Τι έλεγαν οι δύο αρχηγοί του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, παραμονές της Ζυρίχης – Ένα σημαντικό κείμενο, 45 χρόνια από το θά...
Τι έλεγαν οι δύο αρχηγοί του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, παραμονές της Ζυρίχης – Ένα σημαντικό κείμενο, 45 χρόνια από το θάνατο του στρατηγού Γρίβα.
ΣΤΙΣ 27 του Γενάρη 1974, άφηνε την τελευταία του πνοή στο ιστορικό του κρησφύγετο στη Λεμεσό, ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ στρατηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής.
Στα 75 του χρόνια, μεστά αγώνων για την ιδιαιτέρα του πατρίδα Κύπρο και το ελληνικό Έθνος γενικότερα.
Αγώνων, για τους οποίους τιμήθηκε μετά θάνατο, τόσο από την Κυπριακή Βουλή όσο και από την Ακαδημία Αθηνών ως «Άξιος της πατρίδος».
Μια τιμή, που μόνο αυτός και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έτυχαν στην μακραίωνη Ελληνική Ιστορία από την Πολιτεία.
ΕΝΑ σημαντικό, καθοριστικό, γεγονός, το οποίο έτρεψε σε επικίνδυνα μονοπάτια την πορεία του Κυπριακού προβλήματος και έθεσε εκτός τροχιάς τον ενωτικό απελευθερωτικού αγώνα τον οποίο διεξήγαμε η ΕΟΚΑ συμπαραστατούμενη από τον κυπριακό Ελληνισμό, ήταν η στροφή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου προς την ανεξαρτησία.
Η απεμπόληση της Ενώσεως, που ήταν ο σκοπός του έπους 1955-59 και η καταπάτηση του σχετικού όρκου από τον Αρχιεπίσκοπο, τον οποίο έδωσαν στο ιερό Ευαγγέλιο ο ίδιος και ο Διγενής.
Η απαρχή των δεινών
ΉΤΑΝ Σεπτέμβριος του 1958, όταν ο Μακάριος είχε συνάντηση στην Αθήνα με τη Βρετανίδα βουλευτή Μπάρμπαρα Κασλ, προς την οποία και έκανε τη γνωστή δήλωση περί ανεξαρτησίας.
Χωρίς να γνωρίζει οτιδήποτε ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ και χωρίς να ενημερωθεί εκ των προτέρων για τις προθέσεις του Αρχιεπισκόπου η υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή Ελληνική Κυβέρνηση.
Αυτό τουλάχιστον είχε δηλώσει η ίδια, παρόλο που από τις αποκαλύψεις, με μαρτυρίες και έγγραφα, που έγιναν γνωστά αργότερα, φαίνεται καθαρά ότι ο Καραμανλής κατέλαβε την πρωθυπουργική θέση δίδοντας τη διαβεβαίωση στο παλάτι (βασιλείς ο Παύλος και η Φρειδερίκη), αλλά και στο ΝΑΤΟ, ότι θα επέλυε το συντομότερο το Κυπριακό με βάση τα συμφέροντα των Δυτικών.
Και η στροφή Μακαρίου προς την ανεξαρτησία, εντασσόταν απόλυτα στα πλαίσια αυτά.
ΑΜΕΣΩΣ μετά τη δήλωση προς την Κασλ, ο Μακάριος έσπευσε να στείλει επιστολή προς τον Αρχηγό της ΕΟΚΑ, τον οποίο η ενέργεια του Αρχιεπισκόπου να βγει από το προκαθορισμένο πλαίσιο της αυτοδιαθέσεως είχε συνταράξει, όπως ο ίδιος γράφει στα «Απομνημονεύματά» του.
«Καίτοι, η νέα αύτη γραμμή», έγραφε ο Μακάριος, «είναι δυνατόν να χαρακτηρισθή ως παραχώρησις, αποτελεί πρακτικήν, την οποία επέβαλεν η παρούσα κατάστασις και η ψύχραιμος αντιμετώπισις της πραγματικότητος.
Αι τελευταίαι πληροφορίαι τας οποίας είχον, ήσαν πάρα πολύ αποκαρδιωτικαί.
Συμφώνως προς αυτάς, η Βρετανική Κυβέρνησις φέρεται αποφασισμένη να εφαρμώση το σχέδιόν της».
(ΣΗΜ: Επρόκειτο για το διχοτομικό σχέδιο του Βρετανού Πρωθυπουργού, Χάρολντ Μακμίλαν).
-
«Θαρραλέα αντιμτώπισις», για την «ανεξαρτησία»!
