IΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΤΟΥ - (ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ) ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ...
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ
Το 1827 η επανάσταση έχει φτάσει στο τέλος της μετά από τόσες αγωνίες.
Ο Ιμπραήμ έχει κατέβει στη Πελοπόννησο και καταστρέφει τα πάντα.
Έτσι τον Ιανουάριο του 1828 μετά από πολλές ζυμώσεις έρχεται στην Ελλάδα ο Καποδίστριας.
Στις 20-1-1828 γίνεται κυβερνήτης και έρχεται με ένα πολεμικό πλοίο στο Ναύπλιο.
Εκεί υπάρχουν δυο οπλαρχηγοί που μάχονται μεταξύ τους.
Ο ένας είναι ο Γρίβας στο Παλαμήδι και ο άλλος ο Στράτος στο Μπούρτζι.
Ο Καποδίστριας παρεμβαίνει, παίρνει τα κλειδιά από τους δυο και τους συμφιλιώνει.
Ο εμφύλιος πόλεμος μαίνεται.
Μετά με άλλο πολεμικό πάει στην Αίγινα όπου τον καλούν να ορκιστεί στα διάφορα συντάγματα και στις αποφάσεις των εθνοσυνελεύσεων κλπ για την ελευθερία των Ελλήνων.
Ο Καποδίστριας καλεί τους πολιτικούς και τους μιλάει τη γλώσσα της ειλικρίνειας.
Άποψη του Ναυπλίου από χαλκογραφία την εποχή του Καποδίστρια. (Κάντε κλικ να μεγαλώσει)
Αυτό είναι το δεύτερο δίδαγμα από τη ζωή του Καποδίστρια.
Δεν πρέπει να κρύβουμε τίποτα.
Πρέπει να μιλάμε με ειλικρίνεια.
Λέει λοιπόν στους προκρίτους: «Με καλέσατε και μου λέτε να ορκιστώ στην ελευθερία των Ελλήνων και την ανεξαρτησία τους. Ποια ελευθερία;
Ποια ανεξαρτησία; Όταν μιλάμε για Ελλάδα είναι τα Μέγαρα, η Ελευσίνα, ο Πόρος, η Αίγινα και το Ναύπλιο.
Που είναι η Ελλάδα;
Ο Ιμπραήμ αλωνίζει τη Πελοπόννησο και καταστρέφει τα πάντα!
Δεν θα ορκιστώ σε τίποτα.
Να ξεχάσετε τα συντάγματα και τις εθνοσυνελεύσεις. Εδώ προέχει η πατρίδα.
Αν δεν θέλετε εγώ παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω, γιατί εγώ για την Ελλάδα θα θυσιάσω τα πάντα εκτός από την υπόληψη μου.
Δεν θα με κάνετε εσείς ρεζίλι»!
Τα έχασαν!
Έτσι με απόφαση όλων καταργείται η βουλή και δημιουργείται ένα σώμα από 27 συμβούλους το «Πανελλήνιον».
Ιδρύει τρία βασικά Υπουργεία (Έτσι θα τα λέγαμε σήμερα.
Τρεις γραμματείες, όπως τις είπε): Του πολέμου, των εσωτερικών και των οικονομικών.
Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΚΡΑΤΟΣ
Η Γραμματεία του πολέμου.
Δεν υπήρχε καθόλου στρατός.
Δυο πλοία όλα και όλα.
Τα άλλα είχαν καταστραφεί.
Το ΕΛΛΑΣ ήταν το ένα και το οποίο στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ μας (Συνέβησαν αίσχη τότε τα οποία όταν κανείς τα διαβάζει αγαναχτεί και αναρωτιέται πώς απελευθερώθηκε αυτό το έθνος).
Το ΕΛΛΑΣ μια ωραία κορβέτα που μας την είχαν χαρίσει οι ομογενείς της Αμερικής το 1821!
Πόσοι Έλληνες υπήρχαν τότε στην Αμερική;
Πόση οικονομική δυναμη διέθεταν;
Όμως θεώρησαν καθήκον τους να βοηθήσουν την Ελλάδα και έστειλλαν αυτό το καράβι που στις διαμάχες μεταξύ μας.
Ο Μιαούλης συνέλαβε τον Κανάρη και όταν είδε ότι κινδύνευε να χάσει την εξουσία έκαψε το πλοίο.
Δυο μας είχαν απομείνει το ένα το έκαψε ο Μιαούλης!
Αργότερα μετάνιωσε. Είπε «Δεν βρέθηκε κάποιος να μου κόψει το χέρι που κρατούσε το δαυλό»;
Το κακό όμως είχε γίνει.
Και τα δύο καράβια ήτανε αραγμένα από έλλειψη τροφίμων.
Στα νησιά του Αιγαίου δεν μπορούσε να πάει κανένας από το φόβο των πειρατών και στο κρατικό ταμείο δεν υπήρχαν καθόλου χρήματα.
Αρχίζει λοιπόν ο καποδίστριας από τον Ιανουάριο του 1828 μέχρι το Δεκέμβριο του 1828 να δημιουργήσει ένα κράτος από το τίποτα!
Όχι σαχλαμάρες που αλλάζουν οι κυβερνήσεις και η κάθε κυβέρνηση που έρχεται δηλώνει:
«Παραλάβαμε χάος» ή «Βρήκαμε καμένη γη» Τότε δεν υπήρχε τίποτα απολύτως και αυτός ο άνδρας που οι αριστεροί σήμερα βρίζουν φτιάχνει ένα κράτος.
Ο Καποδίστριας ήταν κρατιστής.
Πίστευε στην έννοια του κράτους καθώς και στη δύναμη και στο σκοπό του κράτους.
Το κράτος κατά τον Καποδίστρια, (και αυτά τα έχει γράψει στην αυτοβιογραφία του) είναι ηθική προσωπικότητα.
