Στην ιστοριογραφία της περιόδου 1946-1949 οι συγκρούσεις μεταξύ Ελληνικού Στρατού και Δημοκρατικού Στρατού έμειναν γνωστές ως ...
Στην ιστοριογραφία της περιόδου 1946-1949 οι συγκρούσεις μεταξύ Ελληνικού Στρατού και Δημοκρατικού Στρατού έμειναν γνωστές ως «εμφύλιος πόλεμος».
Το πόρισμα της Ειδικής Επιτροπής του ΟΗΕ ωστόσο το 1947 έκανε λόγο ξεκάθαρα για «συμμοριτοπόλεμο».
Είναι γνωστή η βοήθεια που έλαβε το ΚΚΕ από βαλκάνιους και όχι μόνο συντρόφους του.
Αρχεία άλλων χωρών που την εποχή εκείνη ανήκαν στο σοβιετικό μπλοκ και που τώρα είναι προσβάσιμα αποδεικνύουν την απόλυτη εξάρτιση του ΔΣΕ από την προσφορά τους.
Από την άλλη και το επίσημο κράτος ενισχύθηκε από τη Δύση και τις ΗΠΑ.
Η διαφορά ωστόσο έγκειται στο ότι η μια βοήθεια ήταν στο πλαίσιο ενίσχυσης μεταξύ επίσημων κρατών ενώ στην άλλη περίπτωση αυτό δεν συνέβη.
Για την άποψη του γράφοντα στο εν λόγω ζήτημα μπορείτε να δείτε εδώ.
Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με την βοήθεια και τη συνεισφορά Σλαβομακεδόνων στις τάξεις του ΔΣΕ. Για την ακρίβεια θα παρατεθεί αυτούσιο το υπόμνημα-απάντηση του Αχιλλέα Κύρου στις αναφορές Γιουγκοσλάβου αντιπροσώπου στον ΟΗΕ περί Σλαβομακεδόνων.
Ο Μάρκος Βαφειάδης δεν δίστασε μετά από αρκετά χρόνια να ομολογήσει πως από το 1948 και έπειτα η πλειοψηφία του ΔΣΕ ήταν «ένα τσούρμο αλλοεθνών αυτονομιστών»!
Γενικότερα ο ΔΣΕ ενδιαφέρθηκε για τις μειονότητες και τις ήθελε ενεργές για την επίτευξη των σκοπών του. Τσάμηδες, Σλαβομακεδόνες ακόμα και «Τούρκοι της μειονότητας της Θράκης», μάλιστα ο ΔΣΕ το 1948 διοργάνωσε και συνέδριο με θέμα τα δικαιώματα της ανύπαρτκης ουσιαστικά μειονότητας, εξέδιδε και εφημερίδες με έμφαση στον κεμαλισμό, επειδή ήταν ιδεολογικά περισσότερο φιλικός απέναντι στα ιδεώδη του κομμουνισμού!
ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΠΕΡΙ ΣΛΑΥΟΜΑΚΕΔΟΝΩΝ
ΥΠΟΒΛΗΘΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΉΝ ΕΡΕΥΝΗΣ
υπό του κ. Αχ. Κύρου
ΕΝ ΓΕΝΕΥΗ
Ι. Απαντών εις μακράν δήλωσιν του Γιουγκοσλάβου Αντιπροσώπου επί του ζητήματος των Σλαυοφώνων, ο Έλλην Αντιπρόσωπος είπε τα εξής κατά την συνεδρίασιν της Επιτροπής, την 10 Μαρτίου 1947:
«Αλλά ποιος είναι, εν πρώτοις, ο σλαυόφωνος αυτός πληθυσμός του οποίου ο Γιουγκοσλάυος Αντιπρόσωπος γίνεται, τόσον προθύμως ο επίσημος εκπρόσωπος, χωρίς ν΄αντιλαμβάνεται ότι, αναδεχόμενος τον ρόλον αυτόν, αποδεικνύει εις την Επιτροπήν σας πόσον δίκαια είναι τα παράπονά μας και ότι αναλαμβάνει ούτω πως τον ρόλον του κατηγορουμένου ο οποίος απολογείται;
Οι πέραν των συνόρων προστάται των «Μακεδόνων» αυτών δίδουν αριθμούς προδίδοντας πολλήν φαντασίαν και πλήρη έλλειψιν λογικής συνεπείας.
