Ο ΑΔΟΥΛΩΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ Ο ελληνισμός στην διαχρονικότητά του χαρακτηρίζεται από εθνι...
Ο ελληνισμός στην διαχρονικότητά του χαρακτηρίζεται από εθνική συνέχεια.
Συστατικά αυτής είναι -μεταξύ των άλλων- το ομότροπον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον, η συνέχεια καταγωγής της ελληνικής φυλής, το ομοΐστορον, το ομότοπον, η κοινή παράδοση και πίστη στον κοινό ελληνικό πολιτισμό, η γνώση των ιστορικών δικαίων του έθνους μας και η εθνική συνείδηση.
Ελαχιστότατες διαφοροποιήσεις τινών εκ των ανωτέρω είναι ευκόλως εξηγητέες και απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Σωρεία πολιτικών λαθών και παραλείψεων (επιεικής ο χαρακτηρισμός), σε βάθος χρόνου, έχει οδηγήσει το έθνος των Ελλήνων σε εθνικές ταπεινώσεις και εθνικό ακρωτηριασμό (έτι συνεχιζόμενο -δυστυχέστατα).
Ο Ελληνισμός αιμορραγεί στην Κύπρο, στην Ιωνία και στην Πόλη, στην Ρωμυλία, στην Μακεδονία, στην Ήπειρο και αλλού.
Ανθελληνικές πολιτικές ξένων δυνάμεων είναι αναμενόμενες και προβλέψιμες αλλά συνάμα και αντιμετωπίσιμες με κατάλληλη εθνική πολιτική και βούληση.
Αντεθνικές πολιτικές εντόπιων πολιτικών όμως, εξετάζονται υπό το πρίσμα της εθνικής ζημίας που προκαλούν, του δόλου και της συνέργειας εις βάρος του Έθνους μας και πρέπει να αντιμετωπιστούν με βάση τις σχετικές προβλέψεις του Συντάγματος της Ελλάδος και του κοινού αισθήματος περί «εφιαλτών».
Για το βόρειο τμήμα της ενιαίας Ηπείρου της αιωνίου Ελλάδος, ο 20ός αιώνας σήμανε τον -προσωρινό- χωρισμό της από τον υπόλοιπο εθνικό κορμό.
Όπως αναφέρει ο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Ανδρέας στο «Ημερολόγιο 2019» της Συντονιστικής Φοιτητικής Ένωσης Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, «κι ήταν τότε, που μετά την Μακεδονία, η Ήπειρος χαιρόταν την απελευθέρωσή της από τον τουρκικό ζυγό.
Τότε ακριβώς (1913), η Αυστροουγγαρία και η Ιταλία, αποφάσισαν να δημιουργήσουν το ανύπαρκτο μέχρι τότε, αλβανικό κράτος, αποσπώντας την Βόρειο Ήπειρο από την Ελλάδα, προκειμένου να την προσαρτήσουν στο νεοσύστατο κράτος.
Και το πέτυχαν με το "Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας" (Δεκέμβριος 1913)».
Επρόκειτο για μία βίαιη απόσπαση γης από τον εθνικό μας κορμό.
Αυτό όμως, σαφώς και δεν έγινε δεκτό από τους γηγενείς, αυτόχθονες, ιθαγενείς, αρχαιόθεν, πάντα, συνεχώς, διαρκώς και αδιαλείπτως εκεί στις πατρογονικές εστίες, Έλληνες, οι οποίοι δεν δέχτηκαν την εκ νέου υποδούλωσή τους και ξεσηκώθηκαν, επαναστάτησαν ενάντια στο άδικο.
Στις 17 Φεβρουαρίου 1914, στο Αργυρόκαστρο, κηρύχθηκε ο αγώνας για την Ένωση της Βορείου Ηπείρου με την Μητέρα Ελλάδα με επικεφαλής τους Μητροπολίτες Δρυϊνουπόλεως Βασίλειο, Κονίτσης Γερμανό και Βελλάς και Κονίτσης Σπυρίδωνα Βλάχο.
Σχηματίσθηκε η Κυβέρνηση Αυτονόμου Βορείου Ηπείρου με Πρόεδρο τον Γεώργιο Χρ. Ζωγράφο και άλλους εθνικούς αγωνιστές καθώς και τους προαναφερθέντες Μητροπολίτες.
Οι Έλληνες νίκησαν τους Αλβανούς, με αποτέλεσμα να υπογραφεί το περίφημο «Πρωτόκολλο της Κερκύρας» στις 17 Μαΐου 1914, βάσει του οποίου παρείχετο πλήρης διοικητική, θρησκευτική και εκπαιδευτική αυτονομία στην Βόρειο Ήπειρο.
Η Αλβανία, δεν σέβεται το «Πρωτόκολλο της Κερκύρας», το οποίο όμως έχει αναγνωρίσει!
