Τριάντα χρόνια αγώνα στο ΕΔΑΔ συμπληρώθηκαν στις 22 Ιουλίου για την ξεναγό από την Κερύνεια, «τη γυναίκα που νίκησε τον Αττίλα...
Τριάντα χρόνια αγώνα στο ΕΔΑΔ συμπληρώθηκαν στις 22 Ιουλίου για την ξεναγό από την Κερύνεια, «τη γυναίκα που νίκησε τον Αττίλα», την Τιτίνα Λοϊζίδου.
Κατάφερε να καταδικάσει την Τουρκία, να πάρει τις αποζημιώσεις για τη μη χρήση της περιουσίας της και από το 2005 αγωνίζεται για την απόδοση της περιουσίας της.
Αυτή είναι η πιο δύσκολη μάχη, όπως λέει, μια που η Άγκυρα επενδύει πολιτικό κεφάλαιο για κλείσιμο της υπόθεσης Λοϊζίδου.
Αποκαλύπτει πως ενώ το σύστημα έχει δουλέψει εξαιρετικά μέχρι τώρα, όσον αφορά την εφαρμογή της απόφασης υπεισέρχονται άλλοι παράγοντες, οι οποίοι το υπονομεύουν, τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται πολλές φορές είναι πιο δυνατά από τις νομικές αποφάσεις.
Ενώ κέρδισε την υπόθεση, διασφαλίστηκε το ιδιοκτησιακό δικαίωμα των περιουσιών στα κατεχόμενα, διερωτάται τι θα γίνουν οι περιουσίες, αφού το θέμα έχει γίνει ακόμη πιο πολύπλοκο.
Η επόμενη μεγάλη μάχη θα δοθεί τον Σεπτέμβριο στο Στρασβούργο.
-Ποια εικόνα δεν έσβησε 30 χρόνια μετά την καταχώρηση της αγωγής εναντίον της Τουρκίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις 22 Ιουλίου 1989;
-Η οικογένειά μου στην Κερύνεια και η δράση μου στην πορεία «Οι Γυναίκες Επιστρέφουν».
Αυτές οι δύο εικόνες κυριαρχούν μέσα μου όσον αφορά τα 30χρονα από την αίτηση στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σχετικά με την ειρηνική απόδοση της περιουσίας μου στην κατεχόμενη Κερύνεια.
-Η μνήμη έχει ξεθωριάσει;
-Όχι, η μνήμη της ζωής μου στην Κερύνεια δεν έχει ξεθωριάσει -μπορεί κάποιες λεπτομέρειες, οι οποίες ανακαλούνται σε διάφορες περιόδους.
Όσον αφορά τις λεπτομέρειες, το γιατί αποφάσισα να κάνω την αίτηση, δεν έχει ξεθωριάσει καθόλου.
-Πόσο χρονών φύγατε από την Κερύνεια;
- Έφυγα το 1972, όταν παντρεύτηκα τον Αντρέα και ήλθα Λευκωσία.
Σκοπός μας ήταν να εγκατασταθούμε στην Κερύνεια, αλλά την εποχή εκείνη η πρόσβαση από και προς την Κερύνεια ήταν δύσκολη, γιατί υπήρχε το «κομβόι» των Ηνωμένων Εθνών.
-Τι ήταν το κομβόι;
-Το 1963, όταν έγιναν οι διακοινοτικές φασαρίες και οι Τούρκοι αποχώρησαν από την κυβέρνηση, έλεγχαν το βόρειο μέρος της εντός των τειχών Λευκωσίας, όπου και δημιουργήθηκε η Πράσινη Γραμμή, αλλά και τον δρόμο Λευκωσίας – Κερύνειας.
Αφού πήραν τον Άγιο Ιλαρίωνα, δημιούργησαν έναν θύλακα, από όπου μόνο με τη συνοδεία των Ηνωμένων οι Κερυνειώτες ερχόντουσαν, σε συγκεκριμένες ώρες, στη Λευκωσία.
Ήταν το λεγόμενο «κομβόι».
-Ο αγώνας σας ξεκίνησε με τις «Γυναίκες Επιστρέφουν»;
-Ναι, συμμετείχα από το 1975, όταν έγινε η πρώτη πορεία με επικεφαλής τη Μελίνα Μερκούρη.
