Γράφει ὁ Γιῶργος Κοντογιώργης Πρὶν χρόνια ὁ Θόδωρος Πάγκαλος εἶχε δηλώσει στὸν Σκάι: «Δὲν φταίει ἡ Siemens καὶ ἡ Novartis...
Γράφει ὁ Γιῶργος Κοντογιώργης
Πρὶν χρόνια ὁ Θόδωρος Πάγκαλος εἶχε δηλώσει στὸν Σκάι:
«Δὲν φταίει ἡ Siemens καὶ ἡ Novartis, οἱ Ἕλληνες εἶναι διεφθαρμένος λαός».
Ἐὰν ἐξαναγκάσει κάποιος μία γυναίκα νὰ εἶναι σὲ πορνεῖο καὶ ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸν χρόνο ποὺ εἶναι ἐξαναγκασμένη νὰ εἶναι ἐκεῖ, ἀρχίσει καὶ τῆς ἀρέσει, ποιὸς φταίει;
Αὐτὴ ἡ δυστυχὴς πού τὴν ἐξανάγκασε κάποιος ἀσκώντας βία ἐπάνω της;
Διότι ἂν ὅσοι ἰσχυρίζονται αὐτὰ εἶχαν διαβάσει ἔστω καὶ λίγο, ὄχι τοὺς ὀλιγογράμματους ποὺ δὲν ἀποκρύπτουν τῆς ἀπέχθειά τους πρὸς τὴν κοινωνία, ἀλλὰ ἔστω τοὺς ὀλιγαρχικούς τῆς ἀρχαιότητας, τὸν Πλάτωνα, ἢ ἀκόμη τὸν δημοκρατικὸ Ἀριστοτέλη, θὰ γνώριζαν ὅτι τὸ πολιτικὸ σύστημα εἶναι αὐτὸ ποὺ δημιουργεῖ τὸ ἦθος καὶ τὸ ἔθος τῆς κοινωνίας.
Σήμερα, τὸ πολιτικὸ σύστημα λέει ἐμμέσως στὸν πολίτη ὅτι γιὰ νὰ φτιάξει ἕνα σπίτι πρέπει νὰ λαδώσει. Τοῦ λέει ὅτι γιὰ νὰ φοροδιαφύγει πρέπει νὰ λαδώσει. Τοῦ λέει ὅτι γιὰ νὰ διορίσει...
τὸ παιδὶ του πρέπει νὰ ζητήσει ἀπὸ τὸν πολιτικὸ ρουσφέτι.
Ἕνας ὑπουργὸς δὲν τιμωρεῖται πολιτικὰ ἐὰν βάζει τὴ γυναίκα του μὲ ξεχωριστὴ ἑταιρεία νὰ κάνει δουλειὲς μὲ τὸ κράτος, τὶς ἐπιλογὲς τοῦ ὁποίου ὁ ἴδιος ἐπηρεάζει ἄμεσα ἢ συνήθως ἐμμέσως.
Οὔτε ἐὰν κάνει κουμπαριὲς μὲ μεγαλοεπιχειρηματίες καὶ ἐξασφαλίζει χρῆμα γιὰ τὶς προεκλογικὲς δαπάνες του κι ὄχι μόνο.
Τὸ πραγματικὸ ἐρώτημα, λοιπόν, εἶναι τί ἐπιλογὲς ἔχει ἡ κοινωνία.
Τὸ πολιτικὸ σύστημα διαφθείρει τὴν κοινωνία, τῆς καλλιεργεῖ τὴ διαπλοκὴ καὶ μετὰ τὴν κατηγορεῖ γι’ αὐτὸ ποὺ τῆς ἔκανε.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι μέσα στὴν κρίση οἱ δανειστὲς δὲν ἄγγιξαν οὔτε τὸ πολιτικὸ σύστημα, οὔτε τὴ νομοθεσία ποὺ ἀφήνει περιθώρια γιὰ διαπλοκὴ καὶ διαφθορά.
Διεφθαρμένος λαὸς κατὰ τὴν κομματοκρατία
Ἔτσι, οἱ πολιτικοί μας συνεχίζουν νὰ ἐθίζονται στὴν ἔννοια τῆς κομματοκρατίας, δηλαδὴ τοῦ ἰδιοτελοῦς συμφέροντος ποὺ τοὺς κρατάει στὸν ἀφρό.
Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ ἐπανεκλογή τους, τὸ πῶς θὰ ἀποκτήσουν ἀξιώματα καὶ βέβαια πῶς θὰ διαχύσουν τὴν εὐθύνη, πῶς θὰ ἐνοχοποιήσουν τὴν κοινωνία γιὰ νὰ ἔχουν ἐλαφρυντικὰ σὲ ὅ,τι διαπράττουν.
Τὸ ὑφιστάμενο πολιτικὸ σύστημα πρέπει νὰ ἐκλείψει. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὅμως, ἔχουμε πρόβλημα μὲ τί θὰ τὸ ἀντικαταστήσουμε.
Ἂν ἀναζητήσουμε ἕνα νέο σωτήρα, αὐτὸς θὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ ἴδιο σύστημα, ἢ τὸ σύστημα θὰ τὸν ἀφομοιώσει, ἢ θὰ τὸν καταλύσει πολιτικά.
