Να λοιπόν που έτρεξαν να ανησυχήσουν πως με το άνοιγμα της Αμμοχώστου και τον εποικισμό της θα χαθούν οι ελπίδες για την «επ...
Να λοιπόν που έτρεξαν να ανησυχήσουν πως με το άνοιγμα της Αμμοχώστου και τον εποικισμό της θα χαθούν οι ελπίδες για την «επανένωση».
Πλανώνται πλάνην οικτρά αυτοί που θεωρούν πως η Αμμόχωστος μπορεί να λειτουργήσει ως το «δόλωμα», προκειμένου να δεχτούμε και να σωπάσουμε μπροστά σε οποιαδήποτε λύση που δεν προνοεί την επιστροφή και του τελευταίου πρόσφυγα στο σπίτι του και τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Είναι γελασμένοι πως θα αφήσουμε στο παζάρεμα την Κερύνεια, τη Μόρφου, τη Μια Μηλιά, το Ριζοκάρπασο, τη Μεσαορία, την Ακανθού, την Πυργά και τόσες άλλες πόλεις και χωριά που εδώ και 45 χρόνια υποφέρουν κάτω από τη μπότα του Αττίλα.
Το άνοιγμα της Αμμοχώστου αποτελεί μια καταισχύνη, καθώς ο κατακτητής στο πέρασμα του δεν σέβεται και δεν αφήνει τίποτα όρθιο.
Το γεγονός αυτό το μαρτυρούν οι τάφοι, κατεστραμμένες εκκλησίες και τα ερημωμένα σπίτια στην κατεχόμενη γη μας.
Η Αμμόχωστος, μια τόσο όμορφη πόλη στα χέρια του βάρβαρου εισβολέα.
Είναι αδιανόητο λοιπόν να σταθούμε άπραγοι μπροστά στην νέα απειλή της κατεχόμενης μας πόλης.
Οι ψηλές πολυκατοικίες, οι θαυμαστές ακρογιαλιές και ο απίστευτος πολιτισμός της Αμμοχώστου δεν αφήνουν περιθώρια για μισόλογα και σάπιες υποσχέσεις.
Αυτή η πόλη χρειάζεται την ανάσα των ανθρώπων της, των παλιών και των νέων, που περιμένουν τη μέρα της Απελευθέρωσης για να την αναστήσουν ξανά.
Ακόμα και αν γκρεμίσουν την παλιά πόλη και χτίσουν καινούργια, αν ξεριζώσουν κάθε τι που θυμίζει Ελληνισμό σε αυτή τη γη και αν επεκτείνουν και τον εποικισμό, ούτε τότε θα τους ανήκει.
Γιατί πολύ απλά «ο άνθρωπος είναι ο τόπος του».
Αυτή η γη έγινε ένα με τους κατοίκους της και δεν μπορεί κανένας και τίποτα να την αποσυνθέσει όσα χρόνια και αν περάσουν.
Αυτή η γη έγινε ένα με τους κατοίκους της και δεν μπορεί κανένας και τίποτα να την αποσυνθέσει όσα χρόνια και αν περάσουν.
Ο αγώνας είναι κοινός και δεν μπορεί να διαχωρίζεται.
Η λευτεριά δεν καταλαβαίνει από σύνορα πόλεων και οδοφραγμάτων.
Τα γκρεμίζει.
Τα ξεπερνά και φτάνει εκεί που η ψυχή του ανθρώπου επαναπαύεται.
Εκεί που νιώθει πραγματικά ελεύθερος και όχι δέσμιος του κατακτητή του.
Έτσι και εμείς, δεν αγωνιζόμαστε επιλεκτικά για την Αμμόχωστο ή την Κερύνεια.
Αγωνιζόμαστε για κάθε κατακτημένη πόλη και για το μικρότερο χωριό.
Αν δεν πράξουμε τον αγώνα μας συλλογικά, τότε είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε σκλάβοι για πολλά χρόνια ακόμα.
Αυτοί που όντας «ελεύθεροι» επιθυμούν να σκλαβωθούν από μόνοι τους, να βάλουν δηλαδή την ταφόπλακα του Ελληνισμού της Κύπρου με την λαμπρότερη υπογραφή τους, είναι αφελείς αν πιστεύουν πως δεν θα βρουν μπροστά τους ανθρώπους αποφασισμένους να κάνουν τα πάντα για να τους ανακόψουν.
Δεν μπορούμε να ζητάμε «λύση να’ ναι κι ότι να’ ναι». Οφείλουμε πρώτα να συλλογιστούμε το ένδοξο παρελθόν μας, να βιώσουμε το άθλιο μας παρόν και να ατενίσουμε το αβέβαιο μας μέλλον και μετά να πράξουμε.
Αν σκεφτεί κανείς αυτό, τότε θα καταλάβει γιατί η μόνη εφικτή και δίκαιη λύση είναι η Απελευθέρωση.
Γιατί αποτελεί τη μόνη λύση που θα διαφυλάξει τα κατεχόμενα χωριά μας από τη θύελλα του τουρκικού επεκτατισμού που παρασύρει ό,τι αληθινό και όμορφο στο πέρασμα της.
Γιατί αποτελεί τη μόνη λύση που τα δικά μας παιδιά θα μπορούν να παίζουν ανέμελα στις παραλίες της Αμμοχώστου, της Κερύνειας, του Ριζοκαρπάσου και της Μόρφου.
Γιατί η Μεσαορία θα γεμίσει με αγρότες δουλευτές που θα πονούν τη γη τους.
Γιατί μόνο τότε οι πορτοκαλιές της Μόρφου και της Αμμοχώστου θα ανθίσουν ξανά.
Δεν θα πάψουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε και να αγαπάμε αυτόν τον τόπο.
Ο δρόμος έχει ποτιστεί με το αίμα των χιλιάδων παλαιών ηρώων μας, αλλά και των νεότερων, του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού που μας καθοδηγούν στην Αμμόχωστο, μετά στο Ριζοκάρπασο, στην Κερύνεια και στη Μόρφου.
Αυτός είναι ο προορισμός μας, αυτός είναι ο αγώνας μας.
Η επιστροφή!
Γιατί κάτι λιγότερο από το να ζούμε ελεύθεροι στη γη που μας ανήκει, θα ήταν ντροπή για κάποιον που θέλει να λέγεται άνθρωπος.
Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης
