Οι τουρκικές προκλητικές ενέργειες στην κυπριακή ΑΟΖ είναι αποτέλεσμα της έλλειψης στρατηγικής και του γεγονότος ότι δεν υπάρχ...
Οι τουρκικές προκλητικές ενέργειες στην κυπριακή ΑΟΖ είναι αποτέλεσμα της έλλειψης στρατηγικής και του γεγονότος ότι δεν υπάρχει δυνατότητα στρατιωτικής αποτροπής από τη δική μας πλευρά.
Από καιρό η Τουρκία δεν κρύβει καθόλου τις προθέσεις της όσον αφορά την εξωτερική της πολιτική.
Αν άραγε εφαρμόζαμε το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα θα μπορούσε σήμερα η Τουρκία χωρίς καμία άδεια να κατεβάζει τρυπάνια και πολεμικά πλοία σε θαλάσσια περιοχή όπου η Κυπριακή Δημοκρατία έχει ειδικά κυριαρχικά δικαιώματα;
Στο παρόν στάδιο βρισκόμαστε ενώπιον τετελεσμένων γεγονότων τα οποία αντιμετωπίζουμε με τακτικές κινήσεις και χωρίς κανένα πλάνο.
Αν υπήρχε πλάνο τότε θα έπρεπε να είχαν ήδη αποφασιστεί κυρώσεις και μέτρα από την Ε.Ε. προς την Τουρκία.
Όχι μόνο δεν κινούμαστε σε πλαίσια στρατηγικής, αλλά ταυτόχρονα δεν χρησιμοποιούμε τα νομικά μέσα που διαθέτουμε ως κράτος μέλος της Ε.Ε., όπως για παράδειγμα το άρθρο 42(7) το οποίο θεσπίζει ότι οι χώρες της Ε.Ε. πρέπει να παράσχουν “βοήθεια και συνδρομή” σε ομόλογο-κράτος μέλος που πλήττεται από ένοπλη επίθεση.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει χωρίς αμφιβολία παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου με επίθεση της Τουρκίας σε έδαφος (γη, θάλασσα ή αέρα) της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Να σημειωθεί πως η προσφυγή σε διεθνή δικαστήρια για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα θα ήταν πολύ μεγάλο σφάλμα τη στιγμή που κανένα διεθνές δικαστήριο δεν δικάζει 100%.
Σε αυτό το ενδεχόμενο ο χαμένος θα είναι αυτός που κατέχει όλα τα κυριαρχικά δικαιώματα - δηλαδή η Κυπριακή Δημοκρατία - αφού από αυτόν σίγουρα θα αφαιρεθούν εν μέρει κυριαρχικά δικαιώματα.
Εν πάσει περιπτώσει, Κυβέρνηση, ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ, υποστηρίζουν την τακτική της υποχώρησης και της μη διεκδικητικότητας στο όνομα της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Ενώ το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ζητά αναστολή των ενταξιακών διαδικασιών της Τουρκίας η κυπριακή Κυβέρνηση, ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ είναι αντίθετοι.
Ενώ ο αγωγός East-Med δημιουργεί συμμαχία με Ελλάδα-Ισραήλ και αναβαθμίζει τις σχέσεις μας με την Ε.Ε. ο ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ μιλούν για αγωγό μέσω Τουρκίας ο οποίος, προσέξτε, θα είναι το αντάλλαγμα που θα δώσουμε για μια λύση που ούτε αν μας έδιναν ανταλλάγματα δεν θα έπρεπε να δεχθούμε, αφού με μαθηματική ακρίβεια αποτελεί το όχημα προς τη διχοτόμηση μέσα από τον πληθυσμιακό, γεωγραφικό και διοικητικό διαχωρισμό της Κύπρου (βλ. Εκθέσεις Νιχάτ Ερίμ).
Τα λεγόμενα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης σαφώς και δεν αποτελούν πια καμιά δικαιολογία.
Εξάλλου και αυτή η λύση δεν μπορεί να είναι εφικτή, παραμόνο αν αποδεχτούμε τους όρους της Τουρκίας η οποία έχει ξεπεράσει πλέον την ομοσπονδία (που κάποτε επεδίωκε) και τη θεωρεί δεδομένη.
Αλήθεια είναι ψευδαίσθηση να περιμένει κανείς πως η πανίσχυρη Τουρκία θα υποχωρήσει όταν τα τρία μεγαλύτερα κόμματα στην Κύπρο υποστηρίζουν την “κακή” ή την “καλή” ομοσπονδία.
Διότι και το ΔΗΚΟ, αν η ομοσπονδία είναι διχοτόμηση, υποστηρίζει την “καλή” διχοτόμηση στο πλαίσιο μιας δήθεν νέας στρατηγικής.
Η βάση της νέας στρατηγικής πρέπει να είναι όχι η ομοσπονδία, αλλά η διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η επανενσωμάτωση των κατεχομένων σε αυτήν.
Η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 από τη μία και το Πρωτόκολλο 10 από την άλλη, μπορούν να αποτελέσουν σημαντικά νομικά και πολιτικά εργαλεία που έχουμε για να ακολουθήσουμε μια πραγματικά νέα στρατηγική.
Ας αρχίσουμε από μια εθνική στρατηγική απεγκλωβισμένη από το πολιτικό σύστημα ούτως ώστε το κράτος να μην είναι υποχείριο της κομματοκρατίας και της διάλυσης.
