Θανάσης Κ. Υπάρχουν αλήθειες που ΔΕΝ λέγονται! Σε μια εποχή που η «πληροφορία» κυκλοφορεί παντού, σχεδόν ανεξέλεγκτα, εντού...
Θανάσης Κ.
Υπάρχουν αλήθειες που ΔΕΝ λέγονται!
Σε μια εποχή που η «πληροφορία» κυκλοφορεί παντού, σχεδόν ανεξέλεγκτα, εντούτοις υπάρχουν απλές αλήθειες, που τις βλέπουν πολλοί, αλλά δεν τολμά να τις πει κανένας – κι όσοι τολμούν απομονώνονται και τελικά φιμώνονται!
Μερικά παραδείγματα - έτσι σχεδόν τυχαία επιλεγμένα:
- Αλήθεια πρώτη: Στην Ελλάδα έχει αποτύχει πλήρως κάθε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση τα τελευταία 40 χρόνια!
Τώρα βγαίνει επίσημη έρευνα και διαπιστώνει ότι σχεδόν το 50% των μαθητών έχουν σοβαρές πιθανότητες να καταλήξουν «λειτουργικά αναλφάβητοι»!
Μετά από 12 χρόνια υποχρεωτική σχολική Εκπαίδευση!
Εκείνο που δεν τολμάει να πει κανείς, είναι ότι πριν 40 χρόνια ΔΕΝ υπήρχε τέτοιο πρόβλημα!
Από τη δεκαετία του ’60 και μετά το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των ενηλίκων εκείνης της εποχής είχαν πλήρη δυνατότητα να διαβάσουν και να κατανοήσουν το γραπτό λόγο (φαίνεται κι από τις κυκλοφορίες εφημερίδων και περιοδικών ποικίλης ύλης της εποχής εκείνης).
Και να συντάξουν τις σκέψεις τους γραπτά.
Και να μιλήσουν χωρίς να κάνουν σοβαρά λάθη.
Και να χειριστούν άνετα τα βασικές έννοιες τις αριθμητικής (αναλογίες, απλή μέθοδο των τριών κλπ.)
Παρά το γεγονός ότι πολλοί δεν τελείωναν το εξατάξιο Γυμνάσιο (δηλαδή το σημερινό Λύκειο).
Προφανώς κάτι κάναμε στραβά όλα αυτά τα χρόνια…
Είμαστε η πρώτη γενιά του νεοελληνικού κράτους, που τα παιδιά βγήκαν από το σχολείο ξέροντας λιγότερα γράμματα απ’ ό,τι οι γονείς τους!
Προφανώς μεγάλο μέρος από τις «νέες παιδαγωγικές» που εγκαινιάστηκαν μετά πολλών επαίνων ήταν ολέθρια λάθη!
Μετά από τόσην έρευνα σε «καινοτόμες μεθόδους» διδασκαλίας και «αντι-αυταρχικά πρότυπα», μετά από τόσες «εξαπλουστεύσεις» της διδακτικής μεθόδου και «απομείωσης» της διδακτέας ύλης, μετά από τόσα «σεμινάρια» και τόσο «μεταπτυχιακά» των διδασκόντων, και τόσες «καταργήσεις αξιολόγησης», βγάζουμε λειτουργικώς αναλφάβητα παιδιά!
Προφανώς κάποιος πρέπει να το πει καθαρά, να το ομολογήσει δημόσια και να αρχίσει να ξηλώνει όλα αυτά τα συστήματα της σκοπούμενης απαιδευσίας!
- Αλήθεια δεύτερη: Στην Ελλάδα υπάρχει ουσιαστικά επενδυτική απραξία, εδώ και 45 χρόνια! Και προϊούσα παραγωγική παράλυση.
--Γίνονταν όλα αυτά τα χρόνια «επενδύσεις σε ακίνητα».