Υπάρχει μάλιστα και σχετική δήλωση της «Διεθνούς Επιτροπής Ελέγχου της Αλβανίας», της 12-06-1914, η οποία υπογράφεται από τον Πρόεδρό της κ. Αύγουστο Κραλ και αναφέρει ότι: «Η Α.Υ. ο Ηγεμών των Αλβανών και η Κυβέρνησίς του απεδέχθησαν εξ ολοκλήρου και άνευ όρων την συμφωνίαν της Κερκύρας ….».
Με άλλες λέξεις το «Πρωτόκολλο της Κερκύρας» αποτελεί νομικά ενεργό κείμενο στον αγώνα για δικαίωση του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού!
Σημειώνεται εμφατικώς ότι η ηρωική Χειμάρρα , με αρχηγό τον γενναίο Σπυρομήλιο, δεν αναγνώρισε το «Πρωτόκολλο της Κερκύρας» διότι επέμενε στην Ένωση με την μητέρα Ελλάδα.
Στην συνέχεια, εξαιτίας κυρίως του εθνικού διχασμού και του αλβανικού μισελληνισμού, η Βόρειος Ήπειρος αφέθηκε απροστάτευτη.
Στα 1933-1935, ο μετέπειτα αρχηγός του Μ.Α.Β.Η. (Μετώπου Απελευθερώσεως Βορείου Ηπείρου) και ήρωας Βασίλης Σαχίνης καθώς και άλλοι Ηπειρώτες, εκέρδισαν Απόφαση από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για να λειτουργούν απρόσκοπτα τα Ελληνικά Σχολεία στις Ελληνικές Περιοχές.
Λίγο αργότερα, στα 1940-1941, ο νικηφόρος Ελληνικός Στρατός γίνεται δεκτός με έξαλλο ενθουσιασμό ως απελευθερωτής στις πατρογονικές εστίες στη Βόρειο Ήπειρο.
Τον Ιούλιο του 1946, πραγματοποιήθηκε στο Παρίσιη Διάσκεψη των τεσσάρων νικητριών Δυνάμεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η Ελληνική Κυβέρνηση έθεσε επισήμως το θέμα της Ένωσης της Βορείου Ηπείρου με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Το θέμα ενεγράφη στην Ημερήσια Διάταξη και προωθήθηκε στους Υπουργούς Εξωτερικών των νικητριών Μεγάλων Δυνάμεων (Η.Π.Α. Ρωσία, Αγγλία, Γαλλία).
Μετά τη Σύσκεψη αυτών στην Νέα Υόρκη (04-11-1946 έως 12-12-1946), η απόφαση παρέμεινε εκκρεμής για να συζητηθεί, μετά τη λύση του Αυστριακού και Γερμανικού θέματος.
Το μεν Αυστριακό επιλύθηκε το 1955 (με την Αυστρία να κατατάσσεται στις ουδέτερες χώρες) ενώ το Γερμανικό το 1990 (με την επανένωση της Γερμανίας).
Συνεπώς, το θέμα της Βορείου Ηπείρου με την υπόλοιπη Ελλάδα παραμένει ανοικτό, σύμφωνα με την Ιστορία και το Διεθνές Δίκαιο!
Με βάση τα ανωτέρω, στα βήματα του αοίδιμου Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. Σεβαστιανού, συνεχίζοντας τον τιτάνιο αγώνα του για τα ανθρώπινα δικαιώματα των αδελφών μας Ηπειρωτών της Βορείου Ηπείρου, κάνουμε το μνημόσυνο των δολοφονημένων αδελφών μας Αριστοτέλη Γκούμα, Κωνσταντίνου Κατσίφα και των άλλων εθνομαρτύρων τού Αλίκου και κάθε περιοχής τής Βορείου Ηπείρου εφαλτήριο για την εντατικοποίηση του αγώνα για την ιερή και απαράγραπτη διεκδίκηση των ανθρωπίνων και εθνικών μας δικαιωμάτων και στη Βόρειο Ήπειρο.
Το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου της ενιαίας Ηπείρου, είναι ενεργό εθνικό ζήτημα και πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την πλήρη δικαίωση!
Από την Μονή του Αποστόλου Ανδρέα, την Αμμόχωστο και την Κερύνεια της κατεχόμενης Κύπρου μας, το Μοναστήρι και τη Γευγελή της βαλλόμενης Μακεδονίας μας έως και τον Γενούσο ποταμό της Βορείου Ηπείρου μας, ο εθνικός αγώνας συνεχίζεται ως την πλήρη εθνική δικαίωση!
Γεώργιος Δ. Σαγιάς
Σημείωση "φ": Υπεύθυνος για το άρθρο είναι αποκλειστικά ο αρθρογράφος. Οι θέσεις του είναι προσωπικές και τίθενται σε δημόσιο διάλογο σε πνεύμα ελευθερίας.
