του Κώστα Ν. Χατζηκωστή «Δεν υπάρχει κείμενο περισσότερο άξιο να μελετηθεί λεπτομερώς από τους λόγους του Χίτλερ». Αυτ...
του Κώστα Ν. Χατζηκωστή
«Δεν υπάρχει κείμενο περισσότερο άξιο να μελετηθεί λεπτομερώς από τους λόγους του Χίτλερ».
Αυτά φώναζε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ για χρόνια, πριν από την έναρξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι απειλητικοί λόγοι του Χίτλερ έφθαναν στο Λονδίνο καθαροί και επαναλαμβανόμενοι… Αλλά η φωνή του Τσώρτσιλ δεν ακουόταν.
Τον ίδιο επεκτατισμό του Γ΄ Ράιχ εκπέμπουν τις τελευταίες δεκαετίες σε βάρος της Μάνας και της Κόρης (Ελλάδος και Κύπρου) οι Τούρκοι ηγέτες.
Όλοι ανεξαιρέτως οι Τούρκοι ηγέτες.
Δεξιοί, αριστεροί και αριστεροδεξιοί.
Οι λόγοι τους, όμως, οι απειλές τους, δεν εμελετώντο.
Και χλευάζονταν ως «ρομαντικοί» και «ακραίοι».
Οι Τούρκοι πάντοτε απεκάλυπταν και προανήγγελλαν τα Επεκτατικά τους Σχέδια.
Οι Έλληνες (όπως και σήμερα) πάντοτε τα αντιμετώπιζαν είτε με πολιτικό σαρκασμό είτε με αφέλεια.
Τους παρουσίαζαν ως παλιάτσους μιας ρητορικής επεκτατικής πολιτικής, η οποία ήταν εκτός πραγματικότητας.
Τους παρουσίαζαν ως παλιάτσους μιας ρητορικής επεκτατικής πολιτικής, η οποία ήταν εκτός πραγματικότητας.
Η αφυπνιστική δύναμη έμπρακτης απόδειξης της υλοποίησης των τουρκικών απειλών, όπως προαναγγέλλονταν, υπήρξε η Εισβολή και Κατάκτηση της μισής περίπου Κύπρου το 1974. Και, όμως, ούτε αυτή η Εθνική Τραγωδία φρονημάτισε…
Έλεγε, απειλούσε, κατονόμαζε η Τουρκία, αλλά Ελλάδα και Κύπρος χαμογελούσαν ειρωνικά.
Δεν ξυπνούσαν.
Ούτε σήμερα ξυπνούν… Την τότε ύστατη τουρκική τελεσιγραφική απειλή ο Γεώργιος Μαύρος (Υπουργός τότε Εξωτερικών της Ελλάδος) αντιμετώπιζε με το τραγικά γνωστό ηρωϊκό «η Ελλάς, μεταξύ ταπείνωσης και πολέμου, θα επιλέξει τον πόλεμο».
Όταν ερπύστριες των Τούρκων κινήθηκαν στην Κύπρο με την έναρξη της δεύτερης Εισβολής, Μαύρος και… Εθνάρχης Καραμανλής είχαν και τον πόλεμο και την ταπείνωση.
Είχαν τον πόλεμο και την καταστροφή της Κύπρου.
Είχαν την ταπείνωση και τον εξευτελισμό της Ελλάδος.
Όπως τότε έτσι και σήμερα, οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες κρίνουν ότι οι φραστικές προαναγγελίες της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής είναι μπλόφες.
Είναι (όπως συνηθίζουν να λέγουν) ρητορικές, που καλύπτουν εσωτερικά τουρκικά προβλήματα.
Τι έχει, όμως, πέραν πάσης αμφιβολίας, αποδειχθεί στην πράξη;
Έχει αποδειχθεί ότι οι Τούρκοι πραγματοποιούν αυτά που ανακοινώνουν.
Επιβεβαιώνουν εμπράκτως τα όσα αναγγέλλουν.
Αθήνα και Λευκωσία στη σχετική ενδημική τους ΑΥΤΑΠΑΤΗ, με την κωμικοτραγική πολιτική του Κατευνασμού αποκοιμούνται βολευόμενοι.
