της Φανούλας Αργυρού Βρετανικές Μαρτυρίες Το εθνικό ξεκαθάρισμα συνιστά διεθνές έγκλημα όσο και παραβίαση των ανθρωπ...
της Φανούλας Αργυρού
Βρετανικές Μαρτυρίες
Το εθνικό ξεκαθάρισμα συνιστά διεθνές έγκλημα όσο και παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ως όρος εισήχθη την δεκαετία του 1990 σε σχέση με τη Βοσνία σαν και για πρώτη φορά συνέβη στην ιστορία.
Το εθνικό ξεκαθάρισμα προσδιορίζεται από την Διεθνή Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού ως «σκόπιμη πολιτική σχεδιασμένη από μια θρησκευτική ομάδα να εξουδετερώσει με βίαιο και τρομοκρατικό τρόπο τον πληθυσμό μιας άλλης θρησκευτικής ομάδας από συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο».
Η Γενοκτονία είναι σχετική αλλά ξεχωριστό διεθνές έγκλημα.
Ως όρος, αναγνωρίστηκε το 1943 από τον Πολωνο-Αμερικανό εβραίο δικηγόρο Raphael Lemkin, ο οποίος και ήταν η κινητήριος δύναμη για την υιοθέτηση της Σύμβασης για την Αποφυγή και Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας του 1948.
Στις 19 Μαΐου 2019 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
Αλλά οι πρώτες καταδιώξεις ξεκίνησαν στη Αμάσεια το 1914 παρόλο που εναντίον τω Αρμενίων είχαν ήδη αρχίσει πριν το 1900 και η θυματοποίηση των Χριστιανών πάει ακόμα πιο πολύ πίσω.
Τον Οκτώβριο του 1911 σε συνέδριο των Νεο-Τούρκων πάρθηκε η πιο κάτω απόφαση:
«Ο χαρακτήρας της Αυτοκρατορίας θα είναι Ισλαμικός (Mohammedan) και πρέπει να διασφαλιστεί ο σεβασμός για όλα τα Ισλαμικά Ιδρύματα και Οργανισμούς γιατί η αποκέντρωσης και η αυτονομία θεωρούνται από την Τουρκική Αυτοκρατορία ως προδοσία.
Οι εθνικότητες είναι επικίνδυνες.
Θα μπορούν να διατηρούν την θρησκεία τους όχι όμως την γλώσσα τους.
Η διάδοση της Τουρκικής γλώσσας είναι ένας κυρίαρχος τρόπος να επιβεβαιώνεται η Ισλαμική ανωτερότητα και η αφομοίωση των υπολοίπων στοιχείων.»
Η «μοντέρνα» Κεμαλική Τουρκία οφείλει την ύπαρξή της στις στάχτες μιας από τις πλέον φρικιαστικές Γενοκτονίες που καταγράφτηκαν στις αρχές του 20ου αιώνα και προηγήθηκαν του Ολοκαυτώματος των Εβραίων.
Εκείνης των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων.
Με τη σοβινιστική θεωρία ότι μόνο αν ένας είναι Τούρκος μπορεί να υπερασπιστεί την «πατρίδα» του.
Στις 22 Μαρτίου 1920 ο Βρετανός Ναύαρχος de Robeck έγραψε σχετικά με τις μαρτυρίες για σφαγές των Χριστιανών Ελλήνων:
“…Οι ιστορίες αυτές δείχνουν πως οι μέθοδοι των Τούρκων δεν στερούνται σε τίποτα από την αδίστακτη βαρβαρότητα και κτηνωδία που έκτοτε χαρακτηρίζει τις τουρκικές εξάρσεις σφαγών”.
Στο Βρετανικό Εθνικό Αρχείο στο Λονδίνο, υπάρχει πληθώρα τέτοιων αναφορών για τις μαζικές σφαγές του Ποντιακού Ελληνισμού.
Ο ανώτερος Βρετανός Αξιωματούχος του Υπ. Εξωτερικών (Φόρειν ΄Οφις) . G. W. Rendel (πέθανε στις 6 Μαΐου 1979) σε μια 7σέλιδη άκρως ενοχοποιητική έκθεσή του ημερ. 20 Μαρτίου 1922, έγραψε:
«…Το αποτέλεσμα της ανακωχής με την Τουρκία στις 30.10.1918, φαινόταν να είχε τερματίσει προσωρινά τις εξοντώσεις των μειονοτήτων από τους Τούρκους που συνεχίζονταν κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Στο διάστημα αυτό είναι γενικώς αποδεκτό ότι 1,500.000 Αρμένιοι έχουν εξαφανιστεί κάτω από συνθήκες υπέρτατης βαρβαρότητας, και άλλες 500,000 ΄Ελληνες απελαθεί, από τους οποίους ελάχιστοι έχουν επιζήσει.
