Μόνο ως σατανικό σχέδιο κατά της Κύπρου μπορεί να χαρακτηριστεί η κρίση στην Κοφίνου , που οδήγησε στην εκδίωξη του ελληνικού στ...
Μόνο ως σατανικό σχέδιο κατά της Κύπρου μπορεί να χαρακτηριστεί η κρίση στην Κοφίνου , που οδήγησε στην εκδίωξη του ελληνικού στρατού από το νησί
Μακάριος: «Ναπολέων της Ελλάδος ο Γεώργιος Παπαδόπουλος»!
ΟΠΩΣ και άλλες σημαντικές φάσεις του Κυπριακού στην πολυκύμαντη και ταραχώδη πορεία του, έτσι και τα γεγονότα Κοφίνου-Αγίου Θεοδώρου τον Νιόβρη του 1967, είναι εν πολλοίς άγνωστα στον Ελληνισμό.
Η άγνοια γι’ αυτά είναι μεγάλη και η παραποίηση απείρως μεγαλύτερη.
Στην προσπάθειά μας, λοιπόν, να αποκαταστήσουμε την αλήθεια και να ενημερώσουμε τις χιλιάδες των αναγνωστών του blog nikospa.wordpress.com, προχωρούμε σ’ αυτή την ανάλυση, με οδηγό τα γεγονότα και μόνο.
Χωρίς υστεροβουλία, συμφέρον και έπαρση.
Χωρίς σκόπιμη προβολή προσώπων και καταστάσεων που δεν το αξίζουν και παράδοση «στο πυρ το εξώτερο» άλλων, που αποδεδειγμένα πρόσφεραν στην εθνική υπόθεση του κυπριακού Ελληνισμού.
Η πρώτη στρατιωτική Κυβέρνηση, μετά την 21η Απριλίου 1967.
ΛΟΓΩ των πολλών γεγονότων στα οποία θα κάνουμε αναφορά, έστω και σε συντομία, ή έκταση της μελέτης θα είναι υποχρεωτικά μεγάλη.
Όμως πιστεύουμε πως ο αναγνώστης θα την παρακολουθήσει με ενδιαφέρον, γιατί πολλές αλήθειες και σημαντικές λεπτομέρειες, που έχουν αποκρυβεί κατά καιρούς σκοπίμως από μαρτυρίες και βιβλία ιστορικών συγγραφέων (με εισαγωγικά ή μη), θ’ αποτελούν μέρος του κειμένου.
Πάμε λοιπόν:
ΣΤΙΣ 21 Απριλίου 1967 έγινε, ως γνωστόν, στην Ελλάδα πραξικόπημα και η χώρα από την ημέρα εκείνη μπήκε κάτω από στρατιωτικό καθεστώς για εφτά χρόνια.
Επικεφαλής του κινήματος ήταν τρεις ανώτεροι αξιωματικοί:
Οι συνταγματάρχες Γεώργιος Παπαδόπουλος και Νικόλαος Μακαρέζος και ο ταξίαρχος Στυλιανός Παττακός.
Μεταξύ των συγχαρητήριων τηλεγραφημάτων προς το νέο καθεστώς, περιλαμβανόταν και εκείνο του Κυπρίου Προέδρου, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
Μαζί με χιλιάδες άλλα παρόμοια τηλεγραφήματα, από συντεχνίες, σωματεία. οργανώσεις, συνδέσμους, επιτροπές, προσωπικότητες και άτομα απ’ όλη την Κύπρο.
Τούρκοι: «Ένωση, με αντάλλαγμα Βάση στην Κύπρο»
ΑΝΑΜΕΣΑ στις εξαγγελιών της πρώτης στρατιωτικής Κυβέρνησης, με Πρωθυπουργό τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνο Κόλια, ήταν και το Κυπριακό.
Στις προγραμματικές της δηλώσεις συγκεκριμένα, περιλαμβανόταν και η επιδίωξη:
«Να οδηγήση δια διαπραγματεύσεων και της ειρηνικής οδού το μέγα εθνικόν θέμα, το Κυπριακόν, εις ευτυχή λύσιν:
Την Ένωσιν της Κύπρου μετά της Μητρός Ελλάδος, χωρίς εντεύθεν να παραγνωρίζη τα δικαιώματα της μειονότητος».
Στα πλαίσια αυτής της γραμμής, έγινε και η επάνδρωση του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας.
Επικεφαλής ο Παύλος Οικονόμου Γκούρας, ο οποίος διαδέχθηκε τον ναύαρχο Ιωάννη Τούμπα, ο οποίος και τον είχε ενημερώσει για τις συνομιλίες που είχε το προηγούμενο διάστημα με τον Τούρκο ομόλογό του Ιχσάν Τσακλαγιαγκίλ, που είχαν αντικείμενο την Ένωση.
Υφυπουργός Εξωτερικών ο Γεώργιος Χριστόπουλος, που είχε εγκαινιάσει το διάλογο για την Ένωση με τον Τούρκο ομόλογό του Τουρκμέν.