Το κράτος πρέπει να καθοδηγεί, να λέει ποιο είναι το καλό και να κατευθύνει τους πολίτες του προς αυτό.
Δεν είναι σωστό να υπάρχει κράτος αναιμικό και κλοτσοσκούφι του ενός και του άλλου, ειδικά των πλουσίων!
Το πρώτο που κάνει είναι να οργανώσει στρατό και επειδή στους αξιωματικούς βασίζονται όλες οι καλές ελπίδες του έθνους, ιδρύει μια σχολή από 50 ανθρώπους και την ονομάζει Σχολή Ευελπίδων.
Είναι οι καλές ελπίδες του έθνους που στηρίζονται στο στρατό και γιαυτό η επιλιγή αυτών γινότανε πολύ προσεκτικά.
Επρόκειτο για κάτι πάραπανω από επιλογή, επρόκειτο για διαλογή.
Ο αξιωματικός που θα είναι υπεύθυνος για τη συνέχιση της Ελληνικής Ιστορίας είναι υποχρεωμένος από τη φύση του επαγγέλματός του να έχει ήθος.
Σε καμία σχολή του πανεπιστημίου δεν διδάσκεται το ήθος.
Στη Νομική, στην Ιατρική, στους Φυσικούς ή στους Μηχανικούς κανείς καθηγητής δεν μπήκε στο αμφιθέατρο να πει στους φοιτητές:
«Δεν πρέπει να λέτε ψέματα, πρέπει να έχετε λόγο τιμής, δεν πρέπει να κλέβετε».
Το ίδιο γίνεται και σε όλες τις σχολές, εκτός από τη Σχολή Ευελπίδων.
Εκεί διδάσκεται το ήθος και ο χαρακτήρας στις άλλες σχολές κανείς δεν διδάσκει για το ήθος, την αξιοπρέπεια ή την αντίληψη της τιμής.
Ο Καποδίστριας το πρόβλεψε αυτό και για να έμπαινε κάποιος στη Σχολή Ευελπίδων, υπήρχαν ειδικοί έλεγχοι.
Εξακρίβωνε ο ίδιος ο Καποδίστριας αν κάποιος κάνει για αξιωματικός αν δε δεν έκανε, πήγαινε να κάνει κάποια άλλη δουλειά.
Ιδρύει λοιπόν τη Σχολή Ευελπίδων.
Κράτος χωρίς δικαιοσύνη αδύνατον!
Ιδρύει τα δικαστήρια.
Παίρνει την αφρόκρεμα, παίρνει την εξάβιβλο του Αρμενόπουλου και συγκροτεί δικαστήρια.
Πρωτοδικεία και Εφετεία!
Το δερματόδετο εξώφυλλο και η πρώτη σελίδα του αχρονολόγητου εντύπου με τίτλο "Πρόχειρον Νόμων ή Εξάβιβλος" του Αρμενόπουλου.
Κράτος χωρίς ταχυδρομεία;
Απαράδεκτο!
Ιδρύει και τα πρώτα ταχυδρομεία με έντεκα ταχυδρομικά γραφεία!
Φτιάχνει και ορφανοτροφεία, φτιάχνει και σχολεία και το ορφανοτροφείο του Καποδίστρια το κράτος αυτό των νεοβαρβάρων στην Αίγινα το είχε μέχρι πρόσφατα για φυλακές!
Μέχρι και δρόμους έφτιαξε στη Πύλο πχ.
Που υπάρχουν ακόμα και σήμερα.
Προχωράει και άλλο.
Η Ελλάς είναι χώρα γεωργική.
Φέρνει τη πατάτα ο ίδιος ο καποδίστριας (υπάρχει και το σχετικό ανέκδοτο για το πώς έπεισε τους Έλληνες να καλλιεργούν και να τρώγουν πατάτες) και ιδρύει στη Τύρινθα την πρώτη Γεωργική σχολή.
Προχωράει και άλλο.
Κράτος χωρίς τράπεζα;
Δεν είναι κράτος!
Φτιάχνει την Χρηματηστηριακή τράπεζα και καταθέτει ο ίδιος 25.000 τάλιρα σαν πρώτη κατάθεση.
Δανείζεται χρήματα υποθηκεύοντας την δική του περιουσία.
Γιατί η Ελλάς δεν είχε τίποτα να υποθηκεύσει.
Έτσι αρχίζει να πληρώνει μισθούς, αρχίζουν οι Ελληνες να εργάζονται, αρχίζει να κινείται ο κρατικός μηχανισμός.
Στη Σύρο, στην Ερμούπολη ιδρύει εμποροδικείο, κάνει την πρώτη ασφαλιστική εταιρεία και με τη βοήθεια των Άγγλων πατάσσει την πειρατεία στο Αιγαίο.
Ο Κανάρης πιάνει ογδόντα πειρατικά!
Διαλέγει αυτά που είναι καλά και τα διατηρεί για στόλο του Νεοελληνικού κράτους, τα δε υπόλοιπα τα καίει και με τη βοήθεια των ξένων καταστρέφει στη Κρήτη εκείνη την ιδιόμορφη πολιτεία των πειρατών τη Γκραβούσα.
Έτσι πατάσσεται η πειρατεία, μετά θα στραφεί εναντίον της ληστείας.
Φτάνουμε λοιπόν στο τρίτο δίδαγμα:
Ο Καποδίστριας λοιπόν εκτός από το ότι μπήκε στη πολιτική πάμπλουτος και βγήκε πάμφτωχος, εκτός του ότι πάντα έλεγε την αλήθεια, δεν είπε ποτέ ψέματα σε κανέναν.
Ο λαός μάθαινε πάντα την αλήθεια, σαν τρίτο λέμε ότι οργάνωσε κράτος και κρατικό σύστημα.
Χωρίς κράτος δεν μπορεί να γίνει τίποτα.
Έκανε κτηματολόγιο, κατέγραψε όλα τα Μοναστήρια, όλες τις εκκλησίες. Ίδρυσε σχολεία, εκπαίδευσε δασκάλους.