Αλλά όχι παραγωγικές επενδύσεις σε κερδοφόρες μονάδες βιομηχανίας ή μεταποίησης.
Κι όπου έγιναν και πήγαν καλά, περιέργως λίγο αργότερα… πτώχευσαν!
--Γίνονταν κατά καιρούς επενδύσεις στο χρηματιστήριο.
Αλλά κατά κανόνα είτε επρόκειτο για τοποθετήσεις που, στην καλύτερη βελτίωσαν το επιχειρηματικό προφίλ των εισηγμένων (μείωναν τα χρέη τους, ή εξαγόραζαν ανταγωνιστές) ή στη χειρότερη, ήταν βραχυχρόνιες κερδοσκοπικές κινήσεις.
Πολύ σπάνια οδήγησαν σε πραγματική επιχειρηματική μεγέθυνση-καθετοποίηση κλπ…
--Υπήρξαν πολλές δημόσιες επενδύσεις σε - μεγάλα ή μικρότερα - έργα υποδομής.
Αλλά πραγματικά παραγωγικές επενδύσεις σε βιομηχανία-μεταποίηση δεν υπήρξαν.
--Τέλος σήμερα όταν μιλάμε για «επενδύσεις» αναφερόμαστε σχεδόν αποκλειστικά σε ΕΣΠΑ, σε απορρόφηση Ευρωπαϊκών κονδυλίων με (ή χωρίς) συγχρηματοδότηση ιδιωτών!
Για να το πούμε καθαρά, αυτό που ονομάζουμε «επενδύσεις» είναι σε πολλές περιπτώσεις σχέδια «αρπαχτής» μέσω των ΕΣΠΑ!
Με την ανοχή και την συνενοχή των αδειοδοτικών αρχών - ελληνικών και ευρωπαϊκών.
Εξ ου και όλα αυτά τα «σχέδια» - αν και όταν, με τα πολλά, «ξεμπλοκάρουν» - τζίρους φτιάχνουν, ΑΕΠ δημιουργούν για μερικά χρόνια, αλλά παραγωγή δεν βλέπουμε, εξαγωγές δεν βλέπουμε, μόνιμες θέσεις εργασίας δεν βλέπουμε.
Ή βλέπουμε ελάχιστα απ’ όλα αυτά.
- Κάποτε είχαμε μεταλλουργία! Τώρα δεν έχουμε…
- Κάποτε είχαμε χαλυβουργεία! Τώρα φθίνουν συνεχώς…
- Κάποτε είχαμε υαλουργεία! Τώρα δεν έχουμε…
- Κάποτε είχαμε μηχανουργεία – έστω και μικρά ή μεσαία, αλλά με πολύ καλά προϊόντα. Τώρα… έρημος Σαχάρα!
- Κάποτε είχαμε ορυχεία! Τώρα δεν απέμεινε σχεδόν τίποτε…
- Κάποτε είχαμε μεγάλα και ισχυρά Ναυπηγεία. Τώρα… χαιρέτα μου τον πλάτανο!
Για να μη μιλήσω για την αυτοκινητοβιομηχανία που κάποτε προσπαθήσαμε να φτιάξουμε και πήγε άπατη, αλλά και για την τσιμεντοβιομηχανία μας, που ήταν πολύ ισχυρή και ανταγωνιστική, και τώρα φθίνει επικινδύνως.
Κάποτε είχαμε μια ευρύτατη Μεταποίηση (ελαφρά βιομηχανία) με πρώτη ύλη από τη Γεωργία και την Κτηνοτροφία μας.
Τώρα έχουν κλείσει οι περισσότερες μικρές ή μεσαίες μονάδες, και οι αλυσίδες που παραμένουν συχνά ελέγχονται από ξένες πολυεθνικές ή δεν χρησιμοποιούν ελληνικές πρώτες ύλες (συχνά γιατί δεν υπάρχουν πια).
Δείτε, στο μεταξύ τι έκαναν τα τελευταία 20 χρόνια, άλλες χώρες που βρίσκονταν τότε πίσω από μας - άλλες ευρωπαϊκές ή απλώς γειτονικές μας χώρες:
Δείτε τι έκανε η Τουρκία, η Ρουμανία, η Τσεχία, η Σλοβακία, η Ουγγαρία, ακόμα και η Αλβανία.
Όλες κάτι κάνουν, κάτι προσπαθούν, και κάποιες φορές έχουν θεαματικά αποτελέσματα.
Εμείς τίποτε! Απολύτως.
Προ της κρίσης και μετά την κρίση - και ανεξάρτητα από την κρίση.
Κι ύστερα συγκρίνετε τη φορολογία επιχειρήσεων στην Ελλάδα και στις γύρω χώρες.
Και θα καταλάβετε.
Έχουμε συνήθως διπλάσια - στην καλύτερη, μιάμιση φορά μεγαλύτερη φορολογία!
Συγκρίνετε την «προκαταβολή φόρου» στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες.
Εμείς έχουμε 100% επί κερδών που ακόμα ΔΕΝ υπάρχουν - οι άλλοι έχουν μηδέν!
Δείτε τη γραφειοκρατία αδειοδότησης – σε μας και στις άλλες. Θα φρίξετε…
Δείτε την ταχύτητα διεκπεραίωσης επιχειρηματικών υποθέσεων στη Δικαιοσύνη– εμείς πέντε με δέκα χρόνια, οι άλλοι το πολύ δύο (συνήθως κάτω από ενάμιση χρόνο).
Δείτε την ασυδοσία των συνδικάτων ή τα «μακριά χέρια» των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που πνίγουν κάθε επενδυτική πρωτοβουλία (ή ζητούν «νταβατζιλίκι» για να την επιτρέψουν) και την «συνεργασία τους» με την Αρχαιολογική υπηρεσία και τους επαγγελματίες Οικολόγους - που μπλοκάρουν συστηματικά κάθε επενδυτικό σχέδιο!
Δεν είναι η κρίση που μας πήγε πίσω.
Η κρίση μας βούλιαξε, αλλά πίσω πηγαίναμε και πριν την κρίση.
Απλά μέσα στην επίπλαστη «ευημερία με δανεικά» τότε, δεν το καταλαβαίναμε.
Όλο το «μοντέλο ανάπτυξης» που είχαμε ήταν λάθος!
Το κακό είναι πως δεν φαίνεται να το έχουμε καταλάβει.
- Αλήθεια Τρίτη: Εξωτερική πολιτική ουσιαστικά δεν έχουμε! Πλέον…
Αυτή η διαρκής επίκληση του «Διεθνούς Δικαίου» - που υποτίθεται ότι αυτόματα και λυσιτελώς μας «προστατεύει» από κάθε απειλή και «περιφρουρεί», λέει, τα κυριαρχικά μας δικαιώματα - είναι φενάκη!
Δεν αρκεί! Όταν δεν μπορείς να περιφρουρήσεις τα κυριαρχικά σου δικαιώματα από κάποιον που σου τα παραβιάζει εμπράκτως, τότε αργά ή γρήγορα, όλοι οι άλλοι θα σου ζητήσουν να διαπραγματευτείς και να τα «μοιράσεις» με τον επίβουλο γείτονα!
Και το κακό είναι ότι δεν θα τελειώσει εκεί.
Μόλις σου πάρει κάτι, μετά από συνεχές bulling (παραβιάσεων, αναπάντητων προκλήσεων κλπ.), μετά από λίγο θα σου ζητήσει κάτι παραπάνω.
Προχθές βγήκε ο Ερντογάν και έκανε προκλητικές δηλώσεις ποζάροντας μπροστά από ένα χάρτη όπου το μισό Αιγαίο εμφανιζόταν υπό τουρκικό «έλεγχο»!
