Στον σύγχρονο ανελέητα ανταγωνιστικό κρατοκεντρικό κόσμο μια κοινωνία επιβιώνει εάν διαθέτει κράτος. Κράτος ισχυρό, άρτια ...
Στον σύγχρονο ανελέητα ανταγωνιστικό κρατοκεντρικό κόσμο μια κοινωνία επιβιώνει εάν διαθέτει κράτος.
Κράτος ισχυρό, άρτια οργανωμένο και ανεξάρτητα πολιτικών ομάδων ή προσώπων επιτελικά προικισμένο με κρατικούς λειτουργούς και όχι περιφερόμενους ιδιώτες.
Επίσης, πραγματική και όχι κατ’ όνομα δημοκρατία.
Μπορεί κάποια στιγμή οι ευεργέτες να δημιούργησαν κάποια ιδρύματα ή να έδρασαν φιλανθρωπικά πλην αυτό δεν αρκούσε.
Οι κακοτυχίες που όλοι βιώνουμε σήμερα οφείλονται στην ανυπαρξία ενός πολιτικά κυρίαρχου / εθνικά ανεξάρτητου κράτους.
Στην κατάσταση που βρισκόμαστε, όπου τα μέλη της κοινωνίας είναι πλέον πανεύκολος στόχος μεταμφιεσμένων πυροβολητών ενός μεταμοντέρνου πολέμου, ή ανεξαρτήτως κόστους αποκτούμε κράτος ή μάλλον τελειώσαμε.
Η δύσμοιρη και κακότυχη κατάσταση των νεοελλήνων αρχίζει, βασικά, από την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια.
Εν μέσω ενός δυσμενέστατου διεθνούς και ελληνικού περιβάλλοντος (ηγεμονικό κονσέρτο δυνάμεων στην Βιέννη το 1815 που απαγόρευσε επαναστάσεις και δημοκρατικές αξιώσεις, ηττημένοι και διαλυμένοι) ο Καποδίστριας πάσχισε μεγαλοφυώς να δημιουργήσει και να επεκτείνει ένα δημοκρατικά δομημένο νεοελληνικό κράτος.
Το κράτος αυτό δυνητικά εν μέσω μεγάλων ανακατατάξεων, λόγω παρακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα έφθανε μέχρι εκεί όπου πλειοψηφούσε ο ελληνικός πληθυσμός.
Συντομογραφικά:
Δολοφονήθηκε και έκτοτε έχουμε ξενοκρατία. Ξενοκρατία εδώ ή οπουδήποτε αλλού σημαίνει κατ’ όνομα μόνο εθνική ανεξαρτησία.
Σημαίνει τυπική μόνο εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία και εγχώριους πραιτοριανούς καταστολής της κοινωνίας.
Σημαίνει εκμετάλλευση της χώρας, των πόρων της, της γεωπολιτικής της θέσης και του κόπου και μόχθου των ανθρώπων της.
Χώρος είναι μια τέτοια κατάσταση όχι χώρα.
Άδικο πολύ άδικο.
Γιατί, όσον μας αφορά και ανεξάρτητα του τι λέει το εκατοστής επιστημονικής τάξης εθνομηδενιστικό κίνημα, η διάσπαρτη σε πόλεις και κοινά μακραίωνη ελληνική ανθρωπολογία, όταν επαναστάτησε το 1821, διέθετε υπόσταση πολιτισμού και πολιτικών παραδόσεων μακραίωνα και μοναδικά σμιλευμένη.
Μόνο και μόνο ανάγνωση του Ρήγα Βελεστινλή ή του Μακρυγιάννη το αποτυπώνει επακριβώς.
Υπάρχουν βέβαια και λίγες έξοχες ‘αντί-συμβατικές μελέτες’, όπως αυτές του Γιώργου Κοντογιώργη, του Θόδωρου Ζιάκα και μερικών ακόμη.
Μερικών, λέω, γιατί προς άλλα τυρβάζει η συντριπτική πλειονότητα των φορέων τίτλων.
