Η «προέλασις ελευθερωτών» πήγε τελικά περίπατο και μπήκαν οι Τούρκοι!.. ΤΟ ΚΥΡΙΟ άρθρο του «Ελεύθερου Λαού» το Σάββατο 13 Ιουλίου 1...
Η «προέλασις ελευθερωτών» πήγε τελικά περίπατο και μπήκαν οι Τούρκοι!..
ΤΟ ΚΥΡΙΟ άρθρο του «Ελεύθερου Λαού» το Σάββατο 13 Ιουλίου 1974, υπό τον τίτλο «Μόνον ως ελευθερωτής», αποτελούσε σφοδρό κατηγορητήριο κατά του στρατιωτικού καθεστώτος των Αθηνών, κατέληγε δε με τα εξής:
«Πώς είναι δυνατόν να διεξαχθούν επαφαί με εκείνους οι οποίοι καραδοκούν να προδώσουν τον εθνικόν αγώνα του κυπριακού Ελληνισμού, οι οποίοι είναι έτοιμοι να εξοντώσουν τον Εθνάρχην και να θυσιάσουν την Κύπρον, δια να παραμείνουν στην εξουσίαν;
Πώς είναι δυνατόν ο Εθνάρχης των πανελλήνων να δεχθεί συνομιλίας μετά των τυράννων των Ελλήνων;
Πώς είναι δυνατόν ο ηγέτης, η ελπίς και δύναμις του Έθνους, να προσέλθη εις συνάντησιν συνδιαλλαγής και συνεννοήσεως μετά των ολετήρων του Έθνους, των δεσμωτών του Ελληνισμού;
Ο Εθνάρχης δεν πρέπει να μεταβή τώρα εις Αθήνας. Εις ελευθέρας Αθήνας ναι, διότι πιστεύομεν ότι καθήκον του Εθνάρχου είναι να επισκέπτεται την ελευθέραν ελληνικήν πρωτεύουσαν, αλλά τώρα ουδεμίαν θέσιν δύναται να έχει εις το λίκνον της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, όταν τούτο στενάζει υπό στυγνόν ζυγόν τυραννίας.
Εκτός εάν θα μεταβή εις Αθήνας, η δε μετάβασίς του θα είναι προέλασις ελευθερωτών.»
Η επίσκρψη Σάββα Κψνσταντόπουλου στην Κύπρο
Δεν ήθελε, λοιπόν, ο «Ελεύθερος Λαός» να πάει στην Αθήνα ο Μακάριος.
Στην ουσία, ο ίδιος ο Μακάριος δεν ήθελε, αφού, κατά το μάλλον ή ήττον, αυτός ήταν ο υποβολέας του πιο πάνω άρθρου, αφού η εφημερίδα χρηματοδοτείτο από αυτόν και αποτελούσε το προσωπικό του εκφραστικό όργανο.
Τότε γιατί δέχτηκε να προβεί σε συνομιλίες και συνεννοήσεις με τον απεσταλμένο της Χούντας, εκδότη της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος» Σάββα Κωνσταντόπουλο, με τον οποίο διατηρούσε στενή φιλία;
Ο Κωνσταντόπουλος είχε έρθει στην Κύπρο στις 8 Ιουλίου 197 και μετέφερε μήνυμα στον Μακάριο από τον Πρωθυπουργό Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο.
Το μήνυμα αφορούσε έκκληση να δεχτεί ο Κύπρος Πρόεδρος πρόσκληση της Ελληνικής Κυβέρνησης να μεταβεί στην Αθήνα, για να συζητήσουν την επιστολή του προς τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη, αλλά και να μην δημοσιεύσει την επιστολή «μέχρι πέρατος των συζητήσεων, ώστε να υπάρξει ο απαραίτητος χρόνος και το κατάλληλον κλίμα, προς εξεύρεσιν λύσεως.»
Ο Μακάριος απέρριψε το μήνυμα, έδωσε στη δημοσιότητα την επιστολή προς Γκιζίκη και επέμενε στις θέσεις του για εκδίωξη των Ελλήνων αξιωματικών από την Κύπρο και μείωση της θητείας των εθνοφρουρών.
Έσπευσε, μάλιστα, με ειδικό απεσταλμένο να επιδώσει στον βασιλιά Κωνσταντίνο και τον αυτοεξόριστο Καραμανλή, αντίγραφο της επιστολής προς Γκιζίκη.
Οι σχέσεις Μακαρίου με τη Χούντα των Αθηνών
Ο «Ελεύθερος Λαός» στο προαναφερόμενο απόσπασμα από άρθρο του, μιλά για «τύραννους» και «δεσμώτες του Ελληνισμού», οι οποίοι, όμως, ΕΠΙΣΗΜΑ, για τον Μακάριο ήταν «η Εθνική Κυβέρνηση της μητρός πατρίδος».