Ο υπουργός μας απάντησε ότι… «δεν καταλαβαίνει τι εξυπηρετεί αυτό»!
Σου δηλώνει επίσημα τις διεκδικήσεις του! Αυτό σημαίνει.
Τι δεν καταλαβαίνεις;
Πρώτα στο δηλώνει τηλεοπτικά κι ύστερα στέλνει και ερευνητικά σκάφη να κάνουν προκλητικά γεωτρήσεις – στη δική μας ΑΟΖ!
Κι ο δικός μας ακόμα… «δεν καταλαβαίνει»!
Δεν είναι ο πρώτος. Υπάρχουν και χειρότερα:
Ο Τσίπρας είχε δηλώσει επίσημα ότι στη θάλασσα… δεν υπάρχουν σύνορα!
Ήθελε να πει, βέβαια, ότι δεν είναι εύκολο να φυλαχθούν τα θαλάσσια σύνορα!
Δεν είναι εύκολο, πράγματι, αλλά οι προηγούμενοι τα φύλαγαν αποτελεσματικά!
Και τα καραβάνια των λαθρομεταναστών ΔΕΝ πέρναγαν τότε!
Και κόσμος δεν πνίγονταν γιατί ελάχιστοι τόλμαγαν να περάσουν, αφού ήξεραν ότι παρακάτω δεν θα προχωρούσαν και θα κατέληγαν στην Αμυγδαλέζα, απ’ όπου τελικά, μετά από λίγο, μόνοι τους ζητούσαν να επαναπατριστούν – κι όχι μέσω Τουρκίας!
Ο Τσίπρας άνοιξε τα σύνορα, ουσιαστικά «κάλεσε» τους διακινητές να φέρουν εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες και μετέτρεψε τα νησιά μας σε hot spots! (ενώ αφόπλισε και τα σκάφη μας του Λιμενικού που μετατράπηκαν, από φρουρούς των θαλασσίων συνόρων σε… ναυαγοσωστικά).
Κάτι δεν κάνουμε σωστά!
Ναι, εδώ και πολλά χρόνια, όμως επί Τσίπρα περάσαμε σε «νέο επίπεδο»: Ο Τσίπρας με την πληγή της μαζικής λαθρομετανάστευσης που άνοιξε, ουσιαστικά άρχισε τη «Φιλανδοποίηση» της Ελλάδας!
Έδωσε στον Ερντογάν ένα φοβερό «μοχλό» να μας εκβιάζει:
- Κάντε μου τα χατίρια, η αλλιώς θα σας στείλω άλλο ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες και θα σας βουλιάξω τα νησιά – και την ενδοχώρα σας!
Αυτό το «μοχλό εκβιασμού» ΔΕΝ το είχε πριν – ο Τσίπρας του τον προσέφερε…
Κάτι στραβό κάναμε επί πολλά χρόνια, αλλά τουλάχιστον κρατούσαμε κάποιον έλεγχο.
Τώρα – επί Τσίπρα και εξ αιτίας του - χάθηκε κάθε έλεγχος.
(Και ο άλλος εξακολουθεί να ΜΗ καταλαβαίνει, τι ακριβώς κάνει ο Ερντογάν…)
- Αλήθεια τέταρτη: Δεν υπάρχει τίποτε το «ανθρωπιστικό» στην ανοχή της λαθρομετανάστευσης!
--Δεν είναι «πρόσφυγες»! Είναι πια λαθρομετανάστες…
--Δεν είναι «οικονομικοί μετανάστες»! Δεν έρχονται αναζητώντας κάποια δουλειά.
Είναι από τα πριν δικτυωμένοι και έχουν απαιτήσεις να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τον δικό μας και να επιβάλλουν τα δικά τους ήθη, τη Σαρία κλπ…
--Δεν μπαίνουν νόμιμα! Έρχονται με το έτσι θέλω και απαιτούν πράγματα λες και τους τα χρωστάμε.