Ο μόνος τρόπος αποτροπής της τουρκικής βουλιμίας, ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος ματαίωσής της, είναι η ΔΥΝΑΜΗ. Όχι οι συνεχείς υποχωρήσεις…
Εδώ και 45 χρόνια η Τουρκία χωνεύει όσα πήρε στην Κύπρο.
Τώρα ξεκαθαρίζει ότι η «Γαλάζια Πατρίδα», δηλαδή η Τουρκία της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου, είναι χαρτογραφημένο γεγονός και, μάλιστα, βάσει του… Διεθνούς Δικαίου!
Είναι «τουρκικά δικαιώματα», τα οποία απειλούν ότι θα επιβάλουν διά της βίας.
Και Ελλάς και Κύπρος πώς αντιδρούν;
Οι δικοί μας ηγέτες με μοιραία κατευναστική συμπεριφορά προσπαθούν να αμβλύνουν την τουρκική επεκτατική βουλιμία.
Και πώς το επιδιώκουν;
Έφτασαν ακόμα και στο σημείο να αποφεύγουν συνειδητά να μιλούν για Τουρκική Εισβολή και Κατοχή στην Κύπρο, για να μην εκνευρίζουν και ερεθίζουν την Τουρκία!
Αλλά η Τουρκία σχεδιάζει χρόνια πριν εξαγγείλει.
Προγραμματίζει χρόνια πριν υλοποιήσει τις εξαγγελίες της.
Είναι δραματικά πληθωρικές οι εμπειρίες των Ελλήνων.
Είναι εμπειρίες γραμμένες με το αίμα χιλιάδων Ελλήνων.
Από τη Σμύρνη του 1922, στην Κύπρο του 1974.
Και τότε και σήμερα η Μάνα θυσίασε, λόγω… αποστάσεως, τις κόρες της.
Οι τραγικές αυτές εμπειρίες δεν έπρεπε να επιτρέπουν πρόσθετες αυταπάτες, εφησυχασμούς και ερασιτεχνισμούς.
Από αυτά δεν καταλαβαίνει η Τουρκία…
Τι να πει και τι να αναφέρει κανείς για την αυριανή Εθνική Επέτειο;
Ντρέπεται ο κάθε ταπεινωμένος και κατακτημένος Έλληνας για το κατάντημά μας.
Οι τότε Έλληνες πολέμησαν και πέτυχαν.
Πρότυπα αποφασιστικότητας και θυσίας.
Χωρίς όπλα, χωρίς χρήματα, χωρίς οργάνωση, χωρίς πείρα, χωρίς φίλους.
Είχαν μόνο την ΠΥΡΑ της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ.
Είχαν τη Φλόγα της επιτυχίας. Το όραμα «μιας ώρας ελεύθερης ζωής».
Τη θέληση να νικήσουν.
Δεν ξεκίνησαν με σύνδρομα ήττας και υποταγής.
Δεν ζήτησαν συμβιβασμούς και «έξυπνες» φόρμουλες υποταγής και παράδοσής τους.
Πώς μας κοιτάζουν σήμερα ο πυρίκαυστος Αυξεντίου, ο απαγχονισμένος Παλληκαρίδης, οι δεκάδες των πεσόντων αγωνιστών της Ελευθερίας;
Όλοι εκείνοι οι ωραίοι Έλληνες, που πολέμησαν για την Ελευθερία της πατρίδας τους με πρότυπό τους τούς αγωνιστές του 1821;
Πώς μας κοιτάζουν σήμερα μέσα από τους τάφους τους, μέσα από τα Ιερά Χώματα που τους σκεπάζουν;
Δακρύζουν για τις ντροπές που οι Έλληνες δέχονται, ανέχονται και που είναι έτοιμοι να βαφτίσουν εθνική επιτυχία την παράδοση των εδαφών, των Ιερών και των Οσίων τους στον Τούρκο Κατακτητή.
Ο αγώνας του 1821 και η 25η Μαρτίου δεν ήταν φρόνηση και σύνεση.
Ήταν τόλμη, βούληση και αποφασιστικότης.
Ήταν τόλμη, βούληση και αποφασιστικότης.
ΔΥΝΑΜΗ.
Σήμερα υπάρχει μόνο ο «αγώνας», η «αγωνία», ο «ρεαλισμός» και η «σύνεση» της υποταγής.
ΠΗΓΗ:http://www.sigmalive.com/opinions/costas-n-hadjicostis/2611/oi-kravges-tou-tsortsil
