Γραφει ο Γιάννης Σ. Καργάκος «Η ιδιοκτησία είναι κλοπή» είδαμε σε λάβαρο που αράθυμα σαν σκαλάθυρμα κυμάτιζε σε κατειλημμένη...
Γραφει ο Γιάννης Σ. Καργάκος
«Η ιδιοκτησία είναι κλοπή» είδαμε σε λάβαρο που αράθυμα σαν σκαλάθυρμα κυμάτιζε σε κατειλημμένη στα Εξάρχεια οικία παραμονή του Αγίου Νικολάου στην τηλοψία.
Μας θύμισε το τρίπτυχο σύνθημα του ΑΓΓΣΟΣ, του κόμματος του Μεγάλου Αδερφού:
Ο πόλεμος είναι ειρήνη
Η άγνοια είναι δύναμη
Η ελευθερία είναι σκλαβιά
«Η ιδιοκτησία είναι κλοπή».
Και εκλάσθη κάθε λογική.
Η κατάληψη ξένης ιδιοκτησίας τι είναι;
Είδαμε κι άλλο χάραγμα σε τοίχο εμβριθές: «ο ανδρισμός γεννά τους βιαστές».
Με την ίδια λογική που η μητρότητα γεννά μαμόθρεφτα, η αγάπη προκαλεί αδυναμία, ο οίκτος είναι αφύσικος (του Χίτλερ αυτό), η πίστη οδηγεί στην ευπιστία, η τιμιότητα στην αδικία, η δουλειά στη δουλεία (κάτω τα αφεντικά!).
Και το προχωράνε το γκράφιτι και στα γεωπολιτικά: «Όσο περισσότερο σου κλέβουν τη ζωή, τόσο σε ταΐζουν με γένος και φυλή».
Και το τζωνλενονικό, σε στυλ «Imagine»:
«Κανένα έθνος δεν μας ενώνει, κανένα όνομα δεν μας χωρίζει».
Τέτοια βαθυστόχαστα.
Αυτά πάντα λέγονταν από μοσχαναθρεμμένους βλαστούς επαναστατικούς.
Ας θυμηθούμε τα «Απαγορεύεται ν’ απαγορεύεται», «Έλληνας δεν γεννιέσαι· καταντάς» και τα... οικολογικά:
«Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» και «Η Μακεδονία ανήκει στις αρκούδες της».
Αναρωτιέται κανείς: όλοι αυτοί δεν έχουν σπίτι, αυτοκίνητο, κλειδιά, πόρτες, συναγερμούς;
Δικό τους δωμάτιο και δικά τους ρούχα;
Λογαριασμό στην τράπεζα;
Δεν τρέχουν αυτοί ή έστω ο μπάτλερ τους στο Κτηματολόγιο;
Δεν έχουν ιδιοκτησία;
Κι ένα τελευταίο που θυμίζει Waffen SS:
«Ζούμε, μισούμε, πεθαίνουμε όλοι μαζί.
Είμαστε όλοι μετανάστες».
Αυτοί, δηλαδή, φιλοξενούν στο σπίτι μετανάστες;
Θα πήγαιναν αυτά τα «επαναστατικά» να τα γράψουν σε τοίχο της Νιγηρίας ή του Μπρουνέι;
Βέβαια, ο δρόμος άνοιξε από άλλον ακριβαναθρεμμένο επαναστάτη με το αείμνηστο «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες»!
Χρήσιμοι άχρηστοι οι «γνωστοί άγνωστοι» δεν βρίσκονται μόνο στην πλατεία... «Εξαχρείων».
Θα τους βρείτε και στην πλατεία Κολωνακίου, στο καφενείο της Βουλής, στα έδρανα των δικαστών και στις έδρες των καθηγητών, στα μεγάλα ΜΜΕ μέχρι και στις Ένοπλες Δυνάμεις.
Στους ρολεξοφόρους συναδέλφους που απεργούν για το «δώρο», σε γονείς που απαιτούν απ’ όλους εκτός από τον εαυτό τους και τον «βλαστό» τους και σε ημιμαθητικές ή αειφοιτητικές κοινότητες που δημοκρατικά ψηφίζουν καταλήψεις και οργανώνουν χορούς σε χώρους σκοτεινούς.
Αλλά το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα άμυαλα παιδιά και οι «επισκέπτες» γονείς τους ούτε οι άσπερμοι εκπαιδευτικοί και το Υπουργείο Πνευματικής Ημιπληγίας και Ηδυπαθείας.
Ούτε είναι μόνο οι «πωλητικοί» (όρος της κ. Γιώτας Μαντά) και οι τιτιβίζοντες στη TV.
Πρόβλημα είναι και αυτοί που περνάν τη γραμμή της αποεθνικοποίησης και αποθρησκειοποίησης των λαών, της απανθρωποποίησης των ανθρώπων.
Που βάζουν έναν λαό στον διαιρετέο και κάθε μέρα αλλάζουν τον διαιρέτη: μπορεί να είναι τα λαμπάκια στη Β. Σοφίας, μπορεί να είναι η προσβολή μιας επετείου ή η προβολή ενός αχρείου, μπορεί να είναι οι έμφυλες ταυτότητες ή η νέα πατριδογνωσία, η κατάργηση των συμβόλων κ.ά. Divide et regna!
Σε μας μένει το... «μηδέν εις το πηλήκιον» (όρος του κ. ΓΑΠ, πρώην υπουργού παιδείας/εξωτερικών και πρωθυπουργού).
Πρόβλημα είμαστε και μεις «ο λαός» που έχουμε καταντήσει εύπλαστος κι ευκολόπιστος χυλός.
Μόνο στη λογική δυσπιστούμε.
Λέει ο Ρίτσος, αριστερός ποιητής αυτός:
«Κι απ’τον θεό μας μια κλωστή μονάχα μας χωρίζει που τύφλωση και θάνατο σημαίνει, αν θα την κόψεις».
Κι εμείς... δεν έχουμε τον Θεό μας!
Έχουμε, αλλά είναι μικρός.
Είναι ο εαυτός μας.
Ένα πολύ μικρό κλάσμα, 1 προς 8 δισεκατομμύρια.
Τόσοι άνθρωποι υπάρχουν στη γη.
Αν στον παρονομαστή προσθέσουμε κι όσους υπήρξαν κι όσους θα υπάρξουν, τότε το κλάσμα θα μικρύνει πιο πολύ.
Αυτό το κλάσμα ανθρώπου είναι σήμερα ο Θεός μας.
Και γι’ αυτό, τυφλοί από την άτη, προχωράμε στην τίσι, απολαμβάνοντας στη διαδρομή τους καρπούς της ύβρεως.
Κι όταν έρθει η τιμωρία, θα μας βρούνε τροφαντούς, με τα περιττά κιλά των «εορτών», έτοιμους για φάγωμα!
Κεκλασμένους και διαιρεμένους.
Ούτε μαχαίρι για να μας κόψουν...
Η τραγικότητα σήμερα έγκειται στο ότι όλα τα αντιμετωπίζουμε σαν «σύνδρομο» χωρίς καμιά αίσθηση τραγικότητας, δηλαδή ευθύνης.
Η ζωή βάζει σε δοκιμασία το Πρόζακ.
Κι ας πληρώνουμε αδρά «ειδικούς» για να μας μάθουν πως για ό,τι κακό φταίνε οι άλλοι.
Και για να μας μάθουν να αγαπάμε τον κλασματικό εαυτό μας.
