του αείμνηστου ιστορικού Σαράντου Καργάκου Από τα πρώτα χρόνια της συγγραφικής μου δράσης είχα επισημάνει ότι ένα από τα σο...
του αείμνηστου ιστορικού Σαράντου Καργάκου
Από τα πρώτα χρόνια της συγγραφικής μου δράσης είχα επισημάνει ότι ένα από τα σοβαρώτερα προβλήματα της Ελλάδος είναι η υπογεννητικότητα.
Μάλιστα σε ένα εξάτομο έργο μου που προοριζόταν ως βοήθημα στην έκθεση για τους υποψηφίους των ανωτάτων σχολών είχα συμπεριλάβει και ένα δοκίμιο για την υπογεννητικότητα.
Εκείνη την εποχή, όπως γράφω, σε κάθε ελληνική οικογένεια αντιστοιχούσε 1,2 παιδί.
Και επιλογικά σημείωνα: αν δεν αλλάξουν τα πρότυπα και οι αξίες της ζωής, δεν θα περάσει καιρός όπου ο αριθμός των κατ’ έτος θνησκόντων θα είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των γεννήσεων.
Και το χειρότερο: το πληθυσμιακό κενό θα το καλύψει ξένος πληθυσμός, οπότε μαζί με την πληθυσμιακή αλλαγή θα έχουμε πολλά δυσάρεστα επακόλουθα.
Και ο καιρός αυτός ήλθε.
Στην πλατεία της γειτονιάς μου, που κάποτε έπαιζαν δέκα παιδιά, σήμερα δεν βλέπω κανένα, βλέπω μόνο καλά αναθρεμμένα σκυλιά.
Αφορμή για να γράψω το άρθρο αυτό στάθηκε μια επιστολή που έγραψε κατά τα έτη 1908-1910 στην εφημερίδα «Εμπρός» ο σπουδαίος λογοτέχνης μας Ζαχαρίας Παπαντωνίου υπό τον τίτλο «Η στείρωσις της Γαλλίας».
Το άρθρο αυτό συμπεριλήφθηκε μαζί με άλλα άρθρα στο βιβλίο του «Παρισινά Γράμματα» (σ. 98-101).
Το άρθρο ξεκινά με την ακόλουθη διαπίστωση: «Οι Γάλλοι δεν κάνουν παιδιά.
Τα γύρω έθνη γεννοβολούν αφθόνως.
Η Γερμανία, ο εχθρός της, παιδοποιεί χωρίς καμμίαν κούρασιν και στενοχώριαν.
Η Γαλλία στειρεύει εις βαθμόν, ο οποίος, υπό την έποψιν του εθνικού ανταγωνισμού είναι αυτοκτονία.
Ο Μόλτκε (σημ. ο νικητής των Γάλλων στον πόλεμο του 1869), κρίνων την στασιμότητα του γαλλικού πληθυσμού ομολογεί: Κάθε ημέραν η Γαλλία χάνει μίαν μεγάλην μάχην».
Αν λάβουμε υπόψη μας πως ότι για τους Γάλλους ήταν η Γερμανία είναι για μας η Τουρκία, αντιλαμβάνεται κανείς τι μπορεί να σκέπτεται ένας Τούρκος Μόλτκε.
Το 1919 ο τουρκικός πληθυσμός Ανατολικής Θράκης και Μικρασίας ήταν 13 εκ. και ο πληθυσμός της Ελλάδος ήταν 7,5 εκ.
Σήμερα εμείς μόλις υπερβαίνουμε τα 11 εκ., ενώ οι Τούρκοι καλπάζουν για να φθάσουν τα 90 εκ. Κανονικά, και εφόσον έχουμε ύπουλους γείτονες στο Βορρά και συμμάχους εχθρικώτερους των εχθρών μας, θα έπρεπε να έχουμε οργάνωση πολιτική, κοινωνική, στρατιωτική, τύπου Ισραήλ.
Κυρίως να φέρνουμε Έλληνες από έξω και όχι να τους διώχνουμε προς τα έξω.
Ας δούμε όμως τι γράφει ο Παπαντωνίου προ 110 ετών για τους Γάλλους.
Κατά ένα φιλόσοφο, λέγει, οι Γάλλοι έχασαν το ένστικτο της παιδοποιίας.
Κάποτε είχαν ως κανόνα ζωής το αξίωμα, ότι ο άνθρωπος εκπληρώνει την αποστολή του «αν κάμη τρία κεφαλαιώδη πράγματα: δηλαδή να γράψη ένα βιβλίον, να φυτέψη ένα δένδρον και να κάμη ένα παιδί.
Οι Γάλλοι ευρήκαν πολλά τα καθήκοντα ταύτα και τα ηλάττωσαν.
Γράφουν ένα βιβλίον ευκόλως, αλλ’ ούτε δένδρον φυτεύουν, ούτε παιδιά (γεννούν), ευρίσκουν δε ότι δεν υπάρχει κανείς λόγος να θεωρηθούν διά ταύτα ελλιπείς».
Οι λόγοι που κάνουν τους Γάλλους να αποφεύγουν την τεκνοποιία, κατά τον Παπαντωνίου, είναι πολλοί, και κατά πρώτον η ροπή που έχουν οι απόγονοι του Οβελίξ προς την καλοζωία.
«Οι σύζυγοι είναι ενθουσιασμένοι ότι έχουν όλα τα χρήσιμα διά την καλοπέρασιν αυτών των δύο και, όσον αφορά το παιδί, δεν αισθάνονται την έλλειψίν του.
Το παιδί το κατατάσσουν εις τα μέσα της κακοπεράσεως. Κατόπιν μαθηματικού υπολογισμού, εσκέφθησαν ότι δεν πρέπει να το κάμουν.
Διότι αν το κάνουν η περιουσία των θα μοιρασθή εις τρία, αι δαπάναι των θα διπλασιασθούν και θα κακοπεράσουν και οι τρεις».
Και παρακάτω: «Τα πλούσια έθνη, όπως η Γαλλία, εσυνήθισαν να λογαριάζουν την ζωήν όχι ως φυσικήν και οικονομικήν κατάστασιν.
Εις τον οικονομικόν τομέα», προσθέτει ο Παπαντωνίου, «πρέπει να προσθέσωμεν και άλλους λόγους της ελαττώσεως του γαλλικού πληθυσμού.
Οι περισσότεροι Γάλλοι, αφού έκοψαν κάθε δεσμόν με την εκκλησίαν, απηλλάγησαν επομένως από την προσταγήν της παιδοποιίας».
Προσθέτει ακόμη και κάτι άλλο ο Ρουμελιώτης συγγραφέας για τους Γάλλους:
«Έχουν αυτοκίνητον διότι το θεωρούν φθηνόν.
Δεν έχουν παιδί, διότι το θεωρούν ακριβόν».
Όσο για μας, ο κύριος λόγος, πέρα από τη διασκέδαση, ήταν το πάθος της καριέρας.
Είχα μαθήτριες σαν τα κρύα νερά, σταδιοδρόμησαν επαγγελματικά αλλά στα στερνά τους έμειναν, κατά τη φράση του Παπαδιαμάντη, «μαύρα κούτσουρα».
Για παρηγοριά και συντροφιά δεν υπάρχει κανείς, ίσως κάποιο σκυλάκι κανίς!
πηγη