Συνόδευσα την ομάδα της στην πορεία της Αμμοχώστου ως νεαρή ξεναγός.
Ο πατέρας μου εκείνη την εποχή ήταν εγκλωβισμένος στο ξενοδοχείο Ντόουμ στην Κερύνεια και ήθελα με την πράξη μου αυτή να δείξω ότι καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, ότι θέλουμε να επιστρέψουμε στα σπίτια μας, ότι η Κύπρος είναι μια.
Ο πατέρας μου έμεινε εγκλωβισμένος από τον Ιούλιο 1974 μέχρι τον Απρίλιο 1975, όταν τον έδιωξαν οι Τούρκοι.
-Ποια ήταν η πιο δυναμική πορεία των Γυναικών;
-Αυτή που έγινε στον Άγιο Παύλο το 1988, στην οποία η δρ Helen Σωτηρίου, με τις γυναίκες πίσω της, ήλθε αντιμέτωπη με τον τουρκικό κατοχικό στρατό.
Και οι πορείες στα Λύμπια και στην Άχνα το 1989 ήταν εξίσου δυναμικές. Στην πορεία στα Λύμπια είχα συλληφθεί μαζί με άλλες γυναίκες.
Είναι αυτή η πορεία που μου άνοιξε μιαν άλλη πορεία, αυτήν στο ΕΔΑΔ.
-Πώς εμπιστευτήκατε έναν 27χρονο τότε δικηγόρο, τον Αχιλλέα Δημητριάδη, για να ξεκινήσετε τον αγώνα στο ΕΔΑΔ;
-Λίγες βδομάδες μετά την πορεία, έμαθα από τον δικηγόρο μου Αχιλλέα Δημητριάδη, ο οποίος είχε κάνει μια εξειδίκευση «stage» στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο, ότι η Τουρκία είχε υπογράψει το άρθρο 25 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο επέτρεπε σε άτομα να καταχωρήσουν εναντίον της αιτήσεις για παραβίαση των ατομικών τους δικαιωμάτων.
Θεώρησα, λοιπόν, όταν ο Αχιλλέας μου εξήγησε ότι θα μπορούσα να αιτηθώ, ότι ήταν ένας πολύ αξιοπρεπής τρόπος να χρησιμοποιήσω τον μηχανισμό που μου επέτρεπε η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για να διεκδικήσω το δικαίωμα για την ελεύθερη και ειρηνική απόλαυση της περιουσίας μου.
Ναι, τον εμπιστεύθηκα, γιατί το ένστικτό μου μού έλεγε ότι ήταν πολύ σωστός δρόμος.
-Ξέρατε τι ήταν το ΕΔΑΔ;
-Είχα κάποια αντίληψη για την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όχι όμως γνώση των διαδικασιών της αίτησης.
Ο πατέρας μου, όταν γύρισε εγκλωβισμένος, ως γιατρός κατέθεσε, για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που είχε βιώσει, στην 1η Διακρατική, της οποίας, δυστυχώς, το θετικό για μας πόρισμα δημοσιεύθηκε πολύ αργότερα, για πολιτικούς λόγους.
-Βέβαια τότε κανείς δεν ήξερε για ανθρώπινα δικαιώματα;
-Όλοι οι πρόσφυγες με την εκδίωξή τους από τις πατρογονικές τους εστίες είχαν βιώσει την καταπάτηση του δικαιώματος ειρηνικής απόλαυσης της περιουσίας τους.
Ένα πράγμα που πιστεύω ότι δημιούργησε η υπόθεσή μου και η δημοσιότητα που πήρε είναι πως έδωσε ουσία στο ότι υπάρχει κάποιο σύστημα, που είναι έτοιμο να εξετάσει το γεγονός ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας στερήσει τον χώρο από όπου καταγόμαστε.
-Προβληματιστήκατε πριν να λάβετε την απόφαση;
-«Οι Γυναίκες Επιστρέφουν» και η τελευταία πορεία προς τα κατεχόμενα μου δημιούργησαν κατά κάποιον τρόπο ένα αδιέξοδο...
