Ένα από τα πιο σημαντικά σημεία της Θεωρίας της Πολυπολικότητας αναφέρεται στο έθνος – κράτος. Η κυριαρχία αυτής της δομής ...
Ένα από τα πιο σημαντικά σημεία της Θεωρίας της Πολυπολικότητας αναφέρεται στο έθνος – κράτος.
Η κυριαρχία αυτής της δομής έχει ήδη αμφισβητηθεί κατά την περίοδο της ιδεολογικής υποστήριξης του “Ψυχρού Πολέμου”, ενώ, κατά την περίοδο της παγκοσμιοποίησης, το ζήτημα απέκτησε πολύ μεγαλύτερη σημασία.
Βλέπουμε τους θεωρητικούς της παγκοσμιοποίησης να μιλούν για την πλήρη εξάντληση των εθνών – κρατών και για την αναγκαιότητα της μεταφοράς τους στην “παγκόσμια κυβέρνηση”, ή για την πεποίθηση ότι τα έθνη – κράτη δεν έχουν ακόμη ολοκληρώσει την αποστολή τους και πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, με σκοπό την καλύτερη προετοιμασία των πολιτών τους για την ένταξή τους στην “παγκόσμια κοινωνία” (σημ. μτφρ.:
Γίνεται αναφορά σε πρώιμες και ύστερες θέσεις του F. Fukuyama).
Η Θεωρία της Πολυπολικότητας αποδεικνύει ότι τα έθνη – κράτη αποτελούν ένα ευρωκεντρικό και μηχανικό φαινόμενο, “παγκοσμιοποιητικό”, στο αρχικό τους στάδιο και σε μεγαλύτερη κλίμακα (η κανονιστική ιδέα της ατομικής ταυτότητας προετοίμασε το έδαφος για την “κοινωνία των πολιτών” και, αντίστοιχα, για την “παγκόσμια κοινωνία”).
Το ότι το σύνολο του κόσμου σήμερα χωρίζεται σε εδάφη των εθνών – κρατών είναι μια άμεση συνέπεια του αποικισμού, του ιμπεριαλισμού και της προβολής του δυτικού μοντέλου πάνω σε όλη την ανθρωπότητα.
Ως εκ τούτου, το έθνος – κράτος δεν φέρει μόνο του καμία αξία για τη Θεωρία της Πολυπολικότητας.
Η θέση της διατήρησης των εθνών – κρατών, από την προοπτική της δημιουργίας του Πολυπολικού κόσμου, έχει σημασία μόνο στην περίπτωση κατά την οποία, με ρεαλιστικό τρόπο, εμποδίζει την παγκοσμιοποίηση (και δεν συμβάλλει σε αυτη), και κρύβει από μόνη της μια πιο περίπλοκη και εξέχουσα κοινωνική πραγματικότητα.
Εξάλλου, πολλές πολιτικές μονάδες (ιδιαίτερα στον Τρίτο Κόσμο) αποτελούν έθνη – κράτη απλά σε ονομαστική μορφή και ουσιαστικά αντιπροσωπεύουν διαφορετικές μορφές των παραδοσιακών κοινωνιών με πιο πολύπλοκα συστήματα ταυτότητας.
Σ’ αυτή την περίπτωση, η θέση των υπερασπιστών του Πολυπολικού κόσμου είναι εντελώς αντίθετη από εκείνη των υπερασπιστών της παγκοσμιοποίησης:
Αν ένα έθνος – κράτος επιτελεί την ομογενοποίηση της κοινωνίας και βοηθά στην “ατομικοποίηση” των πολιτών, δηλαδή υλοποιεί μια βαθιά και πραγματική πολιτική μοντερνοποίησης και εκδυτικισμού, τότε ένα τέτοιο έθνος – κράτος δεν έχει καμία σημασία, είναι απλώς ένα όργανο της παγκοσμιοποίησης.
Αυτό το έθνος – κράτος δεν διατηρείται επάξια και η ύπαρξή του δεν έχει κανένα νόημα για την Πολυπολική προοπτική.
Εάν, όμως, ένα έθνος – κράτος εξυπηρετεί υποστηρικτικά ένα άλλο κοινωνικό σύστημα – μία ιδιαίτερη και πρωτότυπη κουλτούρα, πολιτισμό, θρησκεία κτλ – θα πρέπει να υποστηριχθεί και να διατηρηθεί, καθώς υλοποιεί την εξέλιξή του προς μια πιο αρμονική δομή, εντός των ορίων της κοινωνιολογικής πολυφωνίας στο πνεύμα της Πολυπολικής Θεωρίας.
Η θέση της παγκοσμιοποίησης είναι ακριβώς απέναντι σε όλα αυτά: Καλεί για την εξάλειψη της ιδέας με την οποία τα έθνη – κράτη υποστηρίζουν κάτι το παραδοσιακό (όπως η Κίνα, η Ρωσία, το Ιράν κτλ) και, αντιθέτως, ενισχύει τα έθνη – κράτη με φιλοδυτικά καθεστώτα (Νότια Κορέα, Γεωργία ή τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης).
Το κείμενο του Alexander Dugin δημοσιεύτηκε στην ισπανική σελίδα Transeval,
στις 25 Ιανουαρίου 2015.
Μετάφραση (από την αγγλική μετάφραση του Lucian Tudor) του Χρήστου Καρανικόπουλου.
[ideapolis.info]