ΩΣ δικαιολογία για την ενέργειά του, ο Μακάριος πρόβαλε το ότι «η Αμερική έχει ευθυγραμμίσει πλήρως την πολιτικήν της μετά των Άγγλων, αι δε πιθανότητες εις τα Ηνωμένα Έθνη είναι πλήρως περιωρισμέναι, με αίτημα δε αυτοδιαθέσεως, δεν θα είχομεν ούτε την περισυνήν επιτυχίαν».
«Δεν δύναμαι να προβλέψω από τούδε τας συνεπείας», πρόσθετε, «αλλά αύται δεν δύνανται να είναι κακαί.
Άλλως τε, και εις τα Ηνωμένα Εθνη, μόνον επί της βάσεως της ανεξαρτησίας θα ηδυνάμεθα να έχωμεν ελπίδας.
Είναι τοιαύτη η θέσις της Ελλάδος μέσα εις τας Δυτικάς συμμαχίας και το δυτικόν εν γένει στρατόπεδον, ώστε να δυσχεραίνεται αφαντάστως οιαδήποτε αποφασιστική ενέργεια προς ουσιαστικήν και θετικήν υποστήριξιν του κυπριακού αιτήματος.
Μόνον εγκατάλειψις του Δυτικού στρατοπέδου θα εδημιούργει νέαν κατάστασιν.
Τοιούτον όμως εγχείρημα, είναι τελείως απαράδεκτον από ελληνικής πλευράς».
ΚΑΙ κατέληγε με τα εξής:
«Υπό τας υφισταμένας λοιπόν συνθήκας, αργά ή γρήγορα θα είμεθα υποχρεωμένοι να καταλήξωμεν εις την λύσιν της ανεξαρτησίας.
Επιβάλλεται όθεν θαρραλέα και αποφασιστική αντιμετώπισις της καταστάσεως και έγκαιρος λήψις αποφάσεων, πριν ή αι εξελίξεις εδημιούργουν τετελεσμένα γεγονότα.
Διότι επιβολή του Βρετανικού σχεδίου – οσονδήποτε θαρραλέα και αποφασιστική και αν ήτο η αντίστασις του ελληνικού Κυπριακού λαού – θα ωδήγει μοιραίως εις την διχοτόμησιν, ή το ολιγώτερον θα θα διεμόρφωνε αυτομάτως καταστάσεις και θα εξησφάλιζεν εις τους Τούρκους δικαιώματα τα οποία θα ήτο αδύνατον ύστερον – και εάν ακόμη μετεβάλλοντο αι διεθνείς συνθήκαι – να διαγραφώσιν».
Μαστίγωμα της Ελληνικής Κυβερνήσεως από τον Διγενή
Η ΑΜΕΣΗ απάντηση του Διγενή υπήρξε καταπελτική, προφητική και αντάξια της ιστορίας του ως ακατάβλητου μαχητού των ελληνικών δικαίων από το 1916 και ως Αρχηγού του μαχόμενου κυπριακού λαού.
Μεστή και σε περιεχόμενο και σε νοήματα απάντηση.
Ανέφερε συγκεκριμένα:
«Είμαι υποχρεωμένος να επαναλαμβάνω εκάστοτε, ότι το Κυπριακόν δεν είναι δυνατόν να λυθή ευνοϊκώς υπέρ ημών, εφ’ όσον γίνεται αντιληπτόν από τους Δυτικούς, ότι η Ελληνική Κυβέρνησις «μ π λ ο φ ά ρ ε ι» εις τας δήθεν απειλάς της, αντί να α π α ι τ ε ί.
Είναι, βέβαια, δικαίωμα της Ελληνικής Κυβερνήσεως να κατευθύνη την εσωτερικήν πολιτικήν της Ελλάδος αλλά και δικαίωμα αναφαίρετον ημών να λέγωμεν ότι αύτη σ φ ά λ λ ε ι και να την επικρίνωμεν ότι εχειρίσθη το Κυπριακόν κατά τρόπον αξιοθρήνητον. Θα έλθει καιρός δια δημοσίας συζητήσεως, να αντιληφθή πας τις πού ευρίσκεται το δίκαιον.
Υποχρέωσις εξ’ άλλου της Ελληνικής Κυβερνήσεως, είναι να πη καθαρά εις την ηγεσίαν του κυπριακού αγώνος τας δυνατότητάς της, δια να λάβη πλέον αποφάσεις τόσον αφορά τας σχέσεις της με την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όσον και επί της πορείας του αγώνος.