Τὸ ἐρώτημα, λοιπόν, εἶναι ἂν μπορεῖ νὰ ἀναδειχθεῖ ἕνα νέο σχῆμα, ἕνας ἡγέτης καὶ μία πολιτικὴ δύναμη, ἡ ὁποία θὰ προτείνει καὶ θὰ ἐμπνεύσει ἕνα πρόταγμα μετάβασης σὲ μία ἄλλη ἐποχή.
Σὲ μία ἐποχή, στὴν ὁποία θὰ ἀλλάξει ριζικὰ ἡ θεσμικὴ σχέση μεταξὺ κοινωνίας καὶ πολιτικῆς, ἔτσι ὥστε νὰ ἀναγκαστοῦν οἱ πολιτικοὶ νὰ πολιτεύονται γιὰ χάρη τοῦ δημόσιου συμφέροντος.
Πῶς μπορεῖ νὰ γίνει αὐτό;
Ἂν κάποια πολιτικὴ δύναμη ἐπιχειρήσει νὰ τὸ ἐπιβάλει μέσα ἀπὸ τὶς κοινοβουλευτικὲς διαδικασίες, τότε κατὰ πάσα πιθανότητα θὰ συσπειρωθοῦν ὅλοι καὶ θὰ τὴν ἀκυρώσουν.
Γύρω ἀπὸ τὸ παρὸν σύστημα ἔχουν ὑφανθεῖ νοοτροπίες καὶ ἰσχυρὰ συμφέροντα ποὺ τὸ κάνουν δύσκολο ἀντίπαλο, ἀλλὰ καὶ μὴ ἀνατάξιμο.
Γι’ αὐτὸ θεωρῶ ὅτι ἡ ἀλλαγὴ μπορεῖ νὰ προκύψει ἢ ἀπὸ κατάρρευση ἢ ἀπὸ ἀνατροπή, ὑπὸ τὸν ὄρο ὅτι ὑπάρχει ἕνα πρόταγμα, ὅτι θὰ ξέρουμε πὼς θέλουμε νὰ πᾶμε στὸ μέλλον καὶ ἐμεῖς, ὅπως πηγαίνουν ἤδη κυρίως στὴ Δύση.
Μᾶς κλωνοποίησαν στὸ ὄνομα τοῦ “ἐξευρωπαϊσμοῦ”
Στὸ πλαίσιο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ συνεκτιμήσουμε ὄχι μόνο τὴν καταστροφὴ ποὺ ἔχει ὑποστεῖ ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὰ μνημόνια καὶ τὴν ἐξάρτησή της, ἀλλὰ καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι εἴμαστε σὲ ἕναν ἐπικίνδυνο γεωπολιτικὸ χῶρο.
Ὅπως ἔχουν διαμορφωθεῖ οἱ συσχετισμοί, κινδυνεύουμε νὰ ἀποτελέσουμε εὔκολο θήραμα γιὰ τὴν Τουρκία.
Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο πρόβλημα γιὰ τὴν Ἑλλάδα, γιατί δὲν μπορεῖς νὰ λειτουργήσεις πολιτικά, ἔχοντας κατὰ νοῦ ὅτι βρίσκεσαι στὸν Καναδὰ ἢ στὴ Σουηδία ποὺ δὲν ὑπάρχουν οἱ γεωπολιτικὲς συνθῆκες τῆς περιοχῆς μας.
Πάντως, αὐτὴ τὴ στιγμὴ στὴν Ἑλλάδα δὲν βλέπω νὰ ὑπάρχει ἡ ἀναγκαία συνείδηση καὶ γνώση, οὔτε καν σὲ ἐπίπεδο διανοουμένων.
Ἡ ἑλληνικὴ διανόηση εἶναι κατὰ κανόνα μηρυκαστική.
Δὲν διαθέτει αὐτονομία σκέψης.
Παπαγαλίζει ὅ,τι τῆς σερβίρεται ἀπὸ τὴ Δύση, τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι ὑποχρεωτικὰ αὐτὸ ποὺ ἔχει ἀνάγκη ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία.
Δὲν εἶναι οὔτε καν αὐτὸ ποὺ ἀρχίζει νὰ διαμορφώνεται δειλὰ στὴ Δύση.
Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὅσες φορὲς δοκιμάζει κάποιος νὰ ὑποδείξει μία λύση γιὰ κάποιο πρόβλημα, ἡ ἀπάντηση εἶναι: «ἔχει γίνει αὐτὸ πουθενὰ ἀλλοῦ;
Τὸ ἔχει πεῖ κάποιος ἄλλος;».
Θεωροῦν ἀδιανόητο νὰ παραχθεῖ πρωτότυπη σκέψη ἀπὸ Ἕλληνα!
Ὀφείλεις νὰ προτείνεις λύσεις ποὺ θὰ εἶναι ἐναρμονισμένες μὲ τὸ πολιτικῶς ὀρθό, δηλαδὴ μὲ τὸν δυτικὸ κανόνα.
Γιατί;
Τὸ μυστικὸ βρίσκεται στὴν ἐποχὴ ποὺ μᾶς ἐπέβαλλαν τὴν ἀπολυταρχία καὶ μᾶς κλωνοποίησαν, στὸ ὄνομα τοῦ “ἐξευρωπαϊσμοῦ”.
Μᾶς δίδαξαν πῶς νὰ μὴν ἔχουμε αὐτοεκτίμηση καὶ αὐτονομία σκέψης.