Η πραγματικότης είναι τελείως διάφορος.
Οι σλαυόφωνοι αυτοί μόλις υπερβαίνουν το 1% του συνολικού πληθυσμού της Ελλάδος, και επί 2 εκατομμυρίων κατοίκων της Ελληνικής Μακεδονίας και Θράκης σχεδόν δεν φθάνουν τα 4%.
Εις εθνογραφικόν χάρτην συνταγέντα τπό της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων το 1926 και παριστώντα το ποσοστόν των ξένων στοιχείων της Ελληνικής Μακεδονίας το 1912 και το 1926, ο αριθμός των Σλαυοφώνων – οι οποίοι αναφέρονται ως Βούλγαροι – ανέρχεται εις 77.000 επί συνολικού πληθυσμού (το 1926) 1.511.000 κατοίκων.
Ο χάρτης δε αυτός συνετάγη συμφώνως προς τα ασφαλέστερα στοιχεία της Μικτής Επιτροπής εκουσίας ελληνοβουλγαρικής ανταλλαγής.
Ιδού διατί υψηλαί ξέναι προσωπικότητες ως οι Αντιπρόσωποι παρά τη Επιτροπή της Κ.Τ.Ε διά την Προσφυγικήν Αποκατάστασιν, δεν έπαυσαν διακηρύττουσαι ότι δεν υπάρχει εις την Ευρώπην ολόκληρον χώρα με μεγαλυτέραν ομοιογένειαν από την Ελλάδα, της οποίας αι βόρειοι επαρχίαι είναι τόσον ελληνικαί όσον αι Αθήναι και η Πελοπόννησος.
Αλήθεια τόσον κτυπητή ώστε ακόμη και οι Γερμανοί, οι οποίοι είχαν όλην την καλήν διάθεσιν να δεχθούν την άποψιν της συμμάχου των Βουλγαρίας, δεν ηδυνήθησαν να παραγνωρίσουν το γεγονός αυτό.
Και αυτός ακόμη ο Busch Zantner, φερέφωνον του βουλγαρικού σωβινισμού, εις έν βιβλίον του περί Βουλγαρίας, το οποίον εξεδόθη καθ΄ήν στιγμήν αι τεθωρακισμέναι γερμανικαί μεραρχίαι εξεχύνοντο κατά της Ελλάδος και της Γιουγκοσλαυίας, ηναγκάσθη να ομολογήση ότι η Ελληνική Μακεδονία ανήκε, κατά τρόπον αναμφισβήτητον, εις τον Ελληνισμόν και ότι αι μερικαί χιλιάδες Βούλγαροι οι οποίοι εξηκολούθουν να ζουν εις αυτήν δεν ήσαν παρά μηδαμινόν πολλοστημόριον του όλου πληθυσμού.
Επιτρέψατέ μου, Κύριοι, να επισύρω την προσοχήν σας επί της διαπιστώσεως αυτής του Γερμανού δημοσιολόγου: Οι Σλαυόφωνοι είναι Βούλγαροι.
Δεν έχουν καμμίαν απολύτως σχέσιν με τους Γιουγκοσλάυους.
Εχρειάσθη δε πολύς σωβινισμός δια να εμφανισθούν οι κυβερνώντες σήμερον την Γιουγκοσλαυίαν ως επίσημα φερέφωνά των.
Κατά τον πόλεμον και την εχθρικήν κατοχήν αι ολίγαι αυταί χιλιάδες Σλαυοφώνων συμπεριεφέρθησαν απολύτως ως Βούλγαροι.
Τινές εξ αυτών, είναι αλήθεια, απέδειξαν εμπράκτως ότι ενεφορούντο υπό ελληνικών αισθημάτων και διά τον λόγον αυτόν ετιμωρήθησαν σκληρώς υπό των Γερμανών, των Βουλγάρων και υπό της πλειονότητος των ομοεθνών των.