Διότι είναι ανήκουστον ο κυπριακός λαός να σχηματίζη εκατόμβας με την ελπίδα να επιτύχη του σκοπού του, η δε Ελληνική Κυβέρνησις, εν ονόματι των συμμαχιών της προς τους…εχθρούς του, να μη εκμεταλλεύεται ταύτας, αλλά και να σιωπά και να τας αφήνη να συνεχίζωνται.
Ο κυπριακός Ελληνισμός υπό δουλείαν δύο αδεντάδων!
»Παρελάβωμεν ένα λαόν, τον εξωθήσαμεν εις ένα ηρωικόν αγώνα, εις τον οποίον ούτος μας έδωσεν ό,τι του εζητήσαμεν και εν τούτοις, ύστερα από τρία και ήμισυ έτη, ύστερα από εκατόμβας, ύστερα από ανηκούστους καταστροφάς και καταπιέσεις που υπέστη, ύστερα από πράξεις ηρωισμού εκ μέρους του, αι οποίαι προκαλούν τον θαυμασμόν αλλά και υπερηφάνειαν, τον παραδίδομεν εις στυγνοτέραν ή μέχρι σήμερον δουλείαν και μάλιστα εις δύο αφέντας αντί ενός και με πιθανότητα να μη εξέλθη πλέον εκ του τάφου εις τον οποίον τον ερρίψαμεν!
«»Ποίος εξ ημών των ηγετών του θα τολμήση να τον ατενίση;
Αλλά και ποίος εξ ημών είναι άξιος να επιζήση μιάς τοιαύτης καταισχύνης;
Και εγώ μεν θα πράξω το καθήκον μου απέναντι του λαού αυτού, όπως το αντιλαμβάνομαι, μη έχων πλέον καμμίαν δέσμευσιν παρά προς την εθνικήν και ατομικήν μου αξιοπρέπειαν.
Η Ελληνική Κυβέρνησις και ο Αρχιεπίσκοπος ας πράξουν το ιδικόν των, καθιστώντες γνωστόν εις τον κυπριακόν λαόν την πραγματικήν αλήθειαν, ώστε να μη τρέφη ούτος αυταπάτας και να μετριασθούν αι άνευ πλέον λόγου, μη εκμεταλλευθείσαι μέχρι τούδε θυσίαι του.
Οφείλουν επίσης να του πουν καθαρά τι αναμένουν από τούτον σήμερον και αν χρειάζωνται οι αγώνες του και αι τοιούτου είδους και τοιαύτης κλίμακος θυσίαι του.
»Σήμερον αγνοούμεν ποίος ο σκοπός του αγώνος μας και ποία η μορφή που πρέπει να του δοθή.
Ομιλούμεν πλέον περί αδυναμίας της ελληνικής διπλωματίας να εκμεταλλευθή τον αγώνα μας και του αδυνάτου να κάμψει αύτη την Βρεττανικήν αδιαλλαξίαν.
Ο υ δ ε ί ς σ υ ν τ ο ν ι σ μ ό ς υ π ά ρ χ ε ι διπλωματικού και μαχητικού αγώνος. Ίσως μάλιστα, ως αντιλαμβάνομαι, η διπλωματία να θεωρή ότι ο μαχητικός αγών μας της παρεμβάλλει δυσχερείας.
Εν τοιαύτη όμως περιπτώσει, οφείλει μετά παρρησίας να το πη, δια να καθορίσωμεν και ημείς την θέσιν μας, θέσιν όχι απέναντι της διπλωματίας, αλλά απέναντι του Κυπριακού λαού και σύμφωνα προς την τιμήν και το καθήκον μας.
Πού οδηγούσαν οι προτάσεις του Αρχιεπισκόπου
»Όσον αφορά τας νέας προτάσεις του Αρχιεπισκόπου περί ανεξαρτησίας, δεν γνωρίζω ποίον ακριβώς σκοπόν έχουν.
Εάν σκοπός των, κατόπιν της χρεωκοπίας της Ελληνικής πολιτικής, είναι να καμφθή η Βρεττανική αδιαλλαξία υπό την δήθεν πίεσιν των Άγγλων Εργατικών, φοβούμαι ότι θα πέσωμεν εις την Αγγλικήν παγίδα και αι προτάσεις αυταί θα σημάνουν την απαρχήν σειράς υποχωρήσεων, μέχρις ότου φθάσωμεν εις ένα σχέδιον έκτρωμα.