Όλα αυτά μέσα σε ένα χρόνο από το μηδέν δεν υπήρχε προηγουμένως ΤΙ - ΠΟ -ΤΑ.
Ο Καποδίστριας εξήγησε κάποτε στον Τσάρο.
Του είπε μάλιστα επί λέξει:
«Οι Τούρκοι θα συμπεριφερθούν ανθρώπινα, μόνο με τη βία.
Αν δεν χρησιμοποιήσεις βία» του είπε «οι Τούρκοι δεν θα συμπεριφερθούν ανθρώπινα».
Θεωρούσε δε τον Ελληνικό λαό καλύτερο από τους άλλους, γι' αυτό είπε στον Υπουργό Αποικιών της Αγγλίας για τον Μέντλαντ που εκείνη την εποχή ήταν διοικητής της Κέρκυρας στην Αγγλική κατάκτηση ότι «Αυτός» ο Μέντλαντ δηλαδή «συμπεριφέρεται στους Έλληνες σαν να είναι Ινδοί»!
Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ ΑΝΑΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΑΧΤΗ ΤΟΥ
Κράτος χωρίς νόμισμα δεν νοείται!
Αποφασίζει λοιπόν ο Καποδίστριας να κόψει τα πρώτα Ελληνικά νομίσματα.
Σαν βάση έλαβε τον Φοίνικα.
Έκοψε δε ένα νόμισμα ασημένιο που από τη μια μεριά είχε τον φοίνικα, δηλαδή το πουλί που ξαναγεννιέται από τη στάχτη του με ένα σταυρό στο κεφάλι του το έμβλημα της Ορθοδοξίας και από την άλλη μεριά τις λέξεις «Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας.» και δυο φύλα: Ένα δάφνης και ένα ελιάς.
Κάτω από τον φοίνικα υπήρχε ο μισός φοίνικας το πεντάλεπτο, το δίλεπτο και το μονόλεπτο που ήταν χάλκινα, ενώ πάνω από το φοίνικα υπήρχε η Αιγηίς, ίση με 5 φοίνικες με την κουκουβάγια σαν παράσταση, καθώς και άλλο ένα χρυσό που τελικά δεν κόπηκε η Αθηνά, ίση με 20 φοίνικες και επάνω την κεφαλή της Θεάς Αθηνάς.
Τα πρώτα νομίσματα ήταν χάλκινα και έγιναν από τον χαλκό που επέδωσε το λιώσιμο των παλιών κανονιών.
Τα πρώτα νομίσματα, όταν τα πήραν στα χέρια οι πληρεξούσιοι στη συνέλευση του Άργους συγκινήθηκαν, δάκρυσαν και αγκαλιάστηκαν.
Αργότερα, μετά δύο μήνες βέβαια θα πολεμούσαν με μίσος ο ένας τον άλλον, αλλά αυτό είναι άλλο.
Ο Καποδίστριας λοιπόν, οργάνωσε το κράτος, με τα σχολεία, τη διοίκηση, τα δικαστήρια, το στρατό, τα ταχυδρομεία, τη Γεωργική Σχολή, τα νομίσματα, μέσα σε ένα χρόνο.
Εκτός από την οργάνωση του κράτους, άρχισε και τη λεγόμενη οργάνωση των πληθυσμών, γιατί οι πληθυσμοί οι Ελληνικοί είχαν στα οκτώ χρόνια της επανάστασης κυριολεκτικά διαλυθεί και αποδιοργανωθεί.
Ο Ιμπραήμ είχε καταστρέψει όλη τη Πελοπόννησο, οι πόλεις ήταν γκρεμισμένες και λεηλατημένες.
Τα δέντρα είχαν κοπεί, γεωργική παραγωγή δεν υπήρχε, βιοτεχνία ανύπαρκτη, ναυσιπλοΐα διαλυμένη.
Οι εμπορικοί στόλοι που είχαν οι Έλληνες καραβοκύρηδες πριν από την επανάσταση είχαν ολοκληρωτικά καταστραφεί.
Αρχίζει λοιπόν μια οργάνωση πληθυσμών, να φτιάξει αυτό που λέμε σήμερα δημόσια διοίκηση με δημογέροντες, με προκρίτους, να δώσει κάποια εξουσία στα τοπικά συμβούλια και κυρίως να θεσπίσει εκ νέου το θεσμό των κοινοτήτων.
Πρέπει να πούμε πως η κοινότητα τα χρόνια της Τουρκοκρατίας έπαιξε σημαντικό ρόλο στην επιβίωση του έθνους.
Είχε προεδρείο από τον πρόκριτο, τον ιερέα και τον δάσκαλο (αν υπήρχε).
Δεν είναι του παρόντος το θέμα απλά θα αναφέρουμε δυο πράγματα.
1ον Οι Έλληνες επί Τουρκοκρατίας φτιάχνανε με τις κοινότητες και δρόμους και εκκλησίες και ούτε πακέτα παίρνανε από την Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε τίποτα, είχανε δε και τον άρπαγα Τούρκο στο κεφάλι τους.
2ον Προετοίμασαν την επανάσταση.
Η κοινότητα έπαιρνε τα έξυπνα παιδιά του χωριού, τους έδινε τα έξοδα τους, μια συστατική επιστολή και ένα υποζύγιο και τα έστελνε στους διάφορους ηγεμόνες της Μολδαβίας και της Ρουμανίας.
Πήγαιναν στο Καρατζά ή στο Μαυρογένη και εκεί αποφάσιζαν αν θα σπουδάσουν, θα γίνουν φοιτητές δηλαδή, στα Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια ή θα ασχοληθούν με το εμπόριο. Χιλιάδες οι Έλληνες που έφευγαν από τα Τουρκοκρατούμενα Ελληνικά χωριά, πήγαιναν στους ηγεμόνες των παραδουνάβιων περιοχών και σπούδαζαν.
