γράφει ο Γεώργιος Μανωλόπουλος Τέσσερις και πλέον δεκαετίες Κυπριακό ή τουλάχιστον από τα γεγονότα που το σημάδεψαν στη μν...
γράφει ο Γεώργιος Μανωλόπουλος
Τέσσερις και πλέον δεκαετίες Κυπριακό ή τουλάχιστον από τα γεγονότα που το σημάδεψαν στη μνήμη του περισσότερου κόσμου.
Γιατί το εν λόγω ζήτημα έχει μεγαλύτερη ιστορία.
Οι αγώνες των Κυπρίων για Ένωση ξεκινούν προπολεμικά ενώ και τα γεγονότα που εκτροχίασαν τη πορεία για την Ένωση, προηγούνται της τουρκικής εισβολής του 74 και είναι εξίσου σημαντικά με αυτή.
Δεν είναι του παρόντος όμως να περιγραφούν.
Τα γεγονότα του 74 ήταν μία ακόμα, η τελευταία μέχρι στιγμής, κίνηση πριν την πολυπόθητη Ένωση.
Στα χρόνια αμέσως μετά την εισβολή, ένα αίσθημα ενοχής επικάθησε επί της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας της Ελλάδος.
Ξεχάστηκε ο αγώνας της ΕΟΚΑ για την απελευθέρωση από το Βρετανικό ζυγό και διαγράφηκε από το πολιτικό λεξικό ο όρος ΕΝΩΣΗ.
Γιατί αυτό το αίσθημα ντροπής;
Ντρεπόμαστε για την Ένωση της Επτανήσου, της Κρήτης ή των Δωδεκανήσων μετά από τόσους αγώνες, επαναστάσεις και αίμα.
Είναι καλύτερα που ξεχάσαμε τη Βόρειο Ήπειρο;
Είμαστε υπερήφανοι για αυτή τη λήθη και την απραξία;
Ή όποιος πρόλαβε να μπει στην Ελλάδα μπήκε;
Εκεί είναι που πρέπει να ντρεπόμαστε.
Έγιναν λάθη το 74.
Δεν πρέπει να αισθανόμαστε όμως ένοχοι για τη σκέψη και τη προσπάθεια.
Ο στόχος ήταν σωστός.
Πρέπει να αισθανόμαστε οργή που αποτύχαμε.
Πρέπει να αισθανόμαστε ντροπή που αφήσαμε εθνάρχες να κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Πρέπει να αισθανόμαστε ένοχοι που δε σχεδιάζουμε την συνέχιση της προσπάθειας.
Αυτή η καταισχύνη αποτελεί στίγμα για όλη την ελληνική ιστορία και το πολιτισμό που υποτίθεται ότι κουβαλάμε.
Δεν είμαστε πια Έλληνες και αυτό φαίνεται και στη Μεταπολιτευτική κοινωνία που δημιουργήσαμε.
Μαντρωθήκαμε εντός των Ελλαδικών συνόρων και διακηρύξαμε ότι η «Κύπρος κείται μακράν».
Η Κύπρος όμως είναι το σημείο όπου τα ελληνικά όπλα είναι πιο κοντά από οπουδήποτε απέναντι στις ορδές των Μογγόλων.
Η Κύπρος είναι ένα ελληνικό νησί όσο και η Εύβοια ή η Ρόδος που όμως παραμένει ημικατεχόμενο.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όση ανθελληνική προπαγάνδα και να κάνουν, οι Κύπριοι είναι τόσο Έλληνες όσο και οι Κεφαλλονίτες ή οι Κρήτες.
Αλλά και στο νησί πρέπει να ντρέπονται.
Οι πατεράδες τους αγωνιστήκανε και εξευτέλισαν τη Βρετανική αυτοκρατορία που έφθασε στο σημείο να κρεμάει εφήβους.
Και οι θυσίες αυτές έγιναν όχι για οικονομική ευημερία αλλά για ΕΝΩΣΗ.
Επειδή δηλαδή θιχθήκανε οι δημοκρατικές ευαισθησίες το 74, ξεχνάμε τον προαιώνιο πόθο και κυνηγάμε αξιώματα και κυβερνητικά μεγαλεία;
Μπορούμε να συγχωρούμε και να ξεχνάμε εισβολή, κατοχή, βιασμούς και αγνοούμενους από τη Τουρκία προς χάριν της «ένωσης» μέσω σχεδίων Ανάν, κρεμάλες και φυλακές από τους Βρετανούς, αλλά δε μπορούμε να συγχωρέσουμε την Μητέρα Πατρίδα για τα λάθη των στρατιωτικών και τις προδοσίες των δημοκρατικών πολιτικών της;
Μετά τη τελευταία προσπάθεια πραξικοπήματος στη Τουρκία, οι Τουρκικές ένοπλες δυνάμεις ξεχαρβαλώθηκαν.
Για παράδειγμα, με το πογκρόμ που ακολούθησε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, έμειναν με ελάχιστους πιλότους στις θέσεις τους και με πολλούς από αυτούς να παρουσιάζονται στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς τους προτού αναλάβουν αποστολές πάνω από τη Συρία ή το Αιγαίο!
Και οι στρατιωτικές τους αδυναμίες τους φαίνονται ακόμα και σήμερα τόσο στη Συρία όσο και στη Μεσόγειο.
Πράξαμε τίποτα;
Τολμήσαμε τίποτα όσο ήταν απασχολημένοι;
Είχαμε καν επιτελικά σχέδια έτοιμα εάν μας παρουσιαζόταν μια ευκαιρία όπως το πραξικόπημα και το πογκρόμ των στρατιωτικών τους;
Ως εγγυήτρια δύναμη γιατί να μη τολμήσουμε να πετάξουμε στη θάλασσα τον παράνομο στρατό κατοχής;
Φοβόμαστε τον ΟΗΕ ή τι θα πει η διεθνής κοινότητα που διορθώσαμε μια παρανομία;
Θα ερχόταν κανείς να μας εμποδίσει όπως δεν εμπόδισαν τη Τουρκία τόσα χρόνια;
Και αν στο τέλος μας κατακρίνουν και γίνουμε για λίγο παρίες του διεθνούς συστήματος, δεν θα άξιζε το κόπο;
Μία άλλη μικρή χώρα της Μεσογείου θα ήταν έτοιμη, δε θα δίσταζε και δε θα ρώταγε κανέναν.
Μία άλλη μικρή χώρα της Μεσογείου θα ήταν έτοιμη, δε θα δίσταζε και δε θα ρώταγε κανέναν.
Η Ελληνική διπλωματία πρέπει να έχει πάντα ένα στόχο στο Κυπριακό, την ΕΝΩΣΗ.
Ο δε Ελληνικός Στρατός πρέπει να είναι έτοιμος για την απελευθέρωση των σκλαβωμένων εδαφών, όταν του δοθεί η ευκαιρία.
Αυτή είναι η αποστολή του.
Δεν είναι ούτε για παρελάσεις ούτε για τη φροντίδα των λαθρομεταναστών.
Και όποιος δε φροντίζει ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες διπλωματικές προϋποθέσεις και ο ΕΣ να είναι έτοιμος για αυτή του την αποστολή, είναι απλά εχθρός του Έθνους.
www.elkosmos.gr
www.elkosmos.gr
