Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου Κατά την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821 έχουμε προς τους προγόνους μας το χρέος να αν...
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Κατά την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821 έχουμε προς τους προγόνους μας το χρέος να αναλογισθούμε το πώς και από ποιους «αναθεωρείται» σήμερα η Ιστορία του Ελληνισμού κατά την μακρά χρονική περίοδο της τουρκοκρατίας και της ενετοκρατίας, όπως επίσης κατά τους χρόνους της Εθνικής Παλιγγενεσίας.
Το ευχάριστο για την επιστήμη της Ιστορίας και για τον Ελληνισμό είναι πως έπεσε το προσωπείο αντικειμενικότητας πολλών «αναθεωρητών», με την επίσημη ένταξή τους σε αντικληρικά Κόμματα, που στην ουσία τους είναι αντιεκκλησιαστικά και αντιχριστιανικά και, επομένως, εναντίον της διατηρήσεως της ιδιοπροσωπίας των Ελλήνων.
Από τη δεκαετία του 1980 οι θεωρητικοί του «αναθεωρητισμού» της Ιστορίας ακολουθούν τους δογματισμούς της ενταγμένης στην παγκοσμιοποίηση Νέας Αριστεράς, που συμπίπτουν με αυτούς του Νεοφιλελευθερισμού.
Η εποχή Σημίτη τους έφερε στην επιφάνεια.
Ήσαν οι προπαγανδιστές του «αλά Ντιντερό» «σύγχρονου» κράτους.
Τώρα, με την ένταξή τους στον ΣΥΡΙΖΑ, η ιδεολογία τους καθίσταται εμφανής και αποκρουστική, αφού στην προώθηση της χρησιμοποιείται η κρατική μηχανή, στην οποία συμπεριλαμβάνονται η βία και η καταστολή.
Ο Αλμπέρ Καμύ, από την δεκαετία του 1950, είχε διαβλέψει την ιδεολογική εξέλιξη της Νέας Αριστεράς.
Στην ομιλία του στην Στοκχόλμη, κατά την επίδοση σ’ αυτόν του βραβείου Νόμπελ λογοτεχνίας, στις 10 Δεκεμβρίου 1957, μίλησε για «ξεπεσμένες επαναστάσεις», για «έκπτωτες ιδεολογίες, όπου καθεστώτα μετρίων μπορούν σήμερα να καταστρέψουν τα πάντα, αλλά αδυνατούν πλέον να πείσουν», για «διανόηση που έχασε την υπόληψή της σε σημείο που να καταστεί θεραπαινίδα του μίσους και της καταπίεσης».
Ο κίνδυνος της καλλιέργειας μίσους και νέας εμφύλιας ιδεολογικής σύγκρουσης από την ξεπεσμένης υπόληψης ιντελιγκέντσια είναι ορατός στη χώρα μας.
Τα χαρακτηριστικά της, μέσα από την Ιστορία, προπαγάνδας της Νέας Αριστεράς είναι τα δόγματα.
Το πρώτο είναι πως ό, τι λέγει, γράφει ή πράττει ο Αριστερός είναι εκ των προτέρων σωστό.
Τα δεύτερο είναι πως αφού ο Αριστερός εκφράζει την αλήθεια, είναι φορέας της, ανεξάρτητα αν είναι στο Πανεπιστήμιο ή στο Κόμμα.
Το τρίτο είναι πως η αλήθεια υπηρετεί το σκοπό του Κόμματος.
Επομένως τα αρνητικά του αποσιωπώνται, ή υποβαθμίζονται, ενώ κατασκευάζονται ή υπερτονίζονται τα αρνητικά της άλλης, αντίπαλης, παράταξης.
Έχοντας βιώσει την νοοτροπία της Αριστεράς και της ολοκληρωτικής κοινωνίας στην Ισπανία ο Τζορτζ Όργουελ έγραψε πως ο τρόπος σκέψης Της «οδηγεί σε έναν κόσμο εφιαλτικό, στον οποίο ο Αρχηγός ή η κλίκα επιδιώκει να εξουσιάζει και να ελέγχει όχι μόνο το παρόν και το μέλλον, αλλά και το παρελθόν…».
Ο έλεγχος του παρελθόντος συμβαίνει μέσω της διαμόρφωσης της «Ιστορίας», που εξυπηρετεί το Κόμμα και την ιδεολογία του.
Εν όψει των 200 ετών από την έναρξη της Επανάστασης, που είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία του Ελλαδικού κράτους, εντείνεται η προπαγάνδα των Αριστερών «αναθεωρητών» της Ιστορίας Της.
Το αισιόδοξο μήνυμα προέρχεται από τον λαό, που φαίνεται ότι αντιδρά στην αλλοίωση της Ιστορίας του και στην εθνική του αυτοκτονία.