Αλλά, επαναλμβάνω, το πλείστον των Σλαυοφώνων εδείχθησαν σκληροί όσον και οι Βούλγαροι, γερμανόφιλοι ως εκείνοι, εγκληματίαι συνεργάται του εχθρού.
Αυτός είναι ο λόγος δια τον οποίον πολλοί εξ αυτών ησθάνθησαν την ανάγκην ν΄ακολουθήσουν τα γερμανικά στρατεύματα και να διαφύγουν την δικαιοσύνην.
Έχω εδώ, εις την διάθεσιν της Επιτροπής, λεπτομερή κατάλογον, με τας καταδικαστικάς αποφάσεις αίτινες εξεδόθησαν εναντίον των υπό των ελληνικών δικαστηρίων επί συνεργασία μετά του εχθρού.
Με αυτούς τους εγκληματίας εσχημάτισαν τον πυρήνα της ΝΟΦ!».
ΙΙ. Προπολεμικώς, αι ελληνικαί κυβερνήσεις μετεχειρίσθησαν τους Σλαυοφώνους κατά τρόπον πλέον ή ανθρωπιστικόν.
Ποτέ, καμμία διάκρισις δεν εγένετο μεταξύ αυτών και των άλλων στοιχείων του πληθυσμού της Μακεδονίας.
Τώρα ισχυρίζονται ότι δεν επετρέπετο να χρησιμοποιούν την γλώσσα των.
Πως εξηγείται όμως ότι ο πληθυσμός αυτός εξακολουθεί να ομιλή την σλαυμακεδονικήν διάλεκτον η οποία μάλιστα χρησιμοποιείται και από εκείνους εξ αυτών οι οποίοι θεωρούν εαυτούς και συμπεριφέρονται ως Έλληνες;
Λέγουν επίσης ότι πολλοί εξηναγκάσθησαν όπως εκπατρισθούν μετά τον πρώτον παγκόσμιον πόλεμον.
Αλλά όλος ο κόσμος γνωρίζει ότι έφυγαν εκουσίως, επωφεληθέντες των διατάξεων της Συνθήκης του Νεϊγύ και ότι τουναντίον αι ελληνικαί κυβερνήσεις επέτρεψαν εις τινας εξ αυτών να παραμείνουν εις την Ελλάδα, αν και είχαν υποβάλει εις την Μικτήν Επιτροπήν Ανταλλαγής αιτήσεις αναχωρήσεως.
ΙΙΙ. Κατά τον πόλεμον και την κατοχήν η πλειονότης των Σλαυοφώνων ετήρησε στάσιν σαφώς αντεθνικήν.
Οι κατακτηταί, Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι εύρον εις το πρόσωπον των τους ένθερμους οπαδούς οι οποίοι, πλήρεις ζήλου, ετέθησαν εις υπηρεσίαν των νέων αυθεντών από τους οποίους ήλπιζαν να αντλήσουν κάθε όφελος και κάθε πλεονέκτημα.
Οι Βούλγαροι δεν παρέλειψαν να χρησιμοποιήσουν τας ευνοικάς διαθέσεις τας οποίας οι Σλαυόφωνοι εδείκνυον έναντί των.
Την 21 Μαίου 1941 η βουλγαρική κυβέρνησις εδημοσίευσε το περίφημον διάταγμα διά του οποίου ανεγνωρίζετο εις τους σλαυοφώνους η βουλγαρική εθνικότης.
Οι Σλαυόφωνοι οι οποίοι κατώκουν ανατολικώς του Στρυμώνος – εις εδάφη παραχωρηθέντα υπό των Γερμανών εις τους Βούλγαρους – επεστρατεύθησαν όπως και οι λοιποί Βούλγαροι.
Όσοι κατώκουν δυτικώς του ποταμού, εις τα αφαιρεθέντα από την Ελλάδα εδάφη, και ακριβώς εις τας περιοχάς Φλωρίνης, Εδέσσης και Καστοριάς, έσπευσαν να πυκνώσουν τας συμμορίας των Κομιτατζήδων, τας οποίας οργάνωσεν ο Βούλγαρος αξιωματικός Κάλτσεφ προς τον σκοπόν της τρομοκρατήσεως του ελληνικού πληθυσμού.
