- Στοιχεία και ερωτήματα, για τους τόμους που δημοσιοποιούνται Δικαιολογημένα μεγάλο το ενδιαφέρον σε Κύπρο και Ελλάδα, γ...
-
Στοιχεία και ερωτήματα, για τους τόμους που δημοσιοποιούνται
Δικαιολογημένα μεγάλο το ενδιαφέρον σε Κύπρο και Ελλάδα, για τη δημοσιοποίηση των τεσσάρων πρώτων τόμων του υλικού που συγκέντρωσε η Ειδική «Εξεταστική Επιτροπή» της Ελληνικής Βουλής, για τον λεγόμενο «Φάκελο της Κύπρου», τη διετία 1986-88 Ο κάθε Έλληνας θέλει να μάθει όσο το δυνατό περισσότερα, για το πώς η Κύπρος οδηγήθηκε στην καταστροφή το 1974.
Τον ονομάζω «λεγόμενο Φάκελο της Κύπρου», γιατί έτσι είναι, αφού από τους 34 συνολικά τόμους του υλικού που θα δημοσιοποιηθεί, δεν πρόκειται να φανεί όλη η αλήθεια για το ανήκουστο έγκλημα.
Γιατί αυτό, επεξηγώ αμέσως:
1. Το υλικό που δημοσιοποιείται, δεν έχει υποστεί τη βάσανο του δικαστηρίου.
Είναι απλώς συλλογή μαρτυρικών καταθέσεων όσων εξετάστηκαν από την Επιτροπή.
Που δεν ήταν όλοι, όσοι είχαν ανάμειξη στα της Κύπρου.
«Αυτό που δημοσιοποιείται», σύμφωνα με τον κ.Τάσο Σακελλαρόπουλο, υπεύθυνο ιστορικών αρχείων του Μουσείου Μπενάκη και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων για τον «Φάκελο της Κύπρου», «δεν είναι αποδεικτικό υλικό».
2. Η ίδια η «Εξεταστική», παραδέχεται,στο πόρισμά της συμπολιτευόμενης πλειοψηφίας – διότι υπήρξαν και άλλα δυο πορίσματα, από βουλευτές άλλων κομμάτων – ότι: «Δεν είναι δυνατόν, από τη φύση των ερευνών, να βεβαιώσει ότι δεν υπάρχουν άλλα αποδεικτικά στοιχεία, που πιθανόν να φώτιζαν και από άλλη οπτική γωνία την Κυπριακή τραγωδία».
3. Μα, πώς να είναι αποδεικτικό το υλικό που συγκεντρώθηκε, αφού ο κάθε μάρτυρας έλεγε τα δικά του, ό,τι ήθελε.
Με δεδομένο, μάλιστα, το ότι οι περισσότεροι από τους μάρτυρες ήταν αξιωματικοί που υπηρέτησαν στην Κύπρο και σ’ αυτούς αποδίδονταν οι πιο πολλές, ή και όλες, οι ευθύνες για την κυπριακή τραγωδία, είναι το λιγότερο αστείο να μην προσπάθησαν, κατά την «ανάκρισή» τους στην «Εξεταστική», να κρύψουν, ή και αλλοιώσουν, γεγονότα, για σκοπούς προσωπικής άμυνας και απόσεισης ευθυνών.
4. Το ότι, επίσης, έγινε προσπάθεια αλλοίωσης της Ιστορίας από τη στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδας μετά τη μεταπολίτευση, τι σήμαινε;
Αναφέρομαι στη διαταγή (Νιόβρης 1974) του Αρχηγού Ενόπλων Δυνάμεων, Δ. Αρμπούζη, και του Αρχηγού Στρατού Ξηράς, Ι. Ντάβου, όπως «καταστραφούν δια πυράς» όλες οι εκθέσεις πολεμικής δράσης των αξιωματικών, ανθυπασπιστών και μονίμων υπαξιωματικών, που υπηρέτησαν στην Κύπρο την κρίσιμη περίοδο και συνταχθούν καινούργιες»!
