησαν και στο Αιγαίο, μέχρι όμως τις 2 καταρρίψεις.
Από αυτό το γεγονός και μετά, για κάποιο χρονικό διάστημα, δεν ξαναβγήκαν στο Αιγαίο, αφού η εικόνα που έδειξε η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία, περιελάμβανε τόσο τόλμη όσο και ΙΣΧΥ.
Και αφού μιλάμε για μουσεία, νομίζω ότι κάποιοι πρέπει να μας πουν πού βρίσκεται αυτό το αεροπλάνο.
Για ποιόν λόγο δεν αποτελεί έκθεμα και μάλιστα από τα πλέον σημαντικά κάποιου μουσείου μας;
Διότι αν το αντιτορπιλικό ΒΕΛΟΣ ΣΥΝΕΒΑΛΕ στην κατάργηση της δικτατορίας, είναι απολύτως σαφές και αδιάψευστο, ότι το συγκεκριμένο F-5 μαζί με το Νο2 του, δηλαδή το ζευγάρι του, δεν ΣΥΝΕΒΑΛΕ απλώς, αλλά ΑΝΕΚΟΨΕ τις εχθρικές εισβολές στο Αιγαίο και μάλιστα σε μια κρίσιμη χρονική στιγμή για την Ελλάδα.
Κι αν ο κυβερνήτης αυτού του πλοίου απόλαυσε των τιμών και των όποιων αμοιβών, για ποιόν λόγο έμειναν στην αφάνεια (ο όρος είναι επιεικής) οι δύο αεροπόροι ακόμα και εντός της αεροπορίας;
Εδώ είναι ανάγκη να θυμίσω και να υπογραμμίσω με το πιο έντονο μελάνι, ότι πάντα, όπως έχει καταγράψει η ιστορία, ΕΜΕΙΣ είμαστε αυτοί που αφήναμε πόρτες ανοικτές.
Ας επανέλθουμε όμως στα γεγονότα.
Ας επανέλθουμε όμως στα γεγονότα.
Σύμφωνα με τις ισχύουσες πληροφορίες, στις 23 Μαΐου του 1973, ο κυβερνήτης του ΒΕΛΟΣ το οποίο συμμετείχε σε νατοϊκή άσκηση σε περιοχή μεταξύ Πελοπονήσου και Σικελίας, αφού γνωστοποίησε στις αρχές του ΝΑΤΟ και στον Τούρκο τοπικό διοικητή (προφανώς με την λέξη ‘’τοπικός’’ εννοεί τον υπεύθυνο για την άσκηση) τις προθέσεις του, επικαλούμενος το προοίμιο της ιδρυτικής συμφωνίας-ίδρυσης του ΝΑΤΟ, κατέπλευσε στο λιμάνι Fiumicino της Ρώμης στην Ιταλία.
Ο ίδιος, 6 αξιωματικοί και 25 υπαξιωματικοί, παρέμειναν στο εξωτερικό ζητώντας πολιτικό άσυλο.
Ας δούμε τώρα και την άλλη όψη του νομίσματος.
Το άρθρο 120 παράγραφος 4 του Συντάγματος της Ελλάδος, αναφέρει:
‘’Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.’’
Σαν ένας απλός άνθρωπος και πολίτης αυτής της χώρας ο οποίος προσέφερε σ’ αυτήν και ουδέποτε την εξαπάτησε, θέτω με βάση όλα όσα προανέφερα, το πολύ απλό ερώτημα:
Μπορεί κάποιος ακόμα και επικαλούμενος το προαναφερόμενο άρθρο του Συντάγματος, να αφαιρέσει από το εθνικό οπλοστάσιο μια ολόκληρη ναυτική πολεμική μονάδα καθώς και το πλήρωμά της, χωρίς την ύπαρξη σχετικών διαταγών των προϊσταμένων του, καθιστώντας τα ανενεργά ακόμα και για μικρό χρονικό διάστημα;
Είναι δυνατόν να υπάρχει λόγος που να δικαιώνει μια τέτοια ενέργεια;
Ας προσέξουμε και το παρακάτω:
Το άρθρο 21 παράγραφος 1 του Συντάγματος της Ελλάδος επίσης, αναφέρει:
‘’Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του κράτους.’’
Εξ αυτού, ένα ακόμα ερώτημα προκύπτει με το πλέον ηθικό σχήμα του:
Αν ο πυρήνας και το θεμέλιο του έθνους τελεί υπό την προστασία του κράτους όπως σαφώς αναφέρει το Σύνταγμα, τότε πώς γίνεται να αποδυναμώσεις ακριβώς αυτό που δικαιολογεί την ύπαρξή σου σ’ αυτήν την θέση, δηλαδή την άμυνα, και εσένα μεν να σου πουν μπράβο και να σε ανταμείψουν, το όπλο δε που χρησιμοποίησες να το κάνουν σύμβολο της πράξεώς σου;
Ας σημειώσουμε, ότι το 1973, ο αριθμός των αντιτορπιλικών που είχε το ναυτικό μας σύμφωνα με τα αρχεία του, ήταν 12, χωρίς να είναι γνωστό ΠΟΣΑ από αυτά ΗΤΑΝ ΑΞΙΟΜΑΧΑ, εκείνη την χρονική στιγμή .
Αν είχαν την ίδια ιδέα 2-3 ακόμα ομόλογοι τι θα γινόταν;
Με βάση πάντα την ιστορία, μήπως θα ανοίγαμε για ακόμα μια φορά την πόρτα στους μονίμως πρόθυμους για νέα δεινά γείτονες;
Αν θυμάμαι καλά, και ένας αεροπόρος πήρε από την Κρήτη τότε ένα μεταφορικό αεροπλάνο από τα άφθονα C-47 που είχε η Π.Α., και προσγειώθηκε στην Ρωσία για τον ίδιο λόγο.
Θα μπορούσε και αυτό το αεροπλάνο να είναι έκθεμα!
Πριν βιαστεί κάποιος να απαντήσει σ’ αυτά τα ερωτήματα και να τοποθετηθεί, θα πρέπει πρώτα να ταυτιστεί με τα άτομα που αναφέρει η 1η παράγραφος του 21ου άρθρου του Συντάγματός μας.
Δηλαδή με ένα παιδί, με μια μητέρα, με τον παππού με την γιαγιά, τέλος με έναν έντιμο οικογενειάρχη που με κόπο φροντίζει την οικογένειά του και κάνει το καθήκον του προς αυτήν την πατρίδα.
Διότι απλούστατα ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ είναι το Έθνος, είναι η Πατρίδα, είναι η Φυλή, είναι το Κράτος, είναι το Σύνταγμα, είναι η Δημοκρατία.
Και αυτής της μορφής την Δημοκρατία, δεν την αφήνεις αφύλακτη για κανένα λόγο, και ούτε για 1 λεπτό.
Γεώργιος Φιλιππής
Σμήναρχος
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2019/11/blog-post_914.html#more