Κοντά σ’ αυτούς, στη Διεύθυνση Τουρκικών και Κυπριακών Υποθέσεων του ΥΠΕΞ ήσαν οι διπλωμάτες Βύρων Θεοδωρόπουλος και Ευστάθιος Λαγάκος.
(Ο τελευταίος ήταν πρέσβης της Ελλάδας στην Κύπρο τον Γενάρη του 1974, όταν πέθανε ο στρατηγός Γρίβας Διγενής).
Η διπλωματική προσπάθεια της Ελλάδας για το Κυπριακό άρχισε αμέσως, με συναντήσεις με Τούρκους επισήμους και αξιωματούχους του ΝΑΤΟ, με κύρια προσπάθεια για επανάληψη του ελληνοτουρκικού διαλόγου.
Στα πλαίσια αυτά έγινε συνάντηση Γκούρα-Τσακλαγιαγκίλ, με τον τελευταίο να δηλώνει ότι «οι Τούρκοι δεν θα είχαν αντίρρησιν δια την Ένωσιν της Κύπρου μετά της Ελλάδος, εάν παρεχωρείτο εις αυτούς μία βάσις εν Κυπρω».
Απόφαση της στρατιωτικής Κυβερνήσεως ήταν να συνεχίσει το διάλογο με την Τουρκία σε μυστικό επίπεδο, για λόγους ευνόητους.
Μακάριος: Ένωσις ίσως σε 15 χρόνια!..»
ΕΝΩ όμως αυτά γίνονταν στην Ελλάδα, στην Κύπρο παρατηρήθηκε νέα έξαρση ανθελληνικής εκστρατείας από το μακαριακό κατεστημένο, με πρωτοστάτη τον υπουργό Εσωτερικών Πολύκαρπο Γιωρκάτζη.
Η εκστρατεία αυτή αποτελούσε συνέχεια του οργίου λάσπης και συκοφαντίας κατά παντός ελληνικού, που άρχισε με την άφιξη της ελληνικής μεραρχίας και του στρατηγού Γρίβα στην Κύπρο το 1964 και κορυφώθηκε το 1966 με την ανακίνηση του δήθεν «στρατιωτικού θέματος», που στόχευε στην υπαγωγή του Γρίβα Διγενή, Αρχηγού της ΑΣΔΑΚ (Ανώτατης Στρατιωτικής Διοικήσεως Αμύνης Κύπρου) στο Υπουργείο του Γιωρκάτζη!
Στόχος της εκστρατείας η αποτροπή της Ένωσης, με τον Μακάριο να δηλώνει σε συνέντευξή του στους «Σάντεϊ Τάιμς» του Λονδίνου, ότι: «Προς το παρόν η Κύπρος είναι οικονομικά υγιής και πολιτικώς σταθερά, αλλά η Ελλάς δεν είναι.
Η Κύπρος έχει σήμερον το υψηλότερον βιοτικόν επίπεδον εις την Μέσην Ανατολήν, εκτός του Ισραήλ.
Αλλά ποίος γνωρίζει;
Ίσως εντός 5, 10 ή 15 ετών, η Κύπρος δεν θα είναι οικονομικώς ισχυρά, ενώ ή Ελλάς θα είναι.
Τότε η Ένωσις θα είναι καλόν δια την Κύπρον»!
Δηλαδή, συνέδεε την Κύπρο με οικονομικό όφελος και, στην ουσία, δήλωνε πως η Ένωση δεν συνέφερε στην Κύπρο για υλιστικούς λόγους!
Η Κυπριακή Βουλή υπέρ της Ενώσεως, αλλά με ανεφάρμοστους όρους!
ΣΤΗΝ εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας και της Ένωσης ήρθε τότε συνεπίκουρος και η ελεγχόμενη πλήρως από τον Μακάριο Κυπριακή Βουλή, η οποία, στις 17 Ιουνίου 1967, ενέκρινε ομόφωνα ψήφισμα για την Ένωση.
Στην πραγματικότητα επρόκειτο για ψήφισμα εναντίον της Ενώσεως, αφού για την πραγματοποίησή της έθετε ανεφάρμοστους όρους.
Έλεγε το ψήφισμα:
«Η Βουλή των Αντιπροσώπων, διερμηνεύουσα τους προαιωνίους πόθους του Ελληνισμού της Κύπρου και διαδηλούσα την αμετάκλητον απόφασίν του διά σύντομον εθνικήν αποκατάστσσιν, διαδηλώνει ότι:
α) Παρά τας οιασδήποτε αντιξόους περιστάσεις, δεν θα αναστείλη τον νυν διεξαγόμενον αγώνα του, μέχρις ότου ο αγών αυτός ευοδωθεί δια της άνευ ενδιαμέσου σταθμού Ενώσεως, εναίας και ολοκλήρου της Κύπρου μετά της Μητρός Ελλάδος.