5. Αλλά, για ποιαν Ιστορία και αλήθεια μπορούμε να μιλούμε, όταν από την «Εξεταστική» δεν παρέλασαν κύριοι πρωταγωνιστές της κρίσιμης για την Κύπρο περιόδου, όπως ο Κ. Καραμανλής;
Και πώς εξηγείται το γεγονός, ότι ο Νίκος Σαμψών προθυμοποιήθηκε να καταθέσει, αλλά τον απέκλεισαν, αφού δεν αποδέχτηκε τον «όρο» τους να μην αναφέρει οτιδήποτε για τους Καραμανλή και Μακάριο;
Είναι αυτό, μήπως, προσπάθεια για τη διακρίβωση της ιστορικής αλήθειας;
6. Κατά τον ίδιο, δυστυχώς, τρόπο, λειτούργησε και η «Επιτροπή για το Φάκελο της Κύπρου» της Κυπριακής Βουλής. Υπάρχουν «κτυπητές» τέτοιες περιπτώσεις, τις οποίες παραλείπω λόγω χώρου, όμως ρωτώ:
Γιατί εμένα, ή άλλο συνάδελφό μου, δημοσιογράφο ή τυπογράφο της εφημερίδας «Εθνική», κατά την περίοδο 1973-74, δεν μας κάλεσαν στην Επιτροπή, για να μαρτυρήσουμε τα όσα δεινά και ανήκουστα ζήσαμε από κρατικά όργανα; (απειλές, παράνομες συλλήψεις, ξυλοδαρμούς, κλοπή σελίδων, κλείσιμο εφημερίδας, κλπ.)
6. Ερώτηση: Γιατί η «Εξεταστική Επιτροπή» της Βουλής των Ελλήνων, κάλυψε στις εργασίες της μόνο την περίοδο 1/1/1967-31/12/1974;
Δεν ήταν, μήπως, αιτίες καταστροφής της Κύπρου οι επάρατες Συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου, που έθαβαν την Ένωση και έφεραν στο προσκήνιο ένα ομοίωμα κράτους που δεν μπορούσε να λειτουργήσει με κανένα τρόπο;
Δεν οδηγούσε στο βάραθρο η ύπαρξη παρακρατικών Οργανώσεων το 1960-63, οι δολοφονίες και η με πολλούς τρόπους καταπίεση όσων αντιτάσσονταν στο ζυριχικό έκτρωμα;
Δεν ήταν εκτροπή η συμφωνία της «Πράσινης Γραμμής», που από το 1963 διχοτόμησε τη Λευκωσία;
Δεν ήταν αντεθνική ενέργεια, το όργιο σε βάρος της ελληνικής μεραρχίας κατά την περίοδο 1964-67; (Μέχρι και «κατοχική δύναμη», έφτασε να αποκαλείται!)
7. Η καταστροφή της Κύπρου έγινε προσπάθεια να κουκουλωθεί από την Κυβέρνηση Καραμανλή.
Και να πώς:
Τον Μάρτιο του 1975, με νωπά ακόμα τα σημάδια του πολέμου, του θανάτου, του ολέθρου και της προσφυγιάς στην Κύπρο, έγινε νόμος του κράτους το εξής:
«Για να μην διαταραχθούν οι διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας, αναστέλλεται η ποινική δίωξη κατά απάντων των υπευθύνων της κυπριακής τραγωδίας»!
8. Ερώτηση: Αν οι ηγήτορες της Ελλάδας πίστευαν πως για την κυπριακή τραγωδία ευθυνόταν μόνο η Χούντα, δεν θα άνοιγαν τον «Φάκελο» από την πρώτη στιγμή;
Δεν θα δίκαζαν και θα καταδίκαζαν τους υπευθύνους; Ασφαλώς και θα το έκαναν. Όμως, ποτέ δεν το έκαμαν.
Ακόμα και ο Δ. Ιωαννίδης, δικάστηκε και καταδικάστηκε για το Πολυτεχνείο και όχι για την Κύπρο.
Να προσθέσω, εν προκειμένω, και τη δήλωση στο ΡΙΚ του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Κουτσογιάννη, μέλους της «Εξεταστικής Επιτροπής», ότι ενώ συνέχιζαν τη δουλειά τους ως Επιτροπή, απανωτά έφταναν τα τηλεφωνήματα από το γραφείο του τότε Πρωθυπουργού της Ελλάδας, Α. Παπανδρέου, «να σταματήσουν»! Άρα;
9. Για το υλικό που δημοσιοποιείται, λέγεται από τους υπευθύνους, ότι «κανείς δεν έχει επέμβει επάνω του», ότι «υπάρχουν τα λάθη, οι παρατυπίες, οι χειρόγραφες διορθώσεις» και ότι «είναι απολύτως γνήσιο τεκμήριο».
Ναι, αλλά ποιος μπορεί να εγγυηθεί, ότι δεν έχει υπεξαιρεθεί υλικό από ενόχους και συνενόχους, που βρέθηκαν στην εξουσία στην Ελλάδα από το 1988 μέχρι σήμερα;
Στο δια ταύτα:
Το μόνο θετικό που προσθέτει η δημοσιοποίηση στοιχείων του «Φακέλου», είναι η άμεση και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε ένα κομμάτι της ιστορικής αλήθειας.
Όμως, η καταστροφή της Κύπρου είναι ένα πολύ σοβαρό και πολύπλευρο θέμα και δεν εξαντλείται με τα πιο πάνω.