Έτσι, όταν κηρύχτηκε η επανάσταση είδαμε να παρουσιάζονται 300 Έλληνες φοιτητές.
Δεν ξέρω αν σήμερα θα προσφερόντουσαν από τα σημερινά Πανεπιστήμια έστω τρακόσιοι, αλλά τότε προσφέρθηκαν και επάνδρωσαν τον Ιερό Λόχο και πολέμησαν με εκείνη την ωραία ολόμαυρη στολή με τη Νεκροκεφαλή στο καπέλο.
ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΙ ΕΧΘΡΟΙ
Ο Καποδίστριας έχει τώρα ένα καινούργιο εχθρό.
Αφού απαλλάχτηκε από τον Ιμπραήμ, αφού έδιωξε τους Τούρκους και δημιούργησε κράτος, ο εχθρός τώρα είναι οι κοτζαμπάσηδες.
Τα συμφεροντα μιας οργανωμένης κλίκας που επί Τουρκοκρατίας απομυζούσε τον Ελληνικό λαό και συνέχιζαν και μετά την απελευθέρωση.
Αυτοί οι κοτζαμπάσηδες που ήταν φοροεισπράκτορες και μυστικοσύμβουλοι των Τούρκων και έκαναν δουλειές με τους Τούρκους και τους άλλους (ξέρετε ποιους) στη πατρίδα μας, τώρα καταλαβαίνουν ότι έχαναν την ευκαιρία του εύκολου πλουτισμού που είχαν κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και επιχειρούν να διαβάλλουν τον Καποδίστρια.
Οι Έλληνες είναι χωρισμένοι σε δύο παρατάξεις:
Σε αυτούς που ανήκουν στον στρατό και που κυριολεκτικά θυσιάστηκαν.
Έχουν τραυματιστεί, έχουν ακρωτηριαστεί, έχουν διαλυθεί οι οικογένειες των, δεν έχουν περιουσία και είναι φτωχοί και στους πολιτικούς.
Οι περισσότεροι από αυτούς ήρθαν από το εξωτερικό. Απόλεμοι, δεν έλαβαν μέρος, αλλά ήρθαν με κάποιο πτυχίο να διοικήσουν τον Ελληνικό λαό.
Ο Καποδίστριας τους είχε επισημάνει και δεν ήθελε να κάνει καμία παραχώρηση.
Είχε ταχθεί με το μέρος των στρατιωτικών.
Όλοι που προσέφεραν κατά τη διάρκεια της επανάστασης έπρεπε τώρα να αμειφθούν για τις θυσίες τους από το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος.
Έτσι πήγαινε ο καθένας σε μια ειδική υπηρεσία, έλεγε τι είχε προσφέρει και το κράτος ανάλογα του χορηγούσε γεωργικούς κλήρους, ή του έδινε χρήματα, ή τον διόριζε στο Δημόσιο.
Όλα αυτά με φειδώ, με προσοχή και πάντα με την εποπτεία του Καποδίστρια, ώστε να μην υπάρχει διασπάθιση του Δημοσίου χρήματος.
Από τους στρατιωτικούς από τους καπεταναίους, μικρούς και μεγάλους, κανείς δεν παρουσιάστηκε στον Καποδίστρια ή σε αυτή τη υπηρεσία να ζητήσει χρήματα.
Οι άνθρωποι ήσαν αγνοί και ιδεολόγοι, εκτός από έναν τον Μακρυγιάννη που ζήτησε αμοιβή για τις υπηρεσίες που πρόσφερε στη πατρίδα.
Όλοι οι άλλοι λέγανε ότι αυτό που κάνανε το κάνανε από καθήκον.
Υπήρχε όμως σοβαρή αντίθεση ανάμεσα στον Καποδίστρια και στην οικογένεια (φάρα) των Μαυρομιχαλέων, αρχηγός της οποίας ήταν ο γνωστός Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης.
Οι Μαυρομιχαλαίοι ήταν κυριολεκτικά οι ηγέτες της Μάνης.
Τώρα με το καινούργιο καθεστώς και η Μάνη ήταν μια απλή επαρχία μέσα στο καινούργιο κράτος.
Όχι αυτοδιοικούμενη, όπως παλιά.
Είχε πάει μάλιστα ο ίδιος ο Νικηταράς, σταλμένος από τον Καποδίστρια και παρέλαβε τα Τουρκικά κάστρα που εγκατέλειπε ο στρατός του κατακτητή.
Οι Μαυρομιχαλαίοι έβλεπαν ότι η πολιτική και στρατιωτική εξουσία φεύγει από τα χέρια τους και ζητούσαν συνεχώς λεφτά.
Ο Καποδίστριας τους έδινε, γιατί δεν ήθελε να οξύνει την κατάσταση.
Ζητούσαν παράλογα ποσά, τους τα έδινε από τα δικά του λεφτά.
Σκεφτείτε ότι την εποχή που οι Σουλιώτες μετά δυσκολίας έπαιρναν σιτάρι ή μετά δυσκολίας τους εγκαθιστούσε σε διάφορες περιοχές να καλλιεργήσουν την γη, ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ζητούσε λεφτά για να σπουδάσει τα παιδιά του στο Παρίσι που είχαν πάει.
Όμως ο Καποδίστριας, που αντιλαμβανότανε που το πήγαινε, στο να δημιουργήσει δηλαδή ρήξη του έδινε χρήματα.
Κάποτε ο Πετρόμπεης του ζήτησε ένα παράλογο ποσό.
Ο Καποδίστριας του απάντησε με μια επιστολή που έχει διασωθεί και η οποία λεπτομερώς αναφέρεται στη «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» του Κόκκινου.