β) Θα συμβάλει με όλα τα εις την διάθεσίν της μέσα, εις την προαγωγήν του κλίματος ψυχικής ενότητος μεταξύ του ελληνικού λαού και της Μητρός Πατρίδος, ως και την στενήν συνεργασίαν μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου, απαραιτήτου προϋποθέσεως δια την ευόδωσιν του εθνικού μας αγώνος».
ΜΟΝΟ ως φαρισσαϊκός ελιγμός μπορεί να χαρακτηριστεί το ψήφισμα αυτό, το οποίο ολοφάνερα τορπίλλιζε την Ένωση.
Και ιδού πως:
Η φράση «ενιαίας και ολοκλήρου της Κύπρου» αντιμαχόταν το «Πρωτόκολλο των Παρισίων» μεταξύ Τούμπα και Τσακλαγιαγκίλ, με βάση το οποίο η αγγλική Βάση της Δεκέλειας αποτελούσε αντικείμενο διαπραγμάτευσης για τη στρατιωτική ασφάλεια της Τουρκίας, με αντάλλαγμα την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Επίσης, η φράση «Ενώσεως άνευ ενδιαμέσου σταθμού», απέτρεπε την όποια συμφωνία για πραγματοποίηση της Ενώσεως.
Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ στο ψήφισμα της στρατιωτικής Κυβέρνησης των Αθηνών, ήλθε με δηλώσεις «αρμοδίων κύκλων», οι οποίοι επεσήμαιναν και τα εξής:
«Όταν αρχίζουν εθνικοί αγώνες αποφασιστικής σημασίας, αι πρώται προσπάθειαι στρέφονται προς την εκκαθάρισιν του εσωτερικού μετώπου.
Εις την περίπτωσιν της Κύπρου, τα ανθενωτικά αυτά στοιχεία δεν είναι μόνον οι κομμουνισταί και οι συνοδοιπόροι.
Είναι και οι ψευδοενωτικοί, οι υποκριταί, οι καιροσκόποι και οι συμφεροντολόγοι. Τέλος, υπάρχει και μία κατηγορία δήθεν ενωτικών, περιλαμβάνουσα όσους προβάλλουν τόσον ανεδαφικούς όρους και ανατρεπτικάς προϋποθέσεις, ώστε η Ένωσις να καθίσταται προβληματική.
Δυστυχώς, μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται και πρόσωπα κατέχοντα ανωτάτας θέσεις εις την Κυπριακήν Πολιτείαν και επηρεάζοντα την ηγεσίαν του κυπριακού λαού.
Πρέπει, συνεπώς, εις τας παραμονάς αποφασιστικών εξελίξεων, τα πρόσωπα αυτά να απομονωθούν και να εξαναγκασθούν να εγκαταλείψουν τα υπεύθυνα αξιώματά των και την ανεύθυνον πολιτικήν των».
ΤΙΠΟΤΕ από αυτά δεν έγινε.
Αντίθετα η ανθελληνική εκστρατεία αγρίεψε, αφού σ’ αυτήν προστέθηκε από τον μακαριακό και κομμουνιστικό Τύπο, και ο ισχυρισμός για «προετοιμαζόμενη πραξικοπηματική Ένωση».
Ότι δηλαδή η Ελλάδα, «εν γνώσει του βασιλιά Κωνσταντίνου και του ΝΑΤΟ, προετοίμαζε πραξικόπημα για ανατροπή του Μακαρίου και προσάρτηση της Κύπρου στην Ελλάδα».
Μάλιστα, για να γίνει πιο πιστευτός ο ισχυρισμός αυτός, του έδωσαν και το κωδικό όνομα «Κεραυνός»!
Επρόκειτο για πολύ γνωστή μέθοδο του διεθνούς κομμουνισμού, στην περίπτωση μάλιστα αυτή, η ΕΣΣΔ εξέδωσε ανακοίνωση, με την οποία προειδοποιούσε την Ελλάδα ότι θα αντιτασσόταν σε επέμβαση της Ελλάδας στην Κύπρο.
Η απάντηση της στρατιωτικής Κυβέρνησης σ’ αυτό, ήταν πως «ουδείς ημπορεί η να ομιλή δι’ επέμβασιν της Ελλάδος εις Κύπρον, διότι η Κύπρος είναι Ελλάς.
Και η Ρωσία δεν έχει κανένα δικαίωμα εις την μεγαλόνησον».
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αποθεώνεται στην Κύπρο!
ΑΝΤΙ, όμως, «πραξικοπήματος για την Ένωση», η Ελληνική Κυβέρνηση έστειλε στην Κύπρο τον υπουργό Προεδρίας Γεώργιο Παπαδόπουλο.
Επρόκειτο για επίσημη επίσκεψη, μετά από πρόσκληση του Μακαρίου.
Και η πρόσκληση έγινε αποδεκτή, σύμφωνα με πηγές από την Αθήνα, «για να διασκεδαστή τον αρνητικό κλίμα Αθηνών-Λευκωσίας και να πείση την κυπριακή ηγεσία υπέρ του διαλόγου και της Ενώσεως».
ΠΑΡΟΛΟ που ο Παπαδόπουλος ήταν προετοιμασμένος για την πιο εχθρική υποδοχή, αιφνιδιάστηκε.