Μια νέα, παρόμοια απόπειρα ίσως να είχε το ίδιο αποτέλεσμα.
Ο Αχιλλέας μου άνοιξε τον δρόμο προς το Στρασβούργο.
Ενδόμυχα ήξερα ότι έπαιρνα τη σωστή απόφαση.
Το συζήτησα με τον άντρα μου και με τον πατέρα μου, ο οποίος μου είπε να προχωρήσω, «για να βάλω ένα μικρό τουβλούδι».
Έτσι και προχώρησα, έχοντας εμπιστοσύνη στον Αχιλλέα.
-Πώς σας αντιμετώπισε στην αρχή ο κόσμος;
-Ο απλός ο κόσμος το έβλεπε θετικά, δυσπιστία όμως εισέπραττα από ορισμένα ανώτερα κυβερνητικά στελέχη.
Νομίζω ότι φοβόντουσαν μήπως η δική μου υπόθεση έμπαινε εμπόδιο στις συνομιλίες ...
-Πώς ήταν πρώτη μέρα που βρεθήκατε στην αίθουσα δικαστηρίου στο Στρασβούργο;
-Να σας πω ότι η υπόθεσή μου είναι από τις λίγες που πέρασαν από όλα τα νενομισμένα τμήματα, όλες τις διαδικασίες για ατομική προσφυγή.
Το σύστημα τότε ήταν διαφορετικό.
Πήγα πρώτα από την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της οποίας τα μέλη ήταν πρέσβεις, νομικοί, η οποία είχε πολιτικό χαρακτήρα.
Η Επιτροπή αυτή εξέτασε εκ πρώτης όψεως αν υπήρχε παραβίαση.
Έκριναν πρώτα ότι ο γεωγραφικός περιορισμός που έβαλε η Τουρκία ήταν άκυρος και μετά εξέτασαν την υπόθεση στην ουσία της.
Με τον τρόπο που μέτρησαν τις ψήφους δεν την έστειλαν στο Δικαστήριο.
Χρησιμοποίησα το όπλο που μου παρείχε το σύστημα, να κάνω αίτηση στην Κυπριακή Κυβέρνηση μέσω του Γενικού Εισαγγελέα, για να πάρει εκείνη την υπόθεση στο Δικαστήριο, παραμένοντας όμως ατομική.
Το έκανε η Κυβέρνησή μας πέντε λεπτά πριν τις 12 που έληγε η προθεσμία, με απόφαση του αείμνηστου Προέδρου Γλαύκου Κληρίδη, ο οποίος είχε πάρει νομική συμβουλή από τον Άγγλο νομικό Ian Brownly.
Από τότε την υπόθεση υποστήριζε και η Κυβέρνηση με την παρουσία του Γενικού Εισαγγελέα Μιχαλάκη Τριανταφυλλίδη και αργότερα του Αλέκου Μαρκίδη.
-Αν δεν έπαιρνε αυτή την απόφαση η Κυπριακή Κυβέρνηση;
-Τότε η υπόθεση δεν θα προχωρούσε.
Ήταν μεγάλη καμπή.
H Κυπριακή Κυβέρνηση παραπέμπει την υπόθεση στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και το 1996 βγαίνει η πιο σημαντική απόφαση, που λέει ότι το ψευδοκράτος είναι μια υποτελής διοίκηση της Τουρκίας, θεωρεί ότι η Τουρκία είναι υπεύθυνη για οτιδήποτε συμβαίνει στα κατεχόμενα και αναγνωρίζει ως νόμιμη κυβέρνηση την Κυπριακή Δημοκρατία.
Επίσης αναγνωρίζει ότι υπάρχει συνεχιζόμενη καταπάτηση του ανθρώπινου δικαιώματος της ειρηνικής απόλαυσης της περιουσίας μου.
Μετά, αυτεπάγγελτα το Δικαστήριο επιδίκασε αποζημιώσεις για τη μη χρήση της περιουσίας.
Το 1998 το δικαστήριο επιδίκασε αποζημιώσεις, που συμπεριελάμβαναν ποσό μη χρήσης της περιουσίας, τα δικαστικά έξοδα και ποσό της ηθικής ζημιάς.
