του Παναγιώτη Ήφαιστου Το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε είναι να εμπλακούμε στις προεκλογικές διενέξεις. Μόνο από την θ...
του Παναγιώτη Ήφαιστου
Το τελευταίο πράγμα που θα θέλαμε είναι να εμπλακούμε στις προεκλογικές διενέξεις.
Μόνο από την θέση του εντολέα πολίτη θα περιγράψουμε μερικά –κατά την εκτίμησή μας– κύρια προβλήματα και τα διλήμματα που θέτουν στους ψηφοφόρους.
Μιας και το εκλογικό σύστημα δυσκολεύει ή καθιστά ανέφικτο να εκλέξουμε μια πανελλήνια Βουλή-Εθνοσυνέλευση αρίστων ανεξαρτήτως κομμάτων, ο Έλληνας ψηφοφόρος μάλλον δεν μπορεί να επιλέξει το βέλτιστο.
Εξ αντικειμένου, οι ένοχοι του δεκαετούς κατήφορου βρίσκονται σε όλο το παραταξιακό φάσμα και αυτό ακούει κανείς κάθε μέρα όπου βρεθεί.
Μια εκτίμηση λοιπόν είναι ότι έχουμε υπαίτιους πολιτικής, οικονομικής διαπραγματευτικής και διπλωματικής ανεπάρκειας.
Εξ αντικειμένου και μέχρι να κάνει ξαστεριά, απαιτείται διαβάθμιση, ιεράρχηση και επιλογή.
Πολλοί κινούνται στη λογική το μη χείριστο είναι χείρον, αλλά αναπόφευκτο.
Πρώτον, ακόμη και σε ολιγαρχικά πολιτικά συστήματα έμμεσης αντιπροσώπευσης κανείς δεν δικαιούται να κάθεται σε καρέκλα εξουσίας όταν σε μεγάλο βαθμό, ή και 100%, δεν τήρησε τις προεκλογικές υποσχέσεις.
Και στην συνέχεια με κολοσσιαία άλματα εκλογικεύσεων δικαιολογεί ιδεολογικά τα σφάλματα και την επί μια δεκαετία διολίσθηση της χώρας στην άβυσσο της επ’ αόριστον υποτέλειας.
Και στην συνέχεια με κολοσσιαία άλματα εκλογικεύσεων δικαιολογεί ιδεολογικά τα σφάλματα και την επί μια δεκαετία διολίσθηση της χώρας στην άβυσσο της επ’ αόριστον υποτέλειας.
Επομένως, οι ψηφοφόροι συμφέρον έχουν να αναζητήσουν τις βαθμίδες αθέτησης των υποσχέσεων και να ιεραρχήσουν τους υπαίτιους στην κλίμακα να επιλέξουμε το κακό για να αποφύγουμε το χειρότερο.
Δεύτερον, επειδή πολλά έπονται στην διεθνή και ευρωπαϊκή σκακιέρα η λογική αυτή αφορά και την διαπραγματευτική ανικανότητα που δυστυχώς αποδεδειγμένα κυριαρχεί.
Η Ελλάδα είναι κράτος με εθνικά συμφέροντα και μάλιστα διακυβεύεται η ίδια η επιβίωσή της.
Εδώ λοιπόν ποιος έκανε σωρεία σφαλμάτων, λόγω ανικανότητας, και προκάλεσε τόσο μεγάλο σωρό λαθών που φτάνει υψηλά όσο και το Έβερεστ;
Ποιος, ακόμη, αντί να διαπραγματευτεί έστω και λάθος, έκανε τις περισσότερες και μεγαλύτερες κωλοτούμπες;
Ποιος έγλυφε περισσότερο εκεί που έφτυνε και μάλιστα με υποτιμητικά για τη νοημοσύνη μας επιχειρήματα;
Επιχειρήματα που όταν τα ηγεμονικά κράτη, οι κερδοσκόποι και οι τοκογλύφοι τα ακούνε τρίβουν τα χέρια τους!
Αν πάρουμε τις προεκλογικές περιόδους της τελευταίας δεκαετίας, ποιος υποτίμησε περισσότερο τους ψηφοφόρους, φτάνοντας στο σημείο, όπως έκαναν στους Ινδιάνους, να τους κουνούν καθρεφτάκια προεκλογικών επιδομάτων;
Αξιοθρήνητη η εθνική ασφάλεια
Τρίτον, ποιος έβλαψε περισσότερο την ούτως ή άλλως αξιοθρήνητη κατάσταση στα πεδία της ασφάλειας και της εθνικής ακεραιότητας;
Επί δεκαετίες επιφυλασσόμασταν να ασκήσουμε τα ισχύοντα δικαιώματα που απορρέουν από το δίκαιο της θάλασσας αλλά δεν προχωρούσαμε.