Έτυχε θερμότατης υποδοχής, που συνοδευόταν από σπάνια εγκαρδιότητα και φιλοξενία και υπερτερούσε κάθε προηγούμενης επίσκεψης επισήμου από το εξωτερικό!
Ακόμα και ο Γιωρκάτζης βρισκόταν στο αεροδρόμιο, ενώ στη μεγάλη δεξίωση που οργάνωσε ο Μακάριος στο Προεδρικό Μέγαρο παρίσταντο όλοι, περιλαμβανομένων και του Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Εζεκία Παπαϊωάννου, βουλευτών και στελεχών του κόμματος.
Ο μόνος που απουσίαζε ήταν ο Πρόεδρος ο Βάσος Λυσσαρίδης, προσωπικός γιατρός του Μακαρίου.
Ο οίνος και οι προσρήσεις προς τον εκπρόσωπο της στρατιωτικής κυβέρνησης της Ελλάδας έδιναν και έπαιρναν για ώρες, προφανώς γιατί ο Μακάριος ήθελα να φανεί «κούππα άπαννη» απ’ όσα προηγήθηκαν, ενώ αυτός ήταν ο κύριος αίτιος δημιουργίας τους.
ΕΦΘΑΣΕ μάλιστα στο σημείο ο Κύπριος Πρόεδρος να μην διατυπώσει καμιά αντίρρηση για τον ελληνοτουρκικό διάλογο, ούτε και για την Ένωση με «λογικά ανταλλάγματα»!
Η σχετική μαρτυρία ανήκει στον ίδιο τον Παπαδόπουλου προς τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Μάνο Χατζηδάκη, προς τον οποίο είχε πει:
«Κατά τη συνάντησή μας με τον Μακάριο, του εξέθεσα με σαφήνεια τα εξής:
α) Τον αντικειμενικό σκοπό της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα με ειρηνικές μεθόδους και μέσα.
β) Την επανάληψη του ελληνοτουρκικού διαλόγου με βάση το «Πρωτόκολλο των Παρισίων» της 17/12/1966 για την Ένωση.
γ) Τη συνεργασία του για το μείζον και έλασσον των διαπραγματευτικών θέσεων, καθώς και το είδος των ανταλλαγμάτων προς την Τουρκία, για την επίτευξη της Ενώσεως.
δ) Την αλληλεγγύη και αρμονική συνεργασία των δύο Κυβερνήσεων επί της ανωτέρω πολιτικής για το εθνικό θέμα, καθώς και την ρύθμιση όλων των συναφών λεπτομερειών που το αφορούν.
ε) Τη συμφωνία ότι, εάν ο διάλογος ναυαγούσε, η νέα στρατηγική χειρισμού του Κυπριακού θα καθορίζετο από κοινού μεταξύ Ελλάδος-Κύπρου».
Η «ψυχή που πάλλεται» και ο Ναπολέων!
ΜΕ βάση αυτά όλα, φεύγοντας στις 12.8.67 από την Κύπρο, ο Παπαδόπουλος δήλωνε:
«Δεν είδα, ούτε βρήκα πουθενά, ούτε απαισιοδοξίαν, ούτε προς τον καθολικόν πόθον του Έθνους μας.
Ένωσιν ζητούμεν πάντες και δια την Ένωσιν αγωνιζόμεθα και θα αγωνισθώμεν , διότι αυτή και μόνον αποτελεί την μόνην δικαίαν και αποδεκτήν ιστορικώς λύσιν για το θέμα».
Επίσης, σε δήλωσή του προς τους δημοσιογράφους μόλις έφθασε στην Αθήνα, ανέφερε:
«Ο ενθουσιασμός κατά την υποδοχήν, ο παλμός της ψυχής όλων, της ελληνικής ψυχής που διακρίνει τους Έλληνες οπουδήποτε και να ζουν, είναι τα δύο χαρακτηριστικά εκείνα που με έκαναν να επιστρέψω ενθουσιασμένος και αισιόδοξος δια την τελικήν έκβασιν του αγώνος δια την Ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα.
Διαβεβαιώσατε την ελληνικήν κοινήν γνώμην, ότι η Κύπρος πάλλεται και θα πάλλεται και αύριον ενωμένη με την Μητέρα Ελλάδα από τ εθνικόν παλμόν της ελληνικής ψυχής…»
ΑΛΛΑ και ο Μακάριος δεν υστέρησε σε ενθουσιώδεις δηλώσεις.
Χαρακτηριστικά είναι, όσα δήλωσε ο τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής και στενότατος συνεργάτης του Μακαρίου, Γλαύκος Κληρίδης, σε συνέντεξή του προς τον ερευνητή Νίκο Θεοδώρου, η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μάχη» στις 24.11.2013: «Έγινε χαλασμός κόσμου και του έγινε (του Παπαδόπουλου) μεγάλη υποδοχή.
Το ΑΚΕΛ και ο Εζεκίας Παπαϊωάννου ήσαν οι πρώτοι που τον υπεδέχθησαν.