--Τους μεταφέρουν εγκληματικά κυκλώματα!
Που θα έπρεπε να τα κυνηγάμε αμείλικτα.
- Γιατί πρώτον, φέρονται απάνθρωπα στα θύματά τους,
- δεύτερον τους δίνουν ψεύτικα χαρτιά,
- τρίτον τους δασκαλεύουν να λένε ψέματα,
- τέταρτον εξαγοράζουν συνειδήσεις δεξιά κι αριστερά (ακόμα και τον Τύπο εξαγοράζουν)
- και πέμπτο, διακινούν παράνομα ναρκωτικά, πορνεία, παιδική πορνεία και όπλα!
Δεν υπάρχει τίποτε «ανθρωπιστικό» σε όλα αυτά! Κι όμως τα ανεχόμαστε.
Τα ξέρουμε, τα δικαστήριά μας τα έχουν αποκαλύψει πλήρως. Κι όμως τα ανεχόμαστε.
Κάτι δεν πάει καλά!
- Αλήθεια Πέμπτη: Επιτρέπουμε τη συστηματική διαστρέβλωση της ιστορικής μνήμης. Το ΚΚΕ θέλει να κάνει «μνημείο ηρώων» στη Γιάρο! Η Μακρόνησος ήδη θεωρείται «ιερός τόπος». Εκεί που κρατήθηκαν κομμουνιστές κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά τον Εμφύλιο.
Είναι αυτό «ιστορική μνήμη»;
Είναι αυτό «εθνική συμφιλίωση», να εμφανίζονται κάποιοι ως μόνιμα «θύματα» και κάποιοι ως μόνιμοι «θύτες»;
Ερώτηση:
Τα θύματα στην πηγάδα του Μελιγαλά, που σφαγιάστηκαν από τους Κομμουνιστές δεν θα τα τιμήσουμε;
- Τα θύματα της στο Φενεό Κορινθίας, που σφαγιάστηκαν (αφού βασανίστηκαν προηγουμένως), επίσης από Κομμουνιστές, δεν θα τα τιμήσουμε;
- Τα θύματα στο στρατόπεδο Μακρογιάννη που κράτησαν την Αθήνα έξω από τον έλεγχο των Κομμουνιστών, το Δεκέμβριο του 1944, δεν θα τα τιμήσουμε;
- Τη σφαγή της Ελένης Παπαδάκη, θα την τιμήσουμε ποτέ;
- Τα θύματα από την τελική έφοδο του Εθνικού στρατού στο Γράμμο, τον Αύγουστο του
- 1949, δεν θα τα τιμήσουμε; Στο κάτω-κάτω αυτά μας κράτησαν και δεν γίναμε Αλβανία τότε!
Πώς γίνεται τους κρατουμένους Κομμουνιστές να πρέπει να τους γιορτάζουμε ως «ήρωες» στο όνομα της «εθνικής συμφιλίωσης», ενώ τα θύματα των μαζικών σφαγών από τους Κομμουνιστές, όταν τα τιμούμε να θεωρούνται… «γιορτές μίσους»;
Κάτι κάνουμε στραβά εδώ και τέσσερις δεκαετίες.
Εθνική συμφιλίωση σημαίνει να αφήσουμε οριστικά τον εμφύλιο πίσω!
Όχι οι ηττημένοι του εμφυλίου να ξαναγράψουν την Ιστορία με τον πιο στρεβλό – μισαλλόδοξο και εκδικητικό - τρόπο!
Αυτά όλα τα ξέρουμε, πια! Όλοι…
Αλλά δεν λέγονται επίσημα. Είναι καιρός να ειπωθούν.
Η αλήθεια που πονάει είναι πάντα η αλήθεια που λυτρώνει.
Τελικά είναι και αλήθεια που ενώνει - ένα λαό που δεν ανέχεται άλλες αποσιωπήσεις και άλλες «μισές αλήθειες»!
