του Λάζαρου Μαύρου ΑΡΑΓΕ μισούνται τόσο πολύ ανάμεσό τους, που δεν τους περισσεύει μίσος για τους Κατακτητές τους; – Ί...
του Λάζαρου Μαύρου
ΑΡΑΓΕ μισούνται τόσο πολύ ανάμεσό τους, που δεν τους περισσεύει μίσος για τους Κατακτητές τους;
– Ίσως.
– Έτσι μοιάζει πολλές φορές. Ιδίως κατά τις προεκλογικές περιόδους.
– Μπορεί όμως και να τους βολεύει να παριστάνουν ότι μισούνται ανάμεσό τους.
– Μήπως για να επιδεικνύουν, ιδίως στους οπαδούς τους, ότι εκδαπανούν στις ασκήσεις του κομματικού τους πατριωτισμού όλη τους την πολιτική ικμάδα, επειδή προφανώς δεν έχουν πράγματι τα κότσια να τα βάλουν με τους Κατακτητές τους;
– Κι επειδή οι αριθμοί των οπαδών όλο και μειώνονται, οι ασκήσεις περιορίστηκαν κυρίως στις κερκίδες κάποιων γηπέδων και στα διαδικτυακά μέσα;
– Μα, ανέκαθεν τα κόμματα ήσαν εξ ορισμού και εκ γενετής, ονόματι και κατ’ ουσίαν, ταυτόσημα του διχάζειν. Κόμμα τ’ όνομα.
Του κομματιάζειν η υπαρξιακή δράση.
– Όντως.
Οι γεννήτορες της διχόνοιας.
Οι παραγωγοί, οι συντηρητές, οι πρωταγωνιστές και επίδοξοι επικαρπωτές των εκάστοτε εθνικών διχασμών.
Των αέναων πολιτικών έριδων.
Και του εμφύλιου μίσους ενίοτε.
Διαφορετικών κατά καιρούς εντάσεων και διαστάσεων και συνεπειών.
Αναλόγως των περιστάσεων.
Παλαιότερα, στην ιστορία, κατήντησαν μέχρι και στις εφιαλτικότερες τραγωδίες, της λαίλαπας των φρικτών εμφυλίων πολέμων.
– Πάντα όμως, αρχομανίας ένεκεν.
Και εξουσιολαγνείας.
Και συμφερόντων και φιλοδοξίας – ματαιοδοξίας.
Από την αρχαιότητα έως σήμερα, η αληθέστερη πηγή και αιτία τους.
– Δες για παράδειγμα: Συνεχίσουν κατά καιρούς να διχάζονται και να μισούνται ανάμεσά τους 45 χρόνια, για το ποιός έφερε τους Κατακτητές στην Κύπρο.
Αλλά,την ίδια ώρα, με τους ίδιους τους Κατακτητές, συμβιβασμό συνθηκολόγησης επιδιώκουν.
ΜΗΠΩΣ δεν είναι ένα από τα πιο παράδοξα της πολιτικο-κομματικής ρητορικής για πολλά χρόνια, το εξής φαινόμενο.
– Πολλοί που παριστάνουν κατά καιρούς ότι είναι και οι πιο μανιώδεις στις φραστικές εξ αποστάσεως μεταχρονολογημένες καταδίκες του ολέθριου προδοτικού χουντικού πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974, το οποίο προκάλεσε τη βάρβαρη τουρκική εισβολή της 20ης Ιουλίου έως 16ης Αυγούστου 1974 και την έκτοτε 45χρονη, ήδη συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή, είναι και οι ίδιοι που εμφανίζονται ως οι πλέον ένθερμοι υπέρ της συνθηκολόγησης με τους Τούρκους Κατακτητές και με τα συνεχιζόμενα όργανά τους.
– Συνθηκολόγηση η οποία θα νομιμοποιήσει πλείστα από τα αποτελέσματα, τα προϊόντα και τα άχρι τούδε τετελεσμένα του Χουντικού Πραξικοπήματος και Τουρκικής Εισβολής του 1974.
– Είναι από εκείνους που δεν χάνουν ευκαρία, επί παντός θέματος, σχετικού ή άσχετου, ευκαίρως και ακαίρως, να παραστήσουν ρητορικώς τους φανατικότερα εναντιωνόμενους στο Δίδυμο Έγκλημα του 1974 και να επιδεικνύονται, κάθε στιγμή, ως από πάντα πανέτοιμοι να εκτοξεύσουν κατά των πολιτικών κομματικώς αντιπάλων τους μύδρους, μομφές και κατηγορίες, σχετιζόμενες με το προδοτικό πραξικόπημα του 1974, ενώ διαπρέπουν ταυτόχρονα στην προθυμία αποδοχής και συμβιβασμού με ό, τι και όσα παρήγαγε εναντίον της πατρίδας το Πραξικόπημα.