…Είναι αναγκαίο να αναφερθούμε σε αυτές τις, προ της συνθήκης, εκτελέσεις εφόσον υπάρχει σήμερα μια ισχυρή τάση να υποβαθμιστούν ή να παραγνωριστούν, για να θεωρηθούν όσες τέτοιες θα ακολουθήσουν τη συνθήκη, ως μεμονωμένα επεισόδια που θα προκαλέσουν οι ΄Ελληνες που αποβιβάστηκαν στη Σμύρνη και η γενική Πολιτική των Συμμάχων απέναντι στην Τουρκία.
Αναφορές για νέες καταδιώξεις εναντίον των Ελλήνων σε όλη την Ανατολία και τον Πόντο άρχισαν να φθάνουν κοντά μας από νωρίς τον Μάιο του 1919… 1,300 ΄Ελληνες τουφεκίστηκαν στις 15 ή 16 Αυγούστου 1921 μέσα σε δύομιση ώρες… ΄Ολοι οι άνδρες από την Σαμψούντα εκτοπίστηκαν. .
Συνέχισαν να στέλλονται σε ομάδες των 800 και 1000 μέχρις ότου όλοι οι ΄Ελληνες άνδρες από τη Σαμψούντα να απελαθούν.
Από όλους είχαν κλέψει τα πάντα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια χρυσών δοντιών…
Ο υπολογισμός ότι 200 δολοφονήθηκαν από κάθε ομάδα των 800 μέχρι 1,000 είναι ένας πολύ συντηρητικός αριθμός…»
Σε μια άλλη έκθεση ημερ. 10 Μαΐου 1922, ο Βρετανός Πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη Sir H. Rumbold έγραψε και αυτός :
«Οι Τούρκοι φαίνεται εργάζονται με σκόπιμο σχέδιο να εξουδετερώσουν τις μειονότητες.
Η μέθοδός τους είναι να μαζεύουν ΄Ελληνες Οθωμανούς από τις περιοχές μεταξύ Σαμψούντας και Τραπεζούντας.
Οι ΄Ελληνες περπατούν από την Αμάσεια μέχρι την Καισαρεία και πίσω και μετά προς ανατολάς.
΄Ετσι ένας μεγάλος αριθμός των εκδιωχθέντων πεθαίνουν στο δρόμο από τις κακουχίες και το κρύο.
Οι Τούρκοι μπορούν να λένε ότι δεν δολοφονούν αυτούς τους πρόσφυγες, όμως είναι βάσιμος ο παραλληλισμός με τον τρόπο που οι Τούρκοι εξουδετέρωναν τους σκύλους στην Κωνσταντινούπολη εγκαταλείποντας τους σε ένα νησί όπου πέθαιναν από πείνα και δίψα.»
Στα ανθρώπινα εκείνα καραβάνια περιλαμβάνονταν μεγάλοι αριθμοί γυναικών και παιδιών.
Το επόμενο απόσπασμα από έγγραφο του Φόρειν ΄Οφις ημερ. 11 Μαΐου 1922 είναι ακόμα πιο αποκαλυπτικό καθώς φανερώνει ότι και η μετέπειτα καταστροφή και σφαγή των Χριστιανών στην Σμύρνη ήταν προμελετημένη.
«Δεν υπάρχει πλέον καμία πιθανή αμφιβολία ότι η ΄Αγκυρα σκοπίμως εξοντώνει όλες τις χριστιανικές μειονότητες και ότι δεν θα διστάσουν να επεκτείνουν το σχέδιο αυτό και στην περιοχή της Σμύρνης.
Η προπαγάνδα τους εναντίον των καταστάσεων αυτών, σκοπό έχει να τους καλύπτει μονάχα.
΄Εχουμε καθαρές αποδείξεις και μαρτυρίες ότι οι Τούρκοι είναι ανάξιοι όσο ποτέ να κυβερνήσουν τους ίδιους ή άλλους.
Δεν μπορώ να δω πως μπορούμε να παραδώσουμε τη Σμύρνη προτού οι ΄Ελληνες και οι Αρμένιοι να φύγουν πρώτα…
Και δεν βλέπω όμως ούτε το λόγο για να φύγουν.
Εφόσον οι Τούρκοι είναι ανίκανοι να συμμορφωθούν με τις πλέον βασικές αρχές του πολιτισμού θα πρέπει να δεχθούν τις συνέπειες.