Συνειδητά, αλλά κατά κύριο λόγο ανεπίγνωστα λόγω άγνοιας ή ημιμάθειας ή ιδεολογικής εκπαίδευσης σε Δύση και Ανατολή, προσαρμόστηκαν ολιστικά στις ανάγκες της ξενοκρατίας.
«Ανήκομεν εις την Δύσιν»
Έκτοτε, δεν συμμετέχουμε στους δυτικούς θεσμούς αλλά «ανήκομεν εις την Δύσιν».
Τα αίματα των εμφυλίων μας κατατρύχουν μέχρι και σήμερα.
«Η Κύπρος (δηλαδή εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες) είναι μακριά» και η κοινωνία, πασχίζοντας να επιβιώσει ενάντια στο κράτος, προσαρμόζεται αναγκαστικά στο πελατειακό σύστημα (έξοχη σχετική ανάλυση του Βαγγέλη Κοροβίνη).
Ακόμη, είχαμε τα ευρωιδεολογήματα που εμποδίζουν τα πιθανά οφέλη συμμετοχής στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Τα στελέχη στα υπουργεία εναλλάσσονται ανάλογα με το κόμμα ή και το πρόσωπο που κατέχει το χαρτοφυλάκιο.
Είχαμε και το άλμα στο κενό της ΟΝΕ, χωρίς μάλιστα να προηγηθεί ή να ακολουθήσει προετοιμασία για να είμαστε ανταγωνιστικοί.
Και βέβαια «λεφτά υπάρχουν» και αν δεν υπάρχουν «μαζί τα φάγαμε».
Ακόμη, είχαμε περιπάτους στις Βρυξέλλες, όπου σήμερα μαθαίνουμε ότι ‘ηγέτες’ μας κατηγορούσαν τους Έλληνες, αλλά έκαναν μηδενική διαπραγμάτευση.
Πριν μια δεκαετία όταν άρχισαν τα προβλήματα, τα απανωτά μνημόνια και οι κωλοτούμπες, που κανείς όση φαντασία και να διέθετε δεν θα μπορούσε να προβλέψει, έφεραν μια χρεοκοπία χωρίς επιστροφή.
Εκτός και εάν συντελεστεί ριζική αλλαγή Παραδείγματος.
Κυρίως αντί το ένοχο σύστημα να ενοχοποιεί την κοινωνία να λογοδοτήσει και να αποχωρήσει για να υπάρξει ριζική μεταρρύθμιση.
Η απόδοση συλλογικής ευθύνης στην κοινωνία, εξάλλου, είναι ναζιστική μέθοδος και γνωστών αποτελεσμάτων.
Οι κοινωνίες δεν είναι «ετερόκλητος όχλος».
Εξ ορισμού όταν υπάρχει κοινωνία διαθέτει υπόσταση.
Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν τα μέλη της διαθέτουν μακραίωνο ωκεανό πολιτισμού και πολιτικών παραδόσεων.
Είναι λοιπόν ένα πράγμα το ‘σύστημα’ να καταστέλλει την κοινωνία και άλλο να φταίει η κοινωνία.
Το τελευταίο ποτέ δεν ισχύει και το ζητούμενο πάντα είναι να αλλάξει το ‘σύστημα’ για να γίνει δημοκρατική, ελεύθερη, ευνομούμενη και εύτακτη Πολιτεία.
Την δολοφονία του Καποδίστρια, τον εκτοπισμό της ελληνικής αστικής τάξης της διασποράς και την έλευση της βαυαροκρατίας / ξενοκρατίας ακολούθησε η κατάργηση της πολιτικής στα κοινά, αλλά και ένα έξωθεν ελεγχόμενο ‘κράτος’.
Αυτή η κατάσταση καλά κρατάει μέχρι σήμερα.
Ακολούθησαν εμφύλιοι, χούντες, μικρασιατικές και βαλκανικές τραγωδίες, κυπριακές τραγωδίες, δικτατορίες μέχρι που φθάσαμε στις σημερινές εξίσου δεσποτικές ‘μνημονοκρατίες’.
«Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες«
Παρενθετικά μνημονεύουμε εκείνο το «η Ελλάδα στους Έλληνες», που είναι κάτι ανάλογο με το δόγμα του Ντε Γκωλ για την εθνική ανεξαρτησία.
Ως προς τούτο, παραμερίζοντας άλλα, υπογραμμίζουμε ότι εξ αντικειμένου το δόγμα «η Ελλάδα στους Έλληνες» εκ του αποτελέσματος απέτυχε.
Όχι μόνο αυτό: Επιπλέον η παρακμή έφερε τις διάδοχες καταστάσεις, οι οποίες φανέρωσαν μια ενισχυμένη κομματοκρατία σε όλο το φάσμα. Φανέρωσαν επίσης ένα υπογείως εκκολαπτόμενο κυρίαρχο αριστεροδεξιό εθνομηδενιστικό σύστημα που ‘μεγαλούργησε’ τις δεκαετίες του 1990 και 2000, φέρνοντας την συμφορά που τώρα βιώνουμε.
Τώρα, τα πιο πάνω είναι πολύ γνωστά γι’ αυτό συντομεύσαμε.
Συντομεύουμε ξανά, λέγοντας τα αυτονόητα για να καταλήξουμε, υπογραμμίζοντας πως δεν χρειάζονται πάλι κομματικοί πραιτοριανοί, ή έξωθεν ιδιώτες, δήθεν think tanks.
Ούτε βέβαια υποκατάσταση του κράτους από ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις).
Ξέρουμε και κάποια γνωστά ιδρύματα τι ρόλο διαδραμάτισαν.
Χρειαζόμαστε ριζοσπαστική δημοκρατική μεταρρύθμιση του κράτους και ισχυρή θεσμική και επιτελική συγκρότηση.
Ασφαλώς επίσης δημοκρατία.
Εάν δεν υπάρξει μια ειρηνική πολιτική επανάσταση (για όνομα του Θεού ποτέ ξανά με εμφύλιο) σύντομα η ελληνική κοινωνία θα συντριβεί, ίσως και να εξαφανιστεί.
Μερικοί λόγοι για τους οποίους είναι ανάγκη να συμβεί αυτό είναι:
Πρώτον, εξανεμίζεται ο πλούτος των Ελλήνων (νοικοκύρηδων, μεταναστών, ναυτικών, εφοπλιστών) που με κόπο και μόχθο επί δύο αιώνες, παρά την απουσία κράτους, κατόρθωσαν να σωρεύσουν.
Δεύτερον, εξαφανίζεται κάθε δυνατότητα ανασυγκρότησης παρά μόνο εάν τα ελληνικά νοικοκυριά παύσουν να υπάρχουν για να υπηρετούν ξένους με μισθούς Σομαλίας, ενώ βέβαια κάποιοι ναινέκοι -ας πούμε το 10%- θα είναι σχετικά πλούσιοι, υπηρετώντας τους ξένους.
Τρίτον, ήδη συντελέστηκε ένα είδος γενοκτονίας του πιο σφριγηλού μέρους των νεοελλήνων, των νέων οι οποίοι μεταναστεύουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες.
Τέταρτον, επενδύσεις και ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει πια από Έλληνες (ίσως από Έλληνες υπηρέτες όπως υπαινιχθήκαμε μόλις), αλλά από ένα ξενοκρατούμενο μεταμοντέρνο σύστημα, στο οποίο κυριαρχούν τοκογλύφοι, κερδοσκόποι, τεχνοκράτες και στο βάθος ηγεμονικές υπηρεσίες.
Οι χωρίς θεσμική διαμεσολάβηση κατασχέσεις χιλιάδων εισοδημάτων, για παράδειγμα, είναι πλέον κανόνας, ζήτημα για το οποίο θα επανέλθουμε.
Έχουμε επιστροφή σε έναν μεταμοντέρνο Μεσαίωνα ή και στην προβαρβαρική εποχή.