Ο Καποδίστριας έγραψε λοιπόν στον Μαυρομιχάλη:
«Ήθελα να έχω καμπόσα εκατομμύρια τάλιρα δια να σας δώσω όσα ζητείτε, αλλά καθώς σας είπα το μεν ιδιαίτερό μου ταμείο είναι κενόν, το δε δημόσιον μόλις που επαρκεί στα μόλις κατεπείγοντα χρέη του τρέχοντος Φεβρουαρίου και το πολύ του ημίσεως Μαρτίου τούτου.
Είναι γνωστό και δύνασθε αυτοπροσώπως να το βεβαιώσετε βλέποντας τα κατάστιχα της επί των Οικονομικών επιτροπής.
Σας λέγω λοιπόν και πάλι ότι θέλω βοηθήσει υμάς και τους δικούς σας άμα λάβω τους τρόπους.
Όσο μεν καθειπομένω και υπομένω, ίσως επέκεινα της ανθρώπινης δυνάμεως» Εν Αιγίνι 10 Φεβρουαρίου 1829.
Δεν είχε λεφτά να δώσει.
Τον πίεζαν οι διάφοροι κοτζαμπάσηδες, οπότε ο Καποδίστριας φοράει τη μεγάλη στολή και ξεκινάει μια περιοδία.
Ξεκινάει από το Ναύπλιο, ανεβαίνει τον Αχλαδόκαμπο, κατεβαίνει στη Τρίπολη, διασχίζει την Αρκαδία, τη Μεσσηνία, επιστρέφει στη Πάτρα, Κόρινθο, Σπέτσες και επιστρέφει στο Ναύπλιο.
Ο λαός τον υποδέχεται γιατί τον αγαπούσε πάρα πολύ.
Ο Ελληνικός λαός αντιλαμβάνεται το έργο υποδομής που ο Καποδίστριας είχε ξεκινήσει.
Στο τέλος 1828 δεν υπήρχε μια κοινότητα που να μην είχε σχολείο.
Η εκπαίδευση ήταν μεγάλη υπόθεση για τον Καποδίστρια, ενώ μετά ερχόταν η κοινωνική περίθαλψη.
Όλοι οι απλοί στρατιώτες και οι μικροκαπεταναίοι έτυχαν υποστηρίξεως και οικονομικής περίθαλψης και υποστήριξης από τον Καποδίστρια που όλα τα έξοδα τα αντιμετώπιζε από το προσωπικό του ταμείο.
ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΟΥΝ
Έρχονται όμως οι ξένοι δυνάστες και ιδίως η Γαλλία, μετά η Αγγλία, αλλά ιδίως η Γαλλία, με σκοπό να ανατρέψουν τον Καποδίστρια.
Αρχίζουν να οξύνουν την κατάσταση μέσα στην Ελλάδα, κατηγορώντας τον Καποδίστρια ότι «καταπίεζε» και «τυραννούσε» τον Ελληνικό λαό.
Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι ζητάνε από αυτόν να σταματήσει να διοικεί την Ελλάδα όπως την διοικούσε με το «Πανελλήνιον» και τις αποφάσεις που έπαιρνε, αλλά να κάνει εκλογές και να εφαρμόσει κάποιο Σύνταγμα, να δώσει δικαιώματα στο λαό κλπ.
Βέβαια ο Ελληνικός λαός είχε τα δικαιώματα του στην ουσία.
Ο εργάτης είχε το δικαίωμα να τρώγει, να εργάζεται, να έχει κοινωνική περίθαλψη, δεν είχε το δικαίωμα να ψηφίζει, αλλά αυτό το δικαίωμα δεν το είχαν ούτε οι Άγγλοι, ούτε οι Γάλλοι.
Στην Αγγλία η καθολική ψηφοφορία καθιερώθηκε το 1927.
Ζητάγανε όμως από το 1828, ένα αιώνα πριν να κάνουμε καθολική ψηφοφορία στην Ελλάδα.
Ο Καποδίστριας μαθαίνει ότι φεύγουν οι διάφοροι Κουντουριώτηδες από την Ύδρα, οι διάφοροι Μαυρομιχάληδες από τη Μάνη και πηγαίνουν στην Αγγλία και στη Γαλλία.
Κατηγορούν τον Καποδίστρια ότι είναι τύραννος και καταπιέζει τον Ελληνικό λαό, ότι έχουν χάσει την ελευθερία τους, πράγματα ψευδή.
Αρχίζουν, εκτός από τη δυσφήμηση του στο εξωτερικό, να τον δυσφημούν και στο εσωτερικό, όποτε ξέσπάει ένας εμφύλιος.
Με βάση τη Μάνη και την Ύδρα γίνονται επαναστατικά κινήματα που είναι τρομερά.
Να βλέπετε τον Κανάρη να κυνηγάει τον Μιαούλη να τον συλλάβει, να βλέπετε τον Κουντουριώτη να καταδιώκεται.
Οι Έλληνες να έχουν ταχθεί, άλλοι με τον Καποδίστρια, άλλοι με τον Μαυρομιχάλη και να συγκρούονται.
Τελικά ο Καποδίστριας κατορθώνει να επιβληθεί γιατί είχε οργανώσει ένα μοντέρνο και τακτικό στρατό.
Αυτά που ζητούσαν οι Μαυρομιχαλαίοι, να παίρνουν χρήματα για να συντηρούν δήθεν χιλιάδες στρατό και να λεηλατούν τα λίγα χρήματα συγκέντρωνε το Ελληνικό κράτος από εράνους και από τα λίγα έσοδα του δεν ήταν δυνατόν να γίνει.
Η σύγκρουση με τον Μαυρομιχάλαιους και μιας μικρής ομάδας γύρω από αυτούς που τους υποκινούσαν οι ξένοι φαινόταν αναπόφευκτη.
Ο Καποδίστριας ήξερε ότι κινδύνευε η ίδια του η ζωή, αλλά δεν φοβότανε.