Το «Εθνικό Κέντρο», με το οποίο συνεργαζόταν στενά και συνομιλούσε κάθε τρεις και δύο και στις πλείστες περιπτώσεις, μετά από τις διαβουλεύσεις τους, ανακοινωνόταν «συναντίληψη και απόλυτος ταυτότης απόψεων».
Οι εκατέρωθεν φιλοφρονήσεις και χαριεντισμοί έδιναν και έπαιρναν σε κάθε συνάντηση, φαίνεται, όμως, ότι αποτελούσαν εκδηλώσεις υποκρισίας εκατέρωθεν.
Μετά την απόρριψη, λοιπόν, του μηνύματος Ανδρουτσόπουλου, οι της Χούντας συσκέφτηκαν, το Σάββατο 13 Ιουλίου, και ανακοίνωσαν πρόθεσή τους για συνέχιση της σύσκεψης τη Δευτέρα 15.7.74.
Επρόκειτο για κόλπο, όμως, αφού τη Δευτέρα εκδηλώθηκε το Πραξικόπημα, σε ώρα, μάλιστα, ασυνήθιστη για στρατιωτικά κινήματα.
Κι εκεί, ακριβώς, ήταν που την πάτησε ο Μακάριος.
Το θετικό που υπάρχει στο θέμα αυτό, είναι ότι αποφεύχθηκαν τα πολλά θύματα, τα οποία στα σίγουρα θα υπήρχαν αν το Πραξικόπημα εκδηλωνόταν νύχτα, όταν οι μακαριακές δυνάμεις ήσαν «με το σπαθί στο χέρι».
«Μια γωνίτσα εκεί στην Κερύνεια!..»
Το καίριο ερώτημα, είναι γιατί ο Μακάριος έσπευσε ν’ απορρίψει αμέσως το μήνυμα των Χουντικών.
Η απάντηση, που αβίαστα βγαίνει από τα γεγονότα, είναι ότι αισθανόταν πανίσχυρος, θεωρούσε τη πτώση των στρατιωτικών δεδομένη και το ανέβασμά του στους εφτά ουρανούς πάνω από σίγουρη.
Κι αυτό, γιατί οι «στρατηγοί» και «επιτελάρχες» του, όπως αναφέραμε και πριν, τον είχαν κάμει σίγουρο πέρα για πέρα γι’ αυτό, άρα, τα πράγματα «πήραν την πορεία τους» και πισωγύρισμα δεν συνέφερε ποσώς.
Στα τσακίδια, βέβαια, οι συνέπειες με τους Τούρκους, οι οποίοι, κατά τον Αρχηγό Ενόπλων Δυνάμεων της Χούντας και μέτοχο στο όλο σχέδιο στρατηγό Γρηγόριο Μπονάνο, «θα έπαιρναν μόνο μια γωνίτσα εκεί στην Κερύνεια»!
Οι «φίλοι» και «αδελφοί» μας, όμως, Τούρκοι δεν περιορίστηκαν στη γωνίτσα, αλλά πήραν τη μισή Κύπρο και, με την αφροσύνη της ελληνικής πλευράς που συνεχίζεται, υπολογίζουν να την καταλάβουν ολόκληρη.
Όσο για τα περί «ελευθερωτή Μακαρίου», αυτά εναρμονίζονται πλήρως με όσα έγραψε και προηγουμένως ο «Ελεύθερος Λαός» και για τα οποία ποτέ μέχρι σήμερα δεν δόθηκε η παραμικρή εξήγηση.
Ως εκ τούτου, είναι καιρός να τεθεί επί τάπητος το υλικό αυτό, να μελετηθεί επισταμένα ώστε να δοθούν απαντήσεις σε όλα, ει δυνατόν, τα ερωτήματα που υπάρχουν.
Αυτό που είναι βέβαια καθαρό, είναι ότι δίχως φωτιά δεν βγαίνει καπνός.
Δίχως να ήξεραν κάποιοι γεγονότα που θα γίνονταν, δεν θα μπορούσαν να ήσαν σίγουροι γι’ αυτά, ώστε να τα γράφουν και σε εφημερίδα.
Ότι ήσαν…μάγοι και πρόβλεπαν το μέλλον, μόνο σαν αστείο μπορεί να λεχθεί.
Θα τολμήσει, έστω, κάποιος από τους ζώντες και γνωρίζοντες πρόσωπα και πράγματα ιθύνοντες του «Ελεύθερου Λαού», να δώσει κάποιες εξηγήσεις, 40 έστω χρόνια μετά;
Αλλά και να μην πουν οτιδήποτε, η Ιστορία έχει ήδη τροφοδοτηθεί επαρκώς. Ακριβώς, γιατί τα γραφτά μένουν. Scripta manet, κατά τους Λατίνους.
(Αρχείο Νίκου Παπαναστασίου-απόσπα;σμα)