Την τελευταία δεκαετία, ποιος, πόσο, πως και ποιον ρώτησε για να φτάσει σήμερα η Τουρκία να θεωρεί την ‘Γαλάζια Θάλασσα’ δεδομένη;
Να θεωρεί την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας δικαίωμά της, με δεδηλωμένο σκοπό να ελέγξει πλήρως την Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο;
Τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατία και της Ελλάδας σε ζώνες υποθαλάσσια πάμπλουτες, οι οποίες γεωπολιτικά είναι και οι σημαντικότερες του πλανήτη, απορρέουν από το διεθνές δίκαιο.
Για την προάσπισή τους, όμως, απαιτούν όχι μισόλογα που μεταμφιέζουν παράδοση ιερών και οσίων, αλλά στρατηγική για την εκπλήρωση των ύψιστων συμφερόντων του Ελληνισμού.
Επιπλέον, στις άκρως αποκαλυπτικές δημόσιες συζητήσεις για το ‘Μακεδονικό’ εντός και εκτός Κοινοβουλίου ακούσαμε βασικά παραλλαγή του γνωστού τραγουδιού «δεν φταίω εγώ, φταίτε εσείς και ο Χατζηκωστής».
Και σε αυτό λοιπόν ο ψηφοφόρος πρέπει να κάνει σωστή διάγνωση.
Τέταρτον, κανείς δεν έχει δικαίωμα να κλείνει τα μάτια μπροστά στη μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων και μάλιστα νέων επιστημόνων, η οποία είναι είδος εθνικού αυτοχειριασμού.
Όχι μόνο έχουμε συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού, αλλά και υπερχείλιση με παράνομους μετανάστες, των οποίων – σύμφωνα με νέα ιδεολογήματα – θα πρέπει να εκπληρώσουν το όνειρό τους να φύγουν από τις χώρες τους και να πλημμυρίσουν την Ελλάδα!
Δεν μιλάμε, βέβαια, για τους νόμιμους μετανάστες ή τους δύσμοιρους πρόσφυγες που κάποια στιγμή λογικά θα επιστρέψουν ή πρέπει να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.
Τα πράγματα είναι πλέον πολύ δύσκολα, το ίδιο και η επιλογή στην κάλπη.
Ποιών η εκλογή λοιπόν θα διανοίξει ευκαιρίες επιστροφής των νέων μας;
Ποιος θα ελέγξει την λαθραία και παράνομη αλλαγή της πληθυσμιακής σύνθεσης και ποιος θα διαπραγματευτεί καλύτερα στην Ευρώπη τα εθνικά μας συμφέροντα;
Διαπραγμάτευση, όχι υποτέλεια και εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων για διατήρηση της καρέκλας εξουσίας!
Η κατάντια του λιγότερου κακού
Πέμπτον, είναι ολοφάνερο πως κανείς από όσους κάθονται σε υψηλές καρέκλες εξουσίας δεν γνωρίζει ή δεν έχει χρόνο να μελετήσει για να μάθει τι συμβαίνει στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Ποιος κατανόησε έστω και λίγο ότι η Ευρώπη και οι ευρωατλαντικές σχέσεις βρίσκονται σε πλήρη μετάβαση και μετασχηματισμό;
Ποιος και πόσο κατάλαβε πως όταν το διεθνές σύστημα θα είναι άλλο, η χρεοκοπία της Ελλάδας που προκαλούν οι τεχνοκράτες, οι κερδοσκόποι και οι τοκογλύφοι θα μας καταβυθίσει ανεπίστροφα;
Ποιος κατανοεί πως τα ηγεμονικά παίγνια είναι σε πλήρη εξέλιξη;
Ότι εν μέσω στρατηγικής ανυπαρξίας μας, όταν θα σταθεροποιηθούν οι ισορροπίες και τα συμφέροντα, η Ελλάδα που χάνει την μια ευκαιρία μετά την άλλη, που κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο, θα χάσει το τρένο της ιστορίας;
Βέβαια το μέτρο της επιλογής είναι και πάλι ποιοι έκαναν τα περισσότερα και τα πιο χονδροειδή λάθη.
