Αν στην αποσύνθεση της παραμικρής πολιτικής κριτικής σκέψης πρέπει να αποδοθεί ένας μονολεκτικός ορισμός, αυτός θα ήταν “ΣΥΡΙ...
Αν στην αποσύνθεση της παραμικρής πολιτικής κριτικής σκέψης πρέπει να αποδοθεί ένας μονολεκτικός ορισμός, αυτός θα ήταν “ΣΥΡΙΖΑίος”.
Ο «ΣΥΡΙΖΑίος» είναι η απεικόνιση της κατάντιας μιας μερίδας συμπολιτών μας, ο οποίος δεν παρατηρεί, δεν σκέφτεται, δεν κρίνει.
Απεικόνιση εκείνου που απλά διαμαρτύρεται και απλά ψηφίζει το αντίθετο προς την εκάστοτε κυβέρνηση.
Είναι εκείνος που τους ψήφισε για να “σκίσουν τα μνημόνια” και το επανέλαβε στις επόμενες εκλογές λίγους μήνες αργότερα, παρέχοντάς τους πολιτική νομιμοποίηση για το δικό τους μνημόνιο.
Είναι εκείνος που τους χάρισε και ένα δημοψήφισμα, αδιαφορώντας που τον έγραψαν κανονικά.
Αυτός που τις νύχτες των εκλογικών νικών του ΣΥΡΙΖΑ βγήκε με κόκκινες σημαίες στους δρόμους να πανηγυρίσει, χειροκροτώντας μάλιστα τον Αλέξη μαζί με τον “ακροδεξιό” Πάνο, ο οποίος δήλωνε ότι ήταν το ιδεολογικό τους αντίβαρο.
Είναι αυτός που αν και ξαφνικά έγινε αντικαπιταλιστής, καμάρωσε τον υπουργό του να χτυπάει το σφυρί στον ναό του καπιταλισμού.
Μάλλον ξέχασε ότι το σφυρί που του έλεγαν ότι τους εκφράζει συνοδεύεται με δρεπάνι.
Ο “ΣΥΡΙΖΑίος” είναι ο μόνος αντιμνημονιακός που έχει δυο μνημόνια στο δυναμικό του και μάλιστα στηρίζει τη μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση.
Η σύλληψη γιαγιάδων που πουλάνε καλτσάκια στις λαϊκές αγορές, καστανάδων και άλλων επικίνδυνων για την αριστερά ανθρώπων, περνά απαρατήρητη για τον ΣΙΡΙΖΑίο.
Εκείνος καμαρώνει τον Αλέξη δίπλα σε Αμερικανούς προέδρους και μετά τρέχει στις πορείες έξω από το Πολυτεχνείο.
Ως νεο-κομμουνιστής που σέβεται τον εαυτό του, ο ΣΥΡΙΖΑίος δεν μπορεί να μην στηρίζεται στους καπιταλιστές.
Στο ευρωψηφοδέλτιο τους, πλέον ο υιός του Σωκράτη φιγουράρει περήφανα.
Ο φτωχός αυτός βιοπαλαιστής, ήρθε να στηρίξει όλα όσα θέλει να στηρίξει μια αριστερή κυβέρνηση.
Όμως είναι και αυτός ένας αριστερός που σέβεται τον εαυτό του, καθώς εξαργυρώνει τις υπηρεσίες του παππού του, σε αυτό που αποκαλούν “κυβέρνηση του βουνού”.
Η υψωμένη αριστερή (πάντα) γροθιά του Πέτρου, στην ουσία είναι ένα φάσκελο και μάλιστα βασιλικό, που λένε και στις ταινίες.
Ένα φάσκελο που δεν τους το έχουμε ρίξει εμείς που γελάμε με όλα αυτά, αλλά εκείνοι που ζητούν τις ψήφους τους.
Αν αριστερός κάποιος γίνεται, τότε σίγουρα ΣΥΡΙΖΑίος καταντά.
Με ένα τέτοιο ψηφοφορικό προσωπικό, πως να διαφέρει το πολιτικό προσωπικό της χώρας;
Ένας πολίτης σκεπτόμενος, κριτικός και απαιτητικός θα αποτελούσε ανάχωμα προς πολιτικούς τέτοιου επιπέδου.
Ένας πολίτης αυστηρός με τους πολιτικούς αλλά και με τον εαυτό του, σίγουρα θα απέτρεπε πολλά για αυτόν τον τόπο.
Ένας τέτοιος πολίτης όμως για τους πολιτικούς, είναι “φασίστας”.
Τυχαίο;
Μιχάλης Τάντης