Ασχολήθηκε με την πολιτική από μικρή ηλικία, ήταν αγωνιστής, δεν ασκούσε την πολιτική σαν πάρεργο ή επειδή δεν είχε κάτι άλλο να κάνει και κυρίως δεν ασκούσε πολιτική εκ του ασφαλούς.
Ήταν πάντοτε αγωνιστής και όπως αναφέρθηκε παλαιότερα είχε συλληφθεί, είχε φυλακιστεί, είχε καταδικαστεί σε θάνατο και γενικά είχε μια περιπετειώδη ζωή.
Αυτός που με τη θέληση του έκανε αυτούς τους αγώνες γιατί με τα χρήματα που διέθετε θα μπορούσε να ζει στην Ευρώπη σαν άρχοντας και να μην ενδιαφέρεται για τίποτα.
Όμως από αγάπη προς την Ελλάδα και από μια ιδιαίτερη αρχαιολατρία που είχε, ο Βιλλεμέν ο συγγραφέας αναφέρει ότι η πραγματική πατρίδα του Καποδίστρια ήταν η Αρχαία Ελληνική λογοτεχνία.
Από αγάπη προς την Ελλάδα λοιπόν ο Καποδίστριας έδωσε όλη του τη περιουσία και τελικά την ίδια του τη ζωή.
Οι μεγάλες δυνάμεις που συνωμοτούσαν είχαν για αρχηγό τον Ρουέν που ήταν αντιπρόξενος της Γαλλίας στο Ναύπλιο.
Ο ίδιος ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια στις επιστολές που έγραψε και έχουν διασωθεί λέει «Ανάθεμα τους Άγγλο – Γάλλους που ήταν η αιτία και εγώ να χάσω τους δικούς μου ανθρώπους και το Έθνος να χάσει έναν κυβερνήτη που δεν θα ματαβρεί.
Το αίμα του με παιδεύει έως σήμερα».
Αυτά, να μετανιώνουμε δηλαδή αφού σφαχτούμε και αφού σκοτωθούμε μεταξύ μας είναι συνηθισμένα στην Ελληνική Ιστορία.
Το κακό όμως έχει ήδη γίνει.
Ο Ζωγράφος, μια ξένη που αποκήρυξε την Ορθοδοξία και πήγε σε άλλη θρησκεία συγκέντρωσαν και διέθεσαν 1.000 βενετικά φλουριά και χρηματοδότησαν τη δολοφονία του Καποδίστρια.
Αυτό το μιαρό έργο ανάλαβε να το κάνει ο Κων/νος και ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης.
Ο Καποδίστριας είχε πληροφορίες αλλά δεν λάμβανε μέτρα ασφαλείας.
Προσωπικός του φρουρός ήταν ένας Κρητικός που ονομαζότανε Κοκώνης και ο οποίος είχε χάσει το ένα του χέρι στον αγώνα της Επανάστασης.
Ο Καποδίστριας κάθε Κυριακή πρωί πήγαινε στην εκκλησία, γιατί ο Καποδίστριας ήταν βαθύτατα Χριστιανός.
Όταν επρόκειτο να αναλάβει ηγεμόνας της Ελλάδος ο Λεοπόλδος ο Καποδίστριας του έθεσε δύο όρους.
Ο πρώτος ήταν να γίνει Χριστιανός Ορθόδοξος και ο δεύτερος, από το προσωπικό του ταμείο να δοθούν χρήματα στην Ελλάδα.
Τελικά δεν ορκίστηκε ο Λεοπόλδος Βασιλέας της Ελλάδας, προτίμησε να πάει στο Βέλγιο που ήταν και πιο ήσυχα.
Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
Ο Καποδίστριας πήγαινε λοιπόν κάθε Κυριακή στην εκκλησία συνοδευόμενος από το μονόχειρα φρουρό του και ένα στρατιώτη σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, κατ άλλους μόνο από το μονόχειρα φρουρό.
Στο δρόμο συνάντησε τους Μαυρομιχαλαίους, τον Κων/νο και τον Γεώργιο, τους χαιρέτησε και τον χαιρέτησαν και οι δύο Μαυρομιχαλαίοι πήγαν και στάθηκαν δίπλα στη πόρτα της εκκλησίας.
Ο Καποδίστριας κατάλαβε ότι κάτι κακό τον περίμενε, δεν δείλιασε όμως.
Πλησίασε και πριν φτάσει να μπει στην είσοδο έβγαλε καπνό – ταμπάκο, τον φύσηξε στη μύτη του και γυρίζοντας το κεφάλι προς τα πίσω, να μην τους βλέπει προσπάθησε να μπει μέσα στην εκκλησία.
Ο Καραγιάννης, ο αστυνομικός που παρακολουθούσε τους Μαυρομιχαλαίους, ενώ μετείχε στη συνομωσία πυροβολεί τον Καποδίστρια.
Η σφαίρα όμως δεν τον πετυχαίνει και χτυπάει στη παραστάδα δίπλα στη πόρτα της εκκλησίας όπου ακόμα υπάρχει.
Ο Κων/νος Μαυρομιχάλης τραβάει το όπλο του και πυροβολεί, σχεδόν εξ επαφής τον Καποδίστρια στο κεφάλι, ο Καποδίστριας πέφτει νεκρός, αλλά πέφτοντας του ορμάει ο Γεώργιος με ένα μαχαίρι και του δίνει μερικές μαχαιριές.
Επακολούθησε αναταραχή ο κόσμος που ήταν μέσα στην εκκλησία άκουσε τους πυροβολισμούς και βγήκε έξω.
Βλέποντας τον αγαπημένο του κυβερνήτη νεκρό, άρχισε λυσσασμένα να κυνηγάει τους Μαυρομιχαλαίους.
Αυτοί με το αγριεμένο πλήθος από πίσω άρχισαν να τρέχουν προς την πρεσβεία της Γαλλίας.
Όπως όμως έτρεχαν, βγήκε ο στρατηγός Φωτομάρας στο μπαλκόνι του σπιτιού του, τους πυροβολεί και ο Κων/νος πέφτει κάτω.
Το πλήθος τον έπιασε, τον διαμέλισε κυριολεκτικά και τα μέλη του τα πέταξε στη θάλασσα.
Ο Γεώργιος σώθηκε και μπήκε στη πρεσβεία.
Το πλήθος εξαγριωμένο περικύκλωσε τη πρεσβεία και ζητούσε τη παράδοση του Γεωργίου.
Ο συνταγματάρχης Αλμέιδας, ήταν ένας συνταγματάρχης άξιος της ιδιότητας του συνταγματάρχη, μπαίνει μέσα στη Γαλλική πρεσβεία και ζητάει από τον Ρουέν να του παραδώσει τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη.
Εκείνος του απαντάει: «Όχι αυτό δεν θα το κάνω και αν τυχόν τον πάρετε να ξέρετε ότι και οι τρεις πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων θα φύγουμε από τη Ελλάδα».
Ο Αρμέιδας τους, τους απάντησε: «Αντίο σας!
Να σηκωθείτε να φύγετε! εμένα θα μου παραδώσετε το Γεώργιο Μαυρομιχάλη γιατί αν δεν το κάνετε θα κάψω τη πρεσβεία και θα τα κάνω όλα γυαλί».
Βγήκε έξω, μάζεψε ξύλα γύρω από τη πρεσβεία και ετοιμάστηκε να τη κάψει, οπότε οι Γάλλοι αναγκάστηκαν και τον παράδωσαν.
Ο Γεώργιος φυλακίστηκε πρώτα στο Μπούρτζι, μετά στο Παλαμήδι, αργότερα δικάστηκε σε θάνατο, έκανε μια αναίρεση στο αναθεωρητικό δικαστήριο που απορρίφτηκε και εκτελέστηκε σαν κοινός εγκληματίας, αυτός που πραγματικά είχε αγωνιστεί κατά τη διάρκεια της επαναστάσεως για την Ελλάδα και είχε και διατελέσει και πρωθυπουργός.
Ο ΘΡΗΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ
Έτσι χάθηκε ο Καποδίστριας.
Πήρανε το πτώμα του, το ταρίχευσαν και το βάλανε στην εκκλησία πάνω σε ένα μαρμάρινο υπόβαθρο σκεπασμένο με ένα μαύρο βελούδο με γυάλινο σκέπασμα για να το βλέπει ο κόσμος και από κάτω έβαλαν τους 15 μεγαλόσταυρους που του είχαν απονείμει τα μεγάλα Ευρωπαϊκά κράτη.
Ζωγραφικός πίνακας που αναπαριστά την δολοφονία του Ι. Καποδίστρια
Ένα τέτοιον έλληνα που διέθεσε όλη του την περιουσία και ο οποίος πρόσφερε τα πάντα στην Ελλάδα, εμείς τον δολοφονήσαμε.
Ο λαός ερχότανε καθημερινά από όλα τα μέρη της Πελοποννήσου και της Στερεάς και τα νησιά να δει τον Καποδίστρια, με αποτέλεσμα η σωρός του να μείνει σαράντα μέρες.
Έξι μήνες αργότερα μεταφέρανε τη σωρό του στη Κέρκυρα όπου και τον έθαψαν στη μονή της Πλατυτέρας με την απλή επιγραφή «Ιωάννης Καποδίστριας Κυβερνήτης της Ελλάδας».
Από τα αδέλφια του, ο Αυγουστίνος, που έκανε μια τριανδρία προσωρινής κυβέρνησης μαζί με τον Κολοκοτρώνη και το Κωλέτη και μετά από λίγο μαζί με τον άλλο τον Βιάρο, απογοητευμένοι, απελπισμένοι έφυγαν, ο ένας στα κτήματα του και ο άλλος στη Πετρούπολη όπου και πέθαναν.
Έτσι ο Καποδίστριας που ήταν άγαμος, δεν άφησε απογόνους και το μόνο που έμεινε ήταν το όνομά του, η προσφορά του στην πατρίδα και το παράδειγμά του που έγκειται στο ότι:
1. Δεν χρηματίστηκε.
Δεν έγινε πλούσιος από την πολιτική αλλά βγήκε φτωχότερος από αυτήν.
Προσέφερε στην Ελλάδα.
Για να προχωρήσει η Ελλάδα έχει ανάγκη ανθρώπων που δεν θα πέσουν στο Δημόσιο Ταμείο και θα το απομυζήσουν, αλλά έχει ανάγκη ανδρών που θα προσφέρουν υπηρεσίας.
2. Ήταν ειλικρινής.
Ποτέ δεν είπε στους Έλληνες ψέματα.
Πάντα έλεγε την αλήθεια.
Πάντα πίστευε και διακήρυσσε αυτά που έκανε.
Όχι σαν μερικούς που άλλα λένε, άλλα κάνουν και άλλα πιστεύουν.
Μεταξύ λόγων και έργων του Καποδίστρια υπήρξε απόλυτη ταυτότητα.
Πράγματι κατέλυσε τα Συντάγματα γιατί τα θεωρούσε άχρηστα.
Όπως αναφέρει σε επιστολή που είχε στείλει στον Ντε Βενσέν στη Γαλλία «Εγώ θέλω να κάνω σχολεία κλπ και μετά βλέπουμε για Συντάγματα».
Διότι «Εάν όμως εισαχθεί Σύνταγμα, πριν ταύτα εκτελεσθώσι, εις ατομικά συμφέροντα θέλει χρησιμεύσει και το κράτος του ισχυρότερου θέλει στηρίξει, εις την αμάθεια και αποκτηνώσει του πλήθους».
Όταν δεν υπάρχει η παιδεία, όταν δεν υπάρχει η έννοια του ήθους.
Ας αφήσουμε τη μόρφωση.
Η βελτίωση του ήθους του ανθρώπου είναι προϋπόθεση της άσκησης της πολιτικής εξουσίας.