Δεν μπορούμε να θυσιάσουμε τα δικαιώματα των ζώντων Χριστιανών για τα δικαιώματα νεκρών Τούρκων…»
Στις 3 Μαρτίου 1922 οι βρετανικές αρχές κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν αντίγραφο εμπιστευτικής επιστολής που έστειλε ο Fethi Bey στις 14 Φεβρουαρίου από την Σαμψούντα, στον Μουσταφά Κεμάλ, ζητώντας του άδεια για περισσότερες απελάσεις…
Το ακόλουθο απόσπασμα από την έκθεση του κ. Rendel αναφέρεται στην καταστροφή της ιστορικής πόλης της Νίκαιας (Ισνικ) μέσω έκθεσης 7 Οκτωβρίου 1920.
«…Ολόκληρος ο Ελληνικός πληθυσμός της Νίκαιας έχει σφαγιασθεί…
Ο αριθμός των δολοφονηθέντων λέγεται ότι είναι περίπου 130 οικογένειες άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
Προσωπικά πήγα και είδα ορισμένους τόπους όπου ακόμα υπήρχαν πτώματα…
΄Ολα τα πτώματα είχαν χέρια και πόδια κομμένα.
Πιο καθαρά, πρώτα τους έκοβαν τα χέρια και τα πόδια και μετά τους έκαιαν ζωντανούς σε σπηλιές ή τους αποκεφάλιζαν.
Αναγνώριζα πολύ καλά τα κορμιά γυναικών και παιδιών μεταξύ των πτωμάτων.
Εκτός από τα ακρωτηριασμένα πτώματα υπήρχαν κόκκαλα σκορπισμένα που ήταν καθαρή απόδειξη ότι τους έκοβαν πρώτα.
Λέγεται ότι υπεύθυνος για τις σφαγές αυτές ήταν ο Τζεμάλ Μπέης.
Η αρχαία ελληνική εκκλησία στο Isnik (Νίκαια) που χρονολογείται από το 332 μ.Χ, έχει εντελώς καταστραφεί, μόνο οι τοίχοι έχουν μείνει.
΄Ολες οι αγιογραφίες έχουν καταστραφεί και όλα τα εκκλησιαστικά αντικείμενα τα έκαψαν.
Λέγεται ότι αριθμός ανθρώπων επίσης κάηκε μέσα στην εκκλησία…».
Η ίδια εχθρότητα και συμπεριφορά εναντίον χριστιανικών ιδρυμάτων (Εκκλησιών) επαναλήφθηκε και στην Κύπρο κατά τις δύο τουρκικές εισβολές του1974 και μετέπειτα…
Ο κ. G.W. Rendel έκλεισε την έκθεσή του με τα ακόλουθα:
“… Οι εθνικιστές θεωρούν τις μειονότητες ως την αιτία ατέλειωτων προβλημάτων , και έχουν αποφασίσει πως ο καλύτερος τρόπος να εμποδίσουν τέτοιες ταραχές να ξαναδημιουργηθούν, είναι να τις αφανίσουν διά παντός.
Θέλουν την Ανατολία για τους Τούρκους… η εκκένωση της Σμύρνης και της περιοχής της από τους ΄Ελληνες θα είναι το θανάσιμο κτύπημα για τις μειονότητες στην περιοχή.
Οι εθνικιστές θα είναι απόλυτα έτοιμοι να υπογράψουν οποιαδήποτε συμφωνία ζητηθεί από τους συμμάχους για την προστασία των μειονοτήτων, με την προϋπόθεσε ότι ποτέ δεν θα έχουν την υποχρέωση οι Κεμαλιστές να τις σεβαστούν και να τις υλοποιήσουν”.
Οι Τούρκοι για ένα αιώνα αρνούνται τα εγκλήματά τους εναντίον της ανθρωπότητας, με μίσος, εκδικητικότητα και ψευτιές.
Όποιο όρο και αν χρησιμοποιήσει ένας, εθνικό ξεκαθάρισμα ή γενοκτονία ή αμφότερους, κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί τα διεθνή εγκλήματα και απάνθρωπες πράξεις της Τουρκίας.
Και λόγω της ατιμωρησίας και της εκκωφαντικής σιωπής της διεθνούς κοινότητας η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Όπως τότε, οι μεγάλες δυνάμεις γνώριζαν τα αιματηρά έργα των Τούρκων και τα κατέγραφαν στα αρχεία τους αλλά δεν έκαναν τίποτα να σώζουν τα θύματά τους.
Με αποτέλεσμα σήμερα οι ίδιοι να καταγράφουν και πάλιν ότι, αυτή τη φορά ανά τον κόσμο, οι πλέον καταδιωκόμενοι είναι οι Χριστιανοί.
*Ερευνήτρια/δημοσιογράφος
ΠΗΓΗ: ΣΗΜΕΡΙΝΗ 19/5/2019