»Αγωνιζόμεθα αυτήν την στιγμήν να σταματήσωμεν την επιβολήν ενός εκτρώματος επί της ράχεως του Κυπριακού λαού και δεν το επιτυγχάνομεν, χάρις εις την Ελληνικήν πολιτικήν.
Πώς είναι δυνατόν, συνεπώς, να ζητώμεν κάτι καλύτερον, με την ελπίδα ότι θα επιτύχωμεν τούτο, αφού η νοοτροπία της Ελληνικής πολιτικής δεν ήλλαξεν;
Αυτό δεν δύναμαι να το κατανοήσω.
Δεν είναι τα διάφορα σχέδια που λείπουν, και που μπορεί να εμφανίση τις δεκάδας τοιούτων.
Εκείνο που λείπει είναι εκείνος ο οποίος θα μπορέση να υποστηρίξη ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟΝ και να επιμείνη μέχρι τέλους δια την αποδοχήν του υπό των αντιπάλων μας. Ελαστικότης μπορεί να υπάρξη ως προς τας λεπτομερείας του σχεδίου, ουχί όμως και ως προς τας βασικάς αρχάς του.
»Μέχρι σήμερον αλλάξαμεν βασικώς αρκετά σχέδια, με αποτέλεσμα να μη γνωρίζωμεν και εμείς τι ακριβώς θέλουμε, αλλά και να φαινώμεθα εις τα όμματα φίλων και εχθρών ως λαός μη σταθερός εις τας επιδιώξεις του.
»Εν πάση περιπτώσει, δηλώ ότι η αντίθεσίς μου προς την ακολουθουμένην γενικώς πολιτικήν επί του Κυπριακού είναι οριστική.
Δεν πρόκειται αύτη να λάβη συγκεκριμένην εξωτερικήν μορφήν, δια να μη νομισθή ότι θέλω να εκμεταλλευθώ τας περιστάσεις δια πολιτικάς επιδιώξεις τας οποίας δεν έχω, ούτε ότι παρεμβάλλω προσκόμματα εις μίαν προσπάθειαν της πολιτικής δια διακανονισμόν του Κυπριακού και θα εξακολουθήσω να παραμένω στρατιώτης.
Εάν όμως αντιληφθώ ότι οι αγώνες του Κυπριακού λαού θα χαθούν, τότε θα είμαι υποχρεωμένος να απευθυνθώ μετά παρρησίας προς τον Ελληνικόν Κυπριακόν λαόν. ΔΙΓΕΝΗΣ».
«Νενικήκαμεν», αλλά…από την ανάποδη!
ΤΙΠΟΤΕ από όλα αυτά δεν συγκίνησαν τον Μακάριο. Συνέχισε να συνεργάζεται με τους Καραμανλή και Αβέρωφ, οι οποίοι – με υποβολείς τους Άγγλους – ήρθαν σε άμεση συνεννόηση με τους Τούρκους, για να γεννηθεί κατά ανορθόδοξο τρόπο, αρχές Φεβρουαρίου 1959, το τέρας της Ζυρίχης.
Οι επάρατες Συμφωνίες, που υπογράφτηκαν στις 19 του ίδιου μήνα στο Λονδίνο, για τη δημιουργία ενός εκτρώματος κράτους στην Κύπρο.
Μιας όζουσας και καταστροφικής κατάστασης, την οποία ο Μακάριος, επιστρέφοντας στην Κύπρο την 1.3.59, αναιδώς επιδοκίμασε με πανηγυρική κραυγή: «Νενικήκαμεν»!.
ΚΑΙ ΟΝΤΩΣ «νενικήκαμεν» (από την ανάποδη), αφού από την πρώτη ημέρα της συνομολόγησης αυτού του ελεεινού και αλλοπρόσαλλου κράτους, τα προβλήματα και οι κίνδυνοι για τον κυπριακό Ελληνισμό ολοένα και αυξάνονταν, για να φθάσουμε τελικά στην τουρκική εισβολή του 1974, που επέφερε και τον τελειωτικό όλεθρο.
Από τότε ακολούθησαν σειρά άλλων αντεθνικών ενεργειών και προδοσιών, ώστε σήμερα ν’ ακούμε ανήκουστα πράγματα – τα αποία κάποιοι «ηγέτες» μας τα αποδέχονται – για δύο συνιστώντα κρατίδια στην Κύπρο, εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφο, παραμονή εποίκων και τουρκικών στρατευμάτων και πολλά άλλα εθνικώς επιζήμια!..
(Αρχείο Νίκου Παπαναστασίου-απόσπασμα)
ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΑΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ LIKE "ΕΔΩ"