Ο Μακάριος είχε πολύ καλές σχέσεις μαζί του και μπορώ να σας πω ότι και οι δυο τους τα πήγανε καλά και είχανε πολύ καλή συνεργασία.
Ο Μακάριος αποκαλούσε τον Γ. Παπαδόπουλο «Ο Ναπολέων της Ελλάδας»!..
ΤΑ επακολουθήσαντα γεγονότα, απέδειξαν ότι κάθε άλλο παρά ειλικρινής ήταν η εγκαρδιότητα αυτή του Μακαρίου και, γενικά, του κυπριακού ανεξαρτησιακού κατεστημένου, έναντι της Ελλάδας.
Επρόκειτο για παραπλανητική επιχείρηση, η οποία, δυστυχώς, κατέληξε σε τραγωδίες, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ: Η ελληνοτουρκική συνάντηση στον Εύρο και γιατί απέτυχε.
- Η «μυστηριώδης» επίσκεψη του Τούρκου βουλευτή Κιαζίμ Γκιουλέκ στη Λευκωσία και οι συνομιλίες του με τον Μακάριο.
– Η απόπειρα δολοφονίας του στρατηγού Γρίβα Διγενή, με πτώση του αεροπλάνου στο οποίο επέβαινε επιστρέφοντας στην Κύπρο τον Οκτώβρη του 1967.
(Αρχείο Νίκου Παπαναστασίου-απόσπασμα)
Η προβοκάτσια της Κοφίνου, τον Νιόβρη του 1967 (2)
Οι Πρωθυπουργοί Ελλάδας και Τουρκίας, Κόλλιας και Ντεμιρέλ, κατά την αποτυχούσα Διάσκεψη στον Έβρο. Στο μέσο ο Γ. Παπαδόπουλος.
Πώς στημένα γεγονότα και ο τορπιλισμός της Ενώσεως, οδήγησαν στη στρατιωτική επιχείρηση.
ΕΙΔΑΜΕ στο πρώτο μέρος της αποκαλυπτικής μας έρευνας, την επίσκεψη του ηγέτη του στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Ελλάδα Γεώργιου Παπαδόπουλου στην Κύπρο, τη διακήρυξη του Προέδρου Μακαρίου και της Κυπριακής Βουλής για την Ένωση, τον Αρχιεπίσκοπο να αποκαλεί τον Γ. Παπαδόπουλο «Ναπολέοντα της Ελλάδας».
Όπως είδαμε και τη δήλωση Μακαρίου σε βρετανική εφημερίδα, ότι για τουλάχιστον 15 χρόνια, δεν ευνοούσε πραγματοποίηση της Ένωσης.
ΟΜΩΣ, δεν ήταν μόνο η συνέντευξη αυτή που αποδείκνυε ότι ο Μακάριος ήταν ανειλικρινής στις προθέσεις και διακηρύξεις του.
Ήταν και κάποια άλλα γεγονότα, που θα τα δούμε πιο κάτω και είχαν σχέση με την Κοφίνου.
Ενώ, δηλαδή, στις 24 Αυγούστου 1967 ολοκληρώνονταν οι διαπραγματεύσεις των διπλωματών Γεωργίου Χριστόπουλου και Τουράν Τουλούι, από μέρους της Ελλάδας και της Τουρκίας (άρχισαν το 1966), με σαφή διακήρυξη για λύση Ενώσεως στο Κυπριακό, στην περιοχή Κοφίνου και Αγίου Θεοδώρου λάμβαναν χώρα επεισόδια, με ύποπτα κίνητρα.
Χωρίς όμως αυτό να το γνωρίζουν άλλοι, εκτός από τους εκτελεστές και τους ηθικούς αυτουργούς τους.
Ένωση, με αντάλλαγμα τουρκική βάση με ενοίκιο
Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ Χριστόπουλου-Τουλούι πρόβλεπε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα με αντάλλαγμα τουρκική βάση μέσα στην αγγλική βάση της Δεκέλειας.
Η Δεκέλεια θα παραχωρείτο στην Ελλάδα και, στη συνέχεια, η Ελλάδα θα την έδινε στο ΝΑΤΟ με ενοίκιο, ενώ στη Δεκέλεια, εκτός από το τουρκικό στρατιωτικό απόσπασμα που θα στάθμευε στην τουρκική βάση, θα υπήρχε και ελληνικό απόσπασμα.
Η συμφωνία διαλάμβανε επίσης, ότι η δικαιοδοσία της Τουρκίας στην Κύπρο θα ήταν στα όρια της βάσης της.
Επρόκειτο για το «Πρωτόκολλο Ενώσεως», όπως ονομάστηκε, και το οποίο, αν πραγματοποιείτο, θα αποτελούσε άνευ προηγουμένου θρίαμβο για την Ελλάδα και τον κυπριακό ελληνισμό.