Υπό την διεύθυνσιν αξιωματικών και υπαλλήλων ειδικώς προς τον σκοπόν αυτόν αποσταλέντων εκ Σόφιας, οι Σλαυόφωνοι έσχον την θλιβεράν δόξαν να διαπράξουν αναρίθμητα εγκλήματα, δια να εξοντώσουν όλους όσοι είχαν ελληνικήν συνείδησιν και ιδιαιτέρως τους διδασκάλους, τους διανοούμενους και τους προκρίτους.
Μόνον εις την περιφέρειαν Καστοριάς έκαυσαν 40 χωριά.
Η δίκη Κάλτσεφ στον ελληνικό Τύπο. Η δράση του και τα εγκλήματα πολέμου στην περιοχή της Καστοριάς, για τα οποία καταδικάσθηκε μετά τον πόλεμο.
Η δίκη Κάλτσεφ, η οποία διεξήχθη εν Αθήναις το παρελθόν έτος έρριψε πλήρες φως εις την αντεθνικήν και φιλογερμανικήν δράσιν των Σλαυοφώνων.
Τα τάγματα της ΟΧΡΑΝΑ τα οποία εσχημάτισαν ούτοι ήσαν τόσον βουλγαρικά ώστε έφθασαν να πολεμήσουν ακόμη και τους στρατιωτικούς σχηματισμούς του ΕΑΜ, όταν το τελευταίο αυτό, εις τας αρχάς της δράσεώς του, δεν είχε χάσει τον ελληνικόν χαρακτήρα του.
ΙV. Όταν μετεβλήθη η κατάστασις εις το Δυτικόν Μέτωπον και επλησίαζεν ο Ερυθρός Στρατός, οι Σλαυόφωνοι μετέβαλαν τακτικήν, χωρίς όμως να μεταβάλλουν και την αγρίως ανθελληνική πολιτικήν των.
Η Οχράνα του Βασιλέως Βόριδος, του Πρωθυπουργού Φίλωφ και του στρατηγού Μαρίνωφ – πρεσβευτού της «Νέας Βουλγαρίας» εν Παρισίοις – μετεμορφώθη εις ΣΝΟΦ (Σλαυικόν Λαικόν Απελευθερωτικόν Μέτωπον).
Υπό την αρχηγίαν του καταζητούμενου υπό της Δικαιοσύνης Ηλία Δημάκη του γνωστού υπό το ψευδώνυμον Γκότσεφ, οι Σνοφίται απεπειράθησαν ν΄ανακηρύξουν την αυτονομίαν της Μακεδονίας.
Αι βλέψεις των εστρέφοντο τόσον καταφανώς εναντίον των Ελλήνων ώστε ευρέθησαν εις σύγκρουσιν με το 27ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ.
Δια να συμβιβασθούν τα πράγματα, εμηχανεύθησαν, από γιουγκοσλαυικής πλευράς και από το ΚΚΕ, όπως συμφιλιώσουν την ΣΝΟΦ με τον ΕΛΑΣ.
Τα Σνοφικά τάγματα ανεδιοργανώθηκαν εις Γιουγκοσλαυίαν (Μοναστήριον και Σκόπια) υπό το όνομα ΝΟΦ (Λαικόν Απελευθερωτικόν Μέτωπον), ο Γκότσεφ δε ο ίδιος εγένετο δεκτός εις τας τάξεις του γιουγκοσλαυικού στρατού με τον βαθμόν του ταγματάρχου.
Εφημερίδα όργανο του ΚΚΕ και του ΔΣΕ: «Φωνή του Μπούλκες», 13/3/1949: «Απάντηση στους ιμπεριαλιστές και στους λακέδες τους – το ΚΚΕ διαψεύδει τους συκοφάντες, τίποτα δεν μπορεί να διασπάσει την ενότητα Ελλήνων και Σλαβομακεδόνων – «Ο Μακεδονικός λαός θα βρει την πλέρια εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως την θέλει ο ίδιος».