Η απόφαση για καταβολή αποζημιώσεων για μη χρήση
-Πώς θυμάστε τη μέρα που βγήκε η απόφαση το 1996;
-Πήγα στο Στρασβούργο με τον σύζυγό μου και τη δικηγόρο Ιωάννα Λοϊζίδου.
Ο Αχιλλέας Δημητριάδης έμεινε στην Κύπρο.
Η λειτουργός του ΕΔΑΔ που μας συνόδευσε στην αίθουσα του Δικαστηρίου φαίνεται ότι ήξερε την απόφαση. Μπήκαμε σε ένα άδειο Δικαστήριο.
Ήταν μόνο ο πρόεδρος και κάποιος από τους γραμματείς.
Οι Τούρκοι δεν είχαν έλθει. Καθόταν η Ιωάννα από τη μια και ο Αντρέας μου από την άλλη.
Μας έβαλαν την απόφαση μπροστά μας.
Πριν αρχίσει να τη διαβάζει ο δικαστής, είχα άγχος και η λειτουργός πλησίασε τον Ανδρέα και του είπε χαμογελώντας να μου κρατά το χέρι.
Όταν άρχισε να διαβάζει ο δικαστής -αρκετές σελίδες-, χάθηκα μέσα στους νομικούς όρους.
Η Ιωάννα με παρέπεμψε στη σελίδα με την τελική απόφαση.
-Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία σας στα ΜΜΕ βγαίνοντας από το Δικαστήριο, ανεμίζοντας την απόφαση στο χέρι γεμάτη χαρά.
-Ναι, ήταν μια αυθόρμητη κίνηση, ένιωσα ότι ήθελα να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί με τον κόσμο που τόσο αγκάλιασε αυτή την υπόθεση.
Αυτή ήταν η πρώτη νίκη, το 1996.
Δύο χρόνια μετά βγήκε η απόφαση για τη χρηματική αποζημίωση.
Ύστερα άρχισε άλλος αγώνας, για εφαρμογή της απόφασης. Μια άλλη καινοτομία ήταν ότι πήγαινα στο Στρασβούργο, με τη συμβουλή του Αχιλλέα Δημητριάδη, και έβλεπα τους μόνιμους αντιπροσώπους των κρατών μελών που ήταν υπεύθυνοι για την εκτέλεση των αποφάσεων.
Το 1998 έγινε μια μεγάλη αλλαγή στο σύστημα των δικαστηρίων, διότι έγιναν μέλη όλες οι χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ και έτσι έκαναν διαβαθμίσεις. Ξεκίνησε το σύστημα να ξεχειλίζει από αιτήσεις, πράγμα που χρησιμοποίησαν και οι Τούρκοι.
Πήγα στο Στρασβούργο το 1998 για να εκτελεστεί η απόφαση, το 2000, 2001 και το 2002.
Μετά από πάρα πολλές πιέσεις από το ίδιο το σύστημα, η Τουρκία έδωσε την αποζημίωση για τη μη χρήση της περιουσίας και βγήκε ψήφισμα ότι θα εξετάσει το θέμα της απόδοσης της περιουσίας το 2005.
Η πιο δύσκολη περίοδος είναι η παρούσα
-Πώς έγινε η πληρωμή;
-Η Τουρκία πλήρωσε μέσω του Συμβουλίου της Ευρώπης στον λογαριασμό μου στην Κύπρο.
Τα λεφτά δεν ήταν ο σκοπός, αλλά μια απόδειξη ότι λειτουργεί το σύστημα, ότι υπάρχει τεράστια ζημιά με την κατακράτηση των περιουσιών όλων των Κυπρίων.
Πήγα ξανά στο Στρασβούργο το 2005, όπου μπήκε στην ατζέντα για να εκτελεστεί η απόφαση της ειρηνικής απόδοσης της περιουσίας, που είναι και η πιο δύσκολη φάση για την υπόθεσή μου.
-Γιατί τώρα είναι η πιο δύσκολη στιγμή;
-Η Επιτροπή Υπουργών είναι δεσμευμένη να εφαρμόσει τις αποφάσεις του ΕΔΑΔ.
Το ΕΔΑΔ το 2010 αναγνώρισε την Επιτροπή Αποζημιώσεων που δημιούργησε η Τουρκία στα κατεχόμενα.
