Γραφει ο Νίκος Καραβαζάκης Η κατάληξη της αναδιανεμητικής οικονομικής πολιτικής από το 1974, που ακολούθησαν όλα ανεξαιρέτως...
Γραφει ο Νίκος Καραβαζάκης
Η κατάληξη της αναδιανεμητικής οικονομικής πολιτικής από το 1974, που ακολούθησαν όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα και εφήρμοσαν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις, κατέληξαν στην χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας υπό το βάρος των αδύνατο να εξυπηρετηθούν εξωτερικών δανείων.
Ένα πρώτο ποιοτικό στοιχείο που ανέδειξε η πολιτική κρίση της χρεοκοπημένης Ελλάδας ήταν οι δύο Πρωθυπουργοί που στράφηκαν εναντίον της πατρίδας τους και του λαού τους, ο πρώτος διδάξας και εισαγωγέας των μνημονίων Γ. Α. Παπανδρέου (ΓΑΠ) και το παρακολούθημά του Α. Τσίπρας (με δική του παγκόσμια «πρωτιά», να καταπατήσει δημοψήφισμα που ο ίδιος προκήρυξε και μοναδικός εν Ελλάδι πολιτικός με ευθύνη εκατόμβης θυμάτων).
Το δεύτερο ποιοτικό στοιχείο που ανεδείχθη ήταν η συγκρότηση συγκυβερνήσεων από έως τότε εχθρικών μεταξύ τους πολιτικών κομμάτων.
Αυτή η νέα πολιτική ποιότητα οδήγησε στην διακυβέρνηση για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία και την Αριστερά η οποία ήσκησε με πρωτοφανή υποτέλεια και αταλάντευτα την απόλυτα λακεδική πολιτική των μνημονιακών-πτωχευτικών-νεοαποικιακών δεσμεύσεων και των ΝΑΤΟϊκών επιταγών.
Αυτή η νέα πολιτική ποιότητα οδήγησε στην διακυβέρνηση για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία και την Αριστερά η οποία ήσκησε με πρωτοφανή υποτέλεια και αταλάντευτα την απόλυτα λακεδική πολιτική των μνημονιακών-πτωχευτικών-νεοαποικιακών δεσμεύσεων και των ΝΑΤΟϊκών επιταγών.
Υπάγοντας την δημόσια περιουσία σε εκατονταετή ενεχυρίαση, παραδίδοντας την ιστορική ελληνικότητα της Μακεδονίας και καταρρίπτοντας την φύλαξη των εθνικών συνόρων.
Έτσι σφραγίστηκαν και ενταφιάστηκαν αξεπέραστα, πολιτικά και ιστορικά, τόσο το μετεμφυλιοπολεμικό μίσος όσο και ο διχασμός Δεξιάς-Αριστεράς καθόσον ταυτίστηκαν όλες οι διχαστικές παρατάξεις πολιτικά και δουλικά ολοσχερώς με την πολιτική των Ξένων Δυνάμεων, που από συστάσεώς του παρεμβαίνουν και κανοναρχούν το νεοελληνικό κράτος.
Η Αριστερά απεδείχθη εμπράκτως ως μια αποτυχημένη, συμπλεγματική Δεξιά.
Με αυτόν τον τρόπο έκλεισε πλήρως ο κύκλος της «Μεταπολίτευσης».
Η κληρονομία όμως που άφησε αυτή στη νεοελληνική κοινωνία είναι αβάσταχτη:
κατεχόμενη βόρεια Κύπρος, παράδοση της ελληνικότητας της Μακεδονίας, ενδοτισμός στην τουρκική επιθετικότητα, ακατάσχετη εισβολή λαθρομεταναστών, οικονομική εξάρτηση και υποτέλεια, κομματική φαυλότης-διαπλοκή και απαξίωση της πολιτικής, το σημαντικότερο δε όλων μια αποσυντεθειμένη παραγωγική βάση που αφοπλίζει το κράτος και αποδομεί την κοινωνία.
Και βέβαια όλα αυτά ενταγμένα και προσαρτημένα στο διεθνές περιβάλλον που σπαράσσεται και αναδιατάσσεται από την ιστορική παγκόσμια πολιτική σύγκρουση μεταξύ παρασιτικού και παραγωγικού, εθνικού και υπερεθνικού Κεφαλαίου.
Σήμερα, χωρίς διχαστικά αίτια πολιτικού μίσους και πάθους, ανανήψαντες από τα ιδεοληπτικά συμπλέγματα και θέσφατα, θα μπορούσαμε να εκκαθαρίσουμε όλη αυτή την συσσωρευμένη κόπρο, χρεών και απειλών;
Θα μπορέσουμε να φτάσουμε στο 2021 με όρους νέου ξεκινήματος, σωτηρίου και απελευθερωτικού, ανοικοδόμησης της παραγωγής και της πολιτικής;
Ίσως.
Εν προκειμένω πάντως, η προσπάθεια αυτή όχι μόνον αξίζει αλλά και «είναι όλα τα λεφτά».
Η αρχαία κληρονομιά που εμπεριέχει και περικλείει η ΑΟΖ μας όπως και η Ιστορία μας είναι ο πλούτος μας και το μέλλον μας.
Έχουμε τις βάσεις και τα προσόντα, ιδίως τη νηφαλιότητα, ώστε να τα καταφέρουμε.
Νίκος Καραβαζάκης
