του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη Ο πατριωτισμός είναι αναμφισβήτητα κάτι έμφυτο στον άνθρωπο. Αποτελεί αυτή την αυθόρμητη αντίδρ...
του Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Ο πατριωτισμός είναι αναμφισβήτητα κάτι έμφυτο στον άνθρωπο.
Αποτελεί αυτή την αυθόρμητη αντίδρασή του, να υπερασπίσει τη γη των πατέρων του, την πατρίδα του δηλαδή, από οποιαδήποτε επιβουλή εναντίον της.
Θα μπορούσε δηλαδή να χαρακτηριστεί ως ενστικτώδης αντίδραση, η οποία δεν χωρεί αιτιολογία και εξήγηση.
Πολύ δε περισσότερο, δεν επιδέχεται κάποιον επιθετικό προσδιορισμό.
Οποιαδήποτε τέτοια απόπειρα προσπαθεί να προσαρμόσει την αγνότητα και τον αυθορμητισμό σε ιδεολογικά καλούπια και σκοπιμότητες.
Το τονίζουμε αυτό, διότι τον τελευταίο καιρό ακούμε όλο και συχνότερα αναφορές για την ανάγκη δημιουργίας ενός «δημοκρατικού πατριωτικού μετώπου».
Και μόνο η χρήση αυτού του όρου είναι προσβολή για τον πατριωτισμό, διότι προφανώς υπονοεί την ύπαρξη και κάποιου άλλου πατριωτισμού, ο οποίος δεν είναι «δημοκρατικός».
Ο πατριωτισμός, όμως, δεν χρήζει επιθέτων και προσδιορισμών, όπως ήδη αναφέραμε.
Το μόνο που θα πετύχει κάποιος με αυτά θα είναι η απαξίωση της αγνότητάς του, η απομείωση της δυναμικής του και η περιχαράκωσή του στα στεγανά μιας ιδεολογικής φορμόλης.
Η συμφωνία της ντροπής
Ο πατριωτισμός δεν μπορεί να είναι δημοκρατικός, όπως δεν μπορεί να είναι και μη δημοκρατικός, δεξιός, αριστερός, φασιστικός, κομμουνιστικός, διεθνιστικός, υλιστικός, θρησκευτικός, ταξικός, συντεχνιακός, οικονομικός ή οπαδικός.
Και δεν μπορεί να είναι τίποτε από αυτά ή οτιδήποτε άλλο, διότι τότε απλούστατα δεν είναι πατριωτισμός.
Διότι η μετάπτωσή του από το όλον στο μέρος, ο περιορισμός του σε ένα τμήμα μιας κοινωνίας ανθρώπων, αποκλείει το υπόλοιπο από τη μέθεξη του συνόλου των πολιτών στην κοινή τους υποχρέωση για την υπεράσπιση των πατρίων χωρίς υστεροβουλίες και σκοπιμότητες.
Από αυτό πάσχουν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες σήμερα και σαφέστατα και η ελληνική.
Είναι αλήθεια ότι στην τελευταία πρόκληση που αντιμετώπισε ο Ελληνισμός, με την προδοτική «συμφωνία» των Πρεσπών, ανταποκρίθηκε θετικά.
Έστω και στρεβλά, χωρίς πρωτοπόρες ηγεσίες, πολιτικές και πνευματικές, ανέδειξε μία αποφασιστικότητα για την υπεράσπιση της εθνικής του αξιοπρέπειας που έλειπε καιρό από τον ελλαδικό χώρο.
Η αυτοθυσία που επέδειξαν οι διαμαρτυρόμενοι πολίτες στο Πισοδέρι, στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της Ελλάδας και που συνεχίζεται και μετά τη «συμφωνία» της ντροπής με τις εκδηλώσεις αποδοκιμασίας των προδοτών, είναι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της πατριωτικής αντίστασης.
Ο Εθνικισμός είναι σύστημα αξιών
Η εξήγηση αυτού του φαινομένου, η προσπάθεια ερμηνείας του τι είναι αυτό που ωθεί έναν άνθρωπο ή μία ομάδα ανθρώπων να μη σκέφτονται καν τη ζωή τους για την υπεράσπιση των πατρίων, και ιδιαιτέρως η κωδικοποίηση των αξιών που τον οδηγούν σε αυτό, μεταφέρει τη δράση από το ένστικτο στη συνείδηση.
Εξηγεί δηλαδή το γιατί ενεργούμε έτσι.
Ερμηνεύει αξιακά την αυτοθυσία που επιδεικνύει ένας λαός για την υπεράσπιση της γης του και της ταυτότητάς του.
Ο πατριωτισμός μεταλλάσσεται με τον τρόπο αυτό σε εθνικισμό, που δεν είναι τίποτε παραπάνω από την συνείδησή του.
Και φυσικά, όπως και ο πατριωτισμός, έτσι και ο εθνικισμός δεν χωρά σε καλούπια και επίσης δεν επιδέχεται επιθετικούς προσδιορισμούς.
Αυτός υπακούει απλώς στο σύστημα αξιών που κάθε λαός έχει διαμορφώσει στην ιστορική του πορεία, σύμφωνα με το πως αντιλαμβάνεται την παρουσία του στη γη και το πως νοιώθει τον προορισμό του μέσα στον κόσμο.
Η επαναφορά αυτών των αλληλένδετων εννοιών και η αντιστοίχισή τους στο όλον της κοινωνίας αποτελεί τη μοναδική προοπτική και ελπίδα για την πνευματική αναγέννηση του έθνους μας.