ΟΣΟ για τα επεισόδια στην περιοχή Κοφίνου, έδειξαν την ύποπτη πρόθεση της Κυβέρνησης Μακαρίου να αναμείξει την Εθνική Φρουρά σε αστυνομικά καθήκοντα, κάτι που ο στρατηγός Γρίβας Διγενής, Αρχηγός της ΑΣΔΑΚ, υπεύθυνος για την άμυνα της Κύπρου, απέκρουε σε απόλυτο βαθμό, χωρίς όμως η άρνησή του να λαμβάνεται υπ’ όψη.
Έτσι, στις 19.9.1967, ο υπουργός Εσωτερικών και Αμύνης Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, σε συνεννόηση με τον Μακάριο, ανέθεσε στον Γ. Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών Αντωνάκη Αναστασίου, να στείλει επιστολή στο Διοικητής της Ε.Φ., αντιστράτηγο Γεώργιο Μορώνη, «για τη διάνοιξη της οδού Κοφίνου-Αγίου Θεοδώρου με συμμετοχή δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς».
ΔΕΝ ήταν, όμως, μόνο η ενέργεια αυτή που δημιουργούσε την υποψία ότι κάτι προετοιμαζόταν από πλευράς Μακαρίου. Σ’ αυτήν προστέθηκε στη συνέχεια και η προσπάθειά του να τορπιλίσει τη Συνάντηση Κορυφής μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, κατά την οποία θα υπογραφόταν το «Πρωτόκολλου της Ενώσεως».
Επρόκειτο για τη σύνοδο των Πρωθυπουργών της Ελλάδας, Κωνσταντίνου Κόλλια, και της Τουρκίας, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, η οποία έμεινε γνωστή στην Ιστορία ως «Διάσκεψη Κεσσάνης -Αλεξανδρουπόλεως».
Διάσκεψη η οποία κατέληξε σε αδιέξοδο, αφού οι Τούρκοι, όχι μόνο υπαναχώρησαν στα συμφωνηθέντα,αλλά πρόβαλαν και δύο απαράδεκτες απαιτήσεις:
α) Για διπλή Ένωση-85% της Κύπρου να ενωθεί με την Ελλάδα και το 15% στην Τουρκία και
β) Για διαχωρισμό την Κύπρου σε καντόνια με δυαδική διοίκηση, ως ομόσπονδο κράτος.
Ενέργειες για υπονόμευση της Ενώσεως
ΤΙ είχε γίνει για να προκύψει η δυσμενής αυτή εξέλιξη;
Δύο γεγονότα:
1.Η ξαφνική επίσκεψη του Τούρκου ανεξάρτητου βουλευτή Κιαζίμ Γκιουλέγκ στην Κύπρο και οι μυστικές συνομιλίες που είχε με τον Μακάριο, λίγες μόνο ημέρες πριν από τη Διάσκεψη στο Έβρο.
Όπως φάνηκε εκ των υστέρων, η αποστολή Γκιουλέκ έγινε για να σφυγμομετρήσει τη θέση Μακαρίου πάνω στις εξελίξεις και τις μελλοντικές του προθέσεις.
Συγκεκριμένα, οι Τούρκοι διπλωμάτες, δεξιοτέχνες και ευέλικτοι πάντα στις ενέργειές τους, ήθελαν να ξέρουν την ακριβή θέση του Μακαρίου έναντι των Τουρκοκυπρίων και ειδικά για την Ένωση. Για το πρώτο, για το οποίο υπήρξε και επίσημη ανακοίνωση, η Κυπριακή Κυβέρνηση θα έπαιρνε «μέτρα ειρήνευσης» προς τους Τουρκοκυπρίους, κάτι σαν «επίθεση ειρήνης».
Για το θέμα της Ενώσεως, όχι μόνον οι Τούρκοι αλλά και όλοι όσοι παρακολουθούσαν τις εξελίξεις του Κυπριακού, ήταν πεπεισμένοι για τις πραγματικές προθέσεις του Κυπρίου Προέδρου.
Η εγκαρδιότητα στις συζητήσεις του Μακαρίου με τον Τούρκο βουλευτή, έπειθαν και τον πλέον αδαή της πολιτικής, ότι «τα βρήκαν σε όλα».
Οι περίπατοι στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου, οι χαριεντισμοί και οι φωτογραφίες τους, που τους έδειχναν να πετούν σε πελάγη ευτυχίας, παρέπεμπαν στο άριστο κλίμα που επικράτησε κατά τις συζητήσεις τους.
2.Το άλλο γεγονός, ήταν η κίνηση Μακαρίου προς την Ρωσία, την τότε Σοβιετική Ένωση, με αίτημα να παρέμβει για τη μη πραγματοποίηση των Ενώσεως, «που θα μετέτρεπε την σε ισχυρή Βάση του ΝΑΤΟ»-την Δεκέλεια, όπως είδαμε πριν.
Είχε καλέσει προς τούτο στο Προεδρικό τον τότε σοβιετικό πρεσβευτή, οπότε, δύο ημέρες πριν από τη συνάντηση στο Έβρο, η Μόσχα προέβη σε εντονότατο διάβημα προς την Άγκυρα, με την απειλή όπως, αν η Τουρκία αποδεχόταν την Ένωση, η προγραμματισμένη για την περίοδο εκείνη επίσκεψη του Τούρκου Πρωθυπουργού Ντεμιρέλ στη Ρωσία, χωρίς να αποκλείεται και η διακοπή των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ ΕΣΣΔ και Τουρκίας!
Αποκαλυπτικές μαρτυρίες
ΓΙΑ τα πιο πάνω, αποκαλυπτικές είναι οι ακόλουθες μαρτυρίες:
– Του τότε υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας Παύλου Οικονόμου Γκούρα, ο οποίος είχε δηλώσει: «Οι Τούρκοι υπανεχώρησαν την τελευταίαν στιγμήν από τα συμφωνηθέντα, κατόπιν εντόνων σοβιετικών διαβημάτων προς την Άγκυραν και το Λονδίνον.
Την σοβιετικήν αυτήν ενέργειαν προκάλεσε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος μέσω του Ρώσου πρεσβευτού εις Λευκωσίαν, από τον οποίο ζήτησε την επείγουσαν επέμβασιν της Μόσχας, δια να αποσοβηθή κάθε λύσις που θα έθιγε την εδαφική ακεραιότητα της Κύπρου και θα ευνοούσε την εγκατάστασιν εις αυτήν νατοϊκής βάσεως.
Μς αυτό εξηγείται και η αιφνιδία υπαναχώρησις του Ντεμιρέλ, εν’ όψει μάλιστα του επισήμου ταξιδίου του εις την ΕΣΣΔ».
Ο Πρόεδρος Μακάριος και ο Τούρκος βουλευτής Κιαζίμ Γκιουλέγκ, στον κήπο του Προεδρικού.
– Του τότε μόνιμου υφυπουργού Εξωτερικών Γεωργίου Χριστόπουλου, ο οποίος τόνισε: «Είχομεν συμφωνήσει εις την Ένωσιν έναντι παραχωρήσεως εις τους Τούρκους μικράς εδαφικής εκτάσεως εις το νότιον τμήμα της Δεκελείας.
Το μόνον το οποίον απέμενε προς καθορισμόν ήτο το καθεστώς της τουρκικής Βάσεως, το οποίον θα συνεφωνείτο κατά την συνάντησιν των δύο Πρωθυπουργών και θα υπεγράφετο το Πρωτόκολλον της Ενώσεως της Κύπρου μετά της Ελλάδος.
Ας όψεται ο Μακάριος, ο οποίος ετορπίλλισε δια της Σοβιετικής Ενώσεως την ευκαιρίαν αυτήν».
(Τα αποσπάσματα των πιο πάνω δηλώσεων, λήφθηκαν από το αρχείο Μακαρέζου).
Προώθησε του σχεδίου μέσω και της ΟΥΝΦΙΚΥΠ
ΤΟΡΠΙΛΛΙΣΤΗΚΕ, λοιπόν, η Ένωση στον Έβρο από τον Μακάριο, αλλά η κύρια επιδίωξή του φαίνεται να ήταν η εκδίωξη από την Κύπρο του στρατηγού Γρίβα Διγενή και του ελληνικού στρατού και η στροφή προς την «ανεξαρτησία».
Κι έπρεπε να βρεθεί τρόπος γι’ αυτό, οπότε κρίθηκε πως μόνο με όπλα μπορούσε να γίνει.
Με «θερμό επεισόδιο», όπως ακριβώς έκαμε ο Μακάριος και το 1964, όταν, χωρίς συνεννόηση με τον Διγενή και την Ελληνική Κυβέρνηση, προχώρησε στα γεγονότα της Τηλλυρίας με σκοπό να τορπιλίσει το «Σχέδιο Άτσεσον».
ΚΑΙ το σχέδιο μπήκε αμέσως σ’ εφαρμογή.
Με «ασπίδα» τις συνεχιζόμενες αψιμαχίες Ελλήνων και Τούρκων ενόπλων στην περιοχή Κοφίνου-Αγίου Θεοδώρου.
Έτσι, ο Γιωρκάτζης, και ενώ ο στρατηγός Γρίβας βρισκόταν στην Αθήνα, συγκάλεσε σύσκεψη στις 3.10.67, με συμμετοχή του Αρχηγού της Αστυνομίας και ανώτερου στρατιωτικού του ΓΕΕΦ, κατά την οποία ζητήθηκε και πάλι «η βοήθεια της Ε.Φ. για υποστήριξη αστυνομικής ενέργειας στην περιοχή Κοφίνου-Αγίου Θεοδώρου, με δανεισμό για την επιχείρηση 1-2 τεθωρακισμένων»!
(Γ. Γρίβα «Έκθεσις γεγονότων Κοφίνου Αγ. Θεοδώρου»).