Το 2007, η Τουρκία, μέσω της παράνομης τότε Επιτροπής, αυτεπάγγελτα μου έκανε πρόταση για να πάρει την περιουσία και να μου δώσει αποζημίωση, αντίθετα με την απόφαση για απόδοση της ειρηνικής απόλαυσης της περιουσίας, ισχυριζόμενη ότι η περιουσία μου δόθηκε σε Τουρκοκύπριους πρόσφυγες, χωρίς να δώσει πληροφορίες σε ποιους και πότε, παρόλο που οι τίτλοι ιδιοκτησίας εξακολουθούν να μου ανήκουν. Φυσικά και δεν δέχτηκα.
Το θέμα τέθηκε ξανά το 2018, με την Τουρκία να επιμένει να κλείσει η υπόθεσή μου και να πάω στην επιτροπή.
-Γι’ αυτό πήγατε στο Στρασβούργο με την κόρη σας τον Μάιο του 2018;
-Ναι, είδαμε όλους τους πρέσβεις, εξηγώντας τους ότι η υπόθεσή μου είναι στα χέρια τους πολύ πριν από τη δημιουργία της Επιτροπής Αποζημιώσεων και θα πρέπει να δοθούν εξηγήσεις.
Η Τουρκία αποχώρησε από την Επιτροπή Υπουργών τον περασμένο Ιούνιο, επιμένοντας να κλείσει η υπόθεσή μου, και επανήλθε σφοδρότερη τον Ιούνιο του 2019 με το ίδιο επιχείρημα, με αποτέλεσμα να τεθεί σε ψηφοφορία να μην περάσει και την ίδια να επιμένει να ξανασυζητηθεί τον ερχόμενο τον Σεπτέμβριο του 2019.
Ήλπιζε ότι μετά από την ψηφοφορία των μελών-κρατών θα έκλεινε την υπόθεση.
Πολλοί τήρησαν αποχή, γεγονός που βοήθησε, αλλά υπάρχουν χώρες που είναι εναντίον μας, όπως οι Αγγλία και Γερμανία, και ελπίζω ότι αυτή τη φορά, και υπό το φως της ενημέρωσης που κάναμε στον Ύπατο Αρμοστή της Βρετανίας στη Λευκωσία, θα έχουμε αλλαγή στη στάση της Αγγλίας.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία είναι μεγάλη η βοήθεια του υπουργού Εξωτερικών, κυρίου Νίκου Χριστοδουλίδη, και της Εισαγγελίας.
-Τώρα τι γίνεται;
-Θα δοθεί ξανά μάχη τον Σεπτέμβριο και καθώς μιλάμε ήρθε ένα δημοσίευμα συνέντευξης του Κύπριου πρέσβη στο Στρασβούργο, κυρίου Αττά, που λέει ότι η Άγκυρα επενδύει πολιτικό κεφάλαιο για κλείσιμο της υπόθεσης Λοϊζίδου.
Είναι πολύ σημαντικό για την Τουρκία να κλείσει η υπόθεσή μου, διότι μαζί μου θα κλείσουν και άλλες 30 υποθέσεις που είναι στην Επιτροπή Υπουργών, με την πιο σημαντική, της Αρέστη, που έχει να κάνει με το Βαρώσι, και η υπόθεση Λόρδου.
-Είστε έρμαιο πολιτικών υπόγειων συνδιαλλαγών;
-Ναι. Ενώ το σύστημα έχει δουλέψει εξαιρετικά μέχρι τώρα όσον αφορά στην εφαρμογή της απόφασης, υπεισέρχονται πλέον άλλοι παράγοντες, οι οποίοι υπονομεύουν το σύστημα.
Η ατμόσφαιρα στο Στρασβούργο έχει διαφοροποιηθεί.
Τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται πολλές φορές είναι πιο δυνατά από τις νομικές αποφάσεις.
-Τα 30 αυτά χρόνια σκεφτήκατε κάποια στιγμή να σταματήσετε;
- Όχι. Κατά την εκδίκαση υπήρχαν στιγμές που ήμουν πολύ προβληματισμένη, όταν άκουγα τα επιχειρήματα των Τούρκων -πάντα τα ίδια.