Όταν δεν έχουμε τέτοιο υψηλό επίπεδο, τότε όπως είπε ο Καποδίστριας, θα κυριαρχήσει ο ισχυρότερος και θα αποκτηνωθεί το πλήθος.
«Κατασταθέντος δε του κράτους τούτου αναγκαίως» λέει ο Καποδίστριας «έπεται (ακολουθεί) δυοίν θυάτερον (ένα από τα δύο) ή η καταστροφή αυτού εξ επαναστάσεως, ή στερέωσις τυραννίας σχετλιοτάτης, του οποίου, ούτε του ενός, ούτε του άλλου θέλω να γίνω συναίτιος».
Όταν έγινε η Συνέλευση του Άργους τον Ιούνιο του 1829, ο Κολοκοτρώνης διέταξε να ξεθαφτεί το Αρχαίο Θέατρο, να καθαριστούν τα μάρμαρα του και η Συνέλευση να γίνει εκεί.
Ο Καποδίστριας εμφανίστηκε με τη μεγάλη στολή του, τα παράσημά του, ακολουθούμενος από δυο τάγματα τακτικού στρατού και μια ίλη ιππικού, εμφανίστηκε μπροστά στην εθνοσυνέλευση, μίλησε, ανάφερε τη κατάσταση στους συνέδρους και όταν έφυγε ο Κολοκοτρώνης εισηγήθηκε να δοθούν λεφτά στον Καποδίστρια γιατί η περιουσία του είχε καταστραφεί και δαπανηθεί για την Ελλάδα.
Στην εισήγηση που έκανε ο Κολοκοτρώνης ομόφωνα απάντησε η Εθνοσυνέλευση και ενέκρινε να δοθεί ένα ποσό στον Καποδίστρια για τη συντήρηση του.
Υπάρχει η απόφαση που λέει:
«Η Εθνική Τετάρτη των Ελλήνων Συνέλευση, θεωρήσασα ότι η Αυτού Εξοχότης ο Κυβερνήτης αφιέρωσε εις τας ανάγκας της Πατρίδος τα λείψανα της ιδίας του περιουσίας και προ της ελεύσεώς του και μετά την έλευσίν του, συμποσούμενα υπέρ το μιλλιούνιον γροσίων Τουρκικών θεωρήσας ότι υπεχώρησε στην έννοιαν του έθνους και του οποίου το Πανελλήνιον προσέφερε στη εξοχότητα του δίστηλα 12.000 ως ετήσια έξοδα προμηθεύον ταύτα εξ ίδιων, διαυτό αποφασίζομεν: Δωρίζομεν εις την διάθεσην του Εξοχότατου Ιωάννη Καποδίστρια και από του Εθνικού ταμείου δια ενιαύσια έξοδα εις Εθνικόν νόμισμα εκατόν ογδόντα χιλιάδας.
Ο Πρόεδρος κλπ.»
Το ψήφισμα το πήρε ο Καποδίστριας ενώ έμενε σε ένα φτωχικό δωμάτιο.
Όχι στα παλάτια, όπως έλεγαν, αλλά σε ένα φτωχικό δωμάτιο αρνήθηκε να πάρει τα χρήματα και έμεινε μαζί με τον μονόχειρα φρουρό του.
Σήμερα ξέρουμε όλοι τις επαύλεις, τα λεφτά, τις επιχειρήσεις και των τρόπο ζωής των Κυβερνητών.
Ο Καποδίστριας εκεί υπήρξε υπόδειγμα .
Επίσης υπηρέτησε υποδειγματικά και στην εφαρμογή των νόμων.
Ο ίδιος υπέβαλλε τον εαυτόν του στον νόμο και όπως καθορίστηκε από την εποχή του Σόλωνος.
Ελευθερία υπάρχει σε ένα κράτος όταν όλοι υπακούουν στους νόμους.
Όχι όταν οι νόμοι είναι σαν το δίχτυ της αράχνης που πιάνει τα μικρά έντομα ενώ τα μεγάλα τον διαπερνούν.
Ούτε οι νόμοι μοιάζουν με την κατάσταση εκείνη που οι μεν ισχυροί τους κάμπτουν και οι πονηροί τους παρακάμπτουν.
Πίστευε στην έννοια του κράτους.
Αγαπούσε τον στρατό και στη σωρό του σε όλη τη διαρκεί των σαράντα ημερών που ήταν εκτιθέμενη η σωρός του φρουρείτο από τη Σχολή Ευελπίδων.
Ο Καποδίστριας ήταν μια μορφή για την οποίαν ο Μέτερνιχ στα απομνημονεύματά του.
Ένα οχτάτομο έργο, παντού αναφέρει τον Καποδίστρια και δίνει την εντύπωση ότι ήταν ο κυριότερος εχθρός του.
Μέσα στους οκτώ τόμους του Μέτερνιχ δεν υπάρχει κεφάλαιο που να μην αναφέρεται το όνομα του Καποδίστρια και το μίσος που είχε γιαυτόν ο Μέτερνιχ.
Οι μεγάλοι διπλωμάτες της εποχής, ο Μέτερνιχ, ο Ταλεϋράνδος και ο Καποδίστριας συναγωνιζόντουσαν και ο Καποδίστριας ήταν ανώτερος από αυτούς.
Αυτός που έφτιαξε την Ελβετία, την Πολωνία, απέφυγε να γίνει η Γαλλία κηδεμονευόμενη χώρα και να δοθούν πληθυσμοί και εδάφη στους γείτονες, αυτός συνέλαβε την ιδέα της Ελληνικής επανάστασης πολύ πριν ιδρυθεί η Φιλική Εταιρεία που βρήκε την οργάνωση που έκανε ο Καποδίστριας.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μετά τον θάνατο του Καποδίστρια επικράτησε χάος και αναρχία μέχρι την άφιξη του Όθωνα.
Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο.