ΓΙΑ το θέμα, ο Αντ. Αναστασίου είχε την ίδια ημέρα συνάντηση με τον τότε ειδικό αντιπρόσωπο του Γ.Γ. του ΟΗΕ στην Κύπρο Ρεμί Γκορζέ, ο οποίος όμως τον διαβεβαίωσε ότι η Τουρκία δεν είχε πρόθεση δημιουργίας θύλακα στην περιοχή Κοφίνου και συμβούλευε μάλιστα την Κυπριακή Κυβέρνηση, «να μη προβή σε εσπευσμένη ενέργεια, ώστε να αποφευχθή αιματοχυσία».
Από την πλευρά του, το ΓΕΕΦ ενημέρωσε το ΓΕΕΘΑ (Γενικό Επιτελείο Εθνικής Αμύνης Ελλάδος), το οποίο αρνείτο ρητώς σε οποιαδήποτε εμπλοκή της Ε.Φ. σε επιχειρήσεις.
Εξ’ άλλου, σύμφωνα με μαρτυρίες του αρχηγού ΓΕΕΦ Γ. Μορώνη και του επιτελάρχη ΑΣΔΑΚ Γρηγορίου Μπονάνου, ο Διγενής είχε δηλώσει για το θέμα, πως «κάποιοι προσπαθούν να με εμπλέξουν κι εμένα, και την Εθνική Φρουρά και την Ελληνική Κυβέρνηση».
Όπως πράγματι συνέβαινε.
- Ο ΔΙΓΕΝΗΣ, εξ’ άλλου, σε μια προσπάθεια να λήξει το ζήτημα χωρίς την ανάγκη στρατιωτικής επιχείρησης, ανέθεσε σε Κύπριο αξιωματικό των Καταδρομών, με περγαμηνές σε ενέδρες, εκκαθάριση φυλακίων και άλλες επιχειρήσεις, να «ξεπαστρέψει» τον Τούρκο «πασά» την περιοχής Κοφίνου Μεχμέτ, ο οποίος εθεωρείτο υποκινητής των ταραχών από πλευράς Τούρκων τρομοκρατών.
- Αυτό έγινε στις 13 Αυγούστου 1967 από τον συγκεκριμένο αξιωματικό και συνεργάτες του.
- Επανέναρξη αστυνομικών περιπολιών, μετά από επιμονή
Ο ΓΙΩΡΚΑΤΖΗΣ, όμως δεν ησύχαζε. Μέσω του Αναστασίου έστελνε συνεχώς επιστολές στον Γκορζέ, «για ν’ αρχίσουν αμέσως αστυνομικές περιπολίες στην Κοφίνου και τον Άγιο Θεόδωρο».
Μετά από τρεις επιστολές, έγινε συνάντηση Αναστασίου-Γκορζέ, στην παρουσία και άλλων αξιωματούχων του ΟΗΕ στην Κύπρο, κατά την οποία υπήρξε και έντονο λεκτικό επεισόδιο μεταξύ των δυο, αφού ο Αναστασίου επέμενε όπως οριστεί «εδώ και τώρα» ημερομηνία ενάρξεως των αστυνομικών περιπολιών!
Στις 21.10.67, ο Γκορζέ απάντησε γραπτώς στον Αναστασίου, ότι η Ειρηνευτική Δύναμη εισηγήθηκε στον Γ.Γ. του ΟΗΕ Ου Θαντ, την επανέναρξη των περιπολιών στις 2.11.67.
Μια μέρα που «κατά τύχη», είχε φτάσει στην Κύπρο ο αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως και Υπουργός Εθνικής Αμύνης Γρηγόριος Σπαντιδάκης, με συγκεκριμένο ρόλο όπως θα δούμε στη συνέχεια. Προτού όμως πάμε εκεί, θα αναφερθούμε στην πτώση του αεροπλάνου στο Καστελόριζο με το οποίο θα επέστρεφε στην Κύπρο από την Αθήνα ο στρατηγός Γρίβας Διγενής και στη σύλληψη του Ραούφ Ντενκτάς.
Του «αρχιτρομοκράτη», όπως αποκαλείτο από την Κυπριακή Κυβέρνηση, και ο οποίος βρισκόταν στην Τουρκία από τον Γενάρη του 1964, μετά τη «Διάσκεψη του Λονδίνου», από την οποία σκόπιμα αποκλείστηκε η Κυπριακή Δημοκρατία, το επίσημο κράτος, μετά από αποδοχή του σχετικού τουρκικού όρου από τον Μακάριο.
Όπως – κακή ώρα – συμβαίνει και στις μέρες μας, όπου οι Τούρκοι επιμένουν σε πενταμερή διάσκεψη για το Κυπριακό, ώστε να αποκλειστεί από αυτήν η Κ.Δ.
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, το κείμενο είναι αρκετά εκτεταμένο, λόγω πολλών σημαντικών στοιχείων που έπρεπε να περιληφθούν για καλύτερη ενημέρωση επί των πραγματικών γεγονότων της περιόδου εκείνης, η απόπειρα δολοφονίας του Διγενή με τη πτώση του «Κομήτη» στο Καστελόριζο τον Οκτώβρη του 1967, θα αποτελέσει το τρίτο μέρος της έρευνάς μας.