Μακάρι να είχαμε μαγικό ραβδί να αναστήσουμε τον Καποδίστρια αλλά δεν έχουμε.
Λόγω των πληγμάτων που υπέστησαν οι Έλληνες την τελευταία δεκαετία δεν υπάρχει δυνατότητα να προσανατολίσουν το κράτος σύμφωνα με τις υψηλές αρχές της δημοκρατίας και της ελευθερίας, δηλαδή τις πολιτικές παραδόσεις της ελληνικότητας.
Ο πολίτης, λοιπόν, καλά θα κάνει να ψηφίσει, αποφασίζοντας μετά από πολύ-πολύ σκέψη.
Ο πολίτης είναι εντολέας και οι κυβερνήτες εντολοδόχοι.
Το κράτος είναι δικό μας και απαιτείται να διασφαλίζουμε ότι το πολίτευμα εγγυάται εμπράκτως την πολιτική ελευθερία και όχι να διολισθαίνει προς δεσποτεία και μεταμοντέρνο έλεγχο.
Για το τελευταίο, οι ενδείξεις είναι δυστυχώς πλέον πολλές.
Γι’ αυτό, ένας ακόμη τρόπος επιλογής της ψήφου είναι να σκεφτούν οι πολίτες ποιοι την τελευταία δεκαετία και πόσο τους υποτίμησαν θεωρώντας τους τους, ετερόκλητο όχλο ή και μάζα που πρέπει να συμμορφωθεί με υψιτενή ιδεολογήματα όσων είναι εμποτισμένοι με παρωχημένα ολιγαρχικά και δεσποτικά δόγματα.
Μπορεί τώρα ο πολίτης να μην είναι εντολέας, αλλά αν δεν γίνει σύντομα θα χαθεί η χώρα του μαζί και αυτός.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιλογή στην κάλπη του λιγότερου κακού αποτελεί κατάντια.
Δυστυχώς όμως κατά συρροή λάθη μιας δεκαετίας όχι μόνο επαναλαμβάνονται, αλλά κάποιοι κάνουν ολοένα και περισσότερα μεγαλύτερα.
Εκεί καταλήξαμε.
Το ακούς παντού αλλά όχι στα ΜΜΕ.
Μέχρι να κάνει ξαστεριά
Ο ψηφοφόρος λοιπόν ας σκεφτεί το συμφέρον του. Μπορεί να θεωρήσει το λιγότερο κακό λάθος εκτίμηση.
Δικαίωμά του, αλλά θα αναλάβει τις ευθύνες του.
Μερικοί πάντως που διολισθαίνουν σε πεπατημένες νοοτροπίες πελατειακών σχέσεων και ιδιωτείας καλά θα κάνουν να θυμηθούν τον Περικλή.
Ο μεγάλος ηγέτης, πασχίζοντας με αγωνία να πείσει τους εντολείς πολίτες για τις αποφάσεις του, προειδοποίησε ότι όταν πάσχει η Πολιτεία στο τέλος πάσχουν όλοι οι πολίτες.
Αυτό λέγεται γιατί, όπως και να το κάνουμε, πιθηκίζοντας κομματικές πρακτικές, το πελατειακό σύστημα στην Ελλάδα έθρεψε την ιδιωτεία που είναι το αντίθετο του κοινού συμφέροντος, της ευνομίας, της ευταξίας, της ασφάλειας και της ευημερίας.
Βέβαια, κάποιοι υποστήριξαν ότι επί δύο αιώνες οι Έλληνες για να επιβιώσουν εγκλωβίστηκαν μέσα στις αξιοθρήνητες πελατειακές δομές ενός ξενοκρατούμενου κράτους.
Ιστορικά μπορεί να είναι αλήθεια.
Ιδού, όμως, που καταντήσαμε και άλλα περιθώρια δεν υπάρχουν.
Τα πελατειακά καθρεπτάκια που πολλοί κουνούν προεκλογικά τους δύο τελευταίους αιώνες και πολύ πυκνά πρόσφατα, δεν θα φέρουν οφέλη.
Θα προκαλέσουν ανίατες πολιτειακές ασθένειες.
Στάθμιση και εκτίμηση λοιπόν των πραγμάτων για ορθολογιστικές επιλογές.
Μέχρι να κάνει ξαστεριά, όπως λέει και το τραγούδι.
Πηγή: slpress.gr