Ήταν πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη και το νιώθω ακόμα.
Είχα δίπλα μου τον άντρα μου, Αντρέα, και τον Αχιλλέα Δημητριάδη, ο οποίος δρούσε προληπτικά.
Η πιο δύσκολη περίοδος είναι η παρούσα, διότι έχω να κάνω με ψήφους των χωρών-μελών και όχι με νομικά επιχειρήματα.
Δεν ξέρεις πάνω σε ποιες αρχές δίνονται οι ψήφοι.
Βέβαια μου έδωσε θάρρος η τελευταία απόφαση της Επιτροπής Υπουργών, που απέρριψε την πρόταση της Τουρκίας να κλείσει η υπόθεσή μου.
Γράφω βιβλίο με βάση το αρχείο μου που θα προσφέρω στον ακαδημαϊκό κόσμο
-Ξεκινήσατε τη διαδικασία με μαύρα μαλλιά, τώρα άσπρισαν και στον δρόμο χάσατε το στήριγμά σας, τον άντρα σας.
-Ναι, γι’ αυτό δίπλα μου τώρα είναι τα δυο μου παιδιά.
-Τι είναι η Κερύνεια για τα παιδιά σας;
-Ζουν την Κερύνεια μέσω εμου, αλλά και της υπόλοιπης οικογένειας.
Τους έχω δίπλα μου για κάθε απόφαση που θα πάρω και η σκυτάλη περνά σε αυτά.
-Πήγατε στην Κερύνεια μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων;
-Όχι, γιατί περιμένω να εφαρμοστεί η απόφαση και να ολοκληρωθεί.
-Η δημοσιότητα άλλαξε τη ζωή σας;
-Όχι, έπρεπε να τη χειριστώ με σεβασμό προς τον κόσμο που αγκάλιασε την υπόθεση με πολλή αγάπη. Χαίρομαι που είχε τέτοια απήχηση. Πάντα ένιωθα ότι έπρεπε να είμαι προσεκτική, γιατί είναι η μόνη υπόθεση που έχει εφαρμοστεί όσον αφορά στην αποζημίωση για τη μη χρήση της περιουσίας. Το μεγάλο μου δίλημμα είναι ότι κερδίσαμε την υπόθεση, αλλά ο αγώνας για το τι θα γίνουν οι περιουσίες δεν έχει τελειώσει, και το θέμα έχει γίνει ακόμη πιο πολύπλοκο.
-«Η γυναίκα που νίκησε τον Αττίλα»!
-Η νίκη είναι το νομικό πλαίσιο που δημιουργήθηκε για τις περιουσίες όλων των προσφύγων.
Το άλλο θετικό αυτής της υπόθεσης είναι ότι ευαισθητοποιήθηκε ο κόσμος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία έχουν και άλλες, πολλές παραμέτρους, όπως των αγνοουμένων.
Υπάρχει ένα διεθνές Σώμα, αυτό του Συμβουλίου της Ευρώπης, στο οποίο μπορεί ένα άτομο να αιτηθεί εναντίον κράτους-μέλους του Σ.Ε. για οποιαδήποτε καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να παρθούν αποφάσεις.
-Με τι ασχολείστε τώρα;
-Εκτός από το επάγγελμά μου, του ξεναγού και της εκπαιδεύτριας ξεναγών, ασχολούμαι με την καταγραφή του αρχείου της υπόθεσής μου, το οποίο άπτεται πολλών πτυχών.
Είμαι επίσης στη διαδικασία συγγραφής βιβλίου με βάση το αρχείο και πρόθεσή μου είναι, μελλοντικά, να έχουν πρόσβαση στο αρχείο φοιτητές των νομικών, πολιτικών και κοινωνιολογικών σπουδών.
Ελπίζω ότι έτσι θα προσφέρω στον ακαδημαϊκό κόσμο το πολύ σημαντικό αυτό υλικό για περαιτέρω μελέτη, συμβάλλοντας στην έρευνα των νομικών αλλά και πολιτικών στοιχείων αυτής της υπόθεσης, του ενός ατόμου εναντίον της Τουρκίας.
ΠΗΓΗ: Philenews.com