Βδελύττονται μεν τους όποιους θεωρούν ή βαφτίζουν ως Πραξικομηματίες του ‘74 (λένε), εναγκαλίζονται όμως (εμπράκτως) τους Κατακτητές και τα όργανά τους.
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ:
Ένας από τους καταξιωμένους ποιητές, ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, έγραψε κάποτε για το ολέθριο ΄74 και τους εξής, τραγικότατης σοφίας στίχους:
«Αν ο λαός μας δεν μπορεί / ν’ αντλήσει απ’ τα δεινά του / τότε του δόθηκε άδικα μια τέτοια τραγωδία». Τραγούδι το ‘κανε ο Μάριος Τόκας με την φωνή του Μανώλη Μητσιά στο έργο του «Αμμόχωστος Βασιλεύουσα»…
ΗΞΕΡΕ πολύ καλά τι μας έγραψε ο εθνικός ποιητής Διονύσιος Σολωμός στο Ύμνο του:
«Εάν μισούνται ανάμεσό τους / δεν τους πρέπει ελευθεριά».
Και το έγραψε εκείνα τα χρόνια που ραγιάδες για 400 χρόνια υπόδουλοι στους Τούρκους, βρήκαμε τα κότσια να επαναστατήσουμε εναντίον της σκλαβιάς. Και μόλις γευτήκαμε τα πρώτα ψίχουλα εξουσίας, φατρίες και κόμματα φτιάξαμε για ν’ αλληλοσκοτωθούμε.
– «Αδερφοφάδες», μας έγραψε κι ο Νίκος Καζαντζάκης:
Δεν προλάβαμε καν να γευτούμε τη νίκη μας κατά του Ναζισμού και του Φασισμού, με έναν φρικτό εμφύλιο πόλεμο ευθύς καταντήσαμε, χειρότερο κι απ’ την Κατοχή.
– Και με έναν άλλο εθνικό διχασμό καλλιεργήσαμε το κατάλληλο έδαφος για να περάσει αδελφοκτόνο το προδοτικό χουντικό πραξικόπημα που άνοιξε τα κυπριακά Στενά των Θερμοπυλών για να διαβεί ο Αττίλας Κατακτητής…
ΠΑΝΤΑ η ίδια στο βάθος πηγή και αιτία:
«Αιτία όλων αυτών ήτο η δίψα της εξουσίας, την οποία γεννά η πλεονεξία και η αρχομανία και το φατριαστικόν [κομματικό] πνεύμα, το οποίον εκτρέφουν τα δύο αυτά πάθη εις όσους περιπέσουν άπαξ εις φατριαστικάς έριδας»,
καθώς έγραψε για τα Κερκυραϊκά Εμφύλια του 427 π.Χρ. στο Γ-82 της Ξυγγραφής του ο Θουκυδίδης κι έτσι το μετέφρασε ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
ΕΠΙ 45 ΧΡΟΝΙΑ:
Αντλώντας απ’ τα δεινά της τραγωδίας του ο ηττημένος λαός, απ’ το ’74 και δώθεν, δεν επέτρεψε, μεν, οι όποιες παλιές ή νέες διχόνοιες να υποτροπιάσουν ξανά σε εμφύλιο πόλεμο.
Με ανοικτές, όμως, τις πληγές του ’74, δεν κατόρθωσε, απ’ την άλλη, να έχει ηγέτες απεγκλωβισμένους από το γενέθλιό τους «κόμμα – κομματιάζειν», άξιους, πρόθυμους και ικανούς να επιτύχουν το «λαός ενωμένος / ποτέ νικημένος» και να οικοδομήσουν τη στρατηγική της αταλάντευτης απελευθερωτικής αντίστασης «λευτεριά – επιστροφή» ενάντια στους Κατακτητές.
– Με το… βολικό «ας όψονται τζείνοι που τους έφεραν»
και την παραίτηση του
«ας παν’ να τους θκιώξουν τζείνοι που τους εφέρασιν»,
βολεύτηκε κι ο ίδιος ο λαός με την επικράτηση των Ηττημένων Μυαλών:
«Αφού ηττηθήκαμε στον πόλεμο και αφού είμαστε οι αδύνατοι, δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά να βρούμε έναν έντιμο συμβιβασμό με τους Τούρκους, για να σώσουμε όσα σώζονται».
Τα υπόλοιπα, σήμερα, επί σκηνής:
Η διχόνοια εγκαταστημένη πλέον στις αντιπαραθέσεις του: Πόσο προθυμότεροι είναι, οι μεν από τους δε, να συνθηκολογήσουν με τις απαιτήσεις των Κατακτητών.
ΠΗΓΗ: ΣΗΜΕΡΙΝΗ (22/9/2019 σελ. 31)