V. Η μεταμόρφωσις της ΣΝΟΦ σε ΝΟΦ ήνοιξε νέαν περίοδον εις την ανθελληνικήν δράσιν των Σλαυοφώνων.
Υπό την καθοδήγησιν των αρχηγών των Λασσάνη, Υψηλάντη και Μαντέλκωφ, συνέπτηξαν συμμορίας αίτινες, έχουσαι τα κρησφύγετά των εις τα όρη, ενήργουν επιδρομάς, έσφαζαν και ετρομοκράτουν τους κατοίκους των πεδιάδων.
Επί μακρόν χρονικόν διάστημα το ΚΚΕ δεν έλαβεν ενεργόν μέρος εις τας επιχειρήσεις αυτάς των Νοφικών, οίτινες ελάμβανον ανοικτά από το εξωτερικόν οδηγίας, διαταγάς και πάσης φύσεως βοήθειαν.
Η ενεργός συμμετοχή του ΚΚΕ ήρχισε μετά την επιστροφήν του Γενικού Γραμματέως Ζαχαριάδη από το ταξείδιον του εις το εξωτερικόν τον Απρίλιον του 1946.
Τον Νοέμβριον 1946, όταν κατέστη προφανές ότι η ελληνική κυβέρνησις θα προσέφευγεν εις τα Ηνωμένα Έθνη διά τα γεγονότα της Βορείου Ελλάδος, οι Σλαυόφωνοι, μεταβάλλοντες ακόμη μίαν φοράν την επιγραφήν, εδέχθησαν όπως τεθούν, τύποις, υπό τας διαταγάς του Μάρκου Βαφειάδη, φυγοδικούντος συμμορίτου, και ν΄αποτελέσουν τμήμα του «Ελληνικού Δημοκρατικού Στρατού» του οποίου αποτελούσιν, ακόμη και σήμερον, τον κεντρικόν πυρήνα και τα πλέον σκληρά στελέχη.
Τον Νοέμβριον 1946, όταν κατέστη προφανές ότι η ελληνική κυβέρνησις θα προσέφευγεν εις τα Ηνωμένα Έθνη διά τα γεγονότα της Βορείου Ελλάδος, οι Σλαυόφωνοι, μεταβάλλοντες ακόμη μίαν φοράν την επιγραφήν, εδέχθησαν όπως τεθούν, τύποις, υπό τας διαταγάς του Μάρκου Βαφειάδη, φυγοδικούντος συμμορίτου, και ν΄αποτελέσουν τμήμα του «Ελληνικού Δημοκρατικού Στρατού» του οποίου αποτελούσιν, ακόμη και σήμερον, τον κεντρικόν πυρήνα και τα πλέον σκληρά στελέχη.
Τώρα προσπαθούν να εμφανισθούν ως μαχόμενοι υπέρ των δημοκρατικών ιδεωδών και όχι ως εγκληματίαι του κοινού δικαίου, των οποίων οι γείτονες της Ελλάδος εμίσθωσαν τας υπηρεσίας, με σκοπόν να δημιουργήσουν εις Μακεδονίαν μίαν πραγματικήν κατάστασιν ήτις θα ωδηγεί εις τον διαμελισμόν της Ελλάδος και την προσάρτησιν εις τα όμορα κράτη, των από μακρού εποφθαλμιουμένων εδαφών.
Σήμερον ο Σλαύοφωνος πληθυσμός ο οποίος, αναλόγως των συμφερόντων της στιγμής, παρουσιάζεται πότε ως ελληνικός, πότε ως σλαυικός, απειλεί, αν όχι την κυρίαν και άμεσον αιτίαν της Καταστάσεως εκ της οποίας η Βόρειος Ελλάς τόσον υποφέρει, τουλάχιστον σημαντικόν παράγοντα των ταραχών, αίτινες ευνοούσιν την επιθετικήν πολιτικήν των γειτόνων της Ελλάδος.
Ντοκουμέντο από τον Τύπο της περιόδου 1946-1947 (Εθνική Φλόγα) για τα μέλη του Βουλγαρικού Κομιτάτου που εντάχθηκαν στον ΔΣΕ.
Πηγή: Ελληνικά Χρονικά
